Πανσέληνος του ζωδίου του Σκορπιού

 

O Σκορπιός (Λατινικά Scorpius, συντομογραφία: Sco) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση.
Παρ' ότι βρίσκεται ολόκληρος στο νότιο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας, είναι ορατός στο σύνολό του από την Ελλάδα, αργά τις νύκτες της ανοίξεως και του καλοκαιριού.
Το σωστό, επίσημο όνομά του στα ελληνικά είναι Σκορπίος (με τον τόνο στο ι, γενική: «του Σκορπίου»).
Ο Άρατος ο Σολεύς ονομάζει τον αστερισμό Τέρας μέγα (τέραος μεγάλοιο) (1) και Μεγαθηρίον (μέγα θηρίον) (2) . 
Μυθολογικά αντιπροσωπεύει τον σκορπιό που σκότωσε τον γίγαντα, κυνηγό Ωρίωνα. Γι’ αυτό θρυλείται ότι βρίσκεται στο αντίθετο σημείο του ουρανού από τον αστερισμό τού Ωρίωνα γιατί ακόμα τον φοβάται.
 

" Σκορπίου εμπίπτοιεν εϋρρόου ωκεανοίο ος και επερχόμενος φοβέει μέγαν Ωρίωνα, Άρτεμις ιλήκοι. Προτέρων λόγος, οι μιν έφαντο ελκήσαι πέπλοιο Χίω ότε θηρία πάντα καρτερός Ωρίων στιβαρή επέκοπτε κορύνη, θήρης αρνύμενος κείνω χάριν Οινοπίωνι. Η δε οι εξ αυτής επετείλατο θηρίον άλλο, νήσου αναρρήξασα μέσας εκάτερθε κολώνας, Σκορπίον, ος ρα μιν ούτα και έκτανε πολλόν εόντα πλειότερος προφανείς, επεί Άρτεμιν ήκαχεν αυτήν, τουνέκα δη και φασί περαιόθεν ερχομένοιο Σκορπίου Ωρίωνα περί χθονός έσχατα φεύγειν"(3).

Δηλαδή:
 

" Στον Σκορπίο που ανατέλλει οι ελιγμοί θα πέσουν σαν ποτάμι στον μεγάλο Ωκεανό και αυτό είναι που φοβίζει με την άφιξή του τον μεγάλο Ωρίωνα προς τον οποίο η Άρτεμις ήταν ευμενής. Παλιά παράδοση λέει πως ο γενναίος Ωρίων άρπαξε το πέπλο της κόρης όταν στην Χίο δάμαζε τα άγρια θηρία για χάρη του Οινοπίωνα. Αυτή, όμως, έστειλε εναντίον του ένα άλλο θηρίο, σπάζοντας τους λόφους που βρίσκονταν στην μέση του νησιού. Έναν σκορπιό τεράστιο, που τον δάγκωσε και τον σκότωσε -με όλο που ήταν στην ακμή του- για την ανευλάβεια που είχε δείξει στην Αρτέμιδα. Γι' αυτό λένε πως ο Ωρίων τρέχει στην άκρη της Γης μετά τον ερχομό τού Σκορπιού".

Σε άλλον μύθο ωστόσο, θεωρούν τον Σκορπίο υπαίτιο της καταστροφικής πορείας των αλόγων που έσερναν το άρμα του θεού Ηλίου όταν το οδήγησε ο Φαέθων (4).

 

