ΑΡΙΘΜΩ ΔΕ ΤΕ ΠΑΝΤ’ ΕΠΕΟΙΚΕΝ
«Ὅπερ δὴ καὶ ὁ σύμπας μιμούμενος Οὐρανὸς καὶ Κόσμος τὴν ἐγκύκλιον περιφορὰν περιπολεῖ, συνήνωταί τε πρὸς ἑαυτόν, καὶ τὰ στοιχεῖα κατὰ κύκλον περιδινούμενα ποδηγεῖ, πάντα τε ἐν ἀλλήλοις ὄντα καὶ πρὸς ἄλληλα φερόμενα συνέχει, μέτροις τε τοῖς ἴσοις ἀφορίζει καὶ τὰ πορρωτάτω διῳκισμένα, καὶ τὰς τελευτὰς ταῖς ἀρχαῖς οἷον γῆν Οὐρανῷ συγκεῖσθαι ποιεῖ, μίαν τε συνέχειαν καὶ ὁμολογίαν τῶν ὅλων πρὸς ὅλα ἀπεργάζεται».
«Αυτό ακριβώς μιμούμενος και σύμπας ο Ουρανός και ο Κόσμος εκτελεί την κυκλική περιφορά και είναι ενωμένος με τον εαυτόν του και οδηγεί τα στοιχεία τα περιδινούμενα κυκλικώς, συνέχει όλα τα ευρισκόμενα το ένα μέσα στο άλλο και κινούμενα προς άλληλα και προσδιορίζει με ίσα μέτρα και τα πιο απομακρυσμένα, κάνει τα τέλη να συντίθενται με τις αρχές, όπως τη Γη με τον Ουρανό και προκαλεί μία συνέχεια και συμφωνία όλων προς όλα»(1).
τη ζώνη των Αστεροειδών,
η οποία, όπως, αποδεικνύω στο παραπάνω βιβλίο μου ήταν η θέση, στο Ηλιακό σύστημα, του Φαέθοντος.
Τι αναφέρει, όμως, ο Νόμος τους; Προτάθηκε, σαν Νόμος, για πρώτη φορά το 1766 από τον J.D. Titius και αργότερα αναπτύχθηκε από τον J.E. Bode.
Η φόρμουλά τους δηλώνει ότι οι μέσοι όροι των αποστάσεων των πλανητών από τον Ήλιο (σε αστρονομικές μονάδες) είναι ίσοι με
Τ' αποτελέσματα που δίνονται από αυτήν τη φόρμουλα, για το μεγαλύτερο μέρος, είναι ένας πολύ καλός συνδυασμός για τις ακριβείς αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο. Υπάρχουν δύο ανωμαλίες στο σύστημα:0.4 +3x2n , όπου n = -∞,..., 0,1,2 κ.ο.κ.
α) όπου n =3, το αποτέλεσμα είναι 2.8 κάπου μεταξύ του Άρη και του Δία. Δεν υπάρχει κάποιος πλανήτης τώρα σε αυτή τη θέση, αν και οι αστεροειδείς βρίσκονται σε αυτήν την περιοχή.
Η απόσταση, μάλιστα, του Αστεροειδούς Ceres (Δήμητρας) είναι 2.77 A.U.
β) όταν n = 6, το αποτέλεσμα αντιστοιχεί κανονικά με τη θέση του Ουρανού, αλλά όταν n = 7 το αποτέλεσμα αντιστοιχεί με τη θέση του Πλούτωνος και όχι με τη θέση του Ποσειδώνος, όπως θα ήταν φυσιολογικό. Ο Ποσειδών φαίνεται να μην έχει θέση στο διακανονισμό, εκτός και αν ο Πλούτων έχει πάρει με κάποιο τρόπο την τροχιά του Ποσειδώνος και θα έπρεπε να βρίσκεται κάπου αλλού ή να είναι ο δορυφόρος κάποιου άλλου πλανήτη. Αυτό όμως μπορεί να δικαιολογηθεί, τώρα πλέον γιατί ο Πλούτων και ο Ποσειδών εναλλάσσονται σαν εξωτερικοί πλανήτες το δικού μας συστήματος, όπως μας δείχνει η εικόνα που ακολουθεί:
Το επόμενο αποτέλεσμα, για n =8 δίνει μια προβλεπόμενη ακτίνα της τάξης του 77.2 – πολύ κοντά στη θέση του πρόσφατα εξώτατου (εξωτερικού) πλανήτη, που ανακαλύφθηκε ο οποίος ονομάστηκε «Transpluto-Μεταπλούτων» ή Ίσις.
Γιατί, όμως, εθεωρείτο και θεωρείται «αυθαίρετος»;
Ο λόγος ήταν, ότι οι δύο Αστρονόμοι δεν μπορούσαν να τον στηρίξουν σε πειραματικά δεδομένα, παρ’όλο ότι είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν. Υπήρχε, βλέπετε, δυσκολία για να προβληθούν νέες απόψεις την εποχή εκείνη.
Η άποψή μου, όσο μπορώ να την τεκμηριώσω προβάλλοντάς την, για τον συγκεκριμένο νόμο είναι η ακόλουθη και θα ήθελα, αν και κάποιοι άλλοι ερευνητές έχουν ασχοληθεί μαζί του, ν’ ανταλλάξουμε απόψεις και να πετύχουμε το τέλειο αποτέλεσμα για να πάψει να θεωρείται «αυθαίρετος» ο Νόμος τους, γιατί δεν είναι.
Κατά την άποψή μου ο Bode στην αρχή πήρε τον αριθμό 3
και τον πολλαπλασίαζε διπλασιάζοντάς, στη συνέχεια το γινόμενό του, αρχίζοντας από το 0.
0Χ3=0
1Χ3=3
3Χ2=6
6Χ2=12
12Χ2=24
24Χ2=48
48Χ2=96
96Χ2=192
196Χ2=384
384Χ2=768
Με αυτόν τον τρόπο πήρε τη σειρά των αριθμών:
0, 3, 6, 12, 24, 48, 96, 192, 384, 768.
Εάν αυτή τη σειρά την ξεχωρίσουμε - ανά δύο αποτελέσματα - παίρνουμε τον κάτωθι πίνακα, ο οποίος μας δίνει σαν πυθμενικούς αριθμούς με τη σειρά της ακολουθίας τους αριθμούς 3 και 6.
Εάν σκεφθούμε επάνω στους δύο αυτούς αριθμούς αυτόματα μας παρουσιάζεται ο αριθμός που μας φανερώνει τις τρεις διαστάσεις μέσα στις οποίες ζούμε (μήκος, πλάτος, ύψος) ενώ το 6 είναι ο πρώτος τέλειος αριθμός, όπως έχω ήδη αναφέρει στο 1ο άρθρο των Ενεργειακών Κέντρων:
3 6
12=1+2=3 24=2+4=6
48=4+8=12=1+2=3 96=9+6=15=1+5=6 192=1+9+2=12=1+2=3 384=3+8+4=15=1+5=6 768=7+6+8=21=2+1=3
και δημιούργησε μία νέα σειρά, η οποία αποτελείτο από τους αριθμούς:
0 + 4 = 4
3 + 4 = 7
6 + 4 = 10
12 + 4 = 16
24 + 4 = 28
48 + 4 = 52
96 + 4 = 100
192 + 4 = 196
384 + 4 = 388
768 + 4 = 772
Έτσι πήρε την τελική σειρά των αριθμών:
0,4/ 0,7/ 1/ 1,6/ 2,8/ 5,2/ 10/ 19,6/ 38,8 και 77,2.
Θεώρησε, μάλιστα, ότι αυτές ήταν οι αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο.
Και όντως, έτσι αποδείχθηκε ότι ήταν, με τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις.
ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΝΟΜΟΣ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ......................................................................................................................................................
Ερμής 0,4 0,39
Αφροδίτη 0,7 0,72
Γη 1,0 1,00
Άρης 1,6 1,52
Αστεροειδείς 2,8 2,80(μέση απόσταση)
Δίας 5,2 5,2
Κρόνος 10 9,55
Ουρανός 19,6 19,22
Ποσειδών 38,8 30,11
Πλούτων 77,2 39,46
...................................................................................................................................................
Όντως τ’αποτελέσματα συμφωνούν απόλυτα μέχρι τον Ουρανό και
τροποποιούνται στον Ποσειδώνα, με μικρότερη απόκλιση απ’ ότι στον
Πλούτωνα, όπως προανέφερα.
Πιστεύω, όμως, ότι, πιθανόν, αυτό, οφείλεται α) ή σε κάποιο διαθλαστικό φαινόμενο, το οποίο τροποποιεί την απόσταση, όπως συμβαίνει στις ερήμους με το φαινόμενο τού να βλέπουμε οάσεις εκεί που δεν υπάρχουν, οφειλόμενες στο φαινόμενο του αντικατοπτρισμού ή το βρεγμένο δρόμο το καλοκαίρι, ενώ δεν είναι, λόγω της διαφοράς τής θερμοκρασίας σε ορισμένα σημεία ή
β) της εναλλαγής των δύο πλανητών όπως είδαμε στην τελευταία σειρά του Ηλιακού μας συστήματος ή
γ)… της πιθανής μετατροπής της τροχιάς τους λόγω της εκπυρώσεως του Φαέθοντος, όπως υποστηρίζει ο Velikofsky(2).
Όλοι αναρωτιούνται γιατί σ’αυτόν τον νόμο ακολουθήθηκε αυτή η διαδικασία, και πώς επέλεξαν, τελικά μαζί, αυτούς τους συγκεκριμένους αριθμούς, γιατί τ’αποτελέσματά τους αποδείχθηκαν θεαματικά αληθινά, με τις νέες ανακαλύψεις των αποστάσεων των πλανητών.
Θα κάνω μία προσπάθεια, να παρουσιάσω τον τρόπο που σκέφτηκαν, γιατί κατά τη γνώμη μου, ο νόμος τους είναι τέλεια προσαρμοσμένος στην
Πυθαγόρεια αριθμοσοφία.
Η πορεία δηλαδή, της ανάπτυξης του Σύμπαντος, είναι η ανύψωση του αριθμού συνεχώς και προοδευτικά σε ανώτερη δύναμη (Σ. Σ. η οποία με την εξελικτικότητά της δημιουργεί όλα τα είδη).
Η κάθε μορφή της Φύσεως είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αϊδίων ουσιών, δηλαδή, της ατομικής ουσίας η οποία είναι η Μητέρα των Κόσμων, (το θήλυ στοιχείο της Δημιουργίας και άρτιος αριθμός -2-) και της Συνεχούς ουσίας ή Λόγου, που είναι ο Πατέρας των Κόσμων (το άρρεν στοιχείο της Δημιουργίας και περιττός αριθμός -3-).
Το άρρεν και το θήλυ στοιχείο της δημιουργίας δεν αναπαράγουν αλλά δημιουργούν τύπους μορφών.
Η συνεργασία των δύο αϊδίων ουσιών (ατομικής και συνεχούς) στις συγκροτημένες μορφές γίνεται ως εξής:
Από την Ατομική ουσία προέρχονται τα άτομα ενώ από τη Συνεχή ουσία προέρχεται η ενωτική δύναμη που συγκρατεί τα άτομα στη Μορφή και αποτελεί το Συνθετικό λόγο των μορφών ( ο όρκος στα ιερά ύδατα – ζώντα ύδατα – ηλεκτρομαγνητικά ρευστά – της Στυγός).
Οι δύο αυτές ουσίες είναι τα αίτια της δημιουργίας των Κόσμων.
Με ποιους όμως Πυθαγόρειους αριθμούς αποδείχθηκε αυτό; Ο Σπ. Νάγος, για τις μονάδες, αναφέρει τα εξής: {θ’ασχοληθώ μόνον με τις μονάδες 1, 2, 3, 4 και 10 – ( θ’αναφέρω, όμως, και τις υπόλοιπες για να κατανοήσουμε ότι δε συμμετέχουν στη δημιουργία του κόσμου, σε πρωταρχικές μορφές, όπως είναι οι πλανήτες), γιατί μόνον σ’αυτές τις Μονάδες αναφέρεται ο νόμος των Titius – Bode}.
ΜΟΝΑΣ 2
«H πρώτη μονάς δεν είναι δυνατόν παρά να έχει δύο ενεργητικούς παράγοντες και τους έχει μόνον η Μονάς Δύο (2), διότι η Μονάς 1, όπως αναφέρεται από τον Ιάμβλιχο ενυπάρχει σε όλα τα είδη σαν Πρώτη Αρχή
«είναι η πρώτη αιτία των αριθμών, μη έχουσα ουδεμίαν τοποθέτησιν (θέσιν), λέγεται δε Μονάς από το ρήμα “μένειν” και όντως η Μονάς διαφυλάσσει την ιδίαν μορφήν του αριθμού με τον οποίον πολλαπλασιάζεται: 1 Χ 3 = 3, 1 Χ 4 = 4, 1 Χ 5 = 5…. Ιδού, λοιπόν, διεφύλαξεν την ιδίαν μορφήν και δεν εδημιούργησεν άλλον αριθμόν. Διότι όλα έχουν διαταχθή και τακτοποιηθή υπό της μονάδος, η οποία περιέχει όλα τα πράγματα δυνάμει …εφ’ όσον είναι και αρτία και περιττή και αρτιοπέριττος (Σ. Μ. ο Αριστοτέλης εις την πραγματείαν του “Περί Πυθαγορείων” έγραφεν, ως μας πληροφορεί ο Θέων ο Σμυρναίος, ότι το ΕΝ συμμετέχει και του αρτίου και του περιττού, διότι προστεθέν εις άρτιον παρέχει περιττόν, προστεθέν δ’εις περιττόν παρέχει άρτιον, πράγμα το οποίον δε θα συνέβαινε, εάν δεν συμμετείχε της φύσεως αμφοτέρων)… επειδή εκτός τούτων δημιουργεί εαυτήν εκ του εαυτού της, όπως ακριβώς και ο κοσμικός λόγος και ο νοητικός κόσμος ο οποίος και όλα φυλάττει μετά προσοχής και δεν αφήνει να διαφθαρούν με ό,τι θα ήρχοντο εις επαφήν… Διότι ο Νικόμαχος ο Γερασηνός διαβεβαιοί ότι ο Θεός προσαρμόζεται προς την Μονάδα, διότι υπάρχουν εν σπέρματι όλα τα όντα εις την Φύσιν όπως αυτή εις τον αριθμόν, και εμπεριέχονται δυνάμει».
Η Μονάς 1, λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει από μόνη της παρά μόνον μέσα από τη Μονάδα 2.
«Αυτή η μονάς είναι τα άτομα της αϊδίου ατομικής ουσίας, της εκ του Χάους εκπορευθείσης με τους δύο ενεργητικούς της παράγοντες, τους νόμους της κινήσεως και της ζωής..»
Σπύρος Νάγος
ΜΟΝΑΣ 3
"Αλλά και αυτή η μονάς δια να ενεργήσει έπρεπε να ευρίσκεται κάπου. Να ευρίσκεται σ’ έναν χώρο, διότι πάσα επέκταση της δυναμικότητάς της, άλλως θα ήτο ακατανόητη. Πάντως ευρέθη “εν χώρω” και ο χώρος αυτός είναι η άλλη “αϊδιος” ουσία, η πάντοτε συνεχής “προς εαυτήν”. Και διότι ακριβώς είναι συνεχής “προς εαυτήν “ μας δίνει την έννοια του χώρου. Δεν είναι δυνατόν να νοηθεί χώρος εάν δεν είναι συνεχής, διότι χώρος είναι εκείνο το οποίο περιέχει κάτι τι μετρητό και το οποίο δίδει την έννοια της διαστάσεως και όχι το περιεχόμενο τινός.
Ο χώρος, η αϊδιος συνεχής ουσία, είναι η Μονάς 3.
ΜΟΝΑΣ 4
Η συνεργασία της Μονάδος 2 μετά της Μονάδος 3 έχουν ένα παραγωγικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι τα μορφικά συγκροτήματα τα οποία και λαμβάνουν την έννοια της Μονάδος 4:
3. .. (4) .1 . . 2
Ο Στέλιος Τάκας, ενώνοντας τις μονάδες 2, 3 και 4 αναφέρει:
«Η μονάδα 2 ή Δυάδα ή Ατομική ουσία με την εκπόρευσή της από το Χάος, προκάλεσε την εκπόρευση της Μονάδας 3 επίσης από το Χάος. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι η συνύπαρξη και συλλειτουργία της Ατομικής και της Συνεχούς ουσίας είναι αδιάσπαστη.
Αυτό σημαίνει ότι σε κανένα σημείο του χώρου δεν υπάρχει Συνεχής ουσία, χωρίς την ταυτόχρονη ύπαρξη Ατομικής ουσίας.
Η μονάδα 3 ή απλώς Μονάδα ή Συνεχής ουσία με την εκπόρευσή της από το Χάος συνλειτούργησε με τη Δυάδα με προορισμό την αμοιβαία εκδήλωση των νόμων τους. Όμως η αμοιβαία συλλειτουργία των δύο ουσιών δεν ήταν επαρκής για την εκδήλωση των δυνάμεων τους και η εκπόρευσή τους θα ήταν χωρίς προορισμό στην όλη λειτουργία του Σύμπαντος.
Ο προορισμός τους επιτεύχθηκε με την συγκρότηση των μορφικών συγκροτημάτων τα οποία είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αυτών ουσιών και τα οποία λαμβάνουν την έννοια της Μονάδας 4.
Η Μονάδα 4 ή Νόμος της Μορφής, παρέχει στις δύο αϊδιες ουσίες τη δυνατότητα στενότερης συνεργασίας με αποτέλεσμα την εντονότερη εκδήλωση των δυνάμεών τους. “Δια της φυσικής επαυξήσεως έως την τετράδα φαίνεται ότι όλα τα υπάρχοντα εις τον κόσμον συμπληρούνται, γενικώς και μερικώς, εις όλας γενικώς τας φύσεις… Άλλοι ισχυρίζονται ότι τα πάντα έχουν διακοσμηθή εκ τεσσάρων, εξ ουσίας, εκ σχήματος, εξ είδους (μορφής) και εκ λόγου». (Προφανώς, αυτές είναι οι 4 Αριστοτέλιοι αιτίες:
η υλική (causa materialis),
η τυπική ( causa formalis),
η κινούσα (causa movens) και
η τελική (causa finalis)”.(4)
Οι υπόλοιπες μονάδες δεν έχουν να κάνουν με τη Δημιουργία μορφών, αλλά με τις αξίες στις μορφές.
Η Μονάδα 5 δίνει στα δημιουργήματα την αισθητή αξία, συμβολίζοντας το Φως, την τροποποίηση, την αφιλονεικία και το Γάμο.
Η Μονάδα 6 συμβολίζει τους θεούς, τους δαίμονες, τους ήρωες, τους ανθρώπους τα ζώα και τα φυτά.
Η Μονάδα 7 συμβολίζει τα επτά μυστήρια, την αστρολογία, τη θρησκεία, την τέχνη, τα γράμματα, τις επιστήμες.
Η Μονάδα 8 συμβολίζει τη φιλία, τη δικαιοσύνη, την ηθική.
Η Μονάδα 9 συμβολίζει την έξαρση της θρησκείας, την κάθαρση της ύλης και την Ιατρική.
Πήρα τις πιο απλές έννοιες των υπόλοιπων μονάδων για να σας κάνω αισθητή τη διαφορά.
Στο τέλος οι Βοde - Titius διαίρεσαν με τον αριθμό 10, τη μονάδα 10 του Πυθαγόρα.
ΜΟΝΑΣ 10
Το σύνολο των συνεργαζομένων μονάδων δημιουργεί ένα σταθμό
εξελίξεως. Αυτός είναι η Δεκάς ή Τετρακτύς (1 + 2 + 3 + 4 = 10), γιατί περιλαμβάνει όλους τους Ιερούς Αριθμούς της Δημιουργίας.
Κατά το θείο Πυθαγόρα, η δεκάδα είναι ιερά, διότι σ’αυτήν συγκεντρούνται τα δημιουργικά αίτια και οι θεμελιωτικοί νόμοι τους.
Στο βιβλίο του “Πυθαγόρας” ο Γεώργιος Σακελλαρίου αναφέρει:
"Ο αριθμός 3 πρώτον πλήθος και πρώτον προϊόν του 1 και 2, συμβολίζει τον κόσμο πλασθέντα υπό της δημιουργικής αρχής εκ της ύλης, είναι το πρώτον περιττόν, είναι ο τέλειος αριθμός διότι έχει αρχήν, μέσον και τέλος (1+1+1). Είναι ενέργεια πλουσία υπό έποψιν δημιουργίας και είναι τα μέγιστα σεβαστός και εξέχων αριθμός μεταξύ των φιλοσόφων. Αρχή ουδετέρα, ισορροπούσα και μορφούσα το σχέδιον, την επιφάνειαν και το τρίγωνον (την πρώτην τελείαν μορφήν και δια τούτο χρησιμεύουσαν προς δήλωσιν του αιωνίου), το πρώτον Ον και επομένως το πρώτον τέλειον".
Και συνεχίζει:
"Αποτέλεσμα της πρώτης εκδηλωθείσης ενεργείας του αριθμού 3 επί των ατόμων της μεταφυσικής, ήτο να συνδέη τα άτομα αυτής εις απλάς μορφάς, των οποίων η πρώτη μορφική έκφρασις ή σύνθεσις χαρακτηρίζεται έκτοτε ως ύλη. Η μορφή αύτη υπό του Πυθαγόρου χαρακτηρίζεται δια του αριθμού 4. Διό ο αριθμός 4 ως ύλη και ο αριθμός 3 ως ενέργεια αποτελούν τας δύο φυσικάς μονάδας της φύσεως, εκ των οποίων συντίθενται αι πάσης φύσεως μορφαί".
Αυτός είναι ο λόγος που διαίρεσαν με τον αριθμό 10. Τί πιο φυσικό αφού ο αριθμός 10 κατά τον Πυθαγόρα είναι:
«Ἡ δεκὰς πλήρης ἀριθμὸς ἐστίν, ὅθεν καὶ παντέλεια καλεῖται, πᾶσας τὰς ἰδέας τῶν ἄλλων ἀριθμῶν καὶ λόγων καὶ ἀναλογιῶν καὶ συμφωνιῶν περιέχουσα. Γνώμων δὲ τοῖς οὖσιν ἔστιν ἡ δεκὰς πάντα
χαρακτηρίζουσα καὶ ἰδίως τὸ ἐν ἑκάστῳ ἄπειρον ὁρίζουσα»
O Εμπεδοκλής αναφέρει ότι η Δεκάς είναι πηγή της Αειρήτου φύσεως, δηλαδή αιώνια και διαρκής πηγή των μορφών και των όντων γιατί δημιουργείται από την πρόσθεση των αριθμών
1 + 2 + 3 + 4 = 10
Θα μπορούσε το σύμπαν να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο και να παρακάμψειτην αρμονία του που μας εκφράζεται με τον τελειότερο τρόπο από την αριθμητική Πυθαγόρειο αρμονία;
Αυτό ακριβώς απέδειξαν και οι: Johann Daniel Titius (6)(1729 – 1796) και Johann Elert Bode(7) (1747 – 1826), ακολουθώντας τις φιλοσοφικές τοποθετήσεις των αριθμών του Πυθαγόρα.
O Bode στην αρχή πήρε τον αριθμό 3, τη Μονάδα 3 του Πυθαγόρα, η οποία φανερώνει το Χώρο και την πολλαπλασίασε με το 2, τη Μονάδα 2 του Πυθαγόρα, η οποία φανερώνει τη δημιουργία τής Ατομικής ουσίας από το Χάος, η οποία περιλαμβάνει τους δύο ενεργητικούς παράγοντες, τις δυναμικές, δηλαδή, εκδηλώσεις τής Κινήσεως και της Ζωής, (δημιουργίας).
Διπλασιάζοντας με αυτόν τον τρόπο τους αριθμούς πήραν τη σειρά των αριθμών 0, 3, 6, 12, 24, 48, 96, 192, 384, 768.
Στη συνέχεια πρόσθεσαν σε κάθε έναν αριθμό το 4, τη Μονάδα 4 του Πυθαγόρα, η οποία φανερώνει τα μορφικά συγκροτήματα, τα οποία στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν οι πλανήτες και δημιούργησαν μία νέα σειρά, η οποία αποτελείτο, όπως προανέφερα, από τους αριθμούς:
0 + 4 = 4
3 + 4 = 7
6 + 4 = 10
12 + 4 = 16
24 + 4 = 28
48 + 4 = 52
96 + 4 = 100
192 + 4 = 196
384 + 4 = 388
768 + 4 = 772
και στη συνέχεια τους διαίρεσαν δια του 10, της Μονάδας 10 του Πυθαγόρα, στην οποία συγκεντρώνονται τα δημιουργικά αίτια και οι θεμελιώδεις νόμοι του Σύμπαντος. Έτσι πήραν την τελική σειρά των αριθμών:
0,4/ 0,7/ 1/ 1,6/ 2,8/ 5,2/ 10/ 19,6/ 38,8 και 77,2.
Στηρίχθηκαν, λοιπόν, στις αρχές της δυαδικότητος, της τριαδικότητος, της τετραδικότητος και της Δεκάδος, οι οποίες δημιουργούν συνειδησιακά και φυσικά, πρώτα όλον τον αόρατο και ορατό κόσμο και μετά το ζωδιακό κύκλο, με τον αλληλοσυνδυασμό των αρχετυπικών προτύπων μορφών - ειδών, δηλαδή των
α) τριών τετραπλοτήτων:
1.- της Παρορμητικής την οποία αποτελούν τα ζώδια Κριός, Καρκίνος, Ζυγός και Αιγόκερως,
2.- της Σταθερής την οποία αποτελούν τα ζώδια Ταύρος, Λέων, Σκορπιός και Υδροχόος και
3.- της Μεταβλητής την οποία αποτελούν τα ζώδια Δίδυμοι, Παρθένος, Τοξότης και Ιχθείς,
β) των τεσσάρων τριπλοτήτων:
1.- του Πυρός την οποία αποτελούν τα ζώδια Κριός, Λέων και Τοξότης,
2.- της Γαίας την οποία αποτελούν τα ζώδια Ταύρος, Παρθένος και Αιγόκερως,
3.- του Αέρος την οποία αποτελούν τα ζώδια Δίδυμοι, Ζυγός και Υδροχόος και
4.- του Ύδατος την οποία αποτελούν τα ζώδια Καρκίνος, Σκορπιός και Ιχθείς,
γ) των θετικών ζωδίων τα οποία είναι: ο Κριός, οι Δίδυμοι, ο Λέων, ο Ζυγός, ο Τοξότης και ο Υδροχόος και
δ) των αρνητικών ζωδίων τα οποία είναι: ο Ταύρος, ο Καρκίνος, η Παρθένος, ο Σκορπιός, ο Αιγόκερως και οι Ιχθείς
τα οποία αποτελούν τη συμπαντική δυαδικότητα και τέλος το χωρισμό τους σε Δεκανούς ( κάθε Δεκανός αποτελείται από 10 ζωδιακές μοίρες), γιατί τίποτα δεν μπορεί να εκφραστεί και να λειτουργήσει συμπαντικά, αν μέσα του δεν φέρει την αρμονία των αριθμών.
Και ο Ορφέας είχε την ίδια άποψη με τον Πυθαγόρα για τις Μονάδες, γιατί στο σωζώμενο απόσπασμα 315 (Συριανός: Εις Αριστοτ. Μετά τα Φυσικά Μ 4, 1078b 12 (σελ.106 14 Kroll) αναφέρονται τα εξής:
«Πῶς οὖν κατ’αὐτοὺς ὑφέστηκε τὰ εἴδη τους (τῆς) ἀληθείας Φιλοθεάμονας; Νοητῶς μὲν καὶ τετραδικῶς ἐν τῷ αὐτοζώῳ, νοερῶς δὲ καὶ δεκαδικῶς ἐν (τῷ) δημιουργικῷ νῷ, “πρόεισι” γὰρ ὁ θεῖος ἀριθμὸς μουνάδος ἐκ κευθμῶνος ἀκηράτου, ἔστ’ ἂν ἵκηται τετράδ’ ἐπὶ ζαθέην, ἣ δὴ τέκε μητέρα πάντων πανδεχέα, πρέσβειραν, ὅρον περὶ πᾶσι τιθεῖσαν,ἄτροπον ἀκαμάτην, δεκάδα κλείουσι μιν ἀγνὴνἀθάνατοι τε θεοὶ καὶ γηγενέες ἄνθρωποι λέλεκται μὲν οὖν πὰν τὸ ἀληθὲς Πυθαγορείως τε καὶ Ὀρφικῶς, εἰ δὲ χρῆ συνηθέστερον εἰπεῖν, νοῦς αὐτάρκης καὶ παντελῆς αἴτιος τῶν ὅλων προτετάχθω».
Δηλαδή: “Πώς λοιπόν έδωσε υπόσταση στα είδη κατά τους μελετητές της αλήθειας; Νοητά και τετραδικά στο καθαυτό ζωντανό ον, νοητικά και δεκαδικά στο δημιουργικό νου, γιατί ο θεϊκός αριθμός προέρχεται από τους άχραντους κόλπους της Μονάδας, ωσότου φτάσει στη θεϊκή τετράδα, που γέννησε τη μητέρα των πάντων την πανδέκτρια, την πρεσβύτερη, που θέτει όρια στα πάντα, αμετάτρεπτη και ακούραστη, Δεκάδα την αποκαλούν αγνή οι αθάνατοι θεοί κι οι γεννημένοι από τη γη άνθρωποι. Όλη η αλήθεια λοιπόν έχει ειπωθεί με τον τρόπο του Πυθαγόρα και του Ορφέα, αν όμως πρέπει να μιλήσουμε με πιο συνηθισμένο τρόπο, ο αυτάρκης και τέλειος νους ας τοποθετηθεί ως αίτιος υπεράνω των πάντων”.
Για άλλη μία φορά θα επαναλάβω το:
"υπέροχοι αρχαίοι μας πρόγονοι".
Αν λοιπόν θεωρήσουμε με τον αριθμό 1 την απόσταση της Γης από τον Ήλιο, μπορούμε να καθορίσουμε όλες τις αποστάσεις των πλανητών, οι οποίες συμπίπτουν αρκετά με το νόμο των Titious και Bode και τη μαθηματική τελειότητα του Σύμπαντος.
ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΝΟΜΟΣ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ …………………………………………………………………………….……………………................
Ερμής 0,4 0,39
Αφροδίτη 0,7 0,72
Γη 1,0 1,00
Άρης 1,6 1,52
Αστεροειδείς 2,8 2,8 (μέση απόσταση)
Δίας 5,2 5,2
Κρόνος 10 9,55
Ουρανός 19,6 19,22
Ποσειδών 38,8 30,11
Πλούτων 77,2 39,46
Σας ευχαριστώ και αφιερώνω αυτό το άρθρο στην Ελένη μου γιατί μου το ζήτησε
Ευγενία
Παραπομπές
(1) Ιάμβλιχος «Περί μυστηρίων ή περί Θεουργίας» ( 9 - 32)
(2)Velikofsky «Κόσμοι σε σύγκρουση» Εκδόσεις «Κάκτος»
(3) Περιοδικός πίνακας των χημικών στοιχείων (Βικιπαίδεια)
Ο περιοδικός πίνακας των χημικών στοιχείων είναι ένας κατάλογος, σε μορφή πίνακα, όλων των απλών χημικών ουσιών (στοιχεία) ταξινομημένων σύμφωνα με τις ομοιότητες και τις διαφορές τους. Στον πίνακα αυτό, τα στοιχεία είναι διατεταγμένα σε κάθετες στήλες που λέγονται ομάδες και σε οριζόντιες γραμμές που λέγονται περίοδοι εμφανιζόμενα κατά αύξουσα σειρά του ατομικού αριθμού τους. Η θέση και οι ιδιότητες κάθε στοιχείου καθορίσθηκαν από τη διάταξη των ηλεκτρονίων στους φλοιούς (στοιβάδες) των ατόμων τους. Συνεπώς τα στοιχεία στην ίδια στήλη (του πίνακα) έχουν ίδιο αριθμό ηλεκτρονίων στην εξωτερική τους στοιβάδα στα άτομά τους, και επακόλουθα έχουν όμοιες χημικές ιδιότητες. Ενώ τα στοιχεία που βρίσκονται στην ίδια σειρά (περίοδο) διαθέτουν τα ηλεκτρόνιά τους κατανεμημένα στον ίδιο αριθμό στοιβάδων (στη θεμελιώδη κατάσταση), εμφανίζοντας αυτά παρόμοιες φυσικές ιδιότητες.| IA | IIA | IIIB | IVB | VB | VIB | VIIB | VIIIB | VIIIB | VIIIB | IB | IIB | IIIA | IVA | VA | VIA | VIIA | VIIIA | |||
| Ομάδα → | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | ||
| Περίοδος ↓ | ||||||||||||||||||||
| 1 | 1 H |
2 He |
||||||||||||||||||
| 2 | 3 Li |
4 Be |
5 B |
6 C |
7 N |
8 O |
9 F |
10 Ne |
||||||||||||
| 3 | 11 Na |
12 Mg |
13 Al |
14 Si |
15 P |
16 S |
17 Cl |
18 Ar |
||||||||||||
| 4 | 19 K |
20 Ca |
21 Sc |
22 Ti |
23 V |
24 Cr |
25 Mn |
26 Fe |
27 Co |
28 Ni |
29 Cu |
30 Zn |
31 Ga |
32 Ge |
33 As |
34 Se |
35 Br |
36 Kr |
||
| 5 | 37 Rb |
38 Sr |
39 Y |
40 Zr |
41 Nb |
42 Mo |
43 Tc |
44 Ru |
45 Rh |
46 Pd |
47 Ag |
48 Cd |
49 In |
50 Sn |
51 Sb |
52 Te |
53 I |
54 Xe |
||
| 6 | 55 Cs |
56 Ba |
* | 71 Lu |
72 Hf |
73 Ta |
74 W |
75 Re |
76 Os |
77 Ir |
78 Pt |
79 Au |
80 Hg |
81 Tl |
82 Pb |
83 Bi |
84 Po |
85 At |
86 Rn |
|
| 7 | 87 Fr |
88 Ra |
* * |
103 Lr |
104 Rf |
105 Db |
106 Sg |
107 Bh |
108 Hs |
109 Mt |
110 Ds |
111 Rg |
112 Cn |
113 Uut |
114 Fl |
115 Uup |
116 Lv |
117 Uus |
118 Uuo |
|
| * Λανθανίδες | 57 La |
58 Ce |
59 Pr |
60 Nd |
61 Pm |
62 Sm |
63 Eu |
64 Gd |
65 Tb |
66 Dy |
67 Ho |
68 Er |
69 Tm |
70 Yb |
||||||
| ** Ακτινίδες | 89 Ac |
90 Th |
91 Pa |
92 U |
93 Np |
94 Pu |
95 Am |
96 Cm |
97 Bk |
98 Cf |
99 Es |
100 Fm |
101 Md |
102 No |
||||||
| Αλκαλιμέταλλα | Αλκαλικές γαίες | Λανθανίδες | Ακτινίδες | Στοιχεία μετάπτωσης |
| Φτωχά μέταλλα | Μεταλλοειδή | Αμέταλλα | Αλογόνα | Ευγενή Αέρια |
(4) “Τα θεολογούμενα της Αριθμητικής” του Ιαμβλίχου, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον –Διμέλη
(5) “Φυσικοί Νόμοι” Στέλιος Τάκας
(6) Γιόχαν Τίτιους
(7) Γιόχαν Έλερτ Μπόντε
Ο Μπόντε (Johann Elert Bode, Αμβούργο 19 Ιανουαρίου 1747 – Βερολίνο 23 Νοεμβρίου 1826) ήταν Γερμανός αστρονόμος, που έγινε γνωστός για την επαναδιατύπωση του Νόμου Μπόντε - Τίτιους, τον οποίο και κατέστησε ευρύτερα γνωστό, καθώς και για την προσπάθεια προσδιορισμού της τροχιάς του πλανήτη Ουρανού, για τον οποίο επίσης πρότεινε το σημερινό του όνομα. Του αποδίδεται επιπλέον η ανακάλυψη του γαλαξία M81, που ονομάζεται μερικές φορές και «Γαλαξίας του Μπόντε». Ο Μπόντε ξεκίνησε από μικρή ηλικία ν΄ ασχολείται ερασιτεχνικά με την Αστρονομία. Μάλιστα κατασκεύασε και μικρό τηλεσκόπιο για να κάνει τις παρατηρήσεις του. Παράλληλα άρχισε να γράφει αστρονομικές παρατηρήσεις που κατέληξαν να γίνουν συγγράμματα και διατριβές εκ των οποίων τα αναφερόμενα στο πέρασμα της Αφροδίτης από τον δίσκο του Ήλιου έπεισαν τον Κουκ να μεταβεί στο νότιο ημισφαίριο προκειμένου να παρατηρήσει το φαινόμενο. Το 1769 ο Μπόντε ανακάλυψε τον πρώτο γνωστό περιοδικό κομήτη βραχείας περιόδου και υπολογίζοντας την τροχιά του προανήγγειλε την επανεμφάνισή του για το επόμενο έτος. Το 1786 ανέλαβε διευθυντής του Αστεροσκοπείου του του Βερολίνου σχεδόν επί 40 χρόνια. Εκεί εξέδωσε την «Ουρανογραφία» του το έτος 1801, έναν ουράνιο άτλαντα που στόχευε τόσο στην επιστημονική ακρίβεια στις θέσεις των αστέρων κ.ά. ουράνιων σωμάτων, όσο και στην καλλιτεχνική αναπαράσταση των μορφών των αστερισμών. Η «Ουρανογραφία» σημειώνει το αποκορύφωμα μιας ολόκληρης εποχής στην καλλιτεχνική αναπαράσταση των αστερισμών, πρόκειται για πολυσέλιδο άτλαντα που περιέχει περισσότερους από 17.000 αστέρες. Οι μεταγενέστεροι άτλαντες έδειχναν όλο και λιγότερες λεπτομερώς ζωγραφισμένες μορφές, μέχρι που σήμερα δείχνουν μόνο μερικές γραμμές. Ο Μπόντε δημοσίευσε επίσης από το 1774 μέχρι το 1825 ένα είδος αστρονομικού αλμανάκ μορφής αστρονομικών εφημερίδων και έναν άλλο, μικρότερο ουράνιο άτλαντα, προοριζόμενο για τους ερασιτέχνες αστρονόμους (Vorstellung der Gestirne). Επίσης, ένα εισαγωγικό βιβλίο για τους αστερισμούς και τους μύθους τους, που έκανε πάνω από δέκα ανατυπώσεις. Το 1786 ο Μπόντε, για την σπουδαία συμβολή του στην αστρονομία, εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας του Βερολίνου. Το όνομα του Μπόντε φέρει ένας κρατήρας στο βόρειο ημισφαίριο της Σελήνης. Επίσης, ο αστεροειδής 998 Μπόντεα (998 Bodea) ονομάσθηκε έτσι από τον Μπόντε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου