Θα ξεκινήσω σιγά - σιγά αφού προσπάθησα ν' αποδείξω την ύπαρξη του Φαέθοντος, αστρονομικά και μυθολογικά, να σας δώσω την αστρολογική του απεικόνιση και την επιρροή του στις καρκινικές καταστάσεις.
Αυτή η δεύτερη προσπάθειά μου βρίσκεται σ' εξέλιξη αλλά τα στατιστικά στοιχεία θ' αργήσουν να παρουσιαστούν λόγω της πληθώρας των ωροσκοπίων των ατόμων που νόσησαν. Τα πρώτα αποτελέσματα όμως, μας δίνουν κάποια στοιχεία επαναλαμβανόμενα και ίσως να είναι θετικά για μια πρώτη, προληπτική αντιμετώπιση της εκδηλώσεώς του.
Ο καρκίνος είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα υγείας που παρατηρούνται σήμερα στις αναπτυγμένες χώρες. Οι στατιστικές δείχνουν ότι αποτελεί τη δεύτερη πιο συχνή αιτία θανάτου μετά τις καρδιοπάθειες.
Συνήθως προσβάλλει ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, υπάρχουν όμως και μορφές καρκίνου που εμφανίζονται σε νεαρής ηλικίας άτομα, ακόμη και σε παιδιά.
Ο όρος «καρκίνος» δεν αποδίδεται σε μία και μόνη ασθένεια, αλλά σε μια ομάδα ασθενειών που χαρακτηρίζονται από τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κυττάρων.
Σε αντίθεση με τα φυσιολογικά κύτταρα στο σώμα μας, τα οποία αυξάνονται, διαιρούνται και πεθαίνουν μ' έναν αυστηρά ελεγχόμενο τρόπο, τα καρκινικά κύτταρα διαφέρουν γιατί συνεχίζουν να διαιρούνται ανεξέλεγκτα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας μάζας κυττάρων, που ονομάζεται όγκος.
Οι όγκοι μπορεί να είναι καλοήθεις ή κακοήθεις.
Γενικά, τα χαρακτηριστικά των καρκινικών κυττάρων είναι ότι:
• ανθίστανται στην απόπτωση(1) ,
• πολλαπλασιάζονται παρουσία ή μη αυξητικών παραγόντων,
• ανθίστανται σε σήματα που σταματούν τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό,
• ανθίστανται στο μηχανισμό γήρανσης,
• κάνουν μεταστάσεις,
• δημιουργούν αγγεία για την αιμάτωσή τους.
Η φυσιολογική ανάπτυξη κάθε πολυκύτταρου οργανισμού εξαρτάται από τον προγραμματισμένο θάνατο επιλεγμένων κυττάρων.
Εκατομμύρια κύτταρα από το σώμα μας πεθαίνουν, για να είμαστε υγιείς. Οι τρύπες του σώματός μας, όπως λ.χ. τα μάτια μας ή τα αφτιά μας, γίνονται μετά από προγραμματισμένη αυτοκτονία ορισμένων κυττάρων κατά την ανάπτυξη του εμβρύου.
Ενα σκουλήκι, που έχει το επιστημονικό όνομα Caenorhabditis elegans (2) και έχει μόνο ένα χιλιοστό του μέτρου μήκος, χάνει ακριβώς 131 από τα 1.090 αρχικά κύτταρά του για να ωριμάσει.
Ο προγραμματισμένος αυτός θάνατος των κυττάρων, που αντανακλά μια φυσιολογική διαδικασία, λέγεται απόπτωση, σε αντίθεση με τους μη φυσιολογικούς θανάτους κυττάρων, για τους οποίους χρησιμοποιείται ο όρος νέκρωση (3).
Η απόπτωση, η αυτοκτονία δηλαδή ορισμένων κυττάρων, προκαλεί σήμερα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς οποιαδήποτε παρέκκλιση της ρύθμισής της, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε αυτοκτονία είτε πάρα πολλών είτε πολύ λίγων κυττάρων, είναι δυνατόν να συμβάλει στην πρόκληση ασθενειών όπως ο καρκίνος, το AIDS, η νόσος Alzheimer, η Parkinson, η ρευματοειδής αρθρίτιδα κ.ά.
Γι' αυτό και σ' αυτές τις περιπτώσεις η προσπάθεια περιορισμού του κυτταρικού θανάτου εστιάζεται στην ανεύρεση ή σύνθεση φαρμάκων, τα οποία είτε αναστέλλουν τις πρωτεάσες που προκαλούν απόπτωση είτε παρεμποδίζουν τη δημιουργία των λεγόμενων ελεύθερων ριζιδίων, τα οποία παίζουν καταστροφικό ρόλο.
Αν μια μετάλλαξη προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη, τότε το κύτταρο συνήθως αυτοκτονεί για να μην μετατραπεί σε επικίνδυνο.
Αν όμως ξεχάσει να πεθάνει, τότε είτε το ίδιο είτε οι απόγονοί του ζουν αρκετά για να συσσωρευθούν και άλλες μεταλλάξεις, που το οδηγούν σε ανεξέλεγκτες διαιρέσεις και μεταστάσεις.
Και στην περίπτωση του καρκίνου η αποτυχία απόπτωσης συνδέεται με γενετικές βλάβες, όταν το DNA του κυττάρου έχει υποστεί μια σοβαρή βλάβη, που δεν μπορεί να επιδιορθωθεί.
Ας ακολουθήσουμε στη συνέχεια τις σκέψεις κάποιων καθηγητών Γενετικής οι οποίοι βλέπουν με "διαφορετικό μάτι" την υπόθεση της δημιουργίας του καρκίνου, γιατί αυτό θα είναι το κύριο μέλημα των συνεχόμενων άρθρων μου για την πρόληψή του, επειδή όπως γνωρίζετε δεν είμαι γιατρός αλλά πρώην εκπαιδευτικός.
Στην Καθημερινή της 14ης/8/2011 δημοσιεύεται συνέντευξη με τον καθηγητή Χάραλντ τσουρ Χάουζεν (Harald zur Hausen), βραβείο Νόμπελ Ιατρικής,
σχετικά με τις πιθανές αιτίες δημιουργίας καρκίνου στους ανθρώπους.
Μεταφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα της παρουσίασης του δημοσιογράφου Ηλία Μαγκλίνη, η οποία τεκμηριώνει κάποιες σκέψεις μας για το Φαέθοντα: «Έχουν εντοπιστεί δεινόσαυροι με ίχνη από καρκίνο των οστών. Οταν φτάνω στο ερώτημα σχετικά με το πόσο «παλιά» αρρώστια είναι ο καρκίνος, ο δρ τσουρ Χάουζεν με ξαφνιάζει.
«Εχουν γίνει μελέτες σε οστά δεινοσαύρων κι έχουν εντοπιστεί ίχνη ότι έπασχαν από καρκίνο των οστών. Επίσης, στη Μογγολία βρέθηκαν τ' απομεινάρια ενός προϊστορικού ανθρώπου, η εξέταση των οποίων μας έδειξε ότι έπασχε από καρκίνο του προστάτη και ότι πολύ πιθανόν να πέθανε από αυτόν.
«... Βεβαίως, μειώνεις τις πιθανότητες να προσβληθείς όταν δεν καπνίζεις ή δεν πίνεις πολύ ή όταν δεν τρως πολύ κόκκινο κρέας. Προσωπικά, δεν καπνίζω, δεν τρώω πολύ κρέας και πίνω ένα με δύο ποτήρια κόκκινο κρασί ημερησίως. Θεωρώ ότι μειώνω τις πιθανότητες αλλά στην ουσία δεν προστατεύω τον εαυτό μου. Δεν μπορείς να προστατευθείς απ' τον καρκίνο, να εξασφαλίσεις δηλαδή ότι δεν θα προσβληθείς. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια...».
Η κουβέντα έρχεται, αναπόφευκτα, στο ζήτημα της ψυχολογίας: στις απόψεις εκείνες που θέλουν το στρες και την κατάθλιψη αιτίες καρκίνου.
«Αυτά είναι μονάχα υποθέσεις», αποφαίνεται ο καθηγητής. «Η καλή ψυχολογία βοηθάει, κυρίως ο ασθενής να έχει μια καλή ποιότητα ζωής, μια ισορροπία, ούτως ώστε να αντιμετωπίσει πιο ψύχραιμα την αρρώστια και ενδεχομένως ν' αντιδράσει καλύτερα στη θεραπεία. Από κει και πέρα, η κατάθλιψη ή το στρες μπορεί να προκαλέσουν έμμεσα ορισμένους τύπους καρκίνου κι αυτό διότι, συνήθως, όταν κανείς υποφέρει ψυχολογικά, κάνει κακή ζωή: καπνίζει, πίνει, δεν κοιμάται κ.λ.π. Καπνίζεις πολύ διότι έχεις άγχος και στο τέλος παθαίνεις καρκίνο του πνεύμονα. Αυτό σε σκοτώνει, όχι το ψυχολογικό πρόβλημα. Ενδεχομένως το άγχος και η παθολογική κατάθλιψη να προκαλέσουν κάποιες αλλοιώσεις στα κύτταρα αλλά όχι ότι θα προκαλέσουν από μόνα τους καρκίνο, ότι θα δημιουργήσουν καρκινικά κύτταρα. Θα σας το πω διαφορετικά: σε καιρούς πολέμου ή βαθιάς οικονομικής ύφεσης, οι άνθρωποι υποφέρουν ψυχικά, δοκιμάζονται. Κι όμως, στη Γερμανία, για παράδειγμα, δεν είχαμε καμία έξαρση καρκίνου τα πολύ δύσκολα εκείνα χρόνια αμέσως μετά τον πόλεμο».
Στη συνέχεια θα δούμε κάποιες νέες έρευνες οι οποίες αποκαλύπτουν τους μηχανισμούς δημιουργίας του Καρκίνου τις οποίες μας παρουσιάζει ο Dr. Δημήτρης Τσουκαλάς Διδάκτωρ Πανεπιστημίου UNI.NA. Federico II, ειδικός στα χρόνια νοσήματα και στις διαταραχές του μεταβολισμού, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Μεταβολομικής
Ιατρικής και μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης.
«Από τις αρχές της δεκαετίας του '70 που ξεκίνησε ο πόλεμος ενάντια στον καρκίνο και μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί σημαντικά επιστημονικά άλματα που αφορούν κυρίως στην πρώιμη διάγνωση του και στην εξέλιξη των χειρουργικών τεχνικών και μέσων. Εντούτοις ο καρκίνος είναι η πρώτη αιτία θανάτου στις ανεπτυγμένες χώρες και η δεύτερη στις αναπτυσσόμενες χώρες. Φαίνεται ότι το σημερινό επιστημονικό μοντέλο προσέγγισης και αντιμετώπισης του καρκίνου έχει φτάσει στα όρια του και αν θέλουμε να βελτιώσουμε περαιτέρω τα αποτελέσματα μας θα πρέπει να ψάξουμε και σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα των ΗΠΑ σε συνεργασία με το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας, ανέπτυξαν μια νέα θεωρία σχετικά με την εμφάνιση και τη δημιουργία των καρκινικών κυττάρων που φαίνεται να ρίχνει νέο φως στη πραγματική φύση του καρκίνου.
Τι είναι ο καρκίνος; Πρόκειται για μια ερώτηση που δεν φαίνεται να έχει απαντηθεί ικανοποιητικά μέχρι σήμερα. Η επικρατούσα εξήγηση κατά τα τελευταία 50 χρόνια είναι η “Θεωρία των Μεταλλάξεων”.
Σύμφωνα με αυτήν η συσσώρευση μεταλλάξεων στο DNA καταλήγει στην καταστροφική αλλαγή του γενετικού κώδικα που ρυθμίζει τη λειτουργία και τη “συμπεριφορά” των κυττάρων μας.
Υπό κανονικές συνθήκες τα κύτταρά μας εκδηλώνουν μια “κοινωνική” συμπεριφορά και λειτουργούν εναρμονισμένα στο πλαίσιο μια μεγάλης αποικίας κυττάρων που αποκαλούμε ανθρώπινο σώμα.
Η αλλαγή στο DNA οδηγεί ορισμένα από αυτά τα κύτταρα σε μια “παράλογη” συμπεριφορά.
Πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα και σχηματίζουν έναν ή περισσότερους όγκους που διαταράσσουν τις φυσιολογικές λειτουργίες του οργανισμού με πολλαπλούς μηχανισμούς.
Η συγκεκριμένη θεωρία έχει προκύψει από την θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου και γι' αυτό αποκαλείται και “Εσωτερικός Δαρβινισμός”.
Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, αυτό που οδηγεί την εξέλιξη των υγειών κυττάρων είναι μια διαδικασία παρόμοια με τη φυσική επιλογή. Τυχαίες μεταλλάξεις (αλλαγές στο DNA) που βοηθούν στην επιβίωση των κυττάρων συσσωρεύονται και τελικά οδηγούν στην κακοήθεια. Οι βλάβες και οι αλλαγές στο DNA μπορούν να κληρονομηθούν* (κακά γονίδια στην οικογένεια) είτε να προκληθούν από την έκθεση σε τοξικούς παράγοντες όπως το τσιγάρο και η ακτινοβολία **.
Η παραπάνω θεωρία έχει μια επεξηγηματική αξία, έχει όμως και σημαντικά κενά. Σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης οι τυχαίες μεταλλάξεις είναι σχεδόν πάντα βλαβερές με αποτέλεσμα τον άμεσο θάνατο.
Τα καρκινικά κύτταρα όμως, φαίνεται να είναι πολύ “τυχερά” κάθε φορά, γιατί όχι μόνον δεν πεθαίνουν αλλά ευδοκιμούν λόγω αυτών των μεταλλάξεων.
Ενώ τα φυσιολογικά κύτταρα υποβάλλονται σε προγραμματισμένο θάνατο τα καρκινικά κύτταρα γίνονται αθάνατα και πολλαπλασιάζονται ασταμάτητα.
Είναι όμως η τυχαιότητα και το χάος το κύριο αίτιο πίσω από τη δημιουργία των καρκινικών κυττάρων;
Σε αντίθεση με το παραπάνω, οι όγκοι φαίνεται να εμφανίζουν μια υψηλή οργάνωση στη συμπεριφορά τους.