---

Ο Σκορπίος ήταν το μεγαλύτερο ζώδιο, καθώς σχημάτιζε ένα «διπλό αστερισμό» μαζί με τις δαγκάνες του (Χηλαί Σκορπίου).
Αργότερα, οι Χηλαί Σκορπίου αποσπάσθηκαν και απετέλεσαν τον γνωστό, σημερινό, ζωδιακό αστερισμό Ζυγό, όπως ανέφερα ξανά στην Πανσέληνο του Ζυγού.
Γι’ αυτό στις αναπαραστάσεις δείχνουν μία ζυγαριά (ζυγό) ανάμεσα στις δαγκάνες του Σκορπιού.
Ο Μανίλιος τον αναφέρει με το ελληνικό επίθετο οπισθοβάμων (= αυτός που περπατά προς τα πίσω).
Ο λαμπρότερος από τους αστέρες του ο Αντάρης υπήρξε κάποτε ένα από τα σύμβολα της θεάς Ίσιδας.
Ο Δάντης τον θεώρησε ως un Secchione, «σχηματισμένο σαν κουβά που όλος φωτιά είναι», και στο «Καθαρτήριον» ως Il friddo animal, "το παγερό ζώο".
Οι αλχημιστές, επίσης, τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση καθώς πίστευαν πως, μόνον όταν ο Ήλιος βρισκόταν στον Σκορπιό, ο σίδηρος μπορούσε να μετατραπεί σε χρυσό.

Η φετινή Πανσέληνος του ζωδίου του Σκορπιού θα είναι στην πλήρη φώτισή της στις 15 Νοεμβρίου στις 23:30 μ.μ. ώρα Ελλάδος στις 24:01 μοίρες του ζωδίου του Ταύρου.
Ας δούμε όμως μαζί τι αντιπροσωπεύει αυτή η Πανσέληνος.

Ο Σκορπιός είναι η 8η Πύλη του Ζωδιακού Κύκλου, γιατί ο Σκορπιός είναι το 8ο ζώδιο στην σειρά του Κύκλου. Είναι σαν ζώδιο, η Πύλη των συνειδησιακών και υπαρξιακών θεμάτων από την οποία μπορούμε να μεταλλαχτούμε και να εξυψωθούμε: 

από φίδια στο φυσικό πεδίο

να γίνουμε, πρώτα, σκορπιοί στο συναισθηματικό πεδίο

             

και στο τέλος υψιπετείς αετοί στο νοητικό πεδίο.

Είναι το σημείο που πρέπει να πετύχουμε να λάμψει το Φως μέσα μας, το σημείο που πρέπει να στραφούμε στο καλό της ανθρωπότητας και της ατομικής μας ανθρώπινης υπάρξεως. Εδώ, πριν από την μύηση, ο άγγελος της Παρουσίας (η δύναμη που μας παρακολουθεί στην εσωτερική μας πορεία) και ο ένοικος του Κατωφλίου ή όπως πολύ ωραία μάς τον αναφέρει ο Άλαν Λήο, σαν Μεγάλο Διαχωριστή, στην «Εσωτερική του Αστρολογία», ο Κρόνος, θα σταθούν αντιμέτωποι και θα πρέπει να γίνει η μάχη, ο γνωστός Αρμαγεδδών, ώστε το φως του προσωπικού εαυτού μας να αρχίσει να σβήνει στην λάμψη της Ενέργειας που εκπορεύεται από τον καλό μας Άγγελο - Προστάτη!

Εάν οι ενέργειές μας είναι σύμφωνες με τον Νόμο, σε συμπαντικό επίπεδο όμως, όχι σύμφωνα με τον ανθρώπινο νόμο, τότε η πύλη θα ανοίξει και θα αλλάξουμε ψυχικό επίπεδο, προχωρώντας σε άλλο συνειδησιακό πεδίο ανελίξεως.

Στο ζώδιο του Σκορπιού αντιστοιχεί η παραβολή «του Ασώτου υιού», ο οποίος αποκτώντας τον αυτο-έλεγχό του, αποφασίζει να επιστρέψει πίσω στον πατέρα του και αρχίζει να ανεβαίνει την σκάλα για την επιστροφή στον «Οίκο του Πατρός».

Ο Άθλος του Ηρακλή που αντιπροσωπεύει την Πανσέληνο του Σκορπιού είναι η «Λερναία Ύδρα».

Η Λερναία Ύδρα ήταν ένα μυθικό ον με επτά ή εννέα κεφάλια, -τα εννέα κεφάλια είναι ένας αριθμός που προκύπτει από το 3 Χ 3, την τριαδικότητα του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος- το οποίο σκότωσε ο Ηρακλής στον δεύτερο άθλο του. Γεννήθηκε από την Έχιδνα και τον Τυφώνα και ήταν αθάνατη.

                                                           

Τυφών και Έχιδνα

Ζούσε στην περιοχή της λίμνης Λέρνης νότια του Άργους, στους πρόποδες του όρους Ποντίνου, κοντά στην πηγή της Αμυμώνης.

Υπάρχουν δύο αναφορές για τον μύθο.

Ας τις δούμε μαζί.
Σύμφωνα με την πρώτη μυθολογική αναφορά, ο Ηρακλής προσπάθησε να την σκοτώσει, κόβοντας τα κεφάλια της, αλλά ενώ έκοβε ένα, στην θέση του, έβγαιναν δύο. Απογοητευμένος και κουρασμένος ζήτησε την βοήθεια του ανιψιού του, του Ιόλαου, ο οποίος, μόλις ο Ηρακλής έκοβε ένα κεφάλι, αμέσως έκαιγε την πληγή που εδημιουργείτο με έναν δαυλό. Μετά από πολύ έντονη προσπάθεια κατάφεραν να την αποκεφαλίσουν.
Το τελευταίο κεφάλι, μάλιστα, που ήταν το κεντρικό και αθάνατο, το έκοψαν και το έθαψαν βαθιά στην γη για να μην ξαναζωντανέψει.
Από το αίμα της ο Ηρακλής έκανε τα βέλη του δηλητηριώδη. 

Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε, όσο πιο απλά γίνεται αυτόν τον μύθο:
Η Λερναία Ύδρα είναι όλη η κακότης που, τυχόν, έχουμε μέσα μας και δεν μπορούμε να την τιθασεύσουμε. Από αυτήν μάς συμβουλεύει ο μύθος ότι πρέπει να απαλλαγούμε όχι με απλή κοπή, γιατί το στέλεχος παραμένει και μάλιστα διπλασιάζεται, αλλά με κάψιμο και μάλιστα με το "Ιερόν Πυρ", το "εσώτερον πυρ" ώστε να μην της επιτρέψουμε να ξαναπαρουσιαστεί. Μόνον τότε χάνεται η δύναμή της.
Μέσα στον βάλτο των παθών μας, λοιπόν χρειάζεται εξαγνισμός. Μόνον έτσι αντιμετωπίζεται το δηλητήριο των επιθυμιών του ασυνειδήτου.
Το κεντρικό και αθάνατο κεφάλι θάβεται γιατί ο πυρήν της ανθρώπινης ψυχής δεν μπορεί να καεί. Ζει, αλλά εξουσιάζεται από τον άνθρωπο.
Στην δεύτερη εκδοχή του μύθου τα γεγονότα εξελίσσονται διαφορετικά.
Ας τα αφουγκραστούμε:
Στο αρχαίο Άργος είχε πολύ καιρό να βρέξει. Η Αμυμώνη, κόρη του Δαναού, ζήτησε ικετευτικά την βοήθεια του Ποσειδώνος, με τον οποίο είχε γεννήσει τον Ναύπλιο, για να βρει νερό.
Ο Ποσειδών την διέταξε να κτυπήσει έναν βράχο και κάνοντάς το, η Αμυμώνη, ανάβλυσαν τρία κρυσταλλένια ρυάκια.
Την ίδια στιγμή, όμως, μία Ύδρα, με εννέα κεφάλια, από τα οποία το ένα ήταν αθάνατο, έκανε εκεί την φωλιά της. Τα κρυσταλλένια αυτά ρυάκια έγιναν με τον καιρό ένα δύσοσμο έλος.
Ο Ηρακλής, σε αυτόν του τον άθλο, έπρεπε να σκοτώσει την Λερναία Ύδρα, για να καθαρισθεί ο τόπος.
Δυσκολεύτηκε πολύ να βρει την φωλιά του τέρατος, αλλά το τέρας δεν έβγαινε, παρά τις προσπάθειές του, όπως, ακριβώς, δεν μπορούμε και εμείς σε ένα καθημερινό επίπεδο να προβάλλουμε τον κατώτερο εαυτό μας, επειδή το υποσυνείδητο, μέσα στο οποίο κατοικεί, είναι δύσκολο να έρθει στην επιφάνεια, με εύκολο τρόπο.
Τότε, αποφάσισε να ρίξει τα βέλη του, πασαλειμμένα με πίσσα για να κάνει το τέρας να βγει. Έτσι και έγινε!
Η Ύδρα πήδησε προς τον Ηρακλή και προσπαθούσε να τυλιχθεί γύρω από τα πόδια του για να τον εξουδετερώσει. Εκείνος προσπάθησε να κόψει τα κεφάλια της, αλλά, δυστυχώς, εκεί που έκοβε ένα, φύτρωναν δύο.

Έτσι, με πολύ μεγάλη προσπάθεια, σήκωσε ψηλά το τέρας, το οποίο έχασε την δύναμή του μόλις το κάλυψαν οι ακτίνες του Ηλίου και ο αέρας, όπως συμβαίνει και με εμάς, όταν συνειδητοποιούμε τα «εσώψυχά» μας και τα βγάζουμε στο φως.

Όταν έπεσε κάτω η Ύδρα, χωρίς ζωή πια, ο Ηρακλής ξεχώρισε την αθάνατη κεφαλή, την έκοψε και την έθαψε κάτω από έναν βράχο, ώστε να μην μπορεί ποτέ να βγει στην επιφάνεια.
Ο μύθος αυτός μας βοηθάει να κατανοήσουμε ότι το Φως που καίει μέσα μας και η καθαρή μας καρδιά μπορούν να αποδιώξουν κάθε συναισθηματική και ψυχική δυσοσμία, όταν αυτήν την φέρνουμε στην επιφάνεια και την αντιμετωπίζουμε με γενναιότητα!

Η 8η πύλη του Σκορπιού είναι, λοιπόν, το σημείο που μας φωνάζει:
 

                        «Πρόκληση για Μαθητεία».

Παλεύοντας ενάντια στον κατώτερο εαυτό μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο των μύθων γινόμαστε Μαθητές - Μαχητές – Θριαμβευτές, αφού κατανοήσουμε το έλος των κακών μας προδιαγραφών και τις μεταλλάξουμε για να μπορέσει το Φως της Πανσελήνου που λάμπει στην 8η πύλη του Σκορπιού να λάμψει μέσα μας!
Οι τελετουργίες της Πανσελήνου του Σκορπιού αφορούσαν τα Μυστήρια της Αποκαλύψεως και τα τυπικά των Σαβαϊτιστών.
Όλοι γνωρίζουμε την δυσκολία που παρουσιάζει η «Αποκάλυψη του Ιωάννου» για να την κατανοήσουμε.
Ο Σαβαϊτισμός, το δεύτερο σκέλος των τελετουργιών του Σκορπιού, είναι η θρησκεία των αρχαίων Χαλδαίων. Πίστευαν σε μία απρόσωπη, συμπαντική, θεία αρχή, την οποία ποτέ δεν ανέφεραν, αλλά πρόσφεραν λατρεία στους ηλιακούς, σεληνιακούς και πλανητικούς θεούς και κυβερνήτες, θεωρώντας τα άστρα και τα άλλα ουράνια σώματα, σαν αντίστοιχα, σύμβολά τους.
Οι Σαβαίοι ήταν, δηλαδή, αστρολάτρες που λάτρευαν τους κυβερνήτες των αστέρων.
Την 15η Νοεμβρίου, επίσης ξεκίναγε ο μήνας Μαιμακτηριών για τους Αθηναίους, που ονομάστηκε έτσι από την εξιλεαστική εορτή των Μαιμακτηρίων, προς τιμήν του Μαιμάκτου Διός, ο οποίος ερμηνευόταν ως ενθουσιώδης και ταραχοποιός ή και ως μειλίχιος και καθάρσιος.
Στην διάρκεια της τελετής, που ονομαζόταν Πομπαία, οι Αθηναίοι έκαναν καθαρμούς στα τρίστρατα κρατώντας στα χέρια τους το κηρύκειο του Ερμή και το «του Διός κώδιον», μαγική προβιά, την οποία πατούσαν με το αριστερό πόδι και πίστευαν πως το δέρμα αυτό καθαρίζει κάθε βρωμιά, γι’ αυτό το περιέφεραν και μετά το πετούσαν μακριά.
Βλέπουμε και στα Μαιμακτήρια, ότι οι άνθρωποι που συμμετείχαν είχαν την ίδια επιθυμία, με τις έννοιες της Πανσελήνου του Σκορπιού, να απαλλαγούν από τον κατώτερό τους εαυτό.
Σε αυτήν την Πανσέληνο λειτουργούν:

Α) η 4η ακτίνα, Ερμής και εδώ βλέπουμε στην τελετή των Μαιμακτηρίων το κηρύκειό του να εξιλεώνει τα τρίστρατα.

Β) Η 2η ακτίνα, Δίας, Αγάπη – Σοφία που οδηγεί στην ανώτερη ψυχική ποιότητα και

Γ) η 6η ακτίνα, Άρης, η οποία κάνει με το αντιδιαμετρικό ζώδιο του Ταύρου, το πνεύμα να μάχεται την ύλη και η ύλη το πνεύμα, οδηγώντας σε αντιπαραθέσεις, που ο σκοπός τους είναι να αφυπνίσουν τον κατώτερό μας εαυτό.

Στο ζώδιο του Σκορπιού, άλλωστε εξωτερικός και εσωτερικός κυβερνήτης είναι ο Άρης και ιεραρχικός ο Ερμής.

Ο ανώτερος βασικός τόνος αυτής της Πανσελήνου είναι:

«Είμαι πολεμιστής και από την μάχη βγαίνω νικητής».

 

Η μάχη μας, εδώ, επικεντρώνεται, κυρίως, στην νοητική φύση. Πρέπει να παλέψουμε ενάντια στις πλάνες, στο σκοτάδι, στην άγνοια για να επιλύσουμε τα μεγάλα προβλήματά μας. Υπάρχει ένα κύμα που αν το πιστέψουμε θα μας κρατήσει πάντα ψηλά, μέσα στον ωκεανό της ζωής.

Ας κάνουμε, λοιπόν, την προσευχή μας:
 

«Είμαι ή δεν είμαι καλός πολεμιστής; Αυτό ζητώ να μου απαντήσετε! Αν είμαι, απαλλάξτε με από την πλάνη, για να οδηγηθώ, από το σκοτάδι των υποσυνείδητων φόβων μου, στο αληθινό Φως της πίστης και της προσφοράς. Η νίκη επάνω στην πλάνη είθε να μου γίνει φώτιση ή μεταμόρφωση της φύσεώς μου, ώστε να παλέψω ενάντια στην αδικία, την αρρώστια, το έγκλημα και την σκλαβιά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της θεϊκής μου φύσεως. Αν δεν είμαι καλός πολεμιστής, βοηθήστε με, με τις νουθεσίες σας, γιατί Εσείς μπορείτε να μου μάθετε πώς μπορώ να βρω το πραγματικό μου Φως και να προχωρήσω στην εσωτερική μου γαλήνη».

                                                  Γένοιτο

                                                                 Ευγενία

Βιβλιογραφία

(1) Τα Φαινόμενα και Διοσημεία του Αράτου του Σολέως
(στιχ. 402)  - Ευαγγέλου Σπανδάγου - Εκδόσεις Αίθρα

(2) στιχ. 84 του ιδίου.

(3) στιχ. 635 - 646 του ιδίου
(4) Φαέθων και Προζερπίνη - Ευγενία Σούρδη - Εκδόσεις Ηλίανθος (αφιλοκερδώς προσφερθέν)