Πανσέληνος Παρθένου

 

Η Πανσέληνος του ζωδίου της Παρθένου, θα είναι στην μέγιστη λάμψη της, στις 10 Σεπτεμβρίου, στις 13 μ.μ. ώρα Ελλάδος, στις 17 μοίρες και 41΄ πρώτα λεπτά των Ιχθύων. Άρα δεν θα είναι η πλήρης κάλυψή της στον νυχτερινό ουρανό μας.

Η Παρθένος (Λατινικά: Virgo, συντομογραφία: Vir) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση.

Είναι βόρειος αστερισμός, ο μεγαλύτερος από όλους τους ζωδιακούς αστερισμούς σε έκταση, αλλά και ο μακρύτερος
(καλύπτει περί τις 52 μοίρες). Συνορεύει με τους αστερισμούς της κόμης της Βερενίκης, του Λέοντα, του Κρατήρα, του Κόρακα, της  Ύδρας, του Ζυγού, του Όφεως (το τμήμα της Κεφαλής) και του Βοώτη.




Η Αστραία στην Ελληνική μας Μυθολογία κατά μία εκδοχή είναι η καταστέρωση του αστερισμού της Παρθένου.

 
Ήταν θυγατέρα του Αστραίου και της Ηούς ή σύμφωνα με άλλους του Διός και της Θέμιδος.

Κατέβηκε από τον ουρανό στην γη την εποχή του Χρυσού αιώνα και διατηρούσε μεταξύ των πρώτων ανθρώπων την ειρήνη, την ευνομία και την δικαιοσύνη. Αλλά, όταν πέθαναν οι αθώοι εκείνο άνθρωποι της πρώτης γενιάς, οι μεταγενέστεροι άρχισαν να παρανομούν, να αδικούν και να πολεμούν μεταξύ τους, και εκείνη νιώθοντας αποστροφή αναχώρησε για τα όρη και τις ερημιές για να μην βλέπει τα κακά. Τέλος, επειδή πλήθαιναν οι πόλεμοι και την τάραζαν και εκεί, ανέβηκε πάλι στον ουρανό και κάθισε στο Ζώδιο εκείνο το οποίο πήρε από αυτήν το όνομα Παρθένος, μιας και η ίδια ήταν παρθένος.
 Άλλες πηγές μας πληροφορούν ότι, όταν ο πατέρας της παρακινούσε τους Τιτάνες να ξεσηκωθούν σε πόλεμο εναντίον των θεών, εκείνη είχε αντίθετη άποψη, λέγοντας ότι δεν ήταν δίκαιο. Όταν οι θεοί το πληροφορήθηκαν την καταστέρωσαν τιμώντας την για την δικαιοσύνη της, επιπλέον δε την ονόμασαν Θέμιδα και Δίκη. Κατ' άλλους ο αστερισμός αναπαριστά την Περσεφόνη, την κόρη της θεάς Δήμητρας.

Γενικώς ως μορφή στον αστερισμό απεικονίζεται να κρατά ένα κλαδί φοινικιάς στο δεξί της χέρι και ένα στάχυ στο αριστερό.
Σχετικά ο Νόννος την αποκαλεί «σταχυώδη Κούρη». Επίσης, κάποτε αναφέρεται ίδια με την θεά  Δήμητρα, ενώ οι Ρωμαίοι αστρολόγοι ονόμαζαν το ζώδιο Arista (= ο θερισμός) από όπου και το Arista Puella(e) του Καίσιου.
Σύμφωνα με άλλη μυθολογική εκδοχή ήταν η Ηριγόνη, κάτι που εμφανίζεται και στην Αποθέωση που έγραψε ο Βιργίλιος.
Η Ηριγόνη υποτίθεται ότι μεταφέρθηκε στα ουράνια μαζί με τον πατέρα της Ικάριο, που λέγεται ότι είναι ο Βοώτης. Τέλος, άλλες προσωποποιήσεις περιλαμβάνουν την Ειρήνη (αδελφή της Αστραίας), την Σίβυλλα, την Κυβέλη και την Τύχη.
Είναι χαρακτηριστική η συσχέτιση με τυφλές (μεταφορικά) θεότητες όπως η Δίκη και η Τύχη, πράγμα που συνδέεται με το ότι η αστρική μορφή εμφανίζεται ακέφαλη, καθώς οι αστέρες που παριστάνουν το κεφάλι της δεν είναι καθόλου φωτεινοί.
Ας ασχοληθούμε όμως με την Πανσέληνό μας:
Οι ενέργειες, της Πανσελήνου του ζωδίου της Παρθένου, βοηθούν στην δόμηση της κατανόησης, από την ψυχή, της Εγωικότητας και την βοηθούν να γίνει γέφυρα, ανάμεσα στο Κατώτερο και στο Ανώτερο Εγώ, ώστε να αφομοιώσει όλες τις προσωπικές εντυπώσεις και σκέψεις μας, για να μπορέσουν να αποθηκευτούν και να αποθανατιστούν μαζί της, όντας τα μόνα στοιχεία της εφήμερης Προσωπικότητάς μας, που επιβιώνουν του θανάτου και του χρόνου.
Είναι λογικό, ότι μόνον ό,τι είναι ευγενές, πνευματικό και θείο θα αποτελέσει μαρτυρία στην Αιωνιότητα ότι, όντως, ζήσαμε.
Η 6η Πύλη της Παρθένου, γιατί η Παρθένος είναι το 6ο ζώδιο, στον Ζωδιακό Κύκλο, είναι ένα ενεργειακό πεδίο που ωθεί τον άνθρωπο, τον πλανήτη μας και το Ηλιακό μας σύστημα σε εξέλιξη και εκδήλωση της ποιότητας του Σχεδίου της κάθε ψυχής.
Είναι η ενέργεια, η οποία οδηγεί στην Ενόραση, συνδυάζοντας την ύλη με το Πνεύμα και φέρνοντας ομορφιά. Γι’ αυτό αντιπροσωπεύεται από την 6η ακτίνα η οποία εκδηλώθηκε πριν από 2.000 χρόνια.
Είναι, επίσης, ποιότητα 4ης ακτίνας, την οποία θέτει σε ενέργεια η Σελήνη, η οποία αντιπροσωπεύει το Πυρ δια τριβής, δηλαδή, την Αρμονία μέσω Συγκρούσεως, η οποία οδηγεί στην αποκάλυψη της θρησκευτικής μας ποιότητας
και ποιότητα 2ης ακτίνας, η οποία αντιπροσωπεύει το Ηλιακό Πυρ, μέσω του Ιεραρχικού πλανήτη Διός, ο οποίος καθοδηγεί την Αγάπη – Σοφία.
Αυτή η Πανσέληνος αντιπροσωπεύει το εξάκτινο αστέρι της φυσικής γέννας μας, το οποίο εάν ανοιχθεί και τεντωθεί θα μας παρουσιάσει έναν ρόμβο, σύμβολο της Υλιστικής Πραγματικότητας και της Πνευματικής Θεϊκής Ύπαρξης και της Ερμητικής ρήσης «Ό,τι επάνω και κάτω».
Είναι, το αστέρι αυτό, το σύμβολο της γειώσεως της Ύλης – Μορφής, στο κάτω Τρίγωνο, το οποίο στην ανερχόμενη βάση του συναντά την βάση του επάνω Τριγώνου, των Θεϊκών Δυνάμεων.
Το Πνευματικό Τρίγωνο, με αυτόν τον τρόπο, αντικατοπτρίζεται στην ύλη μέσω της κοσμικής δυνάμεώς του και κάνει δυνατή, την φαινομενική ύπαρξη και τις αντιλήψεις της πλάνης του αστρικού πεδίου μας, να φιλτραριστούν και να μεταφερθούν στον Πνευματικό Κόσμο, σαν Ηθικό Δίδαγμα των γήινων ενεργειών μας.
Το εξάκτινο αστέρι, επίσης, απεικονίζει την διαδικασία της ενέλιξης – πτώσης – καθόδου και την αντίθετή της, τής εξέλιξης – ανέλιξης – ανόδου.

Ο άθλος του Ηρακλέους, που αντιπροσωπεύει την Πανσέληνο του ζωδίου της Παρθένου είναι «Η ζώνη της Ιππολύτης». Η Ιππολύτη (1) ή με βάση άλλη εκδοχή


Μελανίππη (2), ήταν βασίλισσα των Αμαζόνων.
Η ζώνη τής είχε δοθεί ως δώρο από τον Άρη.
Για τις Αμαζόνες η ζώνη αυτή αποτελούσε έμβλημα εξουσίας.
Η Αδμήτη, κόρη του Ευρυσθέα επιθυμούσε να αποκτήσει την ζώνη αυτή, γι' αυτό και ο Ευρυσθέας ανέθεσε στον Ηρακλή να του την φέρει.
Μητέρα της Ιππολύτης ήταν η Οτρήρη και αδελφή της η Πενθεσίλεια ή και η Αντιόπη. Ο Ηρακλής συνοδεύτηκε στην αποστολή του αυτή από αρκετούς συντρόφους του, όπως τον Θησέα, τον Πηλέα και τον Τελαμώνα.
Στο ταξίδι τους έως τον Εύξεινο Πόντο αντιμετώπισαν όπως ήταν αναμενόμενο κάποιες περιπέτειες.
Στην Πάρο οι άγριες διαθέσεις των κατοίκων του νησιού τούς εξώθησαν να σκοτώσουν δύο συντρόφους του Ηρακλέους.
Ο ήρωας τότε εξοργισμένος σκότωσε τα τέσσερα παιδιά τού Μίνωα που κατοικούσαν στο νησί και πολιόρκησε τους κατοίκους του νησιού μέσα στα τείχη της πόλης. Εκείνοι, μη αντέχοντας την πολιορκία, αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν με τον Ηρακλή και να αντικαταστήσουν τους δύο νεκρούς συντρόφους του με τον Σθένελο και τον Αλκαίο, εγγονούς του Μίνωος.
Στην Μυσία, ο βασιλιάς της Λύκος βρισκόταν σε πόλεμο με μια γειτονική φυλή. Ο Ηρακλής τον βοήθησε να νικήσει τους εχθρούς του και εκείνος για να τον τιμήσει ονόμασε την χώρα που κατέκτησε Ηρακλεία.
Μετά από αυτές τις περιπέτειες οι ήρωες αποβιβάστηκαν στην Θεμίσκυρα, πρωτεύουσα της χώρας των Αμαζόνων.
Η Ιππολύτη φαινόταν κατ' αρχήν πρόθυμη να τους παραχωρήσει την ζώνη. Ωστόσο η Ήρα θέλοντας να δυσκολέψει το έργο του Ηρακλέους, μεταμορφώθηκε σε Αμαζόνα και ξεσήκωσε τις υπόλοιπες εναντίον του. Αυτό το κατόρθωσε διαδίδοντας την φήμη, ότι ο Ηρακλής και οι σύντροφοί του είχαν σκοπό να απαγάγουν την βασίλισσά τους. Το αποτέλεσμα της δολοπλοκίας της Ήρας ήταν οι Αμαζόνες να οπλιστούν ακαριαία και να ορμήσουν στο μέρος όπου βρισκόταν το πλοίο του Ηρακλέους. Ακολούθησε μια αιματηρή μάχη, η οποία οδήγησε στον θάνατο πολλές από τις Αμαζόνες. Ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος υποστήριζε ότι μεταξύ των Αμαζόνων που θανατώθηκαν βρισκόταν και η Ιππολύτη, από το νεκρό σώμα της οποίας ο Ηρακλής πήρε, τελικά, την ζώνη. 
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης από την άλλη αναφέρει ότι η Ιππολύτη απλά αιχμαλωτίστηκε και παρέδωσε την ζώνη, ως αντάλλαγμα, για την ελευθερία της.
Στα πλαίσια του μύθου αυτού εντάσσεται και το πέρασμα του Ηρακλέους από την Τροία.
Με βάση τον Απολλόδωρο τον Αθηναίο ο Ηρακλής, πριν επιστρέψει στις Μυκήνες για να παραδώσει την ζώνη στον Ευρυσθέα, βρέθηκε στην Τροία.
Εκεί βρήκε την Ησιόνη κόρη του βασιλιά Λαομέδοντα δεμένη σε έναν βράχο προορισμένη να κατασπαραχθεί από ένα τέρας. Ο λόγος που η πριγκίπισσα βρισκόταν δεμένη είχε τις ρίζες του σε παλαιότερα περιστατικά.
Ο θεός Απόλλων και ο θεός Ποσειδών τιμωρημένοι από τον θεό Δία αναγκάστηκαν να βοηθήσουν τον Λαομέδοντα στο χτίσιμο των τειχών της πόλης του, έναντι αμοιβής. Ο Λαομέδων όμως αρνήθηκε να δώσει αυτά που υποσχέθηκε και έτσι εκείνοι έριξαν την οργή τους στην Τροία.
Ο θεός Απόλλων έστειλε επιδημία πανώλης στην πόλη και ο θεός Ποσειδών ένα θαλάσσιο τέρας, το οποίο καταβρόχθιζε ανυποψίαστους περαστικούς.
Οι Τρώες τότε στράφηκαν σε ένα μαντείο, το οποίο τους έδωσε σαν μοναδική λύση την θυσία της Ησιόνης. Η πριγκίπισσα θα δινόταν βορά στο τέρας και το κακό θα περνούσε. Ο Ηρακλής υποσχέθηκε στον Λαομέδοντα να ελευθερώσει την κόρη του με αντάλλαγμα τα άλογα, τα οποία του είχε δωρίσει ο θεός Δίας για να τον παρηγορήσει για την αρπαγή του Γανυμήδη. Ο Ηρακλής σκότωσε το τέρας και απελευθέρωσε την Ησιόνη όμως ο Λαομέδων για μία ακόμη φορά αθέτησε την υπόσχεσή του. Ο Ηρακλής τον απείλησε και αποχώρησε.
Σε λίγο καιρό επέστρεψε και ξεκίνησε μία πολιορκία της πόλης, η οποία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Η εκστρατεία του Ηρακλέους εναντίον της Τροίας μνημονεύεται και στην Ιλιάδα.
Ας δούμε όμως την μεταφυσική εξήγηση του μύθου:
Ο Ηρακλής δεν κατάλαβε ότι η βασίλισσα των Αμαζόνων, Ιππολύτη, έπρεπε να λυτρωθεί από αυτήν την ενότητα του εξάκτινου αστεριού και να μην σκοτωθεί. Έτσι, με την θανάτωσή της, ο Ηρακλής, άγγιξε το κάτω μέρος του Τριγώνου, δηλαδή, το στάδιο των υλικών σκοπών του, για να μπορέσει να μάθει, τελικά, την θεία χρήση του, με την απελευθέρωση μιας άλλης γυναίκας, της Ωκεανίδας, Ησιόνης, από την κοιλιά του κήτους, την οποία μετά από μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να την βγάλει στο Φως.
Την έσωσε, αντισταθμίζοντας με την πράξη του αυτή το προηγούμενό του έγκλημα για να μπορέσει να προχωρήσει, από τον Μεταβλητό Σταυρό των ζωδίων των Διδύμων, της Παρθένου, του Τοξότη και των Ιχθύων, ο οποίος αποτελεί το Σταυρό της Μαθητείας, στον Σταθερό Σταυρό της συνεχιζόμενης Μαθητείας - Μυήσεως, που τον αποτελούν τα ζώδια του Ταύρου, του Λέοντος, του Σκορπιού και του Υδροχόου, ώστε να αρχίσει την Μύησή του, πλέον, σε πνευματικό επίπεδο στον Παρορμητικό Σταυρό των ζωδίων του Κριού, του Καρκίνου, του Ζυγού και του Αιγόκερω.
Η ζώνη, σαν μεταφυσικό σύμβολο, έχει διφορούμενο νόημα. Θεωρείται σαν δεσμός με την μοίρα ή τον θάνατο ή μπορεί να απεικονίζει τον κύκλο της ζωής, την κυριαρχία, την σοφία και την ισχύ, δηλαδή τον κύκλο του Μαίμπιους. Κατ’ άλλους, πιθανόν η ζώνη της Ιππολύτης να αντιπροσωπεύει την γνώση της δημιουργίας του Ουρανίου Τόξου, όπως και ο «κεστός» της Αφροδίτης.
Δηλαδή, αντιπροσωπεύει ότι και το εξάκτινο αστέρι: την ένωση του Ουρανού και της Γης, μέσω του Ουράνιου Τόξου. Οι τελετουργίες του ζωδίου της Παρθένου τελούνταν στα Ελευσίνια Μυστήρια, προς τιμήν της Θεάς Δήμητρας και της Περσεφόνης ή Κόρης, όπως μας αναφέρει ο Ησύχιος:

    «Ομόβωμοι Θεοί εν Ελευσίνι Δήμητρος και Κόρης εισίν».
 
Στην Ινδία, το ζώδιο της Παρθένου το αντιστοιχούσαν με την μεγαλοδύναμη και αξιοπρεπή Θεά «Ντουργκά» (3), στην κυριολεξία της λέξης, απροσέγγιστη.
Αλλά, ας συγκεντρωθούμε στις ενέργειες της Πανσελήνου της Παρθένου και ας ψιθυρίσουμε με όλη μας την Αγάπη – Σοφία:

Στον γήινο κόσμο μας είμαι Ύλη. Γνωρίζω, όμως, ότι είμαι Πνεύμα. Επιτρέπω στους Αγγέλους ή σε άλλους υπηρέτες του Σύμπαντος, που με αγαπούν, να με καθοδηγούν και να με προστατεύουν, ώστε να μου δώσουν Αγάπη, Σοφία και Φώτιση για να μπορέσω να μειώσω την δύναμη των γήινων μορφών και να αφήσω το Θεϊκό Φως να με νουθετήσει. Ανοίγω την καρδιά μου για να νιώσω την θεϊκή προστασία ή να γνωρίσω τον θεϊκό σκοπό της ζωής μου.

                                                                                Γένοιτο

                                                           Ευγενία

Παραπομπές

1.- "Την μεν Ιππολύτην κτείνας τον ζωστήρα αφαιρείται" Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου Β 5,9

2.-"Μελανίππην δ' απελύτρωσεν αντιλαβών τον ζωστήρα" Ιστορική Βιβλιοθήκη, Δ 4,16

3.- Σάκτι - Παρβάτι ή Ντουργκά ~
Γράφει η Νεφέλη ~ Wikipedia
 
Η Αιώνια και Υπέρτατη Δύναμη του Σίβα, είναι η Σάκτι, που προσωποποιείται ως η σύζυγός του. Το όνομά της σημαίνει ακριβώς αυτό: «δύναμη» ή «ενέργεια» και προέρχεται από την ρίζα «σακ» που σημαίνει (κατά προσέγγιση) «ικανότητα δημιουργίας».
Δεν μπορεί να υπάρξει ο Σίβα χωρίς την Σάκτι, ούτε η Σάκτι χωρίς τον Σίβα - και οι δύο μαζί, δημιουργούν το Έν. Συχνά, αναπαριστώνται ως ένα άτομο, μισό άνδρας και μισό γυναίκα, θέλοντας έτσι να τονίσουν την σημασία της ένωσής τους και την αδιαίρετη ύπαρξή τους. Η δύναμη του

Σίβα, δηλαδή η Σάκτι, είναι τρίπτυχη και αποτελείται από:
~ την δύναμη της Αγάπης
~ την δύναμη της Δράσης
~ την δύναμη της Γνώσης και της Σοφίας
και έτσι έχουμε τον συμβολισμό τής Τρίαινας που κρατά ο Σίβα.
Από αυτήν την Τρίαινα, απορρέουν οι 5 βασικές δυνάμεις:

~ της Αποκάλυψης 
~ της Απόκρυψης
~ της Διάλυσης
~ της Συντήρησης και
~ της Δημιουργίας. 

Η Σάκτι είναι η Μεγάλη Μητέρα, η Προστάτιδα των πάντων και η Φύλακας των εναρέτων και σοφών. Την συναντάμε κυρίως με το όνομα Παρβάτι, αλλά και με τα ονόματα Ούμα, Ανναπούρνα και Ρατζαρατζεσβάρι - που σημαίνει «Βασίλισσα των Θεών», κ.α.
Ο Ινδουισμός διδάσκει πως χωρίς την Σάκτι, κανείς Θεός δεν μπορεί να υπάρξει και να δημιουργήσει. Ως η Υπέρτατη Μητέρα, ακόμα και ο ίδιος ο Θεός είναι ανίσχυρος, εάν πρώτα δεν τον γεννήσει εκείνη και εάν στην συνέχεια δεν ζευγαρώσει μαζί του, ώστε να γονιμοποιηθεί και να γεννήσει από αυτόν.
Είναι επίσης αυτή που θα ανοίξει την αγκαλιά της για να δεχτεί την ψυχή τού κάθε ανθρώπου, μετά τον θάνατό του. Χωρίς αυτήν, δεν μπορεί να υπάρξει η μετά θάνατον γαλήνη και αθανασία της ψυχής. Η Μεγάλη Θεά - Μητέρα των Γνωστικών πρωτο-Χριστιανών, η Σοφία, δεν είναι άλλη από την Σάκτι: την θηλυκή πλευρά και δύναμη του Θεού.

Η Σάκτι όμως έχει και την σκοτεινή της πλευρά, την οργισμένη και καταστροφική. Όταν μεταμορφώνεται σε τιμωρός και καταστροφέας, την συναντάμε ως Κάλι, Ντούργκα, Χάντι κ.ά. Αυτή όμως η πλευρά της, δεν είναι για να μας τρομάζει, μιας και η τρομερή οργή της ξεσπά μονάχα προς το κακό και το άδικο.

Πηγές: http://en.wikipedia.org/ http://www.webonautics.com/mythology/shakti.html http://www.experiencefestival.com/a/Shakti/id/62003 http://www.sanatansociety.org/hindu_gods_and_goddesses/ http://www.themystica.org/mystica/articles/s/shakti.html http://www.goddess.ws/articles/hinduism-shakti/ http://www.freeindia.org/biographies/gods/ http://www.saigan.com/heritage/gindex.html

Βιβλιογραφία

«Οι Άθλοι του Ηρακλή» της Αλίκης Α. Μπέιλυ – LUCIS PRESS LIMITED

«Βίβλος Αποκρυφισμού» της Έλενας Μπλαβάτσκυ – Εκδόσεις «Κέδρος» 

«Στις μυστικές ενεργειακές Πύλες της Ελλάδας» της ΄Αλκηστις Αγιωργίτη – Εκδόσεις «Κέδρος»

«Λεξικό Συμβόλων» Τζ. Κούπερ – Εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος»
 

Ζαν Ρισπέν, «Ελληνική μυθολογία», τόμος Β', εκδόσεις Δαρεμάς, Αθήνα 1953. (επιμέλεια:Σπύρος Μαρινάτος - μετάφραση Νίκος Τετενές)

Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969