Οι καρκινικοί όγκοι είναι σε θέση να παράγουν τη δική τους αιματική κυκλοφορία, μπορούν να σιγήσουν (απενεργοποιήσουν) γονίδια που καταστέλλουν το καρκίνο, να ενεργοποιήσουν γονίδια που προωθούν το καρκίνο (promoter genes), να παράγουν ένζυμα που τους επιτρέπουν να κινούνται ανάμεσα στους ιστούς (πρωτεολυτικά ένζυμα), ν' αλλάξουν το μεταβολισμό τους ώστε να επιβιώνουν σε όξινο περιβάλλον με χαμηλή παροχή οξυγόνου και ν' αποβάλλουν τις πρωτεΐνες που βρίσκονται στην επιφάνεια της κυτταρικής τους μεμβράνης ώστε να μην γίνονται αντιληπτά από τα λευκά αιμοσφαίρια και το ανοσοποιητικό σύστημα.
Θα μπορούσαν όλες αυτές οι πολύπλοκες διαδικασίες να προκύπτουν κάθε φορά σε σταθερή βάση μέσα από τυχαίες μεταλλάξεις, σε κάθε άνθρωπο που παθαίνει καρκίνο;
Οι τυχαίες μεταλλάξεις σίγουρα παίζουν κάποιο ρόλο στην ενεργοποίηση και στην προώθηση του καρκίνου, δεν μπορούν όμως από μόνες τους να δώσουν μια πλήρη εξήγηση στο πρόβλημα.
Ένας αρχαίος μηχανισμός έρχεται στην επιφάνεια!
Η νέα θεωρία που προτείνουν οι
Davies και Lineweaver φαίνεται να ολοκληρώνει το παζλ , επιτρέπει στην επιστημονική έρευνα να προχωρήσει παραπέρα και ανοίγει νέους δρόμους στην κατανόηση και στις δυνατότητες θεραπευτικής παρέμβασης που αφορούν τον καρκίνο.
Στη μελέτη τους προσθέτουν επιπλέον στοιχεία και καλύπτουν τα κενά της εξελικτική θεωρίας και τη σχέση της με τον καρκίνο.
Θεωρούν ότι ο καρκίνος προκύπτει από την ενεργοποίηση αρχαίων και αδρανοποιημένων πλέον κυτταρικών μηχανισμών.***
Ξέρουμε ότι στο DNA μας όσο και σε αυτό των ζώων, περιέχονται και γονίδια που υπό κανονικές συνθήκες παραμένουν αδρανή. Έχουν όμως παρατηρηθεί περιπτώσεις όπου άνθρωποι γεννήθηκαν με ουρές, με μεμβράνες ανάμεσα στα δάκτυλα, με βράγχια, υπερτρίχωση και υπεράριθμες θηλές. Μεταλλαγμένα κοτόπουλα μπορούν να σχηματίσουν δόντια και θαλάσσια θηλαστικά ν' αναπτύξουν πίσω πόδια. Πρόκειται για αταβισμούς (ενεργοποίηση αρχέγονων μηχανισμών) που προκύπτουν λόγω της δυσλειτουργίας γονιδίων που τους καταστέλλουν. Ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται ουρά για να ισορροπεί στα δέντρα. Αντιθέτως μια ουρά πιθανόν να δυσχέραινε την επιβίωση του. Παρ' όλα αυτά η πληροφορία για τη δημιουργία μιας ουράς υπάρχει ακόμα στο DNA μας. Ο λόγος για τον οποίο εμείς δεν αναπτύσσουμε ουρές, τα κοτόπουλα δόντια και τα θαλάσσια θηλαστικά πίσω πόδια είναι γιατί έχουμε γονίδια που καταστέλλουν την έκφραση αυτής της πληροφορίας. Πρόκειται για μηχανισμούς που απενεργοποιήθηκαν 60 περίπου εκατομμύρια χρόνια πριν.
Πριν από 1 δις χρόνια επικρατούσαν μονοκύτταροι οργανισμοί που άρχισαν να οργανώνονται σταδιακά σε ομάδες περισσοτέρων κυττάρων. Μια κατάσταση χαλαρής οργάνωσης πολύ μακρυά από τους σημερινούς πολύπλοκους οργανισμούς, όπως οι άνθρωποι και τα ζώα, που εμφανίζουν εξειδικευμένα όργανα και συστήματα. Οι συνθήκες στο πλανήτη ήταν εντελώς διαφορετικές (χαμηλή συγκέντρωση οξυγόνου, όξινο περιβάλλον). Οι πρωτόγονοι αυτοί οργανισμοί είχαν μια βάση λειτουργίας παρόμοια με αυτή των καρκινικών όγκων. Οι ερευνητές καταλήγουν ότι η γενετική πληροφορία έχει παραμείνει στο DNA και υπό κανονικές συνθήκες βρίσκεται σε καταστολή, όταν όμως η επιβίωση του οργανισμού είναι οριακή ή αποκλίνει σημαντικά από τη φυσιολογική λειτουργία, ενεργοποιούνται αυτοί οι πρωτόγονοι και πιο σκληροτράχηλοι μηχανισμοί.
Η νέα θέση διαφοροποιείται σχετικά με τη μέχρι σήμερα άποψη ότι τα καρκινικά κύτταρα δεν είναι νέα κύτταρα που εξελίχθηκαν μέσα στο σώμα ως τέτοια, πρόκειται όμως για ένα σύνολο μηχανισμών που εξασφαλίζουν μια βασική λειτουργία ασφαλείας. Η φαινομενικά λεπτή, διαχωριστική γραμμή μεταξύ της νέας και της παλιάς οπτικής μας δείχνει νέους θεραπευτικούς δρόμους.
Ο καρκίνος είναι “Ένα Σύμπτωμα” όχι μια “Νόσος”.
Τα κύτταρα μας εισέρχονται σε καρκινική λειτουργία στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν σ' ένα περιβάλλον που κάνει την επιβίωση τους πολύ δυσχερή. Η αλλοίωση τής βιοχημικής ισορροπίας φαίνεται να είναι είναι το βασικό αίτιο πίσω από την εμφάνιση του καρκίνου.
Ενέργειες που ενισχύουν την υγεία και βοηθούν στη διατήρηση της βιοχημικής ισορροπίας μπορούν να μειώσουν την πιθανότητα εμφάνισης της νόσου:
• H διατήρηση ιδανικών επιπέδων βιταμίνης D3 βοηθάει στην σωστή λειτουργία του DNA,
• η κατανάλωση άφθονου νερού είναι απαραίτητη για τη λειτουργία κάθε κυττάρου μέσα στο σώμα μας,
• κατανάλωση αντιοξειδωτικών βοηθούν στη διαχείριση της οξείδωσης,
• κατανάλωση μη επεξεργασμένων τροφών όσο πιο κοντά γίνεται στη φυσική τους μορφή, παρέχουν τα απαραίτητα συστατικά για μια ομαλή κυτταρική λειτουργία,
• η λήψη μιας καλής φυσικής πολυβιταμίνης και βιταμίνης C συμπληρώνουν τη διατροφή μας σε συστατικά που τυχόν δεν προσλαμβάνουμε επαρκώς,
• είναι σημαντικό να θυμόμαστε να παίρνουμε μερικές βαθιές ανάσες όσο πιο συχνά γίνεται μέσα στην ημέρα για την καλύτερη οξυγόνωση των ιστών,
• η επαρκής ξεκούραση και ο καλός ύπνος επιτρέπουν στο σώμα να διορθώνει βλάβες που έχουν προκύψει,
• η διενέργεια άσκησης σε τακτά χρονικά διαστήματα, βοηθάει στην βελτίωση της αναπνευστικής λειτουργίας και της αιμάτωσης του οργανισμού,
• η διατήρηση μιας ψυχικής ισορροπίας μέσα από την αποφυγή λήψης άχρηστων κακών νέων και η ενίσχυση της μετάδοσης των καλών νέων, η ανάγνωση καλών βιβλίων, η ενασχόληση με την τέχνη, η παροχή βοήθειας σε άλλους, μια θετική στάση για τη ζωή και περισσότερη εξωστρέφεια, βοηθούν σε μια πιο ισρροπημένη λειτουργία του ορμονικού μας συστήματος» και στη συνέχεια πλέον
«Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ
(Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Η προνομιούχος θέση του, του επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς. Χάρις στις περιστάσεις, στην τύχη και στη λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερ ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών. Στην περίπτωση αυτού του γιατρού, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής.
Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής:
Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.
Χωρίς σχόλιο!!!
Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων». Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή μου, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δε, καταλάβουμε σε τί πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν μαγικές. Για να το καταλάβουμε αυτό, ο γιατρός Χάμερ έδωσε πρώτα - πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από τη ζωική βιολογία: αυτό μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της.
Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με τη σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί.
Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει : τον κυνηγό.
Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές :
. εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη
• εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα.
Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά.
Εκείνη τη στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού : κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο. Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι.
Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου : ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού.
Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα.
Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά.
Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί.
Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα τής παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι.
Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων.
Συμπέρασμα : χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό, τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της.
(Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης.
Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες;
Για ν' απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν.
Δηλαδή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική - (ας το θυμόμαστε αυτό!!) - πληροφορία.
Ευγενία
Παραπομπές
(1) Απόπτωση
Η απόπτωση είναι μια διεργασία προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου. Κατά τη διάρκεια της απόπτωσης το κύτταρο συρρικνώνεται, αποδομείται και
σχηματίζει αποπτωτικά σώματα, τα οποία φαγοκυτταρώνονται, χωρίς φλεγμονή.
Η απόπτωση είναι εξαιρετικά σημαντική διαδικασία και λαμβάνει μέρος τόσο σε ενήλικά όσο και εμβρυικά κύτταρα. Στα έμβρυα τα κύτταρα πεθαίνουν όταν η δομή που σχηματίζουν δεν είναι πλέον απαραίτητη, όπως στην ουρά του γυρίνου ή στα δάκτυλα των άκρων των εμβρύων.
Τα καρκινικά κύτταρα ανθίστανται στην απόπτωση με αποτέλεσμα ο αριθμός τους να μεγαλώνει. Όμως και η αυξημένη απόπτωση είναι επιβλαβής επειδή οδηγεί σε εκφυλιστικές ασθένειες.
(3) Η νέκρωση (accidental cell death) είναι η μορφή κυτταρικού θανάτου που προκαλείται από απότομες κυτταρικές βλάβες όπως είναι η ισχαιμία, η υπερθερμία, η υποθερμία, η υποξία ο φυσικός ή χημικός τραυματισμός. Χαρακτηρίζεται από ρήξη της κυτταρικής μεμβράνης, οίδημα του κυτταροπλάσματος και των μιτοχονδρίων, διαρροή κυτταροπλασματικού περιεχομένου και πλήρη λύση του κυττάρου. Η νέκρωση σε αντίθεση με την απόπτωση, οδηγεί συχνά σε οξεία φλεγμονώδη αντίδραση.(Μ. Ανδρικούλα - Γ. Βαρθολομάτος)
* Ένας τομέας στις αστρολογικές μου έρευνες φανερώνει κληρονομικότητα με τη συμμετοχή του Πλούτωνος.
** Αυτό το παρουσιάζουν πολλοί άνθρωποι του θεάματος για τους οποίους δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία για την καρκινοπάθεια.
*** Πιθανόν όψεις με τον Φαέθοντα, όπως μας αποκαλύπτει η έρευνα. Ίδομεν!
**** Αυτό ίσως είναι εφικτό από την Αστρολογία
Αυτή η δεύτερη προσπάθειά μου βρίσκεται σ' εξέλιξη αλλά τα στατιστικά στοιχεία θ' αργήσουν να παρουσιαστούν λόγω της πληθώρας των ωροσκοπίων των ατόμων που νόσησαν. Τα πρώτα αποτελέσματα όμως, μας δίνουν κάποια στοιχεία επαναλαμβανόμενα και ίσως να είναι θετικά για μια πρώτη, προληπτική αντιμετώπιση της εκδηλώσεώς του.
Ο καρκίνος είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα υγείας που παρατηρούνται σήμερα στις αναπτυγμένες χώρες. Οι στατιστικές δείχνουν ότι αποτελεί τη δεύτερη πιο συχνή αιτία θανάτου μετά τις καρδιοπάθειες.
Συνήθως προσβάλλει ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, υπάρχουν όμως και μορφές καρκίνου που εμφανίζονται σε νεαρής ηλικίας άτομα, ακόμη και σε παιδιά.
Ο όρος «καρκίνος» δεν αποδίδεται σε μία και μόνη ασθένεια, αλλά σε μια ομάδα ασθενειών που χαρακτηρίζονται από τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κυττάρων.
Σε αντίθεση με τα φυσιολογικά κύτταρα στο σώμα μας, τα οποία αυξάνονται, διαιρούνται και πεθαίνουν μ' έναν αυστηρά ελεγχόμενο τρόπο, τα καρκινικά κύτταρα διαφέρουν γιατί συνεχίζουν να διαιρούνται ανεξέλεγκτα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας μάζας κυττάρων, που ονομάζεται όγκος.
Οι όγκοι μπορεί να είναι καλοήθεις ή κακοήθεις.
Γενικά, τα χαρακτηριστικά των καρκινικών κυττάρων είναι ότι:
• ανθίστανται στην απόπτωση(1) ,
• πολλαπλασιάζονται παρουσία ή μη αυξητικών παραγόντων,
• ανθίστανται σε σήματα που σταματούν τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό,
• ανθίστανται στο μηχανισμό γήρανσης,
• κάνουν μεταστάσεις,
• δημιουργούν αγγεία για την αιμάτωσή τους.
Η φυσιολογική ανάπτυξη κάθε πολυκύτταρου οργανισμού εξαρτάται από τον προγραμματισμένο θάνατο επιλεγμένων κυττάρων.
Εκατομμύρια κύτταρα από το σώμα μας πεθαίνουν, για να είμαστε υγιείς. Οι τρύπες του σώματός μας, όπως λ.χ. τα μάτια μας ή τα αφτιά μας, γίνονται μετά από προγραμματισμένη αυτοκτονία ορισμένων κυττάρων κατά την ανάπτυξη του εμβρύου.
Ενα σκουλήκι, που έχει το επιστημονικό όνομα Caenorhabditis elegans (2) και έχει μόνο ένα χιλιοστό του μέτρου μήκος, χάνει ακριβώς 131 από τα 1.090 αρχικά κύτταρά του για να ωριμάσει.
Ο προγραμματισμένος αυτός θάνατος των κυττάρων, που αντανακλά μια φυσιολογική διαδικασία, λέγεται απόπτωση, σε αντίθεση με τους μη φυσιολογικούς θανάτους κυττάρων, για τους οποίους χρησιμοποιείται ο όρος νέκρωση (3).
Η απόπτωση, η αυτοκτονία δηλαδή ορισμένων κυττάρων, προκαλεί σήμερα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς οποιαδήποτε παρέκκλιση της ρύθμισής της, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε αυτοκτονία είτε πάρα πολλών είτε πολύ λίγων κυττάρων, είναι δυνατόν να συμβάλει στην πρόκληση ασθενειών όπως ο καρκίνος, το AIDS, η νόσος Alzheimer, η Parkinson, η ρευματοειδής αρθρίτιδα κ.ά.
Γι' αυτό και σ' αυτές τις περιπτώσεις η προσπάθεια περιορισμού του κυτταρικού θανάτου εστιάζεται στην ανεύρεση ή σύνθεση φαρμάκων, τα οποία είτε αναστέλλουν τις πρωτεάσες που προκαλούν απόπτωση είτε παρεμποδίζουν τη δημιουργία των λεγόμενων ελεύθερων ριζιδίων, τα οποία παίζουν καταστροφικό ρόλο.
Αν μια μετάλλαξη προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη, τότε το κύτταρο συνήθως αυτοκτονεί για να μην μετατραπεί σε επικίνδυνο.
Αν όμως ξεχάσει να πεθάνει, τότε είτε το ίδιο είτε οι απόγονοί του ζουν αρκετά για να συσσωρευθούν και άλλες μεταλλάξεις, που το οδηγούν σε ανεξέλεγκτες διαιρέσεις και μεταστάσεις.
Και στην περίπτωση του καρκίνου η αποτυχία απόπτωσης συνδέεται με γενετικές βλάβες, όταν το DNA του κυττάρου έχει υποστεί μια σοβαρή βλάβη, που δεν μπορεί να επιδιορθωθεί.
«Ο άνθρωπος όμως, έχει τεράστιες δυνατότητες. Δεν είναι μικρός. Ας μην το ξεχνάμε αυτό, για ν' αποφεύγουμε και τις ποικίλες μικρότητες της ζωής μας»μας συμβουλεύει ο κ. Σταμάτης Ν. Αλαχιώτης καθηγητής Γενετικής και πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών.
Ας ακολουθήσουμε στη συνέχεια τις σκέψεις κάποιων καθηγητών Γενετικής οι οποίοι βλέπουν με "διαφορετικό μάτι" την υπόθεση της δημιουργίας του καρκίνου, γιατί αυτό θα είναι το κύριο μέλημα των συνεχόμενων άρθρων μου για την πρόληψή του, επειδή όπως γνωρίζετε δεν είμαι γιατρός αλλά πρώην εκπαιδευτικός.
Πιθανές αιτίες δημιουργίας καρκίνου
Στην Καθημερινή της 14ης/8/2011 δημοσιεύεται συνέντευξη με τον καθηγητή Χάραλντ τσουρ Χάουζεν (Harald zur Hausen), βραβείο Νόμπελ Ιατρικής,
Μεταφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα της παρουσίασης του δημοσιογράφου Ηλία Μαγκλίνη, η οποία τεκμηριώνει κάποιες σκέψεις μας για το Φαέθοντα: «Έχουν εντοπιστεί δεινόσαυροι με ίχνη από καρκίνο των οστών. Οταν φτάνω στο ερώτημα σχετικά με το πόσο «παλιά» αρρώστια είναι ο καρκίνος, ο δρ τσουρ Χάουζεν με ξαφνιάζει.
«Εχουν γίνει μελέτες σε οστά δεινοσαύρων κι έχουν εντοπιστεί ίχνη ότι έπασχαν από καρκίνο των οστών. Επίσης, στη Μογγολία βρέθηκαν τ' απομεινάρια ενός προϊστορικού ανθρώπου, η εξέταση των οποίων μας έδειξε ότι έπασχε από καρκίνο του προστάτη και ότι πολύ πιθανόν να πέθανε από αυτόν.
Δεν είναι κάτι σημερινό, σύγχρονο. Πάντοτε οι άνθρωποι πέθαιναν από καρκίνο, απλώς κάποτε δεν το ήξεραν ή, επειδή κάποιες μορφές καρκίνου προσβάλλουν τον άνθρωπο συνήθως σε πιο προχωρημένη ηλικία (και τότε πέθαιναν σε πιο μικρή), δεν προλάβαιναν να πάθουν καρκίνο. Γενικά, ο καρκίνος είναι μια περίπλοκη υπόθεση. Ο μόνος τρόπος να προσπαθήσουμε να τον κατανοήσουμε είναι αν τον δούμε σαν ένα κακό ατύχημα. Διότι αυτό είναι τελικώς ο καρκίνος, ένα κακό ατύχημα. Στατιστική είναι, πιάνει τον ένα αλλά δεν αγγίζει κάποιον άλλο. Πάντως, σας λέω δεν είναι κάτι που απασχολεί μονάχα εμάς σήμερα. Οταν ήμουν νέος, τη δεκαετία του '50, ο καρκίνος ήταν και τότε μεγάλο πρόβλημα...».Ο καρκίνος είναι μαζί μας από παλιά, ουσιαστικά από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν οι πολυκύτταροι οργανισμoί. (Ας το σημειώσουμε!)
«... Βεβαίως, μειώνεις τις πιθανότητες να προσβληθείς όταν δεν καπνίζεις ή δεν πίνεις πολύ ή όταν δεν τρως πολύ κόκκινο κρέας. Προσωπικά, δεν καπνίζω, δεν τρώω πολύ κρέας και πίνω ένα με δύο ποτήρια κόκκινο κρασί ημερησίως. Θεωρώ ότι μειώνω τις πιθανότητες αλλά στην ουσία δεν προστατεύω τον εαυτό μου. Δεν μπορείς να προστατευθείς απ' τον καρκίνο, να εξασφαλίσεις δηλαδή ότι δεν θα προσβληθείς. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια...».
Η κουβέντα έρχεται, αναπόφευκτα, στο ζήτημα της ψυχολογίας: στις απόψεις εκείνες που θέλουν το στρες και την κατάθλιψη αιτίες καρκίνου.
«Αυτά είναι μονάχα υποθέσεις», αποφαίνεται ο καθηγητής. «Η καλή ψυχολογία βοηθάει, κυρίως ο ασθενής να έχει μια καλή ποιότητα ζωής, μια ισορροπία, ούτως ώστε να αντιμετωπίσει πιο ψύχραιμα την αρρώστια και ενδεχομένως ν' αντιδράσει καλύτερα στη θεραπεία. Από κει και πέρα, η κατάθλιψη ή το στρες μπορεί να προκαλέσουν έμμεσα ορισμένους τύπους καρκίνου κι αυτό διότι, συνήθως, όταν κανείς υποφέρει ψυχολογικά, κάνει κακή ζωή: καπνίζει, πίνει, δεν κοιμάται κ.λ.π. Καπνίζεις πολύ διότι έχεις άγχος και στο τέλος παθαίνεις καρκίνο του πνεύμονα. Αυτό σε σκοτώνει, όχι το ψυχολογικό πρόβλημα. Ενδεχομένως το άγχος και η παθολογική κατάθλιψη να προκαλέσουν κάποιες αλλοιώσεις στα κύτταρα αλλά όχι ότι θα προκαλέσουν από μόνα τους καρκίνο, ότι θα δημιουργήσουν καρκινικά κύτταρα. Θα σας το πω διαφορετικά: σε καιρούς πολέμου ή βαθιάς οικονομικής ύφεσης, οι άνθρωποι υποφέρουν ψυχικά, δοκιμάζονται. Κι όμως, στη Γερμανία, για παράδειγμα, δεν είχαμε καμία έξαρση καρκίνου τα πολύ δύσκολα εκείνα χρόνια αμέσως μετά τον πόλεμο».
Στη συνέχεια θα δούμε κάποιες νέες έρευνες οι οποίες αποκαλύπτουν τους μηχανισμούς δημιουργίας του Καρκίνου τις οποίες μας παρουσιάζει ο Dr. Δημήτρης Τσουκαλάς Διδάκτωρ Πανεπιστημίου UNI.NA. Federico II, ειδικός στα χρόνια νοσήματα και στις διαταραχές του μεταβολισμού, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Μεταβολομικής
«Από τις αρχές της δεκαετίας του '70 που ξεκίνησε ο πόλεμος ενάντια στον καρκίνο και μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί σημαντικά επιστημονικά άλματα που αφορούν κυρίως στην πρώιμη διάγνωση του και στην εξέλιξη των χειρουργικών τεχνικών και μέσων. Εντούτοις ο καρκίνος είναι η πρώτη αιτία θανάτου στις ανεπτυγμένες χώρες και η δεύτερη στις αναπτυσσόμενες χώρες. Φαίνεται ότι το σημερινό επιστημονικό μοντέλο προσέγγισης και αντιμετώπισης του καρκίνου έχει φτάσει στα όρια του και αν θέλουμε να βελτιώσουμε περαιτέρω τα αποτελέσματα μας θα πρέπει να ψάξουμε και σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα των ΗΠΑ σε συνεργασία με το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας, ανέπτυξαν μια νέα θεωρία σχετικά με την εμφάνιση και τη δημιουργία των καρκινικών κυττάρων που φαίνεται να ρίχνει νέο φως στη πραγματική φύση του καρκίνου.
Τι είναι ο καρκίνος; Πρόκειται για μια ερώτηση που δεν φαίνεται να έχει απαντηθεί ικανοποιητικά μέχρι σήμερα. Η επικρατούσα εξήγηση κατά τα τελευταία 50 χρόνια είναι η “Θεωρία των Μεταλλάξεων”.
Σύμφωνα με αυτήν η συσσώρευση μεταλλάξεων στο DNA καταλήγει στην καταστροφική αλλαγή του γενετικού κώδικα που ρυθμίζει τη λειτουργία και τη “συμπεριφορά” των κυττάρων μας.
Υπό κανονικές συνθήκες τα κύτταρά μας εκδηλώνουν μια “κοινωνική” συμπεριφορά και λειτουργούν εναρμονισμένα στο πλαίσιο μια μεγάλης αποικίας κυττάρων που αποκαλούμε ανθρώπινο σώμα.
Η αλλαγή στο DNA οδηγεί ορισμένα από αυτά τα κύτταρα σε μια “παράλογη” συμπεριφορά.
Πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα και σχηματίζουν έναν ή περισσότερους όγκους που διαταράσσουν τις φυσιολογικές λειτουργίες του οργανισμού με πολλαπλούς μηχανισμούς.
Η συγκεκριμένη θεωρία έχει προκύψει από την θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου και γι' αυτό αποκαλείται και “Εσωτερικός Δαρβινισμός”.
Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, αυτό που οδηγεί την εξέλιξη των υγειών κυττάρων είναι μια διαδικασία παρόμοια με τη φυσική επιλογή. Τυχαίες μεταλλάξεις (αλλαγές στο DNA) που βοηθούν στην επιβίωση των κυττάρων συσσωρεύονται και τελικά οδηγούν στην κακοήθεια. Οι βλάβες και οι αλλαγές στο DNA μπορούν να κληρονομηθούν* (κακά γονίδια στην οικογένεια) είτε να προκληθούν από την έκθεση σε τοξικούς παράγοντες όπως το τσιγάρο και η ακτινοβολία **.
Η παραπάνω θεωρία έχει μια επεξηγηματική αξία, έχει όμως και σημαντικά κενά. Σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης οι τυχαίες μεταλλάξεις είναι σχεδόν πάντα βλαβερές με αποτέλεσμα τον άμεσο θάνατο.
Τα καρκινικά κύτταρα όμως, φαίνεται να είναι πολύ “τυχερά” κάθε φορά, γιατί όχι μόνον δεν πεθαίνουν αλλά ευδοκιμούν λόγω αυτών των μεταλλάξεων.
Ενώ τα φυσιολογικά κύτταρα υποβάλλονται σε προγραμματισμένο θάνατο τα καρκινικά κύτταρα γίνονται αθάνατα και πολλαπλασιάζονται ασταμάτητα.
Είναι όμως η τυχαιότητα και το χάος το κύριο αίτιο πίσω από τη δημιουργία των καρκινικών κυττάρων;
Σε αντίθεση με το παραπάνω, οι όγκοι φαίνεται να εμφανίζουν μια υψηλή οργάνωση στη συμπεριφορά τους.
Οι καρκινικοί όγκοι είναι σε θέση να παράγουν τη δική τους αιματική κυκλοφορία, μπορούν να σιγήσουν (απενεργοποιήσουν) γονίδια που καταστέλλουν το καρκίνο, να ενεργοποιήσουν γονίδια που προωθούν το καρκίνο (promoter genes), να παράγουν ένζυμα που τους επιτρέπουν να κινούνται ανάμεσα στους ιστούς (πρωτεολυτικά ένζυμα), ν' αλλάξουν το μεταβολισμό τους ώστε να επιβιώνουν σε όξινο περιβάλλον με χαμηλή παροχή οξυγόνου και ν' αποβάλλουν τις πρωτεΐνες που βρίσκονται στην επιφάνεια της κυτταρικής τους μεμβράνης ώστε να μην γίνονται αντιληπτά από τα λευκά αιμοσφαίρια και το ανοσοποιητικό σύστημα.
Θα μπορούσαν όλες αυτές οι πολύπλοκες διαδικασίες να προκύπτουν κάθε φορά σε σταθερή βάση μέσα από τυχαίες μεταλλάξεις, σε κάθε άνθρωπο που παθαίνει καρκίνο;
Οι τυχαίες μεταλλάξεις σίγουρα παίζουν κάποιο ρόλο στην ενεργοποίηση και στην προώθηση του καρκίνου, δεν μπορούν όμως από μόνες τους να δώσουν μια πλήρη εξήγηση στο πρόβλημα.
Ένας αρχαίος μηχανισμός έρχεται στην επιφάνεια!
Η νέα θεωρία που προτείνουν οι
 |
Dr Charles Lineweaver |
Θεωρούν ότι ο καρκίνος προκύπτει από την ενεργοποίηση αρχαίων και αδρανοποιημένων πλέον κυτταρικών μηχανισμών.***
Ξέρουμε ότι στο DNA μας όσο και σε αυτό των ζώων, περιέχονται και γονίδια που υπό κανονικές συνθήκες παραμένουν αδρανή. Έχουν όμως παρατηρηθεί περιπτώσεις όπου άνθρωποι γεννήθηκαν με ουρές, με μεμβράνες ανάμεσα στα δάκτυλα, με βράγχια, υπερτρίχωση και υπεράριθμες θηλές. Μεταλλαγμένα κοτόπουλα μπορούν να σχηματίσουν δόντια και θαλάσσια θηλαστικά ν' αναπτύξουν πίσω πόδια. Πρόκειται για αταβισμούς (ενεργοποίηση αρχέγονων μηχανισμών) που προκύπτουν λόγω της δυσλειτουργίας γονιδίων που τους καταστέλλουν. Ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται ουρά για να ισορροπεί στα δέντρα. Αντιθέτως μια ουρά πιθανόν να δυσχέραινε την επιβίωση του. Παρ' όλα αυτά η πληροφορία για τη δημιουργία μιας ουράς υπάρχει ακόμα στο DNA μας. Ο λόγος για τον οποίο εμείς δεν αναπτύσσουμε ουρές, τα κοτόπουλα δόντια και τα θαλάσσια θηλαστικά πίσω πόδια είναι γιατί έχουμε γονίδια που καταστέλλουν την έκφραση αυτής της πληροφορίας. Πρόκειται για μηχανισμούς που απενεργοποιήθηκαν 60 περίπου εκατομμύρια χρόνια πριν.
Αν όμως μια μετάλλαξη προκαλέσει βλάβη στο γονίδιο που καταστέλλει την ενεργοποίηση τους τότε εμφανίζονται οι παραπάνω γενετικές ανωμαλίες.
Πριν από 1 δις χρόνια επικρατούσαν μονοκύτταροι οργανισμοί που άρχισαν να οργανώνονται σταδιακά σε ομάδες περισσοτέρων κυττάρων. Μια κατάσταση χαλαρής οργάνωσης πολύ μακρυά από τους σημερινούς πολύπλοκους οργανισμούς, όπως οι άνθρωποι και τα ζώα, που εμφανίζουν εξειδικευμένα όργανα και συστήματα. Οι συνθήκες στο πλανήτη ήταν εντελώς διαφορετικές (χαμηλή συγκέντρωση οξυγόνου, όξινο περιβάλλον). Οι πρωτόγονοι αυτοί οργανισμοί είχαν μια βάση λειτουργίας παρόμοια με αυτή των καρκινικών όγκων. Οι ερευνητές καταλήγουν ότι η γενετική πληροφορία έχει παραμείνει στο DNA και υπό κανονικές συνθήκες βρίσκεται σε καταστολή, όταν όμως η επιβίωση του οργανισμού είναι οριακή ή αποκλίνει σημαντικά από τη φυσιολογική λειτουργία, ενεργοποιούνται αυτοί οι πρωτόγονοι και πιο σκληροτράχηλοι μηχανισμοί.
Το αποτέλεσμα είναι καρκίνος.
Η νέα θέση διαφοροποιείται σχετικά με τη μέχρι σήμερα άποψη ότι τα καρκινικά κύτταρα δεν είναι νέα κύτταρα που εξελίχθηκαν μέσα στο σώμα ως τέτοια, πρόκειται όμως για ένα σύνολο μηχανισμών που εξασφαλίζουν μια βασική λειτουργία ασφαλείας. Η φαινομενικά λεπτή, διαχωριστική γραμμή μεταξύ της νέας και της παλιάς οπτικής μας δείχνει νέους θεραπευτικούς δρόμους.
Δεν αρκεί να περιοριστούμε στην καταστροφή των καρκινικών κυττάρων θα πρέπει παράλληλα να επαναφέρουμε το σώμα όσο πιο κοντά γίνεται στη φυσιολογική του λειτουργία.
Ο καρκίνος είναι “Ένα Σύμπτωμα” όχι μια “Νόσος”.
Τα κύτταρα μας εισέρχονται σε καρκινική λειτουργία στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν σ' ένα περιβάλλον που κάνει την επιβίωση τους πολύ δυσχερή. Η αλλοίωση τής βιοχημικής ισορροπίας φαίνεται να είναι είναι το βασικό αίτιο πίσω από την εμφάνιση του καρκίνου.
Το ανθυγιεινό κυτταρικό, σωματικό και πλανητικό περιβάλλον απειλούν την πλήρη καταστροφή των κυττάρων μας και αυτά αντιδρούν με αρχέγονους μηχανισμούς δράσης που εμείς ονομάζουμε καρκίνο.
Ενέργειες που ενισχύουν την υγεία και βοηθούν στη διατήρηση της βιοχημικής ισορροπίας μπορούν να μειώσουν την πιθανότητα εμφάνισης της νόσου:
• H διατήρηση ιδανικών επιπέδων βιταμίνης D3 βοηθάει στην σωστή λειτουργία του DNA,
• η κατανάλωση άφθονου νερού είναι απαραίτητη για τη λειτουργία κάθε κυττάρου μέσα στο σώμα μας,
• κατανάλωση αντιοξειδωτικών βοηθούν στη διαχείριση της οξείδωσης,
• κατανάλωση μη επεξεργασμένων τροφών όσο πιο κοντά γίνεται στη φυσική τους μορφή, παρέχουν τα απαραίτητα συστατικά για μια ομαλή κυτταρική λειτουργία,
• η λήψη μιας καλής φυσικής πολυβιταμίνης και βιταμίνης C συμπληρώνουν τη διατροφή μας σε συστατικά που τυχόν δεν προσλαμβάνουμε επαρκώς,
• είναι σημαντικό να θυμόμαστε να παίρνουμε μερικές βαθιές ανάσες όσο πιο συχνά γίνεται μέσα στην ημέρα για την καλύτερη οξυγόνωση των ιστών,
• η επαρκής ξεκούραση και ο καλός ύπνος επιτρέπουν στο σώμα να διορθώνει βλάβες που έχουν προκύψει,
• η διενέργεια άσκησης σε τακτά χρονικά διαστήματα, βοηθάει στην βελτίωση της αναπνευστικής λειτουργίας και της αιμάτωσης του οργανισμού,
• η διατήρηση μιας ψυχικής ισορροπίας μέσα από την αποφυγή λήψης άχρηστων κακών νέων και η ενίσχυση της μετάδοσης των καλών νέων, η ανάγνωση καλών βιβλίων, η ενασχόληση με την τέχνη, η παροχή βοήθειας σε άλλους, μια θετική στάση για τη ζωή και περισσότερη εξωστρέφεια, βοηθούν σε μια πιο ισρροπημένη λειτουργία του ορμονικού μας συστήματος» και στη συνέχεια πλέον
Η νέα ιατρική του γιατρού Χάμερ
Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων»
«Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ
(Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Η προνομιούχος θέση του, του επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς. Χάρις στις περιστάσεις, στην τύχη και στη λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερ ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών. Στην περίπτωση αυτού του γιατρού, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής. Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής:
« Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια». ****
Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.
Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης.
Ο καρκίνος των πνευμόνων στον έντονο φόβο του θανάτου.
Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στην έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση μ' ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).
Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με το σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται). Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας).
Ο καρκίνος των πνευμόνων στον έντονο φόβο του θανάτου.
Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στην έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση μ' ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).
Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με το σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται). Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας).
Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι φανταστικό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός:
«σύγκρουση - εγκέφαλος – όργανο»
λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Για να το πούμε και αλλιώς, όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία.
Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο ...
Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του.
Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως «αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες» : έτσι, ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ., χωρίς να προσφύγουν στη χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, τη χειρουργική επέμβαση ή άλλες κλασικές θεραπείες που ορίζονται από την ιατρική. Και όμως, πολλοί από αυτούς ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική, που είχε βεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι, ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερ στις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο, απελπισμένοι, αφού είχαν δοκιμάσει τα πάντα).
Αυτή η σύγκριση παρουσίασε με περιφανή τρόπο την ανωτερότητα της προσέγγισής του Χάμερ, σε σχέση με την προσέγγιση της επιστημονικής ιατρικής και ολόκληρου του οπλοστασίου της:
«σύγκρουση - εγκέφαλος – όργανο»
λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Για να το πούμε και αλλιώς, όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία.
Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο ...
Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του.
Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως «αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες» : έτσι, ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ., χωρίς να προσφύγουν στη χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, τη χειρουργική επέμβαση ή άλλες κλασικές θεραπείες που ορίζονται από την ιατρική. Και όμως, πολλοί από αυτούς ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική, που είχε βεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι, ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερ στις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο, απελπισμένοι, αφού είχαν δοκιμάσει τα πάντα).
Αυτή η σύγκριση παρουσίασε με περιφανή τρόπο την ανωτερότητα της προσέγγισής του Χάμερ, σε σχέση με την προσέγγιση της επιστημονικής ιατρικής και ολόκληρου του οπλοστασίου της:
95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία.
Χωρίς σχόλιο!!!
Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων». Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή μου, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δε, καταλάβουμε σε τί πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν μαγικές. Για να το καταλάβουμε αυτό, ο γιατρός Χάμερ έδωσε πρώτα - πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από τη ζωική βιολογία: αυτό μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της.
Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με τη σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί.
Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει : τον κυνηγό.
Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές :
. εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη
• εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα.
Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά.
Εκείνη τη στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού : κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο. Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι.
Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου : ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού.
Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα.
Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά.
Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί.
Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα τής παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι.
Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων.
Συμπέρασμα : χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό, τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της.
Το μόνο που δεν σας είπα ακόμη, είναι ότι αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομάχου!
Έτσι, σύμφωνα με τους Χάμερ και Σαμπά, βάσει επαληθεύσεων που έγιναν στο εργαστήριο, αυτό που αποκαλούμε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες μ' ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις. Ένα καρκινικό κύτταρο στομάχου χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο.
Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη,
ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα,
ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος,
ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λ.π..
Ας σημειώσουμε, μια και το έφερε ο λόγος, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά
Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη,
ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα,
ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος,
ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λ.π..
Ας σημειώσουμε, μια και το έφερε ο λόγος, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά
(Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης.
Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες;
Για ν' απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν.
Δηλαδή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική - (ας το θυμόμαστε αυτό!!) - πληροφορία.
Για να το αποδείξουμε, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα:
• - Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος τής χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο: θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λ.π.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία.
• - Εάν, διαβάζοντας τό παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’ αυτήν τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εν τούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική
• - Εάν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σάς προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα κι εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θ' αντιδράσει και πάλι με τον ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική (ξανασημειώστε το)
• - Και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας.
Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρ' όλο που η άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να ήταν πραγματική.
Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα ότι ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής.
Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε:
" αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ. Δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω "
• - Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος τής χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο: θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λ.π.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία.
• - Εάν, διαβάζοντας τό παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’ αυτήν τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εν τούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική
• - Εάν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σάς προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα κι εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θ' αντιδράσει και πάλι με τον ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική (ξανασημειώστε το)
• - Και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας.
Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρ' όλο που η άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να ήταν πραγματική.
Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα ότι ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής.
Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε:
" αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ. Δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω "
και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν τη συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να ήταν πραγματική. Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανόν ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε…
Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθείτε με το φίλο σας, εάν παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρέσετε, δεν θα μπορέσετε πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε.
Κατά συνέπειαν ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί.
Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων.
Μαντεύετε τη συνέχεια : αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα, υπερβολικής ικανότητας πέψης, θ' αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά.
Θα σας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους.
Αλλά αρχίζετε να μαντεύετε αυτό που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει.
Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι.
Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θ' ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με τη σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο. Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του καρκινολόγου σας και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός σας θ' αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων
στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα.
Και ούτω καθ' εξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος.
Πώς θα προλάβουμε τις ασθένειες και πώς θα τις θεραπεύσουμε ;
Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθείτε με το φίλο σας, εάν παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρέσετε, δεν θα μπορέσετε πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε.
Κατά συνέπειαν ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί.
Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων.
Μαντεύετε τη συνέχεια : αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα, υπερβολικής ικανότητας πέψης, θ' αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά.
Θα σας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους.
Αλλά αρχίζετε να μαντεύετε αυτό που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει.
Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι.
Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θ' ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με τη σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο. Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του καρκινολόγου σας και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός σας θ' αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων
στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα.
Και ούτω καθ' εξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος.
Πώς θα προλάβουμε τις ασθένειες και πώς θα τις θεραπεύσουμε ;
Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει:
το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του,
να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια),
ν' αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι,
οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα,
να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους,
να συγχωρεί.
το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του,
να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια),
ν' αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι,
οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα,
να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους,
να συγχωρεί.
Συνεπώς, δεν πρέπει να συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, να μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Πολλές φορές αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε, γι' αυτό μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εν τούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τί θέλουμε και τί δεν θέλουμε, τἰ μπορούμε και τί δεν μπορούμε.
Το να ξαναμάθουμε ν' αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουμε ή να θεραπεύσουμε τις ασθένειες που πιθανόν μπορεί να προκληθούν από τις ανθρώπινες, εσωτερικές συγκρούσεις μας και τις απογοητεύσεις μας.
«Ας εκφράζουμε, λοιπόν τα συναισθήματά μας».
«Ας εκφράζουμε, λοιπόν τα συναισθήματά μας».
Ευγενία
Παραπομπές
(1) Απόπτωση
 |
| Διαδικασία απόπτωσης |
Η απόπτωση είναι εξαιρετικά σημαντική διαδικασία και λαμβάνει μέρος τόσο σε ενήλικά όσο και εμβρυικά κύτταρα. Στα έμβρυα τα κύτταρα πεθαίνουν όταν η δομή που σχηματίζουν δεν είναι πλέον απαραίτητη, όπως στην ουρά του γυρίνου ή στα δάκτυλα των άκρων των εμβρύων.
Τα καρκινικά κύτταρα ανθίστανται στην απόπτωση με αποτέλεσμα ο αριθμός τους να μεγαλώνει. Όμως και η αυξημένη απόπτωση είναι επιβλαβής επειδή οδηγεί σε εκφυλιστικές ασθένειες.
(3) Η νέκρωση (accidental cell death) είναι η μορφή κυτταρικού θανάτου που προκαλείται από απότομες κυτταρικές βλάβες όπως είναι η ισχαιμία, η υπερθερμία, η υποθερμία, η υποξία ο φυσικός ή χημικός τραυματισμός. Χαρακτηρίζεται από ρήξη της κυτταρικής μεμβράνης, οίδημα του κυτταροπλάσματος και των μιτοχονδρίων, διαρροή κυτταροπλασματικού περιεχομένου και πλήρη λύση του κυττάρου. Η νέκρωση σε αντίθεση με την απόπτωση, οδηγεί συχνά σε οξεία φλεγμονώδη αντίδραση.(Μ. Ανδρικούλα - Γ. Βαρθολομάτος)
* Ένας τομέας στις αστρολογικές μου έρευνες φανερώνει κληρονομικότητα με τη συμμετοχή του Πλούτωνος.
** Αυτό το παρουσιάζουν πολλοί άνθρωποι του θεάματος για τους οποίους δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία για την καρκινοπάθεια.
*** Πιθανόν όψεις με τον Φαέθοντα, όπως μας αποκαλύπτει η έρευνα. Ίδομεν!
**** Αυτό ίσως είναι εφικτό από την Αστρολογία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου