Σ’αυτό μου το ξεκίνημα θα μεταχειριστώ, σαν ευχή, για την ευόδωση του πονήματός μου το απόσπασμα του Πλάτωνος από τον Τίμαιο ( 27 d.).
Ξεκινώ αυτό το άρθρο για να σας δώσω κάποιες έρευνές μου σχετικές με το Φαέθοντα, κυρίως σε καρκινικές καταστάσεις.
Πριν όμως φτάσω εκεί θα ήθελα ν’ αναφερθώ, πρώτα, αστρονομικά στις αποδείξεις που, κατά τη γνώμη μου, αποδεικνύουν την ύπαρξή του και την καταστροφή του.
Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα σας παρουσιάσω τα μυθολογικά δεδομένα τα οποία επιβεβαιώνουν την πιθανή ύπαρξή του και στη συνέχεια, στο τρίτο μέρος, θα σας παρουσιάσω αστρολογικά το Φαέθοντα και πώς επηρεάζει, πάντα κατά τη γνώμη μου, τις καρκινικές καταστάσεις.
Για να κατανοήσουμε όμως την ύπαρξή του θα πρέπει πρώτιστα να μιλήσουμε για την Κύρια Ζώνη των Αστεροειδών που κατά τη γνώμη πολλών και τη δική μου είναι τα υπολείμματά του μετά την καταστροφή του.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, μαζί τη συγκεκριμένη έρευνα!
Αστεροειδείς
Οι αστεροειδείς της Κύριας ζώνης βρίσκονται ανάμεσα στον Άρη και το Δία.
Με απλά λόγια, μπορούμε να περιγράψουμε τους αστεροειδείς σαν τεράστιους βράχους σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο.
Το μέγεθός τους ποικίλλει από λίγες δεκάδες μέτρα μέχρι εκατοντάδες χιλιόμετρα.
Τα μικρότερα σώματα σε περιηλιακή τροχιά ονομάζονται μετεωροειδείς.
Συνήθως οι αστεροειδείς έχουν ακανόνιστο σχήμα που μοιάζει με πατάτα, οι μεγαλύτεροι όμως έχουν σφαιρικό ή ελλειπτικό σχήμα, καθώς η βαρύτητα που δημιουργεί η μάζα τους στην επιφάνειά τους υπερισχύει.
Σύμφωνα με το ψήφισμα 5Α της 26ης Συνόδου της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως (2006), οι σχεδόν σφαιρικοί αστεροειδείς ονομάζονται στο εξής και νάνοι πλανήτες.
Οι αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης αποτελούνται κυρίως από πυριτικούς βράχους και μέταλλα.
Ο 1 Δήμητρα (Ceres) αποτελεί εξαίρεση, καθώς ένα μεγάλο μέρος του είναι πάγος νερού.
Αντιθέτως, οι αστεροειδείς της Ζώνης
De Kuiper
(Kuiper Belt) αποτελούνται κυρίως από πάγους (π.χ. παγωμένα αέρια).
Υπολογίζεται ότι υπάρχουν εκατομμύρια αστεροειδείς στο Ηλιακό Σύστημα και μέχρι τον Οκτώβριο του 2005 είχαν καταγραφεί 299.733, με τους 118.161 από αυτούς επίσημα καταγεγραμμένους σε καταλόγους.
Οι περισσότεροι αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης βρίσκονται, όπως ανέφερα, σε μια περιοχή ανάμεσα στις τροχιές του Άρεως και του Διός και σε απόσταση περίπου 3 αστρονομικές μονάδες (AU) από τον Ήλιο.
Η ευστάθεια των σημείων Λαγκράντζ, τους διατηρεί σε σταθερή τροχιά στον κενό διαστημικό χώρο μεταξύ των δύο πλανητών, την κίνηση των οποίων ακολουθούν.
Πολλοί αστεροειδείς δημιουργούν ομάδες, οι οποίες έχουν σταθερό σχηματισμό. Έχουμε τα «μέλη της Τρωικής Ομάδας του Αχιλλέως και του Πατρόκλου» ή Τρώες.
Η ομάδα αυτή σχηματίστηκε γιατί η κατανομή του μήκους του μεγάλου ημιάξονα της τροχιάς των αστεροειδών της Κύριας ζώνης παρουσιάζει ορισμένα κενά, τα οποία ονομάζονται διάκενα Kirkwood (Kirkwood gaps). Αυτά τα διάκενα προκαλούνται κυρίως από τη βαρυτική επίδραση του Διός. Έτσι αυτοί οι αστεροειδείς έχουν συντονιστεί με την περίοδο περιφοράς του (11.86 έτη) και τον συνοδεύουν στην κίνηση του γύρω από τον Ήλιο στα δύο σημεία ισορροπίας Λαγκράνζ. Τα σημεία αυτά ορίζονται ως οι κορυφές των δύο ισοπλεύρων τριγώνων που σχηματίζονται, το καθένα, με άλλες δύο κορυφές, τον Ήλιο και το Δία.
Η ομάδα που προηγείται του Διός αποτελείται από 10 αστεροειδείς και ονομάζεται "ομάδα του Αχιλλέως" και η δεύτερη ομάδα, η οποία ακολουθεί το Δία, "ομάδα του Πατρόκλου" και αποτελείται από 5 αστεροειδείς.
Ο δεύτερος σχηματισμός ονομάζεται "ομάδα του Απόλλωνος".
Αποτελείται από 800 περίπου αστεροειδείς, οι οποίοι πολύ συχνά διασταυρώνουν την τροχιά τους με τη Γήινη τροχιά. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε εγκυμονεί κινδύνους, γι’ αυτό και υπάρχει διαστημικό πρόγραμμα της NASA που ονομάζεται "Φρουροί του διαστήματος" το οποίο παρακολουθεί την τροχιά τους και κυρίως του αστεροειδούς Απόφιως
ο οποίος υπολογίζεται ότι θα περάσει κοντά στη Γη στις 23 Απριλίου 2029, ώστε να επέμβουν για ν’ αποσωβήσουν τον κίνδυνο, αν υπάρξει.
Σήμερα πιστεύεται ότι οι Αστεροειδείς της ομάδας Απόλλων ή ανήκουν στη ζώνη των Αστεροειδών ή είναι υπολείμματα κάποιων κομητών. Οι δυο φυσικοί δορυφόροι του Άρεως, Φόβος και Δείμος, είναι
αστεροειδείς, που μπήκαν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Κάποιοι από τους αστεροειδείς έχουν και οι ίδιοι μικρούς δορυφόρους, ενώ έχουν ανακαλυφθεί και κάποια τριπλά συστήματα.
Οι αστεροειδείς της Ζώνης De Kuiper βρίσκονται πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνος και για το λόγο αυτό είναι γνωστοί με τη γενική ονομασία Υπερποσειδώνεια ή Μεταποσειδώνια Αντικείμενα (Transneptunian Objects, TNOs).
Τα Μεταποσειδώνεια αντικείμενα χωρίζονται στ’ αντικείμενα της Ζώνης του Κάιπερ (De Kuiper Belt), τ’ Αντικείμενα Διασκορπισμένου Δίσκου και το Νέφος του Όορτ.
Το πρώτο Μεταποσειδώνιο που ανακαλύφθηκε ήταν ο Πλούτων το 1930, ενώ το επόμενο ήταν το (15760) 1992 QB1, το οποίο ανακαλύφθηκε το 1992. Μεσολάβησε η ανακάλυψη του δορυφόρου του Πλούτωνα, Χάροντα, το 1978.
Έως τώρα έχουν ανακαλυφθεί πάνω από 1000 αντικείμενα με διαφορετικά μεγέθη, τροχιές και σύσταση. Το μεγαλύτερο είναι η Έρις με διάμετρο 2500 χιλιόμετρα. Άλλα μεγάλα μεταποσειδώνια αντικείμενα είναι ο Μακεμάκε, η Χαουμέια και η Σέντνα.
Ας επανέλθουμε όμως στους αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης.
Η συνολική μάζα των αστεροειδών της Κύριας Ζώνης δεν είναι μεγάλη.
Ο μεγαλύτερος, και πρώτος που ανακαλύφθηκε, ο 1 Δήμητρα με διάμετρο περίπου χίλια χιλιόμετρα, έχει μάζα περίπου ίση με το 40% όλων των αστεροειδών της Κύριας Ζώνης, που υπολογίζεται ότι είναι γύρω στο 3 - 4% της μάζας της Σελήνης.
Οι εφτά μεγαλύτεροι αστεροειδείς έχουν μάζα όσο το 70% του συνόλου.
Αντιθέτως, οι αστεροειδείς της Ζώνης De Kuiper έχουν πολύ μεγαλύτερη συνολική μάζα, αλλά και οι μεγαλύτεροι από αυτούς έχουν πολύ μεγαλύτερη μάζα και διάμετρο από τους μεγαλύτερους αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης.
Ας αρχίσουμε, όμως, σιγά – σιγά να παρουσιάζουμε διάφορες αστρονομικές θεωρίες οι οποίες, πιστεύω ότι τεκμηριώνουν την ύπαρξη του Φαέθοντος, ο οποίος, πιστεύω, ότι βρισκόταν στο σημείο που βρίσκονται τώρα διασκορπισμένοι οι αστεροειδείς της Κύριας ζώνης.
Είναι γνωστή η θεωρία ότι η εξαφάνιση
των δεινοσαύρων
οφείλεται στην πρόσκρουση κάποιου αστεροειδούς με τη Γη 65.000.000 χρόνια πριν.
Ηθεωρία αυτή φάνηκε
να επιβεβαιώνεται με την ανακάλυψη ενός τεράστιου κρατήρα που σήμερα βρίσκεται στο Γιουκατάν του Μεξικού. Τέτοιες συγκρούσεις φαίνεται ότι δεν είναι σπάνιες, τόσο στην ιστορία της Γης όσο και των άλλων πλανητών, συμβαίνουν όμως σπάνια, όσον αφορά την ανθρώπινη αίσθηση του χρόνου, κάθε κάποιες δεκάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια.
Οι αστεροειδείς έχουν σχετικά μεγάλο μέγεθος, έτσι, σε αντίθεση με τους μετεωρίτες, κάποιος απ' αυτούς δεν θα καιγόταν στην ατμόσφαιρα αλλά θα έφτανε στην επιφάνεια της Γης ουσιαστικά ακέραιος, όπως συνέβη πριν λίγες εβδομάδες. Μία σύγκρουση μ’ ένα τέτοιο αντικείμενο θα επέφερε τεράστιες καταστροφές στη Γη.
• Υπάρχει μία ενδιαφέρουσα έκθεση των μύθων του Φαέθοντος και των αστρονομικών τους ερμηνειών στο «Hamlet’s Mill»(1) των Giorgio de Santillana και Hertha von Dechend’s. Ο μύθος του Φαέθοντος, σαν περιγραφή μιας γνήσιας ουράνιας παρουσίας μέσα στην ανθρώπινη ιστορία έχει μελετηθεί και στο «The Cosmic Serpent» (Κοσμικός Όφις) των Victor Clube και Bill Napier. Και αυτοί, επίσης, έχουν αναφερθεί στους αστεροειδείς και ειδικότερα στους αστεροειδείς του Απόλλωνος. Βρίσκονται κοντά στην αλήθεια του θέματος και προάγουν την πεποίθηση ότι η πτώση του Φαέθοντος μπορεί να συνδυαστεί με τη σύγκρουση ενός σημαντικού μέρους διαπλανητικών συντριμμάτων στα ιστορικά χρόνια.
Αν η ανακάλυψη αυτή επιβεβαιωθεί, θα ενισχύσει μια θεωρία ότι η Γη κάποτε μοιραζόταν την ίδια τροχιά, μ’ ένα αντικείμενο στο μέγεθος του Άρη (δεν υπάρχει σήμερα φυσικά), που αργότερα συνετρίβη πάνω σε αυτήν, με αποτέλεσμα το σχηματισμό του φεγγαριού.
Οι δύο πλανήτες είναι μέρος ενός συστήματος τεσσάρων πλανητών το οποίο ονομάστηκε KOI-730.
Αυτοί στρέφονται γύρω από το άστρο τους κάθε 9,8 ημέρες ακριβώς στην ίδια τροχιακή απόσταση, με τον ένα πλανήτη να προπορεύεται μόνιμα κατά περίπου 60 μοίρες μπροστά από τον άλλο.
Στο νυχτερινό ουρανό του ενός πλανήτη, ο άλλος πρέπει να εμφανίζεται μ’ ένα σταθερό φως που ποτέ δεν μειώνεται ή αυξάνεται το φως του.
Τα λεγόμενα βαρυτικά «γλυκά σημεία» κάνουν εφικτό αυτό το φαινόμενο. Όταν ένα σώμα (όπως ένας πλανήτης) περιφέρεται γύρω από ένα πολύ πιο μεγάλης μάζας αντικείμενο (ένα αστέρι για παράδειγμα), υπάρχουν δύο σημεία Lagrange κατά μήκος της τροχιάς του πλανήτη, όπου ένα τρίτο σώμα μπορεί να στρέφεται σταθερά. Αυτά τα σημεία βρίσκονται 60 μοίρες μπροστά και 60 μοίρες πίσω από το μικρότερο αντικείμενο. Για παράδειγμα, οι ομάδες αστεροειδών που ονομάζονται Τρωικοί, όπως ανέφερα, βρίσκονται σε αυτά τα σημεία κατά μήκος της τροχιάς του Δία.
Θεωρητικά, η ύλη σ’ ένα δίσκο υλικών γύρω από ένα νεογέννητο αστέρι θα μπορούσε να σχηματίσει τους πλανήτες που μοιράζονται την ίδια τροχιά, αλλά κανείς δεν είχε εντοπίσει κάποια αντικείμενα σε αυτή την κατάσταση έως τώρα..
Οι Richard Gott και Edward Belbruno από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον λένε ότι μπορεί να έχουν στοιχεία γι’ αυτό το φαινόμενο στην κοσμική αυλή μας.
Η Σελήνη θεωρείται ότι έχει σχηματιστεί περίπου 50 εκατομμύρια χρόνια μετά τη γέννηση του ηλιακού συστήματος, από τα συντρίμμια της σύγκρουσης μεταξύ ενός σώματος σαν τον Άρη (το έχουν ονομάσει Θεία) ή μήπως ήταν ο Φαέθων? και της Γης. Προσομοιώσεις δείχνουν ότι το σώμα αυτό που συγκρούστηκε με τη Γη πρέπει να είχε έρθει με χαμηλή ταχύτητα.
Σύμφωνα με τους Gott και Belbruno, αυτό θα μπορούσε να έχει συμβεί μόνο αν η Θεία; (Φαέθων) είχε δημιουργηθεί σ’ ένα σημείο Lagrange (μπροστά ή πίσω) κατά μήκος της τροχιάς της Γης. Τα νέα ευρήματα
λέει ο Gott.
• Θα μπορούσαν οι δύο πλανήτες με την ίδια τροχιά στο σύστημα KOI-730 να συγκρουστούν για να σχηματίσουν ένα φεγγάρι κάποτε;
"Αυτό θα ήταν εντυπωσιακό,”
λέει ο Gott.
Μπορεί να είναι σε αυτήν την κατάσταση, αλλά οι προσομοιώσεις προτείνουν πως οι πλανήτες θα συνεχίσουν να κινούνται στην ίδια τροχιά και σε απόσταση ασφαλείας μεταξύ τους για τα επόμενη 2.220.000 χρόνια τουλάχιστον.
Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι ότι ένα εισβαλλώμενο σώμα έρχεται στο ηλιακό σύστημα απ’έξω.
Η Αφροδίτη έχει κατηγορηθεί από κάποιες αφηγήσεις – αναλύσεις, από τον Velikovsky και από άλλους, που υποστηρίζουν ότι γι’ αυτό η λαμπερή κυρία περιστρέφεται παλινδρομικά (οπισθοδρομικά) και έχει μια σχεδόν κυκλική τροχιά, η οποία έχει το σχήμα καρδιάς, ενώ οι άλλοι πλανήτες κινούνται σε ελλείψεις.
Μετά την «κοντινή συνάντηση» όρμησε προς τον Ήλιο και πιάστηκε στη σημερινή της τροχιά.
Στη δεύτερη ερώτηση δίνουν απάντηση οι αρχαίοι αμοραλιστές (ηθικοπλάστες), οι οποίοι πίστευαν, ότι αυτή ήταν μια θεία τιμωρία για τους Φαεθώνιους, οι οποίοι ήταν προφανώς άτακτοι άνθρωποι και οι λίγοι που τελικά επιβίωσαν, διέφυγαν στη Γη.
Αυτό το ταξίδι προς το δικό μας Ήλιο ήταν ο πραγματικός λόγος για την «Πτώση του Ανθρώπου». «Οι Πρώτοι Άγγελοι» (Fallen Angels) θα μπορούσε να είναι Φαεθώνιοι που αναμείχθηκαν με τους Γήινους ενώ οι υπόλοιποι έμειναν πάνω στο φεγγάρι.
Η δεύτερη υπόθεση παραλείπει την Αφροδίτη, σαν εισβάλλοντα πλανήτη. Οι κάτοικοι του Φαέθοντος άφησαν την τεχνολογία τους να προχωρήσει πολύ μπροστά από την αίσθηση της ευθύνης και τρύπησαν τον εσωτερικό πυρήνα ενέργειας του πλανήτη τους, έως ότου κατέρρευσε ή ότι υπήρξε ένας εμφύλιος ανάμεσά τους, τα όπλα τους κατέστρεψαν ολόκληρο τον πλανήτη και οι επιζήσαντες ήρθαν στη Γη, όπως και στην πρώτη περίπτωση.
Κάποιοι πιστεύουν ότι το τρύπημα του πυρήνα οφείλεται στην περίεργη κατάσταση του Δία, στον οποίο βρίσκεται ένα ηφαίστειο 200 μιλίων ψηλό (ο κώνος του οποίου είναι πάνω από την ατμόσφαιρά του) καθώς και τα συντρίμματα πυρηνόμορφου σιδήρου σ’ ολόκληρη την επιφάνειά του.
Επιπλέον υποστηρικτικά στοιχεία μπορούν να προκύψουν από τη φύση του μεγαλύτερου αστεροειδούς, της Δήμητρας (Ceres).
Αυτός, ο Αστεροειδής, ακολουθεί από πολύ κοντά αυτό που θα ήταν αρχικά το γνήσιο μονοπάτι του Φαέθοντος (η πρωταρχική του τροχιά) και που, από μόνος του, αποτελεί μια σχεδόν τέλεια σφαίρα επάξιας πυκνότητας, ακριβώς όπως θα περιμέναμε, για τα υπολείμματα πυρήνα, ενός χαμένου αστεριού, τέτοιου μικρού μεγέθους.
Ως τώρα ήταν εύκολο ν’ απορρίψουμε ιστορίες εισβολής από τα, απλώς αποκαλούμενα αστέρια, αφού βρίσκονται πολλά έτη φωτός μακριά μας.
Αλλά, αν ο δικός μας Ήλιος ήταν στο παρελθόν ένα από το ζεύγος των δυαδικών, όπως έγινε με την πρόσφατη ανακάλυψη του KOI-730 (και η μυθολογία μας μάς το επιβεβαιώνει με το μύθο του Φαέθοντος), τότε συμφωνούμε αμέσως με την υπόθεση περί της «δυαδικής εξέλιξης της ζωής» και με τους μύθους της εισβολής από ένα άλλο ηλιακό σύστημα.
Το άλλο σύστημα ήταν ο δυαδικός σύντροφος του δικού μας και η απόσταση που έπρεπε να διανυθεί δεν ήταν καθόλου μεγάλη.
Το αποτέλεσμα θα ήταν, σύμφωνα με τον Καμενένκο, δύο ζευγάρια πλανητών σε ενεργή τροχιά ή ακόμα και τρία ζευγάρια.
Οι εσωτερικοί πλανήτες του Ήλιου, ο Ερμής και η Γη, με ή χωρίς την Αφροδίτη, θα ήταν σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Ο Φαέθων θα είχε τη δική του συνοδεία, πιθανότατα συμπεριλαμβάνοντας τον Άρη και τη Σελήνη μαζί με άλλους μικρούς πλανήτες, που πιθανώς να είχαν καταστραφεί ή καταληφθεί από το Δία και τον Κρόνο μετά την καταστροφή του Φαέθοντος. Ο Πλούτων, επίσης, μπορεί να συμμετείχε και μετά από την πιθανή έκρηξη, που παρ’ολίγο να τον είχε αποβάλει από ολόκληρο το δυαδικό σύστημα, συγκρατήθηκε, αλλά σε διαφορετική αστρονομική απόσταση, και ίσως γι’αυτό η απόστασή του δε συμφωνεί με το νόμο των Bode και Titius.
Το άρθρο μου στην ετικέτα "Κοσμολογία" διευκρινίζει πλήρως το Νόμο των Bode και Titius. Οι πραγματικοί εξωτερικοί πλανήτες, αεροφόροι γίγαντες, όπως ο Δίας, ο Κρόνος, ο Ουρανός και ο Ποσειδών μπορεί να ήταν σε τροχιά γύρω από τα δύο αστέρια σε κάποιο σημείο μεταξύ τους, αλλά πιο κοντά στον Ήλιο.
Ο Otto Muck καταλήγει σε παρεμφερή συμπεράσματα στο βιβλίο του για την Ατλαντίδα.
Κάποιες, μάλλον, μυστικιστικές εσωτερικές σχολές ονομάζουν το άλλο αστέρι «Maldek», έναν όρο, που σημαίνει, «το κακότυχο κέντρο» και, που για εκείνους, η απόστασή του δεν ήταν τόσο μακρινή, υπολογισμένη σε έτη φωτός.
Το σύνολο των ευρέως διαδεδομένων θρύλων των διαφόρων πολιτισμών, όπως θα διαβάσουμε στο δεύτερο μέρος, που όμως δεν είχαν έρθει σε επαφή μεταξύ τους για χιλιάδες χρόνια, μας δυσκολεύει από το να μην πιστεύουμε στην άποψη ότι όλοι έχουν εμπνευστεί από ένα κοινό, πρωταρχικό - αυθεντικό γεγονός, το οποίο όντως συνέβη.
Ο Ουκρανός αστρονόμος Boris Kamenenko έχει αφιερώσει πολύ χρόνο στη μελέτη αυτών των θρύλων, καθώς και στην έρευνα των Σοβιετικών συναδέλφων του για το Φαέθοντα. Θεωρεί ότι ο γεμάτος ζωή πλανήτης μας πρέπει σε κάποια στιγμή να ήταν ο ωφελημένος ενός δυαδικού ηλιακού συστήματος, ώστε να έχει αναπτύξει τις πολυποίκιλες μορφές ζωής του, ειδικότερα αντιμετωπίζοντας την αυξανόμενη απόδειξη ότι η δυαδική πλανητική σχέση του με τη Σελήνη μας, (πολύ μεγάλη για να θεωρείται απλώς ένας δορυφόρος) δεν είναι τόσο παλιά ιστορικά.
Μιλά για χιλιάδες χρόνια ή το πολύ για λίγες δεκάδες χιλιάδες, παρά για ένα εκατομμύριο.
Στο βιβλίο «Αστρονομία» των Jacqueline & Simon Mitton αναφέρονται θεωρίες για τη δημιουργία της Σελήνης.
Η πρώτη αναφέρει ότι όταν δημιουργήθηκε η Γη, περιστρεφόταν τόσο γρήγορα, ώστε εκσφενδονίστηκε μια μεγάλη σφαίρα ύλης, που έγινε η Σελήνη.
Άλλοι υποστήριξαν ότι προήλθε από κάποιο άλλο σημείο του Σύμπαντος και η τρίτη, ότι η Γη και η Σελήνη δημιουργήθηκαν ξεχωριστά την ίδια περίοδο σε παρεμφερείς αποστάσεις από τον Ήλιο. Οι διαφορές στη χημική τους σύσταση ενίσχυαν την άποψη αυτή.
Πρόσφατα, όμως, μια τέταρτη θεωρία έγινε αποδεκτή ως η πιο πιθανή εξήγηση της προέλευσης της Σελήνης. Είναι η υπόθεση της γιγάντιας πρόσκρουσης.
Η βασική ιδέα είναι, ότι καθώς οι πλανήτες σχηματίζονταν, κάποιος στο μέγεθος του Άρη χτύπησε υπό γωνία τη Γη. Τα ελαφρύτερα υλικά των εξωτερικών στρωμάτων της αποσπάστηκαν και σχημάτισαν ένα δακτύλιο από υλικά που την περιέβαλε, και ο σίδηρος του πυρήνα της συγκρατήθηκε από τη Γη. Τελικά ο δακτύλιος συμπυκνώθηκε και σχημάτισε τη Σελήνη.
Με αυτή τη θεωρία εξηγείται γιατί η Γη έχει πολύ σίδηρο και η Σελήνη σχεδόν καθόλου.
Η πρόσκρουση, επίσης, αφαίρεσε πολλά αέρια, όπως το οξυγόνο, από την ύλη που δημιούργησε τη Σελήνη.
Αν θελήσουμε, μάλιστα, να εξετάσουμε την περίπτωση της πρόσκρουσης των πλανητών μας με κάποιο ουράνιο σώμα, στο κεφάλαιο για τον Άρη, αναφέρουν ότι τα διαστημόπλοια Βίκινγκ, έστειλαν φωτογραφίες, οι οποίες έδειξαν ότι η γεωλογία του Άρη μοιάζει με αυτή της Σελήνης και του Ερμή.
Ευγενία
Βιβλιογραφία στην οποία στηρίχθηκε το βιβλίο μου "Φαέθων και Προζερπίνη" των εκδόσεων "Ηλίανθος" (αφιλοκερδώς προσφερθέν) και στην οποία θα στηριχθούν και τα υπόλοιπα δύο μέρη του άρθρου.
Βιβλία του άρθρου
(1)"Hamlet's Mill" (Εξεδόθη κατά πρώτον από τον Gambit στη Βοστώνη το 1969). Γράφτηκε από τον Giorgio de Santillana (καθηγητή της ιστορίας της επιστήμης στο MIT) και τον Hertha von Dechend (καθηγητή στο Johann Wolfgang Goethe-Universität).
(2) "The Cosmic Serpent," γράφτηκε από τους Victor Clube και Bill Napier, Βρετανούς αστρονόμους.
Υποσημείωση
Πάντως, πρέπει ν’ αναφέρουμε και το εξης “περίεργο”: αιώνες πριν τους Titius και Bode, ο Κέπλερ είχε γράψει “…Μεταξυ Άρεως και Διος, νέον πλανήτην θέτω!”.
Και τα μεν περί θεών ταύτη παρακεκλήσθω. To δ’ημέτερον παρακλητέον, η ράστ’αν υμείς μεν μάθοιτε, εγώ δε η διανοούμαι μάλιστ’αν περί των προκειμένων ενδειξαίμην.Δηλαδή: «Αυτή ας είναι η παράκλησή μας προς τους θεούς, όσο για μας, ας τους παρακαλέσουμε να μας βοηθήσουν, ώστε εσείς μεν να καταλάβετε εύκολα αυτά που θα σας πω, εγώ δε να καταφέρω να σας εξηγήσω όσο πιο καθαρά μπορώ τις απόψεις μου σχετικά με το θέμα της συζήτησής μας».
Ξεκινώ αυτό το άρθρο για να σας δώσω κάποιες έρευνές μου σχετικές με το Φαέθοντα, κυρίως σε καρκινικές καταστάσεις.
Πριν όμως φτάσω εκεί θα ήθελα ν’ αναφερθώ, πρώτα, αστρονομικά στις αποδείξεις που, κατά τη γνώμη μου, αποδεικνύουν την ύπαρξή του και την καταστροφή του.
Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα σας παρουσιάσω τα μυθολογικά δεδομένα τα οποία επιβεβαιώνουν την πιθανή ύπαρξή του και στη συνέχεια, στο τρίτο μέρος, θα σας παρουσιάσω αστρολογικά το Φαέθοντα και πώς επηρεάζει, πάντα κατά τη γνώμη μου, τις καρκινικές καταστάσεις.
Για να κατανοήσουμε όμως την ύπαρξή του θα πρέπει πρώτιστα να μιλήσουμε για την Κύρια Ζώνη των Αστεροειδών που κατά τη γνώμη πολλών και τη δική μου είναι τα υπολείμματά του μετά την καταστροφή του.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, μαζί τη συγκεκριμένη έρευνα!
Αστεροειδείς
 | |
| Κύρια ζώνη αστεροειδών |
Με απλά λόγια, μπορούμε να περιγράψουμε τους αστεροειδείς σαν τεράστιους βράχους σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο.
Το μέγεθός τους ποικίλλει από λίγες δεκάδες μέτρα μέχρι εκατοντάδες χιλιόμετρα.
Συνήθως οι αστεροειδείς έχουν ακανόνιστο σχήμα που μοιάζει με πατάτα, οι μεγαλύτεροι όμως έχουν σφαιρικό ή ελλειπτικό σχήμα, καθώς η βαρύτητα που δημιουργεί η μάζα τους στην επιφάνειά τους υπερισχύει.
Σύμφωνα με το ψήφισμα 5Α της 26ης Συνόδου της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως (2006), οι σχεδόν σφαιρικοί αστεροειδείς ονομάζονται στο εξής και νάνοι πλανήτες.
Οι αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης αποτελούνται κυρίως από πυριτικούς βράχους και μέταλλα.
Ο 1 Δήμητρα (Ceres) αποτελεί εξαίρεση, καθώς ένα μεγάλο μέρος του είναι πάγος νερού.
Αντιθέτως, οι αστεροειδείς της Ζώνης
De Kuiper
(Kuiper Belt) αποτελούνται κυρίως από πάγους (π.χ. παγωμένα αέρια). Υπολογίζεται ότι υπάρχουν εκατομμύρια αστεροειδείς στο Ηλιακό Σύστημα και μέχρι τον Οκτώβριο του 2005 είχαν καταγραφεί 299.733, με τους 118.161 από αυτούς επίσημα καταγεγραμμένους σε καταλόγους.
Οι περισσότεροι αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης βρίσκονται, όπως ανέφερα, σε μια περιοχή ανάμεσα στις τροχιές του Άρεως και του Διός και σε απόσταση περίπου 3 αστρονομικές μονάδες (AU) από τον Ήλιο.
Η ευστάθεια των σημείων Λαγκράντζ, τους διατηρεί σε σταθερή τροχιά στον κενό διαστημικό χώρο μεταξύ των δύο πλανητών, την κίνηση των οποίων ακολουθούν.
Πολλοί αστεροειδείς δημιουργούν ομάδες, οι οποίες έχουν σταθερό σχηματισμό. Έχουμε τα «μέλη της Τρωικής Ομάδας του Αχιλλέως και του Πατρόκλου» ή Τρώες.
Η ομάδα αυτή σχηματίστηκε γιατί η κατανομή του μήκους του μεγάλου ημιάξονα της τροχιάς των αστεροειδών της Κύριας ζώνης παρουσιάζει ορισμένα κενά, τα οποία ονομάζονται διάκενα Kirkwood (Kirkwood gaps). Αυτά τα διάκενα προκαλούνται κυρίως από τη βαρυτική επίδραση του Διός. Έτσι αυτοί οι αστεροειδείς έχουν συντονιστεί με την περίοδο περιφοράς του (11.86 έτη) και τον συνοδεύουν στην κίνηση του γύρω από τον Ήλιο στα δύο σημεία ισορροπίας Λαγκράνζ. Τα σημεία αυτά ορίζονται ως οι κορυφές των δύο ισοπλεύρων τριγώνων που σχηματίζονται, το καθένα, με άλλες δύο κορυφές, τον Ήλιο και το Δία.
Η ομάδα που προηγείται του Διός αποτελείται από 10 αστεροειδείς και ονομάζεται "ομάδα του Αχιλλέως" και η δεύτερη ομάδα, η οποία ακολουθεί το Δία, "ομάδα του Πατρόκλου" και αποτελείται από 5 αστεροειδείς.
Ο δεύτερος σχηματισμός ονομάζεται "ομάδα του Απόλλωνος".
Αποτελείται από 800 περίπου αστεροειδείς, οι οποίοι πολύ συχνά διασταυρώνουν την τροχιά τους με τη Γήινη τροχιά. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε εγκυμονεί κινδύνους, γι’ αυτό και υπάρχει διαστημικό πρόγραμμα της NASA που ονομάζεται "Φρουροί του διαστήματος" το οποίο παρακολουθεί την τροχιά τους και κυρίως του αστεροειδούς Απόφιως
ο οποίος υπολογίζεται ότι θα περάσει κοντά στη Γη στις 23 Απριλίου 2029, ώστε να επέμβουν για ν’ αποσωβήσουν τον κίνδυνο, αν υπάρξει.
Σήμερα πιστεύεται ότι οι Αστεροειδείς της ομάδας Απόλλων ή ανήκουν στη ζώνη των Αστεροειδών ή είναι υπολείμματα κάποιων κομητών. Οι δυο φυσικοί δορυφόροι του Άρεως, Φόβος και Δείμος, είναι
 | |
| Φόβος και Δείμος |
Οι αστεροειδείς της Ζώνης De Kuiper βρίσκονται πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνος και για το λόγο αυτό είναι γνωστοί με τη γενική ονομασία Υπερποσειδώνεια ή Μεταποσειδώνια Αντικείμενα (Transneptunian Objects, TNOs).
Τα Μεταποσειδώνεια αντικείμενα χωρίζονται στ’ αντικείμενα της Ζώνης του Κάιπερ (De Kuiper Belt), τ’ Αντικείμενα Διασκορπισμένου Δίσκου και το Νέφος του Όορτ.
Το πρώτο Μεταποσειδώνιο που ανακαλύφθηκε ήταν ο Πλούτων το 1930, ενώ το επόμενο ήταν το (15760) 1992 QB1, το οποίο ανακαλύφθηκε το 1992. Μεσολάβησε η ανακάλυψη του δορυφόρου του Πλούτωνα, Χάροντα, το 1978.
Έως τώρα έχουν ανακαλυφθεί πάνω από 1000 αντικείμενα με διαφορετικά μεγέθη, τροχιές και σύσταση. Το μεγαλύτερο είναι η Έρις με διάμετρο 2500 χιλιόμετρα. Άλλα μεγάλα μεταποσειδώνια αντικείμενα είναι ο Μακεμάκε, η Χαουμέια και η Σέντνα.
Ας επανέλθουμε όμως στους αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης.
Η συνολική μάζα των αστεροειδών της Κύριας Ζώνης δεν είναι μεγάλη.
Ο μεγαλύτερος, και πρώτος που ανακαλύφθηκε, ο 1 Δήμητρα με διάμετρο περίπου χίλια χιλιόμετρα, έχει μάζα περίπου ίση με το 40% όλων των αστεροειδών της Κύριας Ζώνης, που υπολογίζεται ότι είναι γύρω στο 3 - 4% της μάζας της Σελήνης.
Οι εφτά μεγαλύτεροι αστεροειδείς έχουν μάζα όσο το 70% του συνόλου.
Ο 4 Vesta κι ο 1 Ceres σε σύγκριση με τη Σελήνη.
Αντιθέτως, οι αστεροειδείς της Ζώνης De Kuiper έχουν πολύ μεγαλύτερη συνολική μάζα, αλλά και οι μεγαλύτεροι από αυτούς έχουν πολύ μεγαλύτερη μάζα και διάμετρο από τους μεγαλύτερους αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης.
Ας αρχίσουμε, όμως, σιγά – σιγά να παρουσιάζουμε διάφορες αστρονομικές θεωρίες οι οποίες, πιστεύω ότι τεκμηριώνουν την ύπαρξη του Φαέθοντος, ο οποίος, πιστεύω, ότι βρισκόταν στο σημείο που βρίσκονται τώρα διασκορπισμένοι οι αστεροειδείς της Κύριας ζώνης.
Είναι γνωστή η θεωρία ότι η εξαφάνιση
των δεινοσαύρων οφείλεται στην πρόσκρουση κάποιου αστεροειδούς με τη Γη 65.000.000 χρόνια πριν.
Ηθεωρία αυτή φάνηκε
να επιβεβαιώνεται με την ανακάλυψη ενός τεράστιου κρατήρα που σήμερα βρίσκεται στο Γιουκατάν του Μεξικού. Τέτοιες συγκρούσεις φαίνεται ότι δεν είναι σπάνιες, τόσο στην ιστορία της Γης όσο και των άλλων πλανητών, συμβαίνουν όμως σπάνια, όσον αφορά την ανθρώπινη αίσθηση του χρόνου, κάθε κάποιες δεκάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια.
Οι αστεροειδείς έχουν σχετικά μεγάλο μέγεθος, έτσι, σε αντίθεση με τους μετεωρίτες, κάποιος απ' αυτούς δεν θα καιγόταν στην ατμόσφαιρα αλλά θα έφτανε στην επιφάνεια της Γης ουσιαστικά ακέραιος, όπως συνέβη πριν λίγες εβδομάδες. Μία σύγκρουση μ’ ένα τέτοιο αντικείμενο θα επέφερε τεράστιες καταστροφές στη Γη.
• Αν η πρόσκρουση γινόταν στην ξηρά, το ωστικό κύμα θα κατέστρεφε τα πάντα σε ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων και θα πυροδοτούσε πυρκαγιές και πρωτοφανείς σεισμούς .
Η σκόνη και η στάχτη που θα παραγόταν κατά τη σύγκρουση θα σκορπιζόταν στην ατμόσφαιρα, κρύβοντας το φως του ήλιου και δημιουργώντας ένα φαινόμενο τύπου πυρηνικού χειμώνα που θα διαρκούσε πολλά χρόνια. Κατά πάσα πιθανότητα η ζωή στη Γη θα εξαφανιζόταν, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος.
• Αν η πρόσκρουση γινόταν σε κάποιον ωκεανό, τα τσουνάμι που θα προκαλούνταν, ύψους εκατοντάδων μέτρων, θα κατέστρεφαν ολοκληρωτικά τις πόλεις και τα χωριά σε βάθος δεκάδων χιλιομέτρων απ' τις ακτές. Επίσης, η θερμότητα θα έβραζε το νερό, σκοτώνοντας τη ζωή κοντά στο μέρος της πρόσκρουσης και απελευθερώνοντας τεράστιες ποσότητες ατμών στην ατμόσφαιρα, διαταράσσοντας το κλίμα.
• Παλιότερα οι αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης θεωρούνταν ότι ήταν τα συντρίμμια ενός πλανήτη που κινούνταν εκεί που βρίσκεται τώρα η Κύρια Ζώνη Αστεροειδών και θρυμματίστηκε από κάποια κατακλυσμιαία σύγκρουση. Σήμερα όμως επικρατεί η αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή οι αστεροειδείς ήταν το υλικό για έναν μικρό πλανήτη, του μεγέθους του Άρη ή μικρότερο, που όμως δεν σχηματίστηκε ποτέ λόγω της επίδρασης της βαρύτητας του Δία.
Εδώ θα προβάλω τις αντιρρήσεις μου στηριζόμενη σε διάφορες έρευνες:
• Υπάρχει μία ενδιαφέρουσα έκθεση των μύθων του Φαέθοντος και των αστρονομικών τους ερμηνειών στο «Hamlet’s Mill»(1) των Giorgio de Santillana και Hertha von Dechend’s. Ο μύθος του Φαέθοντος, σαν περιγραφή μιας γνήσιας ουράνιας παρουσίας μέσα στην ανθρώπινη ιστορία έχει μελετηθεί και στο «The Cosmic Serpent» (Κοσμικός Όφις) των Victor Clube και Bill Napier. Και αυτοί, επίσης, έχουν αναφερθεί στους αστεροειδείς και ειδικότερα στους αστεροειδείς του Απόλλωνος. Βρίσκονται κοντά στην αλήθεια του θέματος και προάγουν την πεποίθηση ότι η πτώση του Φαέθοντος μπορεί να συνδυαστεί με τη σύγκρουση ενός σημαντικού μέρους διαπλανητικών συντριμμάτων στα ιστορικά χρόνια.
• Και ο H.W.M. Olders (1758 – 1840)Τελευταίες έρευνες που έγιναν, από το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ, ανακάλυψαν ένα πλανητικό σύστημα που δεν μοιάζει με κανένα άλλο.όταν ανακάλυψε τους Αστεροειδείς Δήμητρα και Παλλάδα Αθηνά είχε εκφράσει την υπόθεση ότι οι Αστεροειδείς είναι κομμάτια κάποιου αρχικού πλανήτη, που θρυμματίστηκε κάτω από τις βαρυτικές επιδράσεις του Διός και του Άρεως.
• Η θεωρία του δέχθηκε κριτική από τις θεωρίες των E.J. Opik (1893 – 1985) και J.F.Hartmann (1865 – 1936).
Ο πρώτος υποστήριζε ότι οι αστεροειδείς υπήρχαν από την αρχή της δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος και ο δεύτερος εξειδίκευε τη θεωρία του Opik, υποστηρίζοντας ότι οι αστεροειδείς αποτελούν υπολείμματα υλικών από το πρωταρχικό ηλιακό νεφέλωμα, τα οποία δεν συμπυκνώθηκαν λόγω των βαρυτικών δυνάμεων του Διός.
• Λίγοι είναι αυτοί που έχουν ικανοποιηθεί από τις παραπάνω θεωρίες, ότι δηλαδή «για κάποιο λόγο» η ύλη εκεί απλώς δεν κατάφερε να συσσωρευθεί σε κάποιο πλανήτη.
Αρχικά αυτή η ύλη, αν σκεφθούμε σύμφωνα με τις θεωρίες δημιουργίας του σύμπαντος θα έπρεπε να ήταν αεριώδης – όπως ακριβώς και τα υπόλοιπα πλανητικά σώματα – και δεν υπάρχει ακριβής λόγος γιατί να μην έγινε αυτή η συσσώρευση.
Επιπλέον, αν αυτή δεν είχε γίνει, τότε η πιθανότητα να έχουν δημιουργηθεί χιλιάδες μικρά κομμάτια πετρώματος θα ήταν ακόμη μικρότερη. Σίγουρα θα είχαν διασκορπιστεί ή απορροφηθεί από τον Κρόνο, το Δία, τον Άρη, τη Γη ή τον Ήλιο.
• Έτσι, λοιπόν, πρέπει να συμπεράνουμε ότι κάποτε υπήρξε και κάποιο άλλο μέλος της πλανητικής μας οικογένειας. Και αφού είναι τώρα σε 500.000 κομμάτια, πρέπει επίσης να συμπεράνουμε ότι κάποια στιγμή στο παρελθόν διασπάστηκε ή καταστράφηκε.
Δύο, όμως, από τους πλανήτες του μοιράζονται την ίδια τροχιά γύρω από το άστρο τους.
Αν η ανακάλυψη αυτή επιβεβαιωθεί, θα ενισχύσει μια θεωρία ότι η Γη κάποτε μοιραζόταν την ίδια τροχιά, μ’ ένα αντικείμενο στο μέγεθος του Άρη (δεν υπάρχει σήμερα φυσικά), που αργότερα συνετρίβη πάνω σε αυτήν, με αποτέλεσμα το σχηματισμό του φεγγαριού.
Οι δύο πλανήτες είναι μέρος ενός συστήματος τεσσάρων πλανητών το οποίο ονομάστηκε KOI-730.
Αυτοί στρέφονται γύρω από το άστρο τους κάθε 9,8 ημέρες ακριβώς στην ίδια τροχιακή απόσταση, με τον ένα πλανήτη να προπορεύεται μόνιμα κατά περίπου 60 μοίρες μπροστά από τον άλλο.
Στο νυχτερινό ουρανό του ενός πλανήτη, ο άλλος πρέπει να εμφανίζεται μ’ ένα σταθερό φως που ποτέ δεν μειώνεται ή αυξάνεται το φως του.
Τα λεγόμενα βαρυτικά «γλυκά σημεία» κάνουν εφικτό αυτό το φαινόμενο. Όταν ένα σώμα (όπως ένας πλανήτης) περιφέρεται γύρω από ένα πολύ πιο μεγάλης μάζας αντικείμενο (ένα αστέρι για παράδειγμα), υπάρχουν δύο σημεία Lagrange κατά μήκος της τροχιάς του πλανήτη, όπου ένα τρίτο σώμα μπορεί να στρέφεται σταθερά. Αυτά τα σημεία βρίσκονται 60 μοίρες μπροστά και 60 μοίρες πίσω από το μικρότερο αντικείμενο. Για παράδειγμα, οι ομάδες αστεροειδών που ονομάζονται Τρωικοί, όπως ανέφερα, βρίσκονται σε αυτά τα σημεία κατά μήκος της τροχιάς του Δία.
Θεωρητικά, η ύλη σ’ ένα δίσκο υλικών γύρω από ένα νεογέννητο αστέρι θα μπορούσε να σχηματίσει τους πλανήτες που μοιράζονται την ίδια τροχιά, αλλά κανείς δεν είχε εντοπίσει κάποια αντικείμενα σε αυτή την κατάσταση έως τώρα..
"Συστήματα όπως αυτό δεν είναι συνηθισμένα, καθώς αυτό είναι το μόνο που έχουμε δει”,λέει ο Jack Lissauer του Κέντρου Ερευνών Ames της NASA. Ο Lissauer και οι συνεργάτες του περιγράφουν το σύστημα KOI-730 στο Astrophysical Journal.
Οι Richard Gott και Edward Belbruno από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον λένε ότι μπορεί να έχουν στοιχεία γι’ αυτό το φαινόμενο στην κοσμική αυλή μας.
Η Σελήνη θεωρείται ότι έχει σχηματιστεί περίπου 50 εκατομμύρια χρόνια μετά τη γέννηση του ηλιακού συστήματος, από τα συντρίμμια της σύγκρουσης μεταξύ ενός σώματος σαν τον Άρη (το έχουν ονομάσει Θεία) ή μήπως ήταν ο Φαέθων? και της Γης. Προσομοιώσεις δείχνουν ότι το σώμα αυτό που συγκρούστηκε με τη Γη πρέπει να είχε έρθει με χαμηλή ταχύτητα.
Σύμφωνα με τους Gott και Belbruno, αυτό θα μπορούσε να έχει συμβεί μόνο αν η Θεία; (Φαέθων) είχε δημιουργηθεί σ’ ένα σημείο Lagrange (μπροστά ή πίσω) κατά μήκος της τροχιάς της Γης. Τα νέα ευρήματα
"δείχνουν πως αυτά τα απίστευτα γεγονότα μπορούν να συμβούν"
λέει ο Gott.
• Θα μπορούσαν οι δύο πλανήτες με την ίδια τροχιά στο σύστημα KOI-730 να συγκρουστούν για να σχηματίσουν ένα φεγγάρι κάποτε;
"Αυτό θα ήταν εντυπωσιακό,”
λέει ο Gott.
Μπορεί να είναι σε αυτήν την κατάσταση, αλλά οι προσομοιώσεις προτείνουν πως οι πλανήτες θα συνεχίσουν να κινούνται στην ίδια τροχιά και σε απόσταση ασφαλείας μεταξύ τους για τα επόμενη 2.220.000 χρόνια τουλάχιστον.
Η ιδέα ότι υπήρξε ένας πλανήτης που ήταν κάποτε ολόκληρος και αργότερα θρυμματίστηκε, μπορεί να είναι όντως θεωρία και εικασία. Αν, όμως, όντως υπήρχε η πρώτη ερώτηση είναι:
- «Τί τον διέλυσε; » και μετά:
- «Αν όχι τί, ποιος; ».
Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι ότι ένα εισβαλλώμενο σώμα έρχεται στο ηλιακό σύστημα απ’έξω.
Η Αφροδίτη έχει κατηγορηθεί από κάποιες αφηγήσεις – αναλύσεις, από τον Velikovsky και από άλλους, που υποστηρίζουν ότι γι’ αυτό η λαμπερή κυρία περιστρέφεται παλινδρομικά (οπισθοδρομικά) και έχει μια σχεδόν κυκλική τροχιά, η οποία έχει το σχήμα καρδιάς, ενώ οι άλλοι πλανήτες κινούνται σε ελλείψεις.
Μετά την «κοντινή συνάντηση» όρμησε προς τον Ήλιο και πιάστηκε στη σημερινή της τροχιά.
Στη δεύτερη ερώτηση δίνουν απάντηση οι αρχαίοι αμοραλιστές (ηθικοπλάστες), οι οποίοι πίστευαν, ότι αυτή ήταν μια θεία τιμωρία για τους Φαεθώνιους, οι οποίοι ήταν προφανώς άτακτοι άνθρωποι και οι λίγοι που τελικά επιβίωσαν, διέφυγαν στη Γη.
Αυτό το ταξίδι προς το δικό μας Ήλιο ήταν ο πραγματικός λόγος για την «Πτώση του Ανθρώπου». «Οι Πρώτοι Άγγελοι» (Fallen Angels) θα μπορούσε να είναι Φαεθώνιοι που αναμείχθηκαν με τους Γήινους ενώ οι υπόλοιποι έμειναν πάνω στο φεγγάρι.
Η δεύτερη υπόθεση παραλείπει την Αφροδίτη, σαν εισβάλλοντα πλανήτη. Οι κάτοικοι του Φαέθοντος άφησαν την τεχνολογία τους να προχωρήσει πολύ μπροστά από την αίσθηση της ευθύνης και τρύπησαν τον εσωτερικό πυρήνα ενέργειας του πλανήτη τους, έως ότου κατέρρευσε ή ότι υπήρξε ένας εμφύλιος ανάμεσά τους, τα όπλα τους κατέστρεψαν ολόκληρο τον πλανήτη και οι επιζήσαντες ήρθαν στη Γη, όπως και στην πρώτη περίπτωση.
Κάποιοι πιστεύουν ότι το τρύπημα του πυρήνα οφείλεται στην περίεργη κατάσταση του Δία, στον οποίο βρίσκεται ένα ηφαίστειο 200 μιλίων ψηλό (ο κώνος του οποίου είναι πάνω από την ατμόσφαιρά του) καθώς και τα συντρίμματα πυρηνόμορφου σιδήρου σ’ ολόκληρη την επιφάνειά του.
Επιπλέον υποστηρικτικά στοιχεία μπορούν να προκύψουν από τη φύση του μεγαλύτερου αστεροειδούς, της Δήμητρας (Ceres).
Αυτός, ο Αστεροειδής, ακολουθεί από πολύ κοντά αυτό που θα ήταν αρχικά το γνήσιο μονοπάτι του Φαέθοντος (η πρωταρχική του τροχιά) και που, από μόνος του, αποτελεί μια σχεδόν τέλεια σφαίρα επάξιας πυκνότητας, ακριβώς όπως θα περιμέναμε, για τα υπολείμματα πυρήνα, ενός χαμένου αστεριού, τέτοιου μικρού μεγέθους.
Ως τώρα ήταν εύκολο ν’ απορρίψουμε ιστορίες εισβολής από τα, απλώς αποκαλούμενα αστέρια, αφού βρίσκονται πολλά έτη φωτός μακριά μας.
Αλλά, αν ο δικός μας Ήλιος ήταν στο παρελθόν ένα από το ζεύγος των δυαδικών, όπως έγινε με την πρόσφατη ανακάλυψη του KOI-730 (και η μυθολογία μας μάς το επιβεβαιώνει με το μύθο του Φαέθοντος), τότε συμφωνούμε αμέσως με την υπόθεση περί της «δυαδικής εξέλιξης της ζωής» και με τους μύθους της εισβολής από ένα άλλο ηλιακό σύστημα.
Το άλλο σύστημα ήταν ο δυαδικός σύντροφος του δικού μας και η απόσταση που έπρεπε να διανυθεί δεν ήταν καθόλου μεγάλη.
Το αποτέλεσμα θα ήταν, σύμφωνα με τον Καμενένκο, δύο ζευγάρια πλανητών σε ενεργή τροχιά ή ακόμα και τρία ζευγάρια.
Οι εσωτερικοί πλανήτες του Ήλιου, ο Ερμής και η Γη, με ή χωρίς την Αφροδίτη, θα ήταν σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Ο Φαέθων θα είχε τη δική του συνοδεία, πιθανότατα συμπεριλαμβάνοντας τον Άρη και τη Σελήνη μαζί με άλλους μικρούς πλανήτες, που πιθανώς να είχαν καταστραφεί ή καταληφθεί από το Δία και τον Κρόνο μετά την καταστροφή του Φαέθοντος. Ο Πλούτων, επίσης, μπορεί να συμμετείχε και μετά από την πιθανή έκρηξη, που παρ’ολίγο να τον είχε αποβάλει από ολόκληρο το δυαδικό σύστημα, συγκρατήθηκε, αλλά σε διαφορετική αστρονομική απόσταση, και ίσως γι’αυτό η απόστασή του δε συμφωνεί με το νόμο των Bode και Titius.
Το άρθρο μου στην ετικέτα "Κοσμολογία" διευκρινίζει πλήρως το Νόμο των Bode και Titius. Οι πραγματικοί εξωτερικοί πλανήτες, αεροφόροι γίγαντες, όπως ο Δίας, ο Κρόνος, ο Ουρανός και ο Ποσειδών μπορεί να ήταν σε τροχιά γύρω από τα δύο αστέρια σε κάποιο σημείο μεταξύ τους, αλλά πιο κοντά στον Ήλιο.
Ο Otto Muck καταλήγει σε παρεμφερή συμπεράσματα στο βιβλίο του για την Ατλαντίδα.
Κάποιες, μάλλον, μυστικιστικές εσωτερικές σχολές ονομάζουν το άλλο αστέρι «Maldek», έναν όρο, που σημαίνει, «το κακότυχο κέντρο» και, που για εκείνους, η απόστασή του δεν ήταν τόσο μακρινή, υπολογισμένη σε έτη φωτός.
Το σύνολο των ευρέως διαδεδομένων θρύλων των διαφόρων πολιτισμών, όπως θα διαβάσουμε στο δεύτερο μέρος, που όμως δεν είχαν έρθει σε επαφή μεταξύ τους για χιλιάδες χρόνια, μας δυσκολεύει από το να μην πιστεύουμε στην άποψη ότι όλοι έχουν εμπνευστεί από ένα κοινό, πρωταρχικό - αυθεντικό γεγονός, το οποίο όντως συνέβη.
Ο Ουκρανός αστρονόμος Boris Kamenenko έχει αφιερώσει πολύ χρόνο στη μελέτη αυτών των θρύλων, καθώς και στην έρευνα των Σοβιετικών συναδέλφων του για το Φαέθοντα. Θεωρεί ότι ο γεμάτος ζωή πλανήτης μας πρέπει σε κάποια στιγμή να ήταν ο ωφελημένος ενός δυαδικού ηλιακού συστήματος, ώστε να έχει αναπτύξει τις πολυποίκιλες μορφές ζωής του, ειδικότερα αντιμετωπίζοντας την αυξανόμενη απόδειξη ότι η δυαδική πλανητική σχέση του με τη Σελήνη μας, (πολύ μεγάλη για να θεωρείται απλώς ένας δορυφόρος) δεν είναι τόσο παλιά ιστορικά.
Μιλά για χιλιάδες χρόνια ή το πολύ για λίγες δεκάδες χιλιάδες, παρά για ένα εκατομμύριο.
Στο βιβλίο «Αστρονομία» των Jacqueline & Simon Mitton αναφέρονται θεωρίες για τη δημιουργία της Σελήνης.
Η πρώτη αναφέρει ότι όταν δημιουργήθηκε η Γη, περιστρεφόταν τόσο γρήγορα, ώστε εκσφενδονίστηκε μια μεγάλη σφαίρα ύλης, που έγινε η Σελήνη.
Άλλοι υποστήριξαν ότι προήλθε από κάποιο άλλο σημείο του Σύμπαντος και η τρίτη, ότι η Γη και η Σελήνη δημιουργήθηκαν ξεχωριστά την ίδια περίοδο σε παρεμφερείς αποστάσεις από τον Ήλιο. Οι διαφορές στη χημική τους σύσταση ενίσχυαν την άποψη αυτή.
Πρόσφατα, όμως, μια τέταρτη θεωρία έγινε αποδεκτή ως η πιο πιθανή εξήγηση της προέλευσης της Σελήνης. Είναι η υπόθεση της γιγάντιας πρόσκρουσης.
Η βασική ιδέα είναι, ότι καθώς οι πλανήτες σχηματίζονταν, κάποιος στο μέγεθος του Άρη χτύπησε υπό γωνία τη Γη. Τα ελαφρύτερα υλικά των εξωτερικών στρωμάτων της αποσπάστηκαν και σχημάτισαν ένα δακτύλιο από υλικά που την περιέβαλε, και ο σίδηρος του πυρήνα της συγκρατήθηκε από τη Γη. Τελικά ο δακτύλιος συμπυκνώθηκε και σχημάτισε τη Σελήνη.
Με αυτή τη θεωρία εξηγείται γιατί η Γη έχει πολύ σίδηρο και η Σελήνη σχεδόν καθόλου.
Η πρόσκρουση, επίσης, αφαίρεσε πολλά αέρια, όπως το οξυγόνο, από την ύλη που δημιούργησε τη Σελήνη.
Αν θελήσουμε, μάλιστα, να εξετάσουμε την περίπτωση της πρόσκρουσης των πλανητών μας με κάποιο ουράνιο σώμα, στο κεφάλαιο για τον Άρη, αναφέρουν ότι τα διαστημόπλοια Βίκινγκ, έστειλαν φωτογραφίες, οι οποίες έδειξαν ότι η γεωλογία του Άρη μοιάζει με αυτή της Σελήνης και του Ερμή.
Ευγενία
Βιβλιογραφία στην οποία στηρίχθηκε το βιβλίο μου "Φαέθων και Προζερπίνη" των εκδόσεων "Ηλίανθος" (αφιλοκερδώς προσφερθέν) και στην οποία θα στηριχθούν και τα υπόλοιπα δύο μέρη του άρθρου.
Βιβλιογραφία
«Κόσμοι σε σύγκρουση»
Βελικόφσκι Εκδόσεις «Κάκτος»
«Το σύμπαν που αγάπησα»
Μ.Δανέζη- Σ. Θεοδοσίου Εκδόσεις Δίαυλος
« Αστρολογία» Γκλόμπα
«Τα θεολογούμενα της
Αριθμητικής του Ιαμβλίχου» Εκδόσεις Ιδεοθέατρον-Διμέλη
«Αστρονομία - Μια Επιστήμη
Ελληνική» Γεώργιος Ιεροδιάκονος Εκδόσεις «Φαέθων»
«Τα φαινόμενα και Διοσημεία»
του Αράτου του Σολέως Εκδόσεις «Αίθρα»
«Τα λιθικά» Γεώργιος Πασσάς
Αποσπάσματα του Σπυρίδωνος
Νάγου από τα τεύχη του περιοδικού «Ιδεοθέατρον»
«Ο Μυστικός δρόμος της Καμπαλά» Καραμηνάς Περικλής Εκδόσεις
«Ηλίανθος»
«Πυθαγόρας» Γεώργιος
Σακελλαρίου
«Φυσικοί Νόμοι» Στέλιος
Τάκας- Λυκόφρων
«DARK STARS» Bernard Fitzwalter and Raymond Henry
AN AQUARIAN ASTROLOGY HANDBOOK
Βιβλία του άρθρου
(1)"Hamlet's Mill" (Εξεδόθη κατά πρώτον από τον Gambit στη Βοστώνη το 1969). Γράφτηκε από τον Giorgio de Santillana (καθηγητή της ιστορίας της επιστήμης στο MIT) και τον Hertha von Dechend (καθηγητή στο Johann Wolfgang Goethe-Universität).
(2) "The Cosmic Serpent," γράφτηκε από τους Victor Clube και Bill Napier, Βρετανούς αστρονόμους.
Υποσημείωση
Πάντως, πρέπει ν’ αναφέρουμε και το εξης “περίεργο”: αιώνες πριν τους Titius και Bode, ο Κέπλερ είχε γράψει “…Μεταξυ Άρεως και Διος, νέον πλανήτην θέτω!”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου