Ο Φαέθων μυθολογικά (2)

Η μυθολογική αναφορά στο Φαέθοντα δεν έχει να κάνει με τον Αστεροειδή Φαέθοντα, την αστρολογική ανάπτυξη του οποίου έχουμε κάνει με τη Σίμου Λίλιαν και τον Καραμηνά Περικλή στο βιβλίο μας «Αστεροειδείς – Έρως, Ψυχή, Σαπφώ ..», αλλά με τον πραγματικό Φαέθοντα, ο οποίος υπήρχε μεταξύ του Διός και του Άρεως, πριν εκραγεί (*).

«Το γαρ ουν και παρ’ υμίν λεγόμενον, ως ποτε Φαέθων Ηλίου παις το του πατρός άρμα ζεύξας δια το μη δυνατός είναι κατά την του πατρός οδόν ελαύνειν τα τ’ επί της γης συνέκαυσεν και αυτός κεραυνωθείς διεφθάρει, τούτο μύθου μεν σχήμα έχον λέγεται, το δ’ αληθές έστι των περί γην κατ’  ουρανόν ιόντων παράλλαξις και δια μακρών χρόνων γιγνομένην των επί γης πυρί πολλώ φθορά». (1)

δηλαδή:
 

«Αυτό που λέγεται από εμάς, ότι δηλαδή, κάποτε ο Φαέθων, ο γυιος του Ήλιου, έζεψε το άρμα του πατέρα του, επειδή δεν κατάφερε να τ' οδηγήσει στη διαδρομή του, κατέκαυσε τα επίγεια, αλλά και αυτός χτυπήθηκε από κεραυνό και σκοτώθηκε, αυτό λέγεται σαν σχήμα μύθου, ενώ η αλήθεια είναι ότι έγινε παράλλαξη των γύρω από τη γη και τον ουρανό σωμάτων (ιόντων, προσέξτε τον όρο) και πολλά χρόνια έπεφτε άφθονο πυρ επί της Γης και προξενούσε καταστροφές».

Παρά τις πολλές θεωρίες, οι οποίες υπάρχουν και προσπαθούν ν’ αποδείξουν ότι, όντως, στο συγκεκριμένο ουράνιο σημείο, μεταξύ Διός και Άρεως, βρισκόταν ο Φαέθων, σε κανέναν αστρονομικό ή αστρολογικό κύκλο αυτό δεν έχει γίνει, πλήρως, αποδεκτό, γιατί ακόμη και για τον «αυθαίρετο», όπως τον θεωρούν νόμο των Bode – Titius, δεν έχουν μπορέσει, οι αστρονόμοι, όπως είδαμε, στο σχετικό άρθρο, να δώσουν εξήγηση.

Υπάρχει μια βουβή συμφωνία στην αρμονία στης αστρονομίας…., η οποία αναφέρεται στο νόμο των Bode - Titius....

Πιθανή θέση Φαέθοντος

Ενώ, οι ουράνιες θέσεις όλων των πλανητών, μέχρι τον Ουρανό, βρίσκονται σε τέλειο συσχετισμό με τ’ αποτελέσματα του νόμου, η Πέμπτη θέση τού πίνακα μένει κενή, από πλανήτη, και την καταλαμβάνει η ζώνη των Αστεροειδών, όπως ανέφερα στο πρώτο μέρος του άρθρου για το Φαέθοντα, αστρονομικά.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ            ΝΟΜΟΣ               ΑΛΗΘΙΝΗ                            

                                                                     ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Ερμής                                 0,4                         0,39

Αφροδίτη                           0,7                         0,72

Γη                                        1,0                          1,00

Άρης                                    1,6                         1,52

Αστεροειδείς (Φαέθων)  2,8                  2,80(μέση           

                                                                            απόσταση)

Δίας                                     5,2                         5,2

Κρόνος                              10                            9,55

Ουρανός                           19,6                        19,22

Ποσειδών                         38,8                        30,11

Πλούτων                          77,2                         39,46

Είναι η θέση για την οποία υπάρχουν, παρά την αμφισβήτηση της, πάρα πολλές αποδείξεις  σε όλες τις μυθολογίες του κόσμου, ότι, όντως, εκεί, πιθανόν να υπήρχε ο Φαέθων. 

Υπάρχει μια βουβή αναφορά στην αρμονία….., την οποία η μοντέρνα, τώρα, … αστρολογία και όχι, μόνον, η αστρονομία, επιλέγει να μη λάβει υπ’όψιν της

Ιώ και Δίας

Ποιος ήταν, όμως, ο Φαέθων;
Ας δούμε μαζί το μυθολογικό του μέρος:

«΄Ενας από τους γυιους του Δία ήταν ο Έπαφος, με μητέρα την Ιώ, δηλαδή, τη ροδοδάκτυλη αυγή.
Ο Δίας έκανε τον Έπαφο, πρώτο βασιλιά της Αιγύπτου, όπως αναφέρεται στη Μυθολογία μας.
Την ίδια περίοδο της βασιλείας τού Έπαφου, στην Αίγυπτο, ζούσε και ο Φαέθων, γυιος του Ήλιου και της Κλυμένης, γυναίκας του βασιλιά των Αιθιόπων, Μέροπα.
Μια μέρα, περιπαίζοντας ο Έπαφος το Φαέθοντα, του είπε ότι δεν είναι πραγματικός γυιος του Ήλιου.
Ο Φαέθων, ντροπιασμένος, ζήτησε από τη μητέρα του
να τον δεχθεί ο Ήλιος.
΄Οντως, ο Ήλιος τον δέχθηκε και μετά από συζήτηση, τον διαβεβαίωσε ότι ήταν ο πραγματικός του πατέρας.
Ο Φαέθων, όμως, του είπε, πως, αν όντως είναι ο αληθινός πατέρας του, θα ήθελε, σαν απόδειξη της πατρικής του αγάπης, να του επιτρέψει να οδηγήσει, για μια μέρα, το άρμα του πάνω από τη Γη και τους ανθρώπους.
Ο Ήλιος, παρ’όλο, ότι είχε ορκιστεί στα νερά της Ιερής Στυγός,

( η Στύξ είναι η αιτία με την οποία οι θεϊκές δυνάμεις συγκρατούν την αμετάβλητη ουσίας τους)

ότι δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να οδηγήσει το άρμα του, θέλοντας να μην πικράνει το γυιο του, του παραχώρησε το άρμα του, για μια μέρα μόνον, συμβουλεύοντάς τον να είναι πολύ προσεκτικός.
Έτσι το επόμενο πρωί, ο γυιος του Ήλιου, ο Φαέθων, ξεκίνησε το καθημερινό, γνωστό ταξίδι του πατέρα του.
Με την πρώτη, όμως, ματιά που έριξε κάτω, ο Φαέθων ζαλίστηκε κι έχασε τον προσανατολισμό του. Τα γκέμια τού έφυγαν από τα χέρια και τ’ άλογα άρχισαν ν’ανεβοκατεβαίνουν ξέφρενα και ανεξέλεγκτα.
Από το γρήγορο ποδοβολητό οι τροχοί πήραν φωτιά και οι φλόγες άγγιξαν τη Γη.
Και τότε, άρχισαν να καίγονται τα βουνά και τα νερά να βράζουν.
Οι άνθρωποι έτρεχαν αλαφιασμένοι να κρυφθούν.
Η θεά Γη, βλέποντας την καταστροφή παρακάλεσε το Δία να σταματήσει το κακό.
Ο Δίας έριξε αμέσως τον κεραυνό του και κατάκαψε το Φαέθοντα, ο οποίος χάθηκε μέσα στο σύμπαν.
Ο Ήλιος πρόλαβε και ξαναπήρε τα ηνία του άρματός του κι έτσι η Γη δεν καταστράφηκε τελειωτικά».


Αφήνοντας προσωρινά, εδώ, την Ελληνική άποψη είναι κατάλληλο να παραθέσουμε δύο εκτενείς, αλλά χωρισμένες λόγω αποστάσεως, τεκμηριώσεις οι οποίες αφορούν το θέμα του Φαέθοντος. 
Είναι χρήσιμες γιατί έρχονται από σημεία πολύ απομακρυσμένα από την Ελλάδα και συνεπώς δεν μπορούν να ενωθούν με οποιαδήποτε επιτόπια καταστροφή η οποία υποτίθεται ότι έχει κατασκευαστεί από μία τρομερή, αποτυπωμένη ανάμνηση στην Ελληνική σκέψη.

Οι Fiote (Fiote ονομάστηκε η γλώσσα από το m'fiôte μία λέξη που σημαίνει "μαύρος" ή "έγχρωμο πρόσωπο" γιατί αυτές είναι οι τοπικές γλώσσες της Cabinda που μιλούν οι αφρικανοί) από την

Βασίλειο Loango

Αφρικανική ακτή Loango μνημονεύουν το γεγονός, λέγοντας:

«Ο δρόμος των Άστρων (Γαλαξίας) είναι ο δρόμος για την πομπή κηδείας ενός τεράστιου άστρου το οποίο, κάποτε, έλαμψε φωτεινότερα στον ουρανό απ’ ότι ο Ήλιος». (2)

Πλεονεκτικά σύντομη άποψη και όχι με λεπτομέρειες για ειδικούς.

Η βορειοδυτική αμερικάνικη εκδοχή όμως, είναι εκτενέστερη.
Λόγω ελλείψεως άρματος με 4 άλογα στην προ – Κολομβιανή Αμερική (3)  η μορφή του Φαέθοντος στους Ινδιάνους της

Bella Coola, είναι η εξής:

Ο Bella Coola Φαέθων, ο οποίος είχε έρθει να επισκεφθεί τον πατέρα του, τον Ήλιο, μ' ένα δικό του σιδερένιο βέλος ήθελε να μεταφέρει τους πυρσούς του στη δική του τοποθεσία. Ο Ήλιος συμφώνησε αλλά προειδοποίησε το γυιο του να μην κάνει κακό καίγοντας τους ανθρώπους.
«Το πρωί» αυτός είπε «θ’ ανάψω έναν πυρσό αργά αυξάνοντας τον αριθμό τους μέχρι αργά το απόγευμα. Το απόγευμα θα τους σβήνω σιγά – σιγά».
Το επόμενο πρωί ο Bella Coola Φαέθων αναρριχώμενος στο μονοπάτι του Ήλιου όχι μόνον άναψε όλους τους πυρσούς που είχε, αλλά το έκανε και βιαστικά, κι έτσι η γη κατακοκκίνησε πυρπολούμενη. Τα δάση άρχισαν να  καίγονται, οι βράχοι χωρίστηκαν, πολλά ζώα πήδηξαν μέσα στο νερό και  τα νερά άρχισαν να βράζουν, επίσης. Η νέα γυναίκα, η μητέρα του Bella Coola Φαέθοντα κάλυψε τους ανθρώπους με το επικάλυμμά της και κατόρθωσε να τους σώσει. Αλλά ο πατέρας Ήλιος εκσφενδόνισε τον απόγονό του κάτω στη γη, λέγοντάς του:

         

          «Από τώρα και στο εξής θα είσαι ζώο μινκ». (4)

Ένα αγνό μινκ μπορεί να εμφανιστεί σ’ εμάς σήμερα, ασήμαντο, σαν ρινόκερως (ή μονόκερως) ή ένας «δειλός Απόλλων» - εμείς μπορούμε να γίνουμε θύματα γι' αγνές «λέξεις» και «ονόματα» αν τα εξηγήσουμε εύκολα, γι' αυτό δεν μπορούμε να βρούμε λεκτικά τον ινδιάνικο συσχετισμό.

Αυτό το ιδιαίτερο Μινκ, όμως, εισαγάγει τη χρονική περίοδο, παίρνει τη φωτιά, παλεύει με τους «ανέμους» παίζοντας τον Adapa (5), τον Προμηθέα, το Φαέθοντα, όλα στον ίδιο καιρό.

Υπάρχει μια βουβή συμφωνία στην αρμονίa, την οποία οι μυθολογίες και τα αρχαία, σωζόμενα κείμενα την αποδεικνύουν,

ότι όντως, ο Φαέθων υπήρξε σαν πλανήτης ανάμεσα στο Δία και τον Άρη, όπως με σαφήνεια αναφέρει, σε πολλά, διασωθέντα αποσπάσματα, στο βιβλίο του, ο Γεώργιος Ιεροδιάκονος, με τίτλο: “Αστρονομία - Μια επιστήμη Ελληνική”. 


Αλλά πρώτα ας δούμε μία πιο παλιά μαρτυρία:

Στα Ορφικά, στο κεφάλαιο Αποσπάσματα ( Βακχικά ) 238.  MACROB.

Saturn. I  18. 22  εκδόσεις Κάκτος, αναφέρεται:

   «Είτα δ’ ύπερθε νεβρής χρύσεον ζωστήρα βαλέσθαι, παμφανόωντα

πέριξ στέρνων φορέειν, μέγα σήμα, ευθύς ότ’ εκ περάτων γαίης Φαέθων

ανορούων, χρυσείαις ακτίσι βάλη ρόον Ωκεανοίο».

 Δηλαδή:

   « Κι έπειτα, πάνω από το ελαφοτόμαρο, χρυσή ζώνη να στερεώσεις

πολύλαμπρη, και γύρω από τα στέρνα να τη φορέσεις, σημάδι μέγα του

Φαέθοντος, ευθύς, που από τα πέρατα της γης ανατέλλει και χτυπά, με τις χρυσές ακτίνες του, το ρεύμα του Ωκεανού».

“Στην πραγματικότητα, οι αρχαίοι γνώριζαν την ακριβή θέση του Φαέθοντος στην πλανητική σειρά. Εκπληκτικό είναι αυτό που λέει ο Αλέξανδρος ο Αιτωλός (4ος π.Χ.. αιών), στα “Φαινόμενα” (21, 7)

“έκτος δ’αυ Φαέθων Διός αγλαός ίστασι αστήρ”

και ο Μανέθων στα “Αποτελεσματικά” ( βιβλ. 6, 191):

“ει δε μεσουράνιον κατέχη Φαέθων μετ’ Άρηος”.

Οι δύο πλανήτες, βεβαίως, όπως και οι υπόλοιποι, έχουν το ίδιο κέντρο περιφοράς: τον Ήλιο.
Γεγονός που το γνώριζαν οι Έλληνες αστρονόμοι:

“Άρης και Φαέθων κατ’εναντίον αλλήλοισιν άμφω κέντρον έχοντες”.

“Αποτελεσματικά” (Βιβλ.1, 125).

Την πραγματική θέση του Φαέθοντος στην πλανητική σειρά γνωρίζει επακριβώς και ο Ερατοσθένης, ο οποίος αναφερόμενος στους πέντε ορατούς πλανήτες λέει:

“πρώτον μεν Διός, φαίνονται, μέγαν, ο δεύτερος εκλήθη μεν Φαέθων ου μέγας…ο δε τρίτος Άρεως. Πυροειδής δε καλείται ου μέγας”…

Ο Πλάτων, επίσης, λέει ότι η πτώση των μετεωριτών τού Φαέθοντος επέφερε και μία απότομη μετατόπιση του μαγνητικού άξονα της Γης, αφού αναφέρεται:

“Περί της μεταβολής δύσεως και ανατολής ηλίου και των άλλων άστρων, ως άρα όθεν μεν ανατέλλει νυν, εις τούτον τότε τον τόπον εδύετο, ανέτελλε δ’εκ του εναντίου”

(Πολιτικός, 269 ,α), δηλαδή:

“Περί της μεταβολής της δύσης και της ανατολής του ηλίου και των άλλων άστρων, ώστε απ’ όπου ανατέλλει τώρα, εκεί τότε έδυε και ανέτειλλε αντιστρόφως”.

Ο Νόννος ο Πανοπολίτης, εποποιός του Ε΄ αίώνα μ.Χ. από την Πανόπολη της Αιγύπτου, στα “Διονυσιακά” του, περιγράφει το συμβάν, ως εξής:

“Ο Φαέθων έτρεχε πολύ, οδηγώντας το άρμα στο νότο, στο βορρά, προς το μέρος της δύσης και πλησίον της ανατολής. Και κλονίστηκε ο ουρανός και διατάραξε την αρμονία του ακινήτου κόσμου. Κι αυτός ο διαπεραστικός άξων στο μέσον του ουρανού έγειρε στα πλάγια….Και η ισημερία της Γης, από τον αστερισμό του Δράκοντος, όρμησε προς τον Ταύρο…και με θράσος σταμάτησε στον οκτάποδα Καρκίνο διασκορπισμένος σε δασύτριχους παλμούς…Και στο πίσω μέρος, κοντά στο πέλμα του Λέοντος, στη γειτονική Παρθένο, κτυπούσε η διψασμένη ουρά. Και προς τα δυτικά ο αστερισμός των Ιχθύων, οι γείτονες του Υδροχόου, στα δύο μέρη απομακρύνθηκαν, ο μεν προς νότο και ο άλλος προς Βορρά”….

Σύμφωνα με το γνωστό μύθο…η διείσδυση του Σκορπιού στα όρια του Ωρίωνος…

“κατατρόμαξε τα άλογα του Φαέθοντος, που άρχισαν να τρέχουν και να κατακαίνε τη Γη”.

Υπάρχει και μία αντίστοιχη παράξενη αναφορά, στο μύθο, στα Λιθικά για τον αστερισμό του Σκορπιού και του Ωρίωνος. Διαβάστε το απόσπασμα:

«Σκορπίε, σείο δε λάαν ομώνυμον έμμεναι ήρως αγλαός Ωρίων ου κέκλυεν, ου γαρ, οϊω, πικρήσιν τότε γυία πεπαρμένος αμφ’οδύνησιν, μάλλον σφωϊτέρων κεν έχεις εθέλεσκέ μιν άστρων».

Δηλαδή:
«Ω Σκορπιέ, ο λαμπρός ήρωας Ωρίων δεν άκουγε, ότι υπάρχει λίθος συνονόματος με σένα, διότι, αληθινά, νομίζω, ότι ήθελε μάλλον να έχει αυτόν παρά τα δικά σας άστρα, τότε που ήταν διατρυπημένα τα μέλη του από πικρούς πόνους».

Ποια άστρα και ποιοι φρικτοί πόνοι?

Ίσως αυτή να είναι η αιτία που εμείς, οι αστρολόγοι, θεωρούμε το διάστημα από τις 15ο του Ζυγού έως τις 15ο του Σκορπιού, αρνητικό και το ονομάζουμε «Κεκαυμένη Ζώνη», γιατί, μάλλον, από εκεί πέρασε ο Φαέθων, μετά την εκπύρωσή του, όπως αποδεικνύω στο σχετικό βιβλίο μου (*).

Γι’αυτό, στο ζώδιο του Σκορπιού τοποθετείται η Πτώση του Φαέθοντος, στο ζώδιο του Ταύρου η Έξαρσή του, ενώ η Κυβέρνησή του τοποθετείται στο ζώδιο της Παρθένου και η Αδυναμία του στο ζώδιο των Ιχθύων.

Quel del sol, che suiando, fu combusto Per l' orazion della terra devota Quando fu Giove arcanamente giusto...

DANTE, Purg. XXIX. 118

Ο μεγάλος κι επίσημος μύθος, επίσης, ο οποίος αφορά το Γαλαξία μας είναι η παραβίαση και η κατάκαυση από το Φαέθοντα του ουρανού εξ αιτίας της τρελλής του κούρσας.

Ο Μανίλιος αναφέρει στο αστρολογικό του ποίημα (6) 

…this was once the path

Where Phoebus drove; and that in length of Years

The heated track took Fire and burnt the Stars.

The Colour changed, the Ashes strewed the Way

And still preserve the marks of the Decay:

Besides, Fame tells, by Age Fame reverend grown

That Phoebus gave his Chariot to his Son,

And whilst the Youngster from the Path declines

Admiring the strange Beauty of the Signs,

Proud of his Charge, He drove the fiery horse,

And would outdo his Father in his Course.

The North grew warm, and the unusual Fire

Dissolv'd its Snow, and made the Bears retire;

Nor was the Earth secure, each Contrey mourn'd

The Common Fate, and in its City's burn'd.

Then from the scatter'd Chariot Lightning came,

And the whole Skies were one continued   Flame.                               

                    The World took Fire, and in new kindled Stars
                      The bright remembrance of its Fate it bears.

 

Ο Edward Gibbon (27 Απριλίου 1737 – 16 January 1794) άγγλος ιστορικός και μέλος του κοινοβουλίου, σε μεγάλη ηλικία εορτάζοντας τα γενέθλιά του μίλησε για την καταγοήτευσή του από την ομορφιά τού λατινικού ποιήματος καθώς διάβασε την περιγραφή του Οβιδίου για το τραγικό εγχείρημα του Φαέθοντος. 

Ο Οβίδιος αναφέρει ότι:
 

«...το αγόρι οδήγησε προσεκτικά τα χαλινάρια προσβλέποντας στον αστερισμό του Σκορπιού. Απίστευτα καταστροφικά αποτελέσματα: κανένας αστερισμός δεν έμεινε στη θέση του και η Γη είναι φοβερά καψαλισμένη. Απελπισμένη φωνάζει δυνατά στο Δία να ενεργήσει αμέσως: «Κύττα πώς τα ουράνια καίγονται από τον ένα πόλο στον άλλο – εάν η φωτιά καταστρέψει αυτούς όλο το Σύμπαν θα καεί. Πόνος, φόβος! Ο Άτλας σχεδόν χάνει την ισορροπία τού  καμμένου άξονα της Γης στους ώμους του».

Και ο Νόννος επικυρώνει (38.350 ff.):

«Υπήρχε σύγχυση στον ουρανό από την αλληλένδετη μετακίνηση του σταθερού Σύμπαντος. Ο άξονας κυρτώθηκε στροβιλιζόμενος στο κέντρο του περιστρεφόμενου Ουρανού. Ο Λιβυκός Άτλας με μεγάλη δυσκολία βάσταγε το αυτοπεριστρεφόμενο στερέωμα των άστρων καθώς αυτό ακουμπούσε στα γόνατά του, λυγισμένος εμπρός και κάτω από αυτό το μεγάλο βάρος.»

Ο Δίας έπρεπε να παρέμβη και να εκσφενδονίσει τον κεραυνό του στο αγόρι.
Ο Φαέθων έπεσε μέσα στον Ηριδανό ποταμό.

Για να προχωρήσω λίγο πιο μακριά το μύθο και να τον ενώσω με τον Ηριδανό ποταμό θ’αναφερθώ πάλι στο μύθο του Φαέθοντος όπως το δίδεται στο βιβλίο 
 “Πυθέας ο Έλληνας” (**)
 

 

….Τα άλογα ξέφυγαν από τον έλεγχό του Φαέθοντος, άλλαξαν πορεία και βρέθηκαν πολύ κοντά στη γη που ένα μέρος της κάηκε κι έτσι δημιουργήθηκε η έρημος της Λιβύης.

Ο Δίας, βλέποντας πως η γη κινδύνευε να
καταστραφεί ολοκληρωτικά, έριξε έναν κεραυνό
πάνω στο Φαέθοντα, ο νέος σκοτώθηκε ακαριαία

και το σώμα του έπεσε στον Ηριδανό ποταμό.

Εκεί οι αδελφές του οι Ηλιάδες, έθαψαν το σώμα του που είχε κατακαεί. Ήταν τέτοια  η θλίψη τους, που παρέμειναν
 θρηνώντας στις όχθες του
Ηριδανού, μέχρις ότου μετά από τέσσερις μήνες
μεταμορφώθηκαν σε λεύκες, αλλά τα δάκρυά τους, δηλαδή
οι χυμοί του δένδρου, εξακολουθούν να ρέουν και
πέφτοντας στο ποτάμι, ενώνουν το χρώμα του Ήλιου με
 τη διαφάνεια των δακρύων. Οι Έλληνες τους
 αποκαλούν ήλεκτρο από το όνομα του ήλιου
 η λ έ κ τ ω ρ – ο  λ α μ π ε ρ ό ς.

 
Είναι μία χαριτωμένη ιστορία, αλλά ο Ηρόδοτος δεν
ήθελε να έχει σχέση μ’αυτή:

«Δεν παραδέχομαι πως υπάρχει κάποιος ποταμός που οι βάρβαροι αποκαλούν Ηριδανό, ο οποίος χύνεται στη θάλασσα προς βορράν και από τον οποίο λέγεται πως έρχεται το κεχριμπάρι….».

Ποιος όμως ήταν στην πραγματικότητα ο Ηριδανός ποταμός?

    Ο Άρατος μας αναφέρει, ότι:

 «Κι ο ναύτης στην ηρεμία  της θάλασσας βλέπει τον ελιγμό του Ποταμού ( του Ηριδανού) που έρχεται από τον ανατολικό Ωκεανό, όταν περιμένει να του στείλει μήνυμα ο Ωρίωνας, που μπορεί να θαλασσοπορήσει όσο είναι ακόμα νύχτα. Γιατί σ’όλα τα μέρη, οι Θεοί πολλά λένε στους ανθρώπους».

Αν κυττάξουμε τον ουράνιο χάρτη θα δούμε στον πίνακα που  σας παρουσιάζω πιο κάτω, ότι ο αστερισμός του Ηριδανού δε βρίσκεται επάνω στη

γη, αλλά  δίπλα στον αστερισμό του Ωρίωνος, στην
ίδια ευθεία με τον αστερισμό του Δράκοντα,
στο κέντρο.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο ένας μύθος συμπληρώνει τον άλλον και μας

αποκαλύπτει το «παζλ» της καταστροφής του Φαέθοντος, αν ενώσουμε τα μικρά κομμάτια που έχουν απομείνει, από την καταστροφή των αρχαίων κειμένων προσεκτικά και δεχθούμε τις αλήθειες που  κρύβονται πίσω από τους μύθους, οι οποίοι μέρα με τη μέρα, με τις σύγχρονες ανακαλύψεις των επιστημόνων, αποδεικνύεται ότι δεν είναι πια μύθοι, αλλά μια καινούργια πραγματικότητα, επιστημονικότατη και αυταπόδεικτη, 

όπου σύμφωνα με τον Απολλώνιο το Ρόδιο η δυσωδία του μισοκαμμένου σώματος αηδίασε τους Αργοναύτες

αρκετές ημέρες όταν αυτοί συναντήθηκαν μαζί του στο ταξίδι τους (7).
Η ιστορία του Φαέθοντος έχει συχνά γίνει αποδεκτή γιατί υπενθυμίζει κάποιο σοβαρό γεγονός των ουρανών είτε από κομήτη είτε από μετεωρίτη, όπως είδαμε στο πρώτο άρθρο.
Κάθε μία ενστικτώδης εξήγηση – με μεγάλη ακρίβεια – δίνει τη δική της αποκαλούμενη φυσική εξήγηση.
Αλλά εξετάζοντάς την, η υπόθεση δεν είναι καθόλου εύκολη. 
Όσον αφορά τον Οβίδιο, οι αδιαμφισβήτητες σπουδές του και οι στέρεες υποδείξεις του γι’ αυτό το κοσμολογικό γεγονός επικυρώνονται με την εκπληκτική αυθεντία του.
Στην περιγραφή του για «τα κρυμμένα βουνά» τα ανερχόμενα από τα κύματα στο φως, όταν οι θάλασσες κουλουριάζονταν μέσα στην άμμο (2.260ff.) αφηγείται ότι ανέτειλαν σαν νέα νησιά.
«Πόσο καλλίτερη θα μπορούσε να είναι αυτή η εικόνα των «κορυφών των βουνών» και «των νησιών» εικονογραφώντας στ’ άστρα την ανατολή των αστερισμών, τον έναν μετά τον άλλο (σε ανοιξιάτικη ισημερία) όταν προς στιγμήν η Ισλανδική φρασεολογία βγάζει από την αφάνεια μια «νέα Γη»!
Σε κάθε περίπτωση, μία ανεξάρτητη ανακοίνωση εμφανίζεται στο προσκήνιο σ’ ἐνα απόσπασμα του Πλάτωνος για την κρίση, όπως τη δίνει στον Τίμαιο (22CE).

«Ο Αιγύπτιος ιερέας μιλώντας με το Σόλωνα επιβεβαιώνει με κύρος ότι ο μύθος του Φαέθοντος «έχει τον αέρα του παραμυθιού» αλλά η αλήθεια πίσω από την εκτροπή της πυξίδας (παράλλαξη) των σωμάτων τα οποία περιστρέφονται στον ουρανό γύρω από τη Γη και μία καταστροφή συμβαίνει σε μακρά διαστήματα, για τα γεγονότα στη Γη από καταστροφική φωτιά (σύγκρουση). Αυτή είναι μία καθαρή δήλωση η οποία συμφωνεί με τον Οβίδιο και το Νόννο, όπως φαίνεται, καθώς αυτή έχει να κάνει και με μία Πυθαγόρεια παράδοση.
Ο Αριστοτέλης μας αναφέρει στα (n4 Meteorologika 1.8.345A:

«Γι΄ αυτό οι Πυθαγόρειοι δίνουν δύο εξηγήσεις. Μερικοί αναφέρουν ότι η Γαλακτέα οδός (Milky Way) είναι το μονοπάτι που πήρε ένα από τ’ άστρα την εποχή της θρυλικής πτώσεως του Φαέθοντος.
Άλλοι λένε ότι είναι ο κύκλος μέσα στον οποίο μία φορά κινήθηκε ο Ήλιος. Και η περιοχή υποτίθεται ότι έχει μείνει καψαλισμένη ή κάποιοι άλλοι ότι είναι το επακόλουθο του περάσματος αυτών των σωμάτων».

Οι πυθαγόρειοι δεν ήταν με κανέναν τρόπο επιπόλαιοι παραμυθάδες και ούτε εύκολα τους ενδιέφεραν ασυνήθιστες εντυπωσιακές «καταστροφές» ειδικά από μετέωρα και τα συναφή.
Πραγματικά, ο Αιγύπτιος ιερέας είπε στο Σόλωνα σχετικά με το μύθο του Φαέθοντος

           «η ιστορία είναι γνωστή στον τόπο σας».

Πότε τότε έγινε γνωστή η ιστορία στην Αίγυπτο; 
Από τότε που η κοσμολογική γλώσσα ήταν πιο τεχνική, στις παλιές έννοιες, όπως και στους Έλληνες. Θα πάρει αρκετό χρόνο για ν’ανακαλυφθεί ο ακριβής παραλληλισμός.
Οπωσδήποτε στην Αίγυπτο ο «πεπτωκός» Φαέθων θα υπηρετούσε το «Χαμένο μάτι» ή μάλλον τα «χαμένα μάτια». Το μάτι ήταν «χαμένο» στην έτσι ονομαζόμενη «μυθική πηγή του Νείλου» την πηγή όλων των υδάτων.
Έτσι, το ότι ο Οβίδιος γνώριζε για το Νείλο και την πτώση του Φαέθοντος ξαφνιάζει (Met. 2.254ff.).

«Ο Νείλος έτρεχε με τρόμο στο τέρμα της Γης για να κρύψει το κεφάλι του το οποίο δεν φαινόταν τώρα».

Συνεπώς η παράδοση διατηρεί αυτό μετά τη φοβερή πτώση του Φαέθοντος και όταν η εντολή ήταν κατοχυρωμένη ο Δίας καταστέρωσε το Φαέθοντα και τον τοποθέτησε μεταξύ των αστέρων σαν Auriga (τον ελληνικό Ηνίοχο και Ερεχθέα ή

Ηριδανός αστερισμός

Εριχθόνιο) (14) και τον
ίδιο καιρό καταστερώθηκε και ο Ηριδανός .
Ο Μανίλιος υπαινίχθηκε αυτό το γεγονός μόνον με το γνωστό απόσπασμα:

"The world took fire, and in new kindled stars / the bright remembrance of its fate it bears."

«Ο κόσμος πήρε φωτιά και στα νέα φλογισμένα αστέρια η λαμπερή ενθύμηση του θανάτου του τον διέσπειρε».

Ο Νόννος έδωσε μία πιο λεπτομερή αναφορά (9):

«Αλλά ο πατέρας Ζευς στερέωσε το Φαέθοντα στον Όλυμπο, σαν αρματηλάτη, αποδίδοντας τ’ όνομά του σε αυτόν. Καθώς αυτός βαστιόταν στο ακτινοβόλο άρμα με τα τέσσερα άλογα στα ουράνια με περίλαμπρους βραχίονες, είχε την πορεία τού αρματηλάτη ο οποίος ξεκινά το δρόμο του οριζόντια μεταξύ των άστρων επιθυμώντας πάλι το όχημα του πατέρα του.
Ο καψαλισμένος ποταμός όμως εκτινάχθηκε στα άστρα με τη συναίνεση του Ζηνός και στα διατεταγμένα και απλωμένα κυκλικά άστρα ο ελικοειδής χείμαρρος του καιόμενου Ηριδανού».

 Τώρα, τον καιρό που ο μύθος ήταν ακόμη μία σοβαρή φόρμα από σκέψεις, γεγονότα τα οποία δεν είχαν αναγνωριστεί στον ουρανό δεν ανήκαν σε αυτόν αρχικά.
Το πρόβλημα το οποίο παρουσιάστηκε αργότερα διογκώθηκε από τον Richard H. Allen, ο οποίος δήλωσε ότι:
 

«Η γαλακτέα οδός ήταν παλιά γνωστή σαν Ηριδανός, το ποτάμι του Ωκεανού»(10)

και από τον μεταφραστή του Νόννου, W. H. D. Rouse, ο οποίος με λίγα λόγια σχολίασε τον Ηριδανό σαν την Γαλακτέα Οδό "the Milky Way."
Χρειάζεται κουράγιο για να πεις ότι ο Γαλαξίας  ακολουθεί δαιδαλώδη διαδρομή σύμφωνα με το ελληνικό κείμενο ότι δηλαδή κινείται σαν έλικα (ελίσσεται).
Αλλά ξέχωρα από αυτήν την ασαφή εικόνα της «έλικος» της Γαλακτέας Οδού, ο μύθος του Φαέθοντος έκανε τους Πυθαγόρειους να πουν ότι η εκκίνηση του Ήλιου και των πλανητών από την προηγούμενη πορεία τους και η ενθρόνιση του Ηριδανού, ο οποίος μαζί με τον Ηνίοχο καταστερώθηκαν μαζί πήραν επάνω τους τη λειτουργία της Γαλακτέας Οδού. 
 Είναι απαραίτητο ν’ αναβιώσουμε κάποια άλλη πολύ παλιά ιδέα, χαμένη στους καιρούς μας.
Ο Ηριδανός ήταν ο ποταμός Πο (Πάδος) στη βόρεια Ιταλία, αυτό ήταν μια κοινή και απλή αντίληψη στον Ευριπίδη.
Σε μία από τις μεγάλες του τραγωδίες τον «Ιππόλυτο», ο Χορός ποθεί ένα πέταγμα από τον κόσμο των ενοχών, στα βουνά και στα σύννεφα, σε τόπους μακρινούς... 
Κάθε ακροατής μπορούσε να καταλάβει ότι του Φαέθοντος οι περίλυπες αδελφές ήταν οι λεύκες που κάλυπταν τις όχθες του ποταμού και ότι οι «σταγόνες του ηλέκτρου (κεχριμπαριού)» ήταν ένα υπαινιγμός για τα πλούτη του «δρόμου του κεχριμπαριού» ο οποίος οδηγούσε από τη Βαλτική Θάλασσα στις πανύψηλες, γνωστές ακτές της Αδριατικής.
Μέχρι εδώ καλά! Αλλά τί έκανε το Στράβωνα, έναν μετέπειτα συγγραφέα (5.215) ο οποίος ανάφερε για τον Ηριδανό
 

«ότι δεν υπάρχει στη γη»
 

αναφέροντας καθαρά τον αστερισμό του Ηριδανού στον ουρανό και τί εννοεί ο Άρατος όταν λέει:
 

«εκείνα τ’ άθλια λείψανα του Ηριδανού» γιατί ο ποταμός «κατακάηκε από την πτώση του Φαέθοντος».

Είναι αυτό το ίδιο ποτάμι, επαρκώς καλυμμένο με λεύκες, οι οποίες απλώνονται στο δέλτα του Πο (Πάδου)?
Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος αφηγούμενος τα ηρωικά ταξίδια των Αργοναυτών, προσεκτικά διασώζει το διπλό επίπεδο της σημασίας, ότι οι περιπέτειες βαδίζουν αντικρυστά στο γήινο περιβάλλον, αλλά αυτές, μιλώντας γεωγραφικά, δεν έχουν νόημα.
Οι ερευνητές έψαξαν τον Πάδο, εκεί όπου θα μπορούσαν, όπως είχε λεχθεί, να βρεθούν τα καμμένα απομεινάρια του Φαέθοντος – αλλά αυτά έπρεπε να ήταν εγκατεστημένα ψηλότερα σε κάποιον

 
καταρράκτη στις Άλπεις κοντά στο Dammastock (15), όπως κάποιος ακαδημαϊκός θα μπορούσε να προτείνει.
Για την Αργώ, όμως, οι κινήσεις από τον Πάδο μέσα στη λίμνη της Γενεύης και το Ρήνο, τη φέρνουν στη θάλασσα πάλι και πλέει έξω ακολουθώντας το ίδιο ανατολικό πλάτος (longitude), μετά από το αξιοσημείωτο κατόρθωμα να μεταφερθεί διασχίζοντας τη Σαχάρα, σε όλο το μήκος της ακτής της Δυτικής Αφρικής και να διασχίσει τον Fernando Po.
Αυτό είναι το πώς κάποιοι που αντιλαμβάνονται το κείμενο του άρθρου το διαβάζουν χωρίς άρνηση. Σίγουρα, αυτό είναι κοντά στη γενική γνώση να θεωρείται ο Ηριδανός σαν ένα χαρακτηριστικό των ουρανών, το οποίο είναι ήδη ξεκάθαρα ταυτισμένο με την Αργώ.
Και να θεωρείται και άλλο χαρακτηριστικό σύμφωνα με το οποίο θα δώσει τελικά μία σπουδαία ιστορία, αν αυτό δεν θα διασκορπίσει το μυστήριο των Αργοναυτών.
Ομολογουμένως, αντικρύζοντας ένα τρομακτικό μπέρδεμα ανάμεσα στους ουράνιους ποταμούς και σε αυτούς στη γη και τα ονόματα τα οποία είχαν δοθεί και στα δύο είδη των ποταμών, με υπομονή τα όρια μπορούν να ξεμπερδευτούν, αλλά αυτό απαιτεί ένα καινούργιο άρθρο εκτενέστατο. Ίσως στο μέλλον μπορέσει να πραγματοποιηθεί. 

Ευγενία



Παραπομπές

(1) Πλάτων «Τίμαιος», 22c
(2) [n6 E. Pechuel- Loesche, Volksunde von Loango (1907), p. 135.].

(3) [n7 See H. S. Gladwin, Men out of Asia (1947), pp. 356-59, for this "feature."].Η κοιλάδα της Bella Coola βρίσκεται στη κεντρική παραλία της Βρεττανικής Κολούμπια.

(4) 8 [n8 W. Krickeberg, Indianermarchen aus Nordamerika (1924), pp. 224f., 396. cf. E. Seier, Gesammelte Abhandlungen, vol. 5, p. 19. 

(5)  Αντάπα - Σουμέριοι: Η ΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ Ο ΑΝΤΑΠΑ, Ο ΕΦΕΥΡΕΤΗΣ της γλώσσας, ήταν ο πρώτος από τους Επτά Σοφούς που στάλθηκε από τον πατέρα του, τον Έα, το θεό της σοφίας, να διδάξει στους ανθρώπους την τέχνη του ζην. Ο Έα προίκισε το γυιο του με την ικανότητα να καταλαβαίνει περισσότερα από τον κοινό θνητό, αλλά του έδωσε περιορισμένο χρόνο ζωής, σαν να ήταν θνητός. Ο Αντάπα έζησε με τους κατοίκους της πόλης Εριντού και τους δίδαξε πώς να λατρεύουν τους θεούς και να προσεύχονται σε αυτούς. Έψησε ψωμί για την πόλη κι έβαλε στο τραπέζι της προσφοράς ψωμί και νερό επίσης έφερε τα νερά γύρω από την πόλη. «Μύθοι απ' όλον τον κόσμo  - Neil Phillip»

(6) {n1 1.730 – 49 Ανώνυμη μετάφραση (TC) Λονδίνο 1697, ξανατυπωμένη το 1953 από τη Διεθνή Αστρολογική Βιβλιοθήκη της Ουάσιγκτον, D.C., p, 44.}

(7) (4. 619 - 23). 

 (8)[n5 Nilus in extremum fugit perterritus orbem/ occuluitque caput, quod adhuc latet.]

(9) (38.424-J I) [n9 See also F. X. Kugler, Sibyllinischer Sternkampf und Phaethon (1927), PP. 44, 49.]

(10) [n10 Star Names (1963), p. 474]

(11) Rhone [n11 For Po and Rhone and the joining of their waters, see A. Dieterich, Nekyia (1893), p. 271 quoting Pliny and Pausanias.]

(12) [n12 (1927 repr.), p. 357: Ganges qui et Padus dicitur. As concerns the general idea of Eridanus being in India, see O. Gruppe, Griechische Mythologie (1906), p. 394, referring to Ktesias.]

(13) [n13 F. Kampers, Mittelalterliche Sagen vom Paradiese (1897), pp. 72f.].

(14) Ηνίοχος (αστερισμός)

 Συντομογραφία Aur Λατινικό όνομαAuriga Γενική Aurigae είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Συνορεύει με τους αστερισμούς Καμηλοπάρδαλη, Περσέα, Ταύρο, Διδύμους και Λύγκα. Βρίσκεται ολόκληρος στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα, είναι ορατός ολόκληρος από την Ελλάδα, τις χειμωνιάτικες νύχτες. 
Στην αρχαιότητα ο Ηνίοχος προσωποποιήθηκε ως ο Ερεχθεύς ή Εριχθόνιος, γυιος του Ηφαίστου και της Αθηνάς, που έχοντας κληρονομήσει τη χωλότητα του πατέρα του χρειαζόταν κάποιο μέσο μεταφοράς. Αυτό το εξασφάλισε εφευρίσκοντας το άρμα ή άμαξα με 4 άλογα, που το οδηγούσε απλώς κρατώντας τα ηνία των αλόγων. Αυτά τα ονόματα εμφανίζονται μέχρι και τον 17ο αιώνα μ.Χ., με τον Ριτσιόλι να γράφει Erichtonius. Ωστόσο άλλοι είδαν στον αστερισμό αυτό τον Μυρτίλο, τον ηνίοχο του Οινομάου, που πρόδωσε το αφεντικό του εξαιτίας του Πέλοπα. Μετά το βίαιο θάνατο του Μυρτίλου ο πατέρας του, ο θεός Ερμής, τον μεταμόρφωσε σε αστερισμό. Λιγότεροι υποστήριζαν πως ο αστερισμός προσωποποιούσε τον Κίλλα, τον ηνίοχο του Πέλοπα, ενώ οι Ευριπίδης και Παυσανίας τον ταυτοποιούσαν με τον Ιππόλυτο. 
Ο α Ηνιόχου είναι ο φωτεινότερος αστέρας του  και είναι γνωστός με το ιδιαίτερο όνομα Αίγα και ο β Ηνιόχου έχει το ιδιαίτερο όνομα Μενκαλινάν, λειτουργικοί και οι δύο στην Αστρολογία.
 
(15) Το Dammastock (3,630 m) είναι το ψηλότερο βουνό στις ελβετικές Άλπεις.




Βιβλία 

(*) Φαέθων και Προζερπίνη - Ευγενία Σούρδη - Ζάχαρη - Εκδόσεις Ηλίανθος (αφιλοκερδώς προσφερθέν)

(**) Πυθέας ο Έλληνας - Barry Cunliffe - Εκδόσεις  Γκοβόστη