Όταν αρχίζεις μία πρώτη επικοινωνία για να εξηγήσεις στους φίλους τις αρχές της Αστρολογίας, δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς. Το πρώτο, όμως, που μου έρχεται πάντοτε αυθόρμητα, είναι ν’αναφερθώ στην κριτική την οποία δέχεται η Αστρολογία από πλήθος ατόμων.
Εκείνο που με λυπεί σ’αυτήν την κριτική, δεν είναι αυτή καθ’αυτή η κριτική, γιατί κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αλλά η άγνοια που δηλώνουν τα συγκεκριμένα άτομα για το θέμα. Κρίνουν, δηλαδή κάτι, χωρίς να έχουν ασχοληθεί καθόλου μαζί του. Αυτό όμως δε δείχνει σωστή αντιπαράθεση και δε βοηθάει το διάλογο. Ας δούμε, όμως, τι είναι η Αστρολογία;
Αστρολογία είναι η αρχαία επιστήμη που μελετά την ενέργεια των ουρανίων σωμάτων πάνω στον ανθρώπινο χαρακτήρα. Αν πάρουμε την Αστρονομία, σαν επιστήμη, η οποία αναφέρεται στις φυσικές ιδιότητες των ουρανίων σωμάτων, τη σύνθεσή τους, την ταχύτητά τους και την απόστασή τους από τους άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος και την παρομοιάσουμε με το φυσικό μας σώμα και τις λειτουργίες του οργανισμού μας, η Αστρολογία είναι η ψυχή αυτού του σώματος, είναι οι εμπειρίες του, ο ψυχισμός του, οι ενδόμυχες σκέψεις του, τα ένστικτά του, οι τρόποι συμπεριφοράς του και γενικά ο τρόπος που κινείται και αντιμετωπίζει το περιβάλλον του.
Η αγαπημένη μου φίλη Ελεονώρα κάποια στιγμή μου είπε κάτι εντυπωσιακό γι’αυτό το σκεπτικό. Ας το διαβάσουμε:
«Σπείρε μια σκέψη και θέρισε μια συνήθεια.
Σπείρε μια συνήθεια και θέρισε ένα χαρακτήρα.
Σπείρε ένα χαρακτήρα και θέρισε ένα πεπρωμένο».
Η Αστρολογία ασχολείται, λοιπόν, με τη σπορά σκέψεων εσωτερικών αλλά και με τ’αποτελέσματα των επιρροών των πλανητών στον εσωτερικό μας λειτουργικό μηχανισμό, στην εσώψυχη προσωπικότητά μας και στη δημιουργία του Εγώ μας, θετικού ή αρνητικού, το οποίο καθορίζει το πώς διαχειριζόμαστε τις ευκαιρίες και τα προβλήματα της ζωής μας. Είμαστε εμείς οι εκφρασμένες προσωπικότητες, στις οποίες τοποθετεί το Σύμπαν τους Νόμους του, για να εκφραστούν τα Αρχετυπικά πρότυπά του.
Πολλοί τοποθετούν την αρχή της Αστρολογίας στη Μεσοποταμία, πιστεύω όμως ότι οι αρχές της βρίσκονται στην δική μας μικρή πατρίδα την Ελλάδα και στα παράλια της Μικράς Ασίας, που τότε ήταν Ελληνικά, χωρίς να παραβλέπω την προσφορά των Μεσοποτάμιων λαών και των Αιγυπτίων στην εξέλιξή της.
Ας ακούσουμε τη γνώμη του Λουκιανού που έρχεται από το 190 μ.Χ. Στο πόνημά του «Περί Αστρολογίας» αναφέρει:
«Οι Αιθίοπες σαν είδαν πρώτοι ότι η Σελήνη δε φαίνεται ολότελα ίδια μα γινόταν πολύμορφη… βρήκαν αυτό το φαινόμενο αξιοθαύμαστο και παράδοξο. Ύστερα από πολλές παρατηρήσεις ανακάλυψαν ότι η Σελήνη δεν είναι αυτόφωτη αλλά παίρνει το φως της από τον Ήλιο. Ανακάλυψαν και την τροχιά των άλλων αστεριών, εκείνων που λέμε εμείς πλανήτες…τη φύση τους, την περιοχή που κυριαρχούν και το έργο που κάνει ο καθένας. Ύστερα παρέδωσαν στους γείτονές τους τούς Αιγυπτίους την ατελή ανακάλυψή τους. Οι Αιγύπτιοι τη μισο-αναπτυγμένη μαντική την τελειοποίησαν και προσδιόρισαν το χρόνο της κινήσεως τού κάθε αστέρα και υπολόγισαν τα χρόνια, τους μήνες και τις εποχές. Κι όσο για το μέτρημα των μηνών, το υπολόγιζαν με τη Σελήνη και με το ξαναγύρισμά της, και του χρόνου με τον Ήλιο και με την περιφορά του….Σε λίγο καιρό πήραν και οι κάτοικοι της Λιβύης αυτή την ανακάλυψη και το μαντείο του Άμμωνα που ιδρύθηκε απ’αυτούς συνδέεται και αυτό με το στερέωμα και με τη Σοφία του… Αυτά τα γνώρισαν και οι Βαβυλώνιοι, μα λένε πως αυτοί τα γνώριζαν και πριν από τους άλλους αν κι εγώ νομίζω ότι έφθασε πολύ αργότερα σ’αυτούς αυτή η ανακάλυψη. Κι όσο για τους Έλληνες, ούτε από τους Αιθίοπες, ούτε από τους Αιγύπτιους άκουσαν τίποτα για την Αστρολογία, μα πρώτος ο Ορφέας, ο γιος του Οιάγου και της Καλλιόπης τούς την δίδαξε, όχι βέβαια ολοφάνερα, μήτε και διαφώτισε πολύ την ανακάλυψή του, μα συγκάλυψε τη διδασκαλία του με μαγείες και μυστήρια, για να υποβοηθήσει τους σκοπούς του. …η επτάχορδη λύρα μελωδούσε συμβολικά την αρμονία των κινουμένων αστέρων…Κι αν κάποτε δεις ή σε μάρμαρα ή σε ζωγραφιά απεικονισμένο τον Ορφέα ….και τραγουδά, κρατώντας στα χέρια τη λύρα του.. περικυκλωμένος από μύρια ζώα, που ανάμεσά τους είναι και άνθρωπος και ταύρος και λιοντάρι κι’άλλα παρόμοια, θυμήσου, σαν τα δεις αυτά, ποιο είναι το τραγούδι του, ποια η λύρα του, ποιος ο Ταύρος και ποιο το Λιοντάρι που ακούνε τον Ορφέα….Λένε ακόμα ότι ο Τειρεσίας από τη Βοιωτία, που είχε μεγάλη φήμη για τη μαντική του δύναμη, έμαθε στους Έλληνες ότι από τα πλανητικά αστέρια άλλα είναι θηλυκά κι άλλα αρσενικά κι ότι είναι διαφορετική η ενέργειά τους. Από αυτό βγήκε και η παράδοση ότι είναι διπλόμορφος και διπλόζωος, άλλοτε θηλυκός και άλλοτε αρσενικός. Κι όταν ο Ατρέας με το Θυέστη φιλονίκησαν για τον πατρικό βασιλικό θρόνο, οι ΄Ελληνες είχαν ξεκαθαρισμένη γνώση για την αστρολογία και την ουράνια Σοφία και ο λαός του Άργους αποφάσισε να δώσει την αρχή σ’εκείνον που θα ξεπερνούσε τον άλλο σ’αυτήν την επιστήμη. Τότε ο Θυέστης τους έδειξε τον Κριό κι έτσι βγήκε η παράδοση για το χρυσόμαλλο δέρας. Ο Ατρέας πάλι τους μίλησε για τον Ήλιο και την Ανατολή και ότι ο Ήλιος και ο κόσμος δεν κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, μα ότι η πορεία μας είναι αντίθετη κι εκείνο που νομίζουμε εμείς δύση για τον κόσμο είναι του Ήλιου ανατολή. Γι’αυτό οι Αργίτες τον έκαναν βασιλιά τους. Και συνεχίζει, για να μην επεκταθώ πολύ ότι ο Βελλεροφόντης κάλπασε στον ουρανό με τη φαντασία του, ο Φρίξος ασχολήθηκε με τον αστερισμό του Κριού, ότι και ο Δαίδαλος ήξερε αστρολογία και τη δίδαξε στον Ίκαρο, αλλά ο Ίκαρος ξέφυγε από τον ορθό Λόγο και πνίγηκε σ’ένα βαθύ πέλαγος σφαλμάτων. Η Πασιφάη ότι ασχολήθηκε με τον αστερισμό του Ταύρου, ο Ενδυμίων δημιούργησε κανόνες που αφορούσαν τη Σελήνη και ο Φαέθων μελέτησε την πορεία του Ήλιου».
Ένα απόσπασμα που μας επιβεβαιώνει ότι οι μυήσεις είχαν να κάνουν κυρίως με αστρονομικές και αστρολογικές γνώσεις.
Τελειώνοντας συμπεραίνει:
«Γιατί πώς θέλετε σαν τρέχει ένα άλογο ή σαν πετάνε τα πουλιά και περπατούν άνθρωποι, να σαλεύουν τις πέτρες και να πετάνε ψηλά τ’άχυρα από τον αγέρα του δρόμου και η περιφορά των αστεριών να μην έχει καμιά επίδραση;Είναι, βέβαια, αληθινό ότι η Αστρολογία δεν μπορεί να κάνει καλό ό,τι είναι κακό, μήτε ν’αλλάξει σε τίποτα την πορεία των καρμικών μας οφειλών, γιατί προλέγοντας τη μελλούμενη ευτυχία κάνει ευτυχέστερους τους ανθρώπους ή τους κάνει να έχουν μεγαλύτερη αντοχή στις δυστυχίες όταν τις γνωρίζουν και φροντίζουν, όσο μπορούν γι’αυτές. Αυτά παραδέχομαι εγώ για την Αστρολογία».
Δεν θα επεκταθούμε σε ιστορικά δεδομένα, υπάρχουν άλλωστε αρκετά στο βιβλίο μου «Αστρολογία». Θα σας παρουσιάσω μόνον ένα απόσπασμα από τα Ορφικά, που αναφέρεται στην Αργοναυτική εκστρατεία.
Γίνεται μνεία στον Αγκαίο τον Πλευρώνιο, ο οποίος γνώριζε τις ουράνιες κυκλικές πορείες των άστρων και τους πλανήτες.
« Ἀγκαῖος τ’ ἔμολεν Πλευρώνιος, ὅς ρα πορείας οὐρανίας ἄστρων ἐδάη, κύκλους τε πλάνητας». (Αργοναυτικά, στίχ. 208-209).
«Οι Σουμέριοι και οι Βαβυλώνιοι πίστευαν», γράφει ο Γουόλλις Μπατζ, «ότι η θέληση των θεών για τον άνθρωπο και τα έργα του μπορούσε να γίνει γνωστή με την παρατήρηση των κινήσεων των άστρων και των πλανητών και πως οι έμπειροι παρατηρητές των άστρων μπορούσαν ν’αποκτήσουν ενδείξεις για μελλοντική ευημερία ή κακοτυχία από τις κινήσεις και τις ποικίλες όψεις των ουρανίων σωμάτων. Γι’αυτό κατέγραψαν τις παρατηρήσεις τους σε πινακίδες, τις οποίες ερμήνευαν. Αυτές οι παρατηρήσεις, τα σχόλια καθώς και η ερμηνεία τους σχημάτισαν τα θεμέλια της Αστρολογίας που χρησιμοποιούμε τα τελευταία 5.000 χρόνια».
Στη συνέχεια, για να υπάρχουν και διαφορετικές γνώμες, θα πάρουμε μία αντίθετη γνώμη, τη γνώμη των Simon και Jacqueline Mitton από την Αστρονομία τους:
« Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη διαφορά μεταξύ αστρονομίας και αστρολογίας. Η αστρονομία είναι μια επιστήμη βασισμένη στην προσεκτική παρατήρηση. Η αστρολογία είναι μια μορφή λαϊκής ψυχαγωγίας βασισμένη στην προκατάληψη».
Πιθανώς η άποψη αυτή να έχει επηρεασθεί από την κοινώς κρατούσα αντίληψη ότι η Αστρολογία είναι κάτι σαν μαντική. Σε αντιπαράθεση με αυτήν την άποψη, θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αποσπάσματα από το βιβλίο «Το σύμπαν που αγάπησα» των κ. κ.Δανέζη και Θεοδοσίου.
«Ο αστροφυσικός Τσαρλς Μιούζες, στο βιβλίο του «Συνείδηση και πραγματικότητα» 1972, αναφέρει: «Ένα δένδρο, ένα τραπέζι, ένα σύννεφο, μία πέτρα. Όλα αυτά διαλύονται από την επιστήμη του 20ου αιώνα σε κάτι που συνίσταται από το ίδιο υλικό. Αυτό το κάτι είναι ένα συνονθύλευμα στροβιλιζομένων σωματιδίων, τα οποία υπακούουν στους νόμους της Κβαντικής Φυσικής. Τούτο σημαίνει ότι όλα τα αντικείμενα, τα οποία μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι τρισδιάστατες εικόνες, οι οποίες σχηματίζονται από κύματα στάσιμα ή κινούμενα κάτω από την επίδραση ηλεκτρομαγνητικών και πυρηνικών διαδικασιών. Όλα τα αντικείμενα του κόσμου είναι τρισδιάστατες εικόνες που σχηματίζονται με ηλεκτρομαγνητικό τρόπο, εικόνες ενός υπερολογράμματος, αν το θέλετε.»[1]
Η αρχή της απροσδιοριστίας, στη φυσική, αναφέρει ότι δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί ταυτόχρονα η ταχύτητα και η θέση ενός σωματιδίου. Έτσι δημιουργήθηκε μια αδυναμία πρόβλεψης του τελικού αποτελέσματος ενός πειραματικού συμβάντος.
«Παλιά οι Νευτώνιοι φυσικοί πίστευαν ότι ο κάθε ερευνητής μπορούσε να επαναλάβει με την ίδια επιτυχία τα πειράματα και τις παρατηρήσεις των άλλων συναδέλφων του.Η αντίληψη αυτή ανατράπηκε από την Κβαντική φυσική, η οποία αναφέρει, ότι, όσο κι αν προσπαθήσει ένας ερευνητής να επαναλάβει τις συνθήκες εξέλιξης ενός πειράματος, ποτέ δεν είναι απολύτως βέβαιος ότι θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με άλλους συναδέλφους του.Το γεγονός αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι φυσικοί νόμοι φαίνεται σα να μην εξαρτώνται από τις κατάλληλες συνθήκες, αλλά από το «είδος», προσέξτε, του παρατηρητή, ο οποίος εκτελεί το πείραμα.Γι’αυτό το λόγο ο Αμερικανός καθηγητής του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, Τζων Γουίλερ, το 1968 έκανε την εξής δήλωση:“Οφείλουμε να αντικαταστήσουμε τον όρο ‘παρατηρητής’ με τον όρο ‘συμμέτοχος’. Δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε μονομερώς έναν δεδομένο και φυσικό σταθερό κόσμο. Απλώς συμμετέχουμε σε ένα φάσμα γεγονότων που περιέχει όλες τις πιθανές πραγματικότητες”».[2]
Επίσης, ο Ευγένιος Βίγκνερ (Eugene Wigner), βραβείο Νόμπελ Φυσικής 1963, φιλοσοφώντας συμπλήρωσε:
«… ίσως λοιπόν υπάρχει μια κρυμμένη μεταβλητή, η οποία αποφασίζει για το αποτέλεσμα οποιουδήποτε πειράματος και γεγονότος, η οποία μπορεί να είναι η συνείδηση».[3]
Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, δηλαδή, ο ερευνητής, ο οποίος κάνει ένα πείραμα είναι ρυθμιστής με την παρουσία του ή με τη συνείδησή του στην τροποποίησή του.
Το ίδιο πιστεύουμε και εμείς που ασχολούμεθα με την Αστρολογία: “ότι, δηλαδή, υπάρχουν αλληλεπιδράσεις ανάλογες με τις φύσεις των πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα και, εφ’ όσον ανήκουμε σε ένα υπερολόγραμμα, μας επηρεάζουν και δημιουργούν δράση και τροποποιήσεις των γεγονότων της ζωής μας.”
«Μια διαφορετική άποψη για την έννοια «ύλη», διατυπώνει η θεωρία της Σχετικότητας και είναι γνωστή η φράση του Αϊνστάιν, ο οποίος στην διαφωνία του με τους Κβαντικούς είπε το γνωστό «Ο Θεός δεν παίζει ζάρια.». Η ύλη, πλέον, αναφέρει η θεωρία της Σχετικότητας, δεν είναι το αναλλοίωτο σύμπλεγμα μορίων του Νεύτωνα, αλλά κατά πολλούς ερευνητές ένα πύκνωμα κάποιου ενεργειακού ρεύματος, το οποίο έχει τη δυνατότητα να είναι φορέας των εκδηλώσεων της βαρύτητας.» [4]
Αν η θεωρία της Σχετικότητας και οι νεότεροι ερευνητές ανιχνεύουν την ύλη ως ενεργειακό ρεύμα, τότε δικαιολογείται και η μελέτη των αλληλεπιδράσεων των πλανητών από τους Αστρολόγους
Πιστεύω ότι κάποια στιγμή οι δύο αντίπαλες εκδοχές θα ενωθούν, γιατί όντως το Θείο έχει άπειρες επιλογές και στο απέραντο πλήρωμα του χρόνου μπορεί να τις χρησιμοποιήσει όλες. Πιθανά να υπάρχει πολλή λογική για να ικανοποιήσει τη θεωρία του Αϊνστάιν και αρκετό χάος για να δικαιώσει την αίσθηση μυστηρίου των Κβαντικών. Εκεί κάπου στη μέση, πιστεύω, θα βρεθεί και η Αστρολογία, η οποία μέχρι τώρα ενώνει τη λογική με το δυσερμήνευτο.
Με την Αστρολογία έχουν ασχοληθεί και άτομα, τα οποία διέπρεψαν στην εποχή τους, και είναι μετά από τόσους αιώνες στο φιλοσοφικό και επιστημονικό προσκήνιο με τις αναλλοίωτες μορφές της διδασκαλίας τους και τα γραπτά τους κείμενα, όπως: ο Αισχύλος, ο Ησίοδος, ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, ο Πυθαγόρας, ο Πορφύριος, ο Πλωτίνος, ο Ιερώνυμος Καρντάν, ο Κικέρωνας, ο Γαληνός, ο Κέπλερ, ο Γκαίτε, ο Σίλλερ, ο Σαίξπηρ, ο Δάντης, ο Κοπέρνικος, ο Γαλιλαίος. Καμμιά άλλη γνωστή επιστήμη δεν μπορεί να υπερηφανευθεί για τόσο λαμπρούς θιασώτες.
Και για να σας φέρω πιο κοντά στις απόψεις τους, θα σας παρουσιάσω κάποια αποσπάσματα μερικών, που πιστεύω ότι θα σας συγκινήσουν.
Η Αστρολογία του Δάντη είναι γραμμένη σε μεγαλόπρεπο μέτρο. Τον ακολουθούμε …
« Είδα το σύμβολο που ακολουθεί τον Ταύροκαι μέσα του βρέθηκα.Ω, δοξασμένα αστέρια! Ω, διαπεραστικό φωςγεμάτο παντοδύναμες αρετές, σε σένα οφείλωόλη μου τη διάνοια, όποια κι αν είναι.Μαζί σας γεννήθηκε, μέσα σας κρύβεταιΕκείνος που είναι πατέρας της θνητής ζωής.Όταν πρωτογεύτηκα το αγέρι της Τοσκάνηςμου δόθηκε η χάρη να μπωστον τροχό τούτο που σας στρέφεικαι μου αποδόθηκαν οι τόποι σας».
και ο βάρδος του Έϊβον, ο Σαίξπηρ, βάζει τον Κεντ, έναν από τους ακολούθους του βασιλιά Ληρ να πει:
«Είναι τ’ άστρα, τ’ άστρα από πάνω μας, που κυβερνούν τις συνθήκες».
Η θέση του Γκαίτε για τη χρησιμότητα της Αστρολογίας περιγράφεται στην αυτοβιογραφία του ως εξής:
« Ήρθα στον κόσμο την 28η Αυγούστου 1749, το μεσημέρι, καθώς το ρολόι χτυπούσε 12, στην Φρανκφούρτη. Οι όψεις των άστρων ήταν ευνοϊκές.
Ο Ήλιος βρισκόταν στο ζώδιο της Παρθένου και ήταν στο μεσουράνημα του. Ο Δίας και η Αφροδίτη κοίταζαν με φιλικό μάτι, ενώ ο Ερμής δε δημιουργούσε αντίθεση. Η στάση του Κρόνου και του Άρη ήταν ουδέτερη. Μόνον η Σελήνη, που βρισκόταν στο γέμισμά της, εναντιωνόταν όλο και περισσότερο, καθώς πλησίαζε η πλανητική της ώρα. Γι’αυτό αντιστεκόταν στη γέννησή μου που δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί πριν περάσει αυτή η ώρα. Οι ευοίωνες όψεις, τις οποίες ερμήνευσαν αργότερα οι αστρολόγοι πολύ θετικά, ίσως ήταν οι αιτίες της καλής μου τύχης».
Ο Νεύτων, αν και δε θεωρείται γενικά υπερασπιστής της Αστρολογίας, οδηγήθηκε στη μελέτη της αστρονομίας από το ενδιαφέρον που του προκάλεσε η μελέτη αστρολογικών βιβλίων. Λέγεται πως, όταν ο γνωστός, από τον κομήτη, αστρονόμος Χάλεϊ έκανε μια υποτιμητική παρατήρηση για την αξία της αστρολογίας, ο Νεύτων του έκανε την εξής ευγενική παρατήρηση:
«Έχω μελετήσει το θέμα κύριε Χάλεϊ, εσείς όχι».
Οι αρχές της Αστρολογίας ξεκινούν επίσημα με τις πλέον μικρότερες χρονικές προσεγγίσεις το 2000 π.Χ. με τις πολύ σοβαρές αστρολογικές αναφορές στα «Ορφικά» και κυρίως στα «Αργοναυτικά»
Σας έχει απασχολήσει ποτέ το ερώτημα, γιατί 4000 χρόνια μετά, υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι ασχολούνται μαζί της και την πιστεύουν;
Αν ήταν λανθασμένη ή ασαφής θα είχε αντέξει ή θα είχε εγκαταλειφθεί;
Ας αναφέρω και ένα παράδειγμα για τη Σελήνη εφ’ όσον ασχολούμεθα στο blog με τις Πανσελήνους της. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Σελήνη δημιουργεί στις υδάτινες επιφάνειες μια περιοδική μεταβολή του ύψους τους, η οποία διαρκεί λίγο περισσότερο από μια μέρα. Το φαινόμενο της ανύψωσης ονομάζεται πλημμυρίς και της βύθισης, άμπωτις. Το συνολικό φαινόμενο ονομάζεται παλίρροια και οφείλεται στην έλξη, την οποία ασκεί η Σελήνη στα διαφορετικά σημεία της γήινης επιφάνειας. Αφού η Σελήνη μετακινεί τόσους τόνους υδάτινων επιφανειών, δεν μπορεί να επηρεάσει τις εκκρίσεις και τα υγρά μέρη του οργανισμού μας;
Μάλιστα οι ερευνητές Hufmann και Fischer στο Πανεπιστήμιο Stanford της Καλιφόρνια διαπίστωσαν ότι η ενέργεια μιας δέσμης σωματιδίων μεταβαλλόταν κάθε 12 ώρες περίπου, γιατί οι παρέλξεις της Σελήνης παραμόρφωναν, σκεφθείτε το, τον γιγαντιαίο δακτύλιο, μέσα στον οποίο επιταχύνονταν τα σωματίδια.
Kαι ο Ήλιος γνωρίζουμε ότι μας θερμαίνει και είναι πηγή ζωής. Γι’αυτό πιστεύω ότι δεν αμφιβάλλει κανείς μας.
Θα πάρω όμως τη βοήθεια του Ήλιου στην παραγωγή χλωροφύλλης στα φυτά για να μπορέσουμε να τον συνδυάσουμε και με το δικό μας μεταβολισμό, πιο εύκολα γιατί αν μιλήσουμε με ιατρικούς όρους για τον άνθρωπο, πιθανόν κάποιοι να μην έχουμε τις ανάλογες γνώσεις.
Χλωροφύλλη λέγεται η πράσινη χρωστική ουσία που βρίσκεται σ’όλα τα χλωρά μέρη των φυτών.
Αν και μερικά όργανα ή φυτά όπως είναι η κουκουναριά και οι πτερίδες μπορούν να πρασινίσουν και στο σκοτάδι, η επίδραση τού φωτός και κατά συνέπειαν του Ήλιου είναι αναγκαία για ν’αναπτυχθεί το φυτό και να μην κιτρινίσει. Η χλωροφύλλη έχει την ιδιότητα ν’απορροφά ορισμένες ακτίνες επιλεκτικά την ενέργεια των οποίων χρησιμοποιεί για την παραγωγή ωρισμένων χημικών ουσιών, μεταξύ των οποίων την πρώτη θέση κατέχει το άμυλο. Ο Πρίστλεϋ ανακάλυψε πρώτος ότι, όταν ένα φυτό εκτίθεται στο φως, αποβάλλει οξυγόνο, ενώ οι Σεβινιέ και Χάους ανακάλυψαν αργότερα ότι εκτός από την αποβολή οξυγόνου τα φυτά με τη βοήθεια των ηλιακών ακτίνων προσλαμβάνουν διοξείδιο του άνθρακα. Η αφομοίωση του διοξειδίου του άνθρακα έχει ως επακόλουθο το σχηματισμό υδατανθράκων στο φυτό.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι ηλιακές και μόνον ακτίνες είναι υπεύθυνες για την ανάπτυξη των φυτών. Πιστεύετε ότι οι ηλιακές ακτίνες απλά μόνο διαθλώνται επάνω στο δικό μας σώμα?
«Δεν είμαι εγώ που σκέφτομαι, είναι οι ιδέες μου που σκέφτονται για μένα». (Λαμαρτίνος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου