Xριστουγεννιάτικες μεταφυσικές σκέψεις

            

     «Αυτός που ξέρει να λειτουργήσει κανονικά την Ηθική (Αγάπη) και το Νου του (Λόγο), να μάθει την υγιή προσπέλαση στο στοχασμό του, να χρησιμοποιήσει την υπεραίσθησή του και  την υπερσυνείδησή του για να κατανοήσει το συνάνθρωπό του, - γιατί η διαφορά του Σοφού ανθρώπου από τον άνθρωπο, είναι ότι ο Σοφός γνωρίζει τι είναι ο άνθρωπος -, πιθανόν, να καταφέρει ν’ανεβεί στις υψηλές δονήσεις του Σύμπαντος, σε ανώτερες οκτάβες και να ξεκινήσει να συλλαμβάνει τα απόρρητα του κόσμου, αφουγκραζόμενος, πλέον, τη Μουσική των Σφαιρών».

     « Ζευ πολυτίμητε, Ζευ άφθιτε, τήνδε τοι ημείς μαρτυρίαν τιθέμεσθα λυτήριον ηδέ πρόσευξιν.

Ω, βασιλεύ, δια σην κεφαλήν εφάνη τάδε θεία, γαία θεά μήτηρ ορέων θ’υψηχέες όχθοι και πόντος και πάνθ’, όπόσ’ουρανός εντός έταξε. 

     Ζευ Κρόνιε, σκηπτούχε, καταιβάτα, ομβριμόθυμε, παντογένεθλ’, αρχή πάντων πάντων τε τελευτή, σεισίχθων, αυξητά, καθάρσιε, παντοτινάκτα, αστραπαίε, βρονταίε, κεραύνιε, φυτάλιε Ζευ, κλύθι μου, αιολόμορφε, δίδου δι’υγίειαν αμεμφή ειρήνη τε θεάν και πλούτου δόξαν άμεμπτον».

    «Ζευ πολυτίμητε, Ζευ άφθαρτε, τούτην εδώ σε σένα εμείς τη μαρτυρία τη λυτρωτική και προσευχή απευθύνουμε, ω βασιλέα, μέσα από την κεφαλή σου όλα τα θεία φάνηκαν, η θεά μητέρα γη και των βουνών οι υψίβουες ράχες κι η θάλασσα και όλα, όσα ο ουρανός εντός του περιέκλεισε.

    Ω Κρόνιε Ζευ, σκηπτούχε, καταιβάτη, γενναιόψυχε, παντογόνε, αρχή των πάντων και των πάντων τέλος, γαιοσείστη, αυξητή, καθαρτήριε, παντοσείστη, αστραπαίε, βρονταίε, κεραύνιε, γόνιμε Ζευ, εισάκουσέ με, ποικιλόμορφε και δίνε υγείαν άκρατη και τη θεά ειρήνη και άμεμπτη φήμη πλούτου».

    Αν και η εισαγωγή μου, σε αυτό το άρθρο, δίνει την εντύπωση ότι έχει σκοπό, ημέρες Χριστουγέννων, να εξυμνήσει Αρχαίους Ελληνικούς Θεούς, στοχεύει, χρησιμοποιώντας τον ύμνο του Διός,  να προχωρήσει σε κάποιες έννοιες, που περιλαμβάνονται μέσα του. Θέλω μ’αυτό τον τρόπο να σας κάνω να τις γνωρίσετε και να τις συγκρίνετε με αυτά που οι αστρολόγοι, σήμερα, αποδίδουμε στο Δία. Με αυτόν τον τρόπο θα δείτε ότι από αρχαιοτάτων χρόνων ο Δίας χαρακτηριζόταν με τα ίδια επίθετα που του αποδίδουμε και εμείς.

     

Στον ύμνο, όπως, είδατε, πολύ ωραία, αναφέρονται οι λέξεις: 

Γενναιόψυχε, παντογόνε, αρχή των πάντων και των πάντων τέλος, αυξητή, καθαρτήριε, γόνιμε, δίνε υγεία άκρατη, ειρήνη και άμεμπτη φήμη πλούτου.

     Ο Δίας, λοιπόν, όπως μας αναφέρει ο ύμνος και όπως συνηθίζουμε να τον αποδελτιώνουμε και οι αστρολόγοι,  είναι ένας τροφοδότης θετικών, γόνιμων και δοτικών καταστάσεων. Μας προσφέρει αισιοδοξία, πλούτο, επέκταση σε όλα τα επίπεδα οικονομικά και διανοητικά, γενναιοδωρία, τύχη, δικαιοσύνη, θρησκευτικότητα, σοφία.

     

    Με ποιον θα μπορούσαμε να τον παρομοιάσουμε αυτές τις άγιες, γιορτινές ημέρες;

    Για σκεφθείτε λίγο…………λίγο ακόμη!

    Νομίζω ότι τον βρήκατε!.... Ναι, αυτός είναι!

    Ένας ηδύς «Άγιος Βασίλης», με  άσπρη γενειάδα και άσπρα παχιά φρύδια, τα οποία στο πρόσωπό του φανερώνουν «Σοφία», γλυκύτατα, καλύπτοντας το στόμα του και τα μάτια του, όταν χαμογελάει.

    Μας θυμίζει με τα κατακόκκινα ρούχα του την έννοια του Πυρός, (της φωτιάς), δηλαδή, της Δημιουργίας, όπως την εξηγούμε αστρολογικά και κατ’επέκταση, τον Τοξότη, το ζώδιο, στο οποίο είναι Κυβερνήτης του, που είναι, μαζί με τον Κριό και το Λέοντα, ζώδια, φύσεως Πυρός. 

    Τα γλυκά, στρουμπουλά του μαγουλάκια με τη χοντρή, φουσκωτή κοιλίτσα του, δε μας φανερώνουν καλοπέραση, ευμάρεια, πλούτο αισθημάτων, καλοσύνη;

    Δεν είναι, λοιπόν, ο Δίας, ο ονειρικός, φανταστικός  Άγιος Βασίλης, που όλοι μας, μικροί και μεγάλοι - και ας μην το παραδεχόμαστε οι μεγάλοι, (αλήθεια έχετε σκεφθεί, αν έχουμε μεγαλώσει;) -, τον περιμένουμε, από την καμινάδα, να μας φέρει τα «δώρα» του, που ποικίλλουν ανάλογα με την ηλικία μας, αλλά, που πάντα είναι ευπρόσδεκτα;

    Ποια ή ποιος θα ισχυριζόταν το αντίθετο;

    Πάντως, κάθε χρόνο, συνηθίζω και κρεμάω την κάλτσα μου, στο δένδρο, αλλά δεν σας λέω, πώς την παίρνω και τι έχει μέσα. Μία τρυπούλα, πάντως, που έχει από κάτω, δεν έχω φροντίσει να την ράψω.

    Σας βλέπω να χαμογελάτε ή μήπως κάνω λάθος;

    Αλλά μέσα σε αυτήν τη φαιδρή, γιορτινή μας διάθεση ας ασχοληθούμε με την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία.

      Τι συμβαίνει; Γιατί, μη νομίζετε ότι δεν σας ακούω να λέτε:

     -Πάλι, με τους Αρχαίους; μουρμουρίζοντας.

Δεν σας κακιώνω, όμως. Γιατί, δυστυχώς, έχω πάθει, ό,τι έχει πάθει και ο Ψυχάρης στο  γνωστό του μυθιστόρημα « Το Ταξίδι μου»:

    « Όταν ήμουνα παιδί στο σχολείο, δεν μου ερχότανε τα λόγια τους, μου φαινότανε πως οι Αρχαίοι, άλλο τίποτα δεν είτανε παρά ένα σωρό δάσκαλοι, έτσι το θαρρούσα, ίσως γιατί δάσκαλοι τους παραδίνανε. Τους είχα για κατσούφηδες, μαχμουρήδες, σκολαστικούς ανθρώπους και να το πω κι αυτό, βαρετοί με το παραπάνω. Λαχταρούσα στο σκολειό πότε να φέξουνε οι διακοπές. Όταν έπιασα μοναχός μου να τους σπουδάσω, άλλαξα γνώμη με μιας. Κατάλαβα πως πιο γελαστοί, πιο καλής ψυχής άνθρωποι δεν γίνονται. Τους έβαλα μέσα στην καρδιά μου - κι από τότες τα πάμε λαμπρά! Άμα αδειάσω λίγη ώρα το χειμώνα - όταν πέφτουνε όξω τα χιόνια πηχτά και κάθουμαι ήσυχα κοντά στη φωτιά μου- πολύ μου αρέσει να κουβεντιάζω με τους Αρχαίους. Πιάνω ένα βιβλίο και τα λέμε. Πόση χαρά με περιχύνουν τα λόγια τους! Πόσο θυμώνω, άμα θυμώσουνε! Πόσο κλαίω, άμα δακρύζουν! Πόσο με διασκεδάζουν τα παραμύθια τους και πόσο μου γλυκαίνει την ψυχή, η καλή τους, η αψηλή τους φιλοσοφία και ποίηση. Τα’χουμε πολύ καλά μαζί. Πολύ μ’αρέσουν οι Αρχαίοι! Πάντα το πεθυμούσα ν’ανταμώσουμε καμιά μέρα».

    Αυτό, δυστυχώς, έχω πάθει κι εγώ και κάθε τόσο, στα άρθρα μου, σας ζαλίζω με τους Αρχαίους, «αλλά πάντα το πεθυμούσα να τους ανταμώσω καμιά μέρα».

    Κάντε, υπομονή! Ίσως στο τέλος σας αρέσει ό,τι σας πω!

    Κάποιες φορές εντρυφώντας στα αρχαία κείμενα βρίσκουμε την έκφραση «ο Ζευς ύει», δηλαδή «ο Ζευς βρέχει». Αν σκεφτούμε επάνω σε αυτό θα δούμε ότι, όντως, ο Δίας βρέχει, δηλαδή, δίνει χωρίς να ξεχωρίζει σε όλους τα «αγαθά» του και αν το δούμε πιο φιλοσοφικά, η λέξη «βρέχει» (ύει), σημαίνει την αέναη παροχή κάθε είδους δύναμης, σταλμένης από επάνω, όπως έχουμε αναφέρει στο άρθρο το σχετικό με το Δία και τις Τριπλότητες,  για να διαγνώσουμε την εκδήλωσή του.

    Μας στέλνει, δηλαδή, τη δύναμη για να διοχετεύσει, μέσα από αυτήν, την αιώνια σκέψη του και να μας κάνει να βαδίσουμε στην πορεία τής εξέλιξής μας, με τη βοήθειά του.

    Ποια, όμως, είναι η βοήθειά του;

    Δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε τις συζύγους με τις οποίες δημιούργησε απογόνους ο Δίας.

    Ας τις δούμε:

    Α) Με την Ήρα γέννησε την Ειλείθυια ( τη θεά των γεννήσεων, δηλαδή, τη θεά που γέννησε τον Κόσμο) και τον Άρη, ο οποίος κατά τον Παράκελσο είναι η διαφοροποιημένη δύναμή του στον Κόσμο.

    Β) Με τη Θέμιδα, που σημαίνει το δίκαιο  –τη δικαιοσύνη στον Κόσμο– γέννησε τις Ώρες (τον χρόνο), την Ειρήνη, την Ευνομία, τη Δίκη και τις Μοίρες (την Άτροπο, που καθορίζει τις γεννήσεις, λόγω της Ανάγκης, την Κλωθώ, που κλώθει το νήμα της ζωής και τη Λάχεση, που τοποθετεί επάνω του τα γεγονότα της ζωής μας).

    Γ) Με τη Διώνη, μία εκδοχή της θεάς Αφροδίτης, δηλαδή, την κάθε είδους ομορφιά στον Κόσμο

    Δ) Με την Ευρυνόμη γέννησε τις Χάριτες, Aγλαΐα, Ευφροσύνη και Πειθώ, που αντιπροσωπεύουν τις τιμές και τις ευεργεσίες.

    Ε) Με τη Μνημοσύνη τις Μούσες, που είναι όλες οι καλλιτεχνικές μορφές δημιουργίας στη ζωή μας. Αυτές είναι:

    Η Κλειώ,(που δοξάζει) και είναι η προστάτιδα της επικής ποίησης και της ιστορίας.

    Η Ευτέρπη (η χαρούμενη), που είναι η προστάτιδα της αυλικής τέχνης και της ερωτικής ποίησης. 

    Η Θάλεια (η ανθηρή, η θαλερή), προστάτιδα  της κωμωδίας.

    Η Μελπομένη (η άδουσα), προστάτιδα της μουσικής και της τραγωδίας.

    Η Τερψιχόρη (η γοητευτική χορεύτρια),  προστάτιδα  του χορού και της χορικής ποίησης.

    Η Ερατώ (η αξιαγάπητη), προστάτιδα της λυρικής ποίησης και της χορωδίας.

    Η Πολύμνια (η άδουσα πολλούς ύμνους), προστάτιδα των ασμάτων του υμεναίου (γάμου), των νεκρικών ασμάτων και της παντομίμας, (μιμικής).

    Η Ουρανία (ουράνια), προστάτιδα της Αστρονομίας και

    η Καλλιόπη (που έχει ωραία φωνή), είναι η πρώτη των Μουσών και έχει πολλαπλό ρόλο: θεωρείται η Μούσα της ευγλωττίας και προστάτιδα της Επικής Ποίησης.

     Στον «Κρατύλο» του Πλάτωνος, μάλιστα, λέει ο Σωκράτης για τις Μούσες:

«Τας δε «Μούσας» τε και όλως την μουσικήν από του  μ ώ σ θ α ι,  ως έοικεν, και της ζητήσεως τε και φιλοσοφίας το όνομα τούτο επωνόμασεν». Δηλαδή:

«Οι Μούσες τώρα και γενικά η μουσική φαίνεται ότι ονομάστηκαν έτσι από το «μώσθαι» (έρευνα) και από την αναζήτηση και την αγάπη για τη γνώση».

    Βλέπουμε, λοιπόν, με την αναφορά μας στις συζύγους του Δία, ότι έχουμε σαν δώρο από τον «Άγιο μας Βασίλη» το Δία, ό,τι ωφέλιμο και ευχάριστο μπορεί να συμβεί στη ζωή μας, που όμως πρέπει να καταλήγει στην αναζήτηση της αγάπης και της γνώσης.

    Γιατί με αφήνετε να σας ζαλίζω και δεν μου φωνάζετε:

   - Ε!΄Ερχονται ημέρες γιορτινές, ημέρες χαράς, ημέρες αγάπης, χριστουγεννιάτικες ημέρες! Τι κάνεις; Σταμάτα!

     Ευτυχώς, σας άκουσα και σταματώ!

    ΄Εχετε απόλυτο δίκιο! Τι κάνουμε, όμως, εμείς, γι’αυτές τις μέρες τις γιορτινές, τις μέρες της χαράς, τις μέρες της αγάπης;

     Έχουμε, την ευαισθησία και τη λογική, να σκεφτούμε και τα άτομα που δεν έχουν την χαρά, την ευτυχία, την αγάπη, που ο καλός Άγιος Βασίλης–Δίας, προσφέρει σε μας;

    Τα άτομα, που μόνα τους πίσω από ένα παράθυρο κοιτούν στο δρόμο, ποιοι περνούν και τι κρατούν στα χέρια τους;

    Τα άτομα, που μέσα από το παράθυρό τους παρακολουθούν  τι συμβαίνει στα γειτονικά σπίτια, για να βιώσουν και αυτά λίγο Χριστουγεννιάτικο άρωμα;

    Πολλές φορές, δυστυχώς, αυτό επιτρέπουμε να συμβαίνει και στους δικούς μας ανθρώπους, γιατί πιθανόν έχουμε θυμώσει μαζί τους ή γιατί ίσως δεν έχουν κάνει αυτό, που εγωιστικά –και δε φοβάμαι να προφέρω τη λέξη– δεν θέλαμε να κάνουν, γιατί δεν συμφωνούσε με τις δικές μας απόψεις;

    Ο «Άγιος Βασίλης-Δίας», όμως, είναι ένα πρόσχαρο άτομο, που δεν κρατάει κακία σε κανέναν. Είναι ένα άτομο που θέλει να μας βλέπει όλους ευτυχισμένους, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο.

    Να, λοιπόν, ένα πρώτο, ωραίο Χριστουγεννιάτικο …επιμελώδημα:

 ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ  ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, ΚΑΝΟΝΤΑΣ Ο,ΤΙ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ EINAI DYSTYXISMENOS KANONTAS  AYTΟ ΠΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΕΣΕΝΑ.

   Ας δούμε και το δεύτερο, το πιο σημαντικό γι’αυτές τις μέρες:

 ΠΟΤΕ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΑΤΟΜΑ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ, ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΟΣΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

    Φεύγοντας από τα ρητά μας, όπως και τα Μυθολογικά και τα Αστρολογικά μας, ας αφουγκραστούμε, μέσα από το άπειρο, τον σώματι θανόντα αλλά αεί ζώντα Νίκο Καζαντζάκη, να μας φωνάζει δυνατά και αγέρωχα, τα εξής, στo έργο του «Ξημερώνει», που θεωρήθηκε επαναστατικό….

    «Αφήσετε τον ουρανό, μην υμνείτε πλεια την μελαγχολία, που χύνουν οι δύσεις των ήλιων και τα παράπονα που αναστενάζει η θάλασσα, μην υμνείτε πλεια την αγάπη, την υστερική, την ψεύτρα, τη διεφθαρμένη από θρησκευτικές εκστάσεις κι επιπόλαιες ρομαντικότητες και ψάλετέ μας την αγάπη την αληθινή, και τη χαρά της ζωής, και τις ανατολές, και την ευτυχία του μέλλοντος, όταν ξετιναχτούν από πάνω μας και γκρεμιστούνε χαμαί οι προλήψεις και οι ψεύτικες συνθήκες της κοινωνίας τώρα, όταν οι φυσικοί και κοινωνικοί νόμοι σμίξουν και γίνουν ένα.

    Μάθετε πως η χαρά είναι καθήκον και η ευτυχία δικαίωμα δικό μας.

Χαιρετίζετε πρώτα το ξημέρωμα κάθε καινούργιας ιδέας και σκορπάτε την σε ήχους και σε φως. Οι καρδιές σας θα πηγαίνουν μπρος και θα καίγονται αλλά θα φωτίζουν και θα δείχνουν τον ανήφορο, που φέρνει στην αλήθεια.

   Θα’ναι το μεγάλο ξημέρωμα! Και τότε θα χτίσουμε έναν ναό – Γίγαντα, να μπορεί να χωρέσει όλη την ανθρωπότητα και θα τον αφιερώσουμε στην Αλήθεια και στην Ευτυχία και θ’αναγγείλουμε στ’άστρα τη νίκη του Ανθρώπου».

    Ίσως με αυτόν τον τρόπο γίνουμε και μεις μικροί Άγιοι Βασίληδες, ΜΙΚΡΟΙ ΔΙΕΣ.

                               Σας ευχαριστώ πολύ – Καλές γιορτές

Ευγενία

Βιβλιογραφία

«Ορφικοί Ύμνοι» - Κείμενο, μετάφραση, σχόλια. Δ. Π. Παπαδίτσας – Ελένη Λαδιά – Βιβλιοπωλείο της «Εστίας»

 «Απολλόδωρος – Βιβλιοθήκη Ελληνική Μυθολογία» – Εκδόσεις Γεωργιάδη

 «Αποσυμβολισμός της Ελληνικής Μυθολογίας» Ν.Μαργιωρής

 «Ξημερώνει» Νίκος Καζαντζάκης

 «Το Ταξίδι μου» Ψυχάρης