Σε κάθε ανθρώπινη ενσάρκωση κοιμάται η Άπειρη Διάνοια,
πρωτόγονη, απόκρυφη, υπερβατική, άγνωστη
προορισμένη απ’όλες τις αιωνιότητες ν’αφυπνισθεί τελικά
να συνθλίψει τον ιστό που πλάθει ο νους μέσω των αισθήσεων,
να καταστρέψει για πάντα τη χρυσαλλίδα του από σάρκα
και να περάσει στην έσχατη κατάκτηση του Χώρου και του Χρόνου.
Lafcadio Hearn – The Diamond Cutter
Στην ετικέτα Κοσμολογία θα ξεκινήσω αυτήν την πρώτη επικοινωνία μας δεχόμενη ότι το Σύμπαν είναι σφαιρικό, ενώ στη συνέχεια η κοσμολογική ανάλυση θα περιλαμβάνει ένα ελλειπτικό Σύμπαν, το οποίο έχει τη μορφή και την κίνηση του δικού μας Ηλιακού Συστήματος, του δικού μας Γαλαξία, αλλά και των άλλων Γαλαξιών. Στην «έλλειψη εκ περιστροφής» όπως γνωρίζουμε, υπάρχουν δύο κέντρα για να μπορέσει αυτή να εκδηλωθεί. Στο δικό μας Πλανητικό σύστημα, το ένα κέντρο το οποίο είναι ορατό το καταλαμβάνει ο Ήλιος ενώ το δεύτερο κέντρο είναι κενό και δεν καταλαμβάνεται από άλλο ουράνιο σώμα όπως ακριβώς βλέπουμε και στην εικόνα.
Μ’ ένα κέντρο θα είχαμε κυκλική κίνηση και όχι έλλειψη. Το δεύτερο κενό εστιακό κέντρο αν και δεν είναι ορατό λειτουργεί «εν δυνάμει» για να παραχθεί η έλλειψη. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το αστρονομικό φαινόμενο σε κοσμολογικό επίπεδο. Τη σπουδαιότητά του θ’αναλύσουμε εκτενώς στα επόμενα άρθρα.
Ξεκινώ λοιπόν με τη σφαιρική μορφή όχι του ηλιακού μας συστήματος πλέον, αλλά με τη σφαιρική μορφή του δικού μας προσωπικού, υλικού σύμπαντος για να δούμε με ποιον τρόπο μπορούμε να εξελιχθούμε και ν’ανελιχθούμε, τώρα, εδώ σε αυτήν τη ζωή.
Η ανάλυσή μου θα είναι αρκετά παραστατική, με σχέδια, για να μπορέσει να γίνει όσο το δυνατόν πιο κατανοητή.
Έστω σφαίρα Α. Την τέμνουμε ώστε να τη χωρίσουμε σε οκτώ, ίσα μέρη σύμφωνα το σχήμα. (Αυτόν τον πειραματισμό μπορείτε να τον πραγματοποιήσετε μόνοι/ες σας, για να τον κατανοήσετε, τεμαχίζοντας ένα μήλο που σίγουρα θα υπάρχει στο σπίτι).
Στη συνέχεια παίρνουμε το ένα από τα οκτώ κομμάτια στο οποίο αμέσως, μπορούμε να παρατηρήσουμε τις τρεις διαστάσεις μέσα στις οποίες ζούμε στο τρισδιάστατο Σύμπαν μας: το μήκος, το πλάτος και το ύψος.
Το σχήμα 2 όμως, είναι το ένα από τα 8 στερεά κομμάτια της σφαίρας που τεμαχίσαμε και περιλαμβάνει τις διαστάσεις του δικού μας Σύμπαντος. Αν θεωρήσουμε ότι η σφαίρα Α πριν την τμήσουμε, περιλαμβάνει όλες τις εμπειρίες και τη γνωστικότητα που πρέπει ν’ αποκτήσουμε για ν’ αφυπνιστούμε και ν’ ανέλθουμε σε υψηλότερη βαθμίδα εξέλιξης πόση γνώση της όλης εξελίξεώς της μπορούμε να γνωρίζουμε ζώντας σε αυτό το επίπεδο ύπαρξης του μήκους, του πλάτους και του ύψους;
Απ’ ότι βλέπουμε το σχήμα 2 αποτελεί το 1/8 της συνολικής σφαίρας. Άρα οι προσωπικές μας εμπειρίες, όταν ενσωματώνονται στις τρεις γνωστές μας διαστάσεις του μήκους, του πλάτους και του ύψους είναι αρκετά περιορισμένες σε σύγκριση με την ολότητα της γνώσεως των δεδομένων που τυχόν πρέπει να περιλάβουμε σ’ αυτή η ζωή μας.
Είναι μόνον το 1/8 της λογικότητας, του θυμικού και των εμπειριών μας, στο οποίο έχουμε απεριόριστες δυνατότητες να εξελιχθούμε στο μήκος και στο πλάτος του, τα οποία βρίσκονται, σαφώς, μέσα στο οπτικό μας πεδίο, αλλά οι δυνατότητες του ύψους του είναι δεσμευτικές γιατί η επίγνωση αυτού του ύψους πρέπει να συνάδει με το δικό μας εμπειρικό, γνωστικό και μεταφυσικό «ύψος».
Για να κατανοήσουμε τη σκέψη περί ύψους γιατί από μόνη της παρουσιάζει κάποια δυσκολία θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα το οποίο μου συνέβη και ταιριάζει απόλυτα, εδώ.
Η κόρη μου είναι πολύ ψηλή. Κάποτε χρειάστηκε να μου δώσει ένα σκεύος από ένα χαμηλό ντουλάπι της κουζίνας αλλά δεν το έβλεπε. Με έντονο ύφος της είπα:
- Καλά δεν το βλέπεις;
- Όχι, μου απάντησε.
Τότε συνειδητοποίησα ότι, ενώ εγώ το έβλεπα γιατί ήταν μέσα στο δικό μου οπτικό πεδίο, το δικό της οπτικό πεδίο δεν τη βοηθούσε να το δει.
Έτσι κατάλαβα, με αυτόν τον απλό τρόπο, τη διαφορά του ...«ύψους» σε επίπεδο γνωστικής συνειδητοποίησης σε συσχετισμό με τις άλλες δύο διαστάσεις του μήκους και του πλάτους, γιατί αν είχαμε βρεθεί και οι δύο στο πάτωμα, σ’ένα επίπεδο δηλαδή σχήμα, το οποίο θα διέθετε μήκος και πλάτος μόνον, θα είχαμε την ίδια οπτική εικόνα εξαγωγής συμπερασμάτων!
Η τροποποίηση κατά συνέπειαν, των εμπειριών μας και των συμπερασμάτων μας εξαρτάται από τις δυνατότητες του δικού μας οπτικού πεδίου. Αυτό άλλωστε, με πολύ ωραίο τρόπο μας το δίνει ο Πλάτων στο Ι κεφάλαιο της Πολιτείας του όταν μας τοποθετεί μέσα στο σπήλαιό του. Ας το διαβάσουμε σε ελεύθερη διασκευή:
«Μια ομάδα ανθρώπων ζουν σε ένα σπήλαιο όλη τους τη ζωή, αλυσοδεμένοι σε έναν τοίχο, χωρίς να μπορούν να δουν έξω από το σπήλαιο, ούτε να δουν πίσω τους, όπου βρίσκεται μια φλόγα που φωτίζει τα αντικείμενα που κινούνται και ρίχνει τις σκιές τους στα τοιχώματα του σπηλαίου. Οι φυλακισμένοι αρχίζουν ν’ αποδίδουν αυτά τα σχήματα με όρους και έννοιες, ενώ πιστεύουν ότι οι σκιές αυτές είναι πραγματικές.
Το ότι οι φυλακισμένοι ωστόσο, μπορούν να δουν μόνο τις σκιές αυτές δε σημαίνει ότι ο υπαρκτός κόσμος περιορίζεται μόνον μέσα στο σπήλαιο.
Αν κάποιοι καταφέρουν να λυθούν από τις αλυσίδες και βγουν από το σπήλαιο, θα τυφλωθούν από τη λάμψη του Ήλιου και θα επιστρέψουν πίσω. Αν ωστόσο, συνηθίσουν το φως θα δουν καθαρά τον Ήλιο που συμβολίζει το Αγαθό και θα καταλάβουν ότι όσα έβλεπαν μέσα στο σπήλαιο ήταν απλά προβολές, σκιές της αλήθειας. Ίσως σκεφτούν να επιστρέψουν πίσω επειδή λυπούνται τους φυλακισμένους συντρόφους τους. Πίσω όμως, στο σπήλαιο δε θα μπορούν να συνηθίσουν στο σκοτάδι και προσπαθώντας να διδάξουν στους υπόλοιπους την αλήθεια ίσως δεχτούν την αντίδρασή τους.
Ωστόσο όσοι ελευθερώθηκαν, οι φιλόσοφοι, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόλοιπους.
Αυτό το ρόλο πάντοτε στο κοσμόγραμμά μας τον αναλαμβάνει ο Κρόνος, όπως θα δούμε στην ανάλυση του συγκεκριμένου πλανήτη.
Ο κόσμος μέσα στο σπήλαιο εκφράζει την εμμονή στα "αισθητά πράγματα" όσων μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν με τις αισθήσεις τους ενώ η άνοδος στον πραγματικό κόσμο και η όραση των αληθινών Ιδεών υπό το φως του Ήλιου οδηγούν στην εναρμόνιση των τριών τμημάτων της ψυχής και την ενδυνάμωση του λογιστικού».[3]
Η αλληγορία του Σπηλαίου[4]
Αυτό που πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε για να υπερβούμε τις προσωπικές μας δυνατότητες είναι να δεχθούμε την οπτική γωνία με την οποία κάποια άτομα του περιβάλλοντός μας συνειδητοποιούν τις δικές τους εμπειρίες ή εκφράζουν τις προσωπικές τους απόψεις με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα από εμάς, εξετάζοντάς τις βέβαια, βάσει των δικών μας αναμνήσεων και θεωριών. Αυτό θα είναι το πετραδάκι που μπορούμε να τοποθετήσουμε στη δική μας προσωπική αναβάθμιση του ύψους μας για να το αυξήσουμε πατώντας επάνω του.
Η αναβάθμιση όμως αυτή αν δεχθούμε τις απόψεις τους ή αν μας ξυπνήσουν μνήμες εξαρτάται από τους δικούς μας χειρισμούς. Θα πρέπει να τολμήσουμε ή να βγούμε από το σπήλαιο για να δούμε τί συμβαίνει ή να εξετάσουμε τα συγκεκριμένα θέματα από την υπάρχουσα ελληνική βιβλιογραφία των φιλοσόφων μας για να διαπιστώσουμε αν συνάδουν με αυτήν. Πάντως, αν διαπιστώσουμε ότι είναι ορθά και τ’ ασπαστούμε, είναι σίγουρο ότι θα μας δώσουν μία καινούργια οπτική γωνία των «πιστεύω» μας και θα μας βοηθήσουν να ξεφύγουμε από τα «τετριμμένα» μας. Βέβαια οι δυνατότητες να τα κατανοήσουμε ή να τα υπερβούμε εξαρτάται από τις εγκεφαλικές και ψυχικές μας δυνατότητες. Ας σκεφτούμε, εδώ, τους υπολογιστές μας: δεν μπορούμε να υπερβούμε τις δυνατότητές τους αν τους αναβαθμίσουμε, γιατί η αναβάθμιση θα γίνει βάσει των δικών τους προδιαγραφών.
Στο τρίτο σχήμα συνεχίζουμε την εξέλιξή μας με την επέκταση της ακτίνας – μήκος, σε διάμετρο, οπότε, παίρνουμε το εξής σχήμα:
Απ’ότι βλέπουμε με την επέκταση της ακτίνας του μήκους, σε διάμετρο, κάθετα προς τις άλλες δύο διαστάσεις του πλάτους και του ύψους έχουμε πάρει το ¼ της συνολικής δομής της σφαίρας.
Εδώ, δεν επέρχεται τροποποίηση του μήκους, του πλάτους ή του ύψους μας, αλλά διευρύνονται τα «χωρικά μας ύδατα», σε μήκος. Καλύπτουμε, δηλαδή, περισσότερο χώρο.
Άρα οι γνώσεις μας εξελίσσονται σε μία περισσότερο διευρυμένη διάσταση χωρικότητας, πάντοτε με την υποσημείωση που έχω θέσει για τον όρο διάσταση.
Αν μπορέσουμε να επεκτείνουμε το συνειδησιακό μας πεδίο και υποψιαστούμε ότι, αν και δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε, υπάρχει και κάποια άλλη διευρυμένη «χωρικότητα» ή διάσταση ή επίπεδο ή στάδιο έξω από τις τρεις διαστάσεις, οι οποίες είναι κατανοητές από τις αισθήσεις μας, και αυτή η επόμενη διάσταση μπορεί ν’ ανιχθευθεί μόνον με τη διαίσθηση μας την οποία, έχουμε την ικανότητα να την προεικτείνουμε «χωρικά» ξεπερνώντας τις δυνατότητες του οπτικού μας πεδίου οι οποίες είναι περατές τότε μπορούμε να επεκτείνουμε τη Συνείδησή μας μακρύτερα, διαισθανόμενοι/ες ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέραν του ορατού Σύμπαντος. Τότε και μόνον τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε το ¼ της σφαίρας της συνειδητότητάς μας. Διευρύνουμε. κατά συνέπειαν, τη συνειδητότητά μας και περνάμε σε μία Τέταρτη Διάσταση – ας μην ξεχνάμε πώς μεταχειριζόμαστε τον όρο - η οποία θεωρώ ότι ταυτίζεται με το χώρο. Τοποθετώ το χώρο σε σειρά εξελικτική στην Τέταρτη βαθμίδα - διάσταση γιατί τα αισθητά μεγέθη των όγκων των σωμάτων καταλαμβάνουν κάθε ένα το δικό του ξεχωριστό χώρο – τόπο και δεν τους παρέχεται η δυνατότητα να βρίσκονται συγχρόνως σε άλλο μέρος, αλλά μόνον σε ένα. Σε αντίθεση με τα στερεά σώματα όμως, η διαισθητική λογική μας έχει την ικανότητα να ακολουθεί άγνωστες χωρικές πορείες. Οι πορείες αυτές που δεν είναι καθόλου ορατές μάς βοηθούν να κατανοήσουμε τον άχωρο χώρο μας. Έτσι εξελισσόμενες/οι σαν άτομα μπορούμε να διευρύνουμε αυτό το χώρο, να ενωθούμε μαζί του και να λειτουργήσουμε ολογραμματικά, με την έννοια του όρου, όπως αναφέρεται τελευταία. Αυτή μας όμως η συνειδητοποίηση μάς οδηγεί σιγά-σιγά να σεβαστούμε το βιώσιμο χώρο των άλλων όχι μόνον τοπικά αλλά και ενεργειακά, ώστε προσφέροντας στον περιβάλλοντα χώρο μόνον θετική ενέργεια και σκέψεις να έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε όλοι καλά συναισθηματικά και ενεργειακά, μία κατάσταση η οποία θα μας φανεί πολύ χρήσιμη στον έντονο προβληματισμό των ετών που θ’ακολουθήσουν, αν καταφέρουμε να συντονιστούμε μεταξύ μας αρμονικά, ακόμα και αν δεν γνωριζόμαστε.
«Τί είναι αυτό που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, είτε υπάρχει Σύμπαν είτε όχι; Είτε υπάρχουν Θεοί, είτε δεν υπάρχει κανείς; ρωτάει η σενζαρική Κατήχηση. Και η απάντηση που δίνεται είναι: ΧΩΡΟΣ»[5]
«Ο Χώρος φορτισμένος από τις πνευματογενείς συνεισφορές όλων των πεδίων (δηλαδή των μελών του) διευρύνεται στο βαθμό της γνωσιολογικής, συνειδησιακής και μυητικής μας διαστολής…. Ο Χώρος συνεπώς συνιστά μία υπέρτατη Οντότητα η οποία αποκτά την Μοναδολογική (Απολλώνεια) σημασία της μετά την συνένωση των μελών του Διονύσου – δηλαδή τη μεταλλαγή των στοιχείων (γη-νερό-φωτιά- αέρας) με την αιθερική πεμπτουσία. Κι αυτή είναι η έννοια της μεταμορφώσεως ή της μεταστοιχειώσεως. Παύει, πλέον, ο έν-υλος χώρος να απαιτεί τη συνδρομή του χρόνου για να διανυθεί και προσγίνεται: ο πνευματογενής «δωδεκαεδρικός» (δηλαδή αιθερικός) Χ ώ ρ ο ς».[6]
Η επόμενη κίνησή μας αφού συνειδητοποιήσουμε τον «άχωρο χώρο» είναι να επεκτείνουμε την ακτίνα - πλάτος και να την κάνουμε διάμετρο. Με αυτή τη σχηματοποίηση έχουμε το μήκος και το ύψος κάθετα στην προέκτασή της, σαν διάμετρο.
Αμέσως, μας παρουσιάζεται το ήμισυ της σφαίρας σχηματικά, άρα η αντιληπτική μας ικανότητα σε σχέση με το τρισδιάστατο Σύμπαν έχει εξελιχθεί σε ένα Σύμπαν πέντε διαστάσεων, αποτέλεσμα του οποίου είναι ο Χρόνος. Ο Χρόνος βρίσκεται σε ανώτερη εξελικτική βαθμίδα από το Χώρο γιατί δεν δέχεται κανέναν τρόπο μερισμού ή θεωρητική κατασκευή. Το ότι τον έχουμε μερίσει είναι γιατί θέλουμε να τον προκαθορίζουμε, για λόγους ακριβείας μεταξύ μας, διαφορετικά δεν χρειαζόταν να μπούμε σε μία αντίστοιχη διευθέτηση, γιατί ο Χρόνος δεν χρειάζεται ούτε τα όντα, ούτε το χώρο – τόπο. Είναι ουσία η οποία βρίσκεται πάντοτε στην ίδια κατάσταση, κοινή σε όλα τα σώματα και σε όλα τα επίπεδα και δε βρίσκεται περιορισμένη στα μέρη αλλά υπάρχει σαν Όλον. Ένα άτομο κατά συνέπειαν το οποίο έχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει γεγονότα «χωρικά» μεταφερόμενο νοητικά σε οποιονδήποτε χώρο, ακόμη και αν αυτά βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση, διαισθητικά, γνωρίζει ήδη το ¼ των επίγειων γνώσεων και στη συνέχεια αν μπορεί να μεταφέρεται σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, παρελθόντος και μέλλοντος μπορεί και ελέγχει πλέον το ½ των δυνατοτήτων της επίγειας ζωής του και είναι έτοιμο, αν επεκτείνει και την ακτίνα – ύψος, όσο του επιτρέπεται, να έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει πλέον τα χωροχρονικά γήινα όρια και μπαίνοντας σε μία πιο ευαίσθητη αιθερική μορφή να βρεθεί σε ένα άλλο πιο ανώτερο επίπεδο γιατί τότε, σύμφωνα με το σχήμα 5 έχει κατακτήσει όλη τη γνώση αυτής της εκφρασμένης ζωής του.
Αυτός είναι και ο λόγος που όσα άτομα ασχολούνται με τη Μεταφυσική, έχουν τη δυνατότητα να «βαδίζουν» σε μη ορατά «χωρικά» και «χρονικά» όρια κατορθώνοντας να διευρύνουν τη Συνείδησή τους και να δουν τα διάφορα γεγονότα από «νέα οπτική γωνία» αλλά πάντοτε με «αισιοδοξία σύνεσης» χωρίς να προσθέτουν στις εμπειρίες τους το δικό τους «αλατοπίπερο» αλλά να δέχονται την πληροφόρηση όσο πιο καθαρά γίνεται.
Αυτό, βέβαια, μπορεί να επιτευχθεί μόνον με τον σεβασμό του Κρόνου – Χρόνου αστρολογικά, γιατί όπως μας αναφέρει ο Άλαν Λήο στην Εσωτερική του Αστρολογία:
«Ο Κρόνος είναι ο πλανήτης του «Ντχάρμα» του Μυστικού Νόμου, του Νόμου του καθήκοντος ή των υποχρεώσεων για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Κανένας δεν μπορεί να συγχωρεθεί ή να αμνηστευθεί αν δεν ληφθεί η συγκατάθεση του Κρόνου. Απαιτεί πρώτα να κατανοηθεί ένα μάθημα και μετά να επιχειρείται το άλλο. Χτίζει τη σκαλωσιά γύρω από κάθε νεαρή ψυχή προστατεύοντας το οικοδόμημα που κατασκευάζεται μέχρις ότου επιτευχθεί σταθερότητα, εμμονή και αυτοέλεγχος…. Παρ’όλο, που, φαινομενικά, είναι κατώτερη η επιρροή του Κρόνου, είναι η ανώτερη που μπορεί να πετύχει ο θνητός άνθρωπος. Ακριβώς, όπως, ο φυσικός πλανήτης, έχει δακτυλίους, έτσι και η επιρροή του σημειώνει τον «αδιαπέραστο δακτύλιο» ανάμεσα σε κάθε πεδίο συνείδησης. … Η γέφυρα του Κρόνου είναι εκείνη που μας επιτρέπει να μεταβούμε από τη μία συνειδησιακή κατάσταση στην άλλη, χωρίς να περάσουμε μέσα από τη λιποθυμία του ασυνείδητου. … Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνον με την πλήρη κατανόηση των Νόμων της ύπαρξής μας και των απόκρυφων μεθόδων από το Σκοτάδι στο Φως.
Κρόνος
Στην πορεία αυτής της διαδικασίας η συνείδηση διευρύνεται. Τούτο ωθεί τον αναζητητή ν’ αντιληφθεί πως μπορεί να βασίζεται όλο και περισσότερο στην ικανότητά του να γνωρίζει την αλήθεια εσωτερικά. Έτσι ανακαλύπτει πως ξεκόβει από τα δεσμά της ορθολογιστικής σκέψης και εισέρχεται στο βαθύτερο βασίλειο της μυστικιστικής εμπειρίας. Οι μυστικιστικές εμπειρίες απλά είναι αμεσότεροι τρόποι γνώσης των πραγμάτων από εκείνους της ορθολογιστικής σκέψης. Καθώς κατακτάται αυτός ο μυστικός και πλέον άμεσος τρόπος γνώσης της αλήθειας με τη διαδικασία εκκαθάρισης του νου από παγιωμένες τάσεις, το άτομο μπορεί να βιώσει τη μυστικιστική ενόραση σε σχέση με τη λογικά δομημένη σύλληψη της πραγματικότητας. Βρίσκει ότι εκείνο που ονόμαζε κάποτε μυστικιστικό είναι στην πραγματικότητα μια διαυγέστερη μορφή λογικής».[7]
Σε κάθε ανθρώπινη ενσάρκωση κοιμάται η Άπειρη Διάνοια,
πρωτόγονη, απόκρυφη, υπερβατική, άγνωστη
προορισμένη απ’όλες τις αιωνιότητες ν’αφυπνισθεί τελικά
να συνθλίψει τον ιστό που πλάθει ο νους μέσω των αισθήσεων,
να καταστρέψει για πάντα τη χρυσαλλίδα του από σάρκα
και να περάσει στην έσχατη κατάκτηση του Χώρου και του Χρόνου.
Lafcadio Hearn – The Diamond Cutter
Ευγενία
[1] «...τίνες ουν αι Ορφικαί παραδόσεις, επειδήπερ εις ταύτας αναφέρειν οιόμεθα χρήναι την του Τιμαίου περί θεών διδασκαλίαν; Θεών βασιλέας παραδέδωκεν Ορφεύς κατά τον τέλειον αριθμόν των όλων προεστηκότας Φάνητα, Νύκτα, Ουρανόν, Κρόνον, Δία, Διόνυσον...»
Σε αυτό το απόσπασμα βλέπουμε ότι τα ονόματα των θεών στις Ορφικές παραδόσεις είναι 6. Όντως ο αριθμός 6, κατά τους Πυθαγορείους είναι ο πρώτος τέλειος αριθμός, γιατί το άθροισμα των αριθμών που τον αποτελούν, δηλαδή οι αριθμοί 1, 2, 3, (1+2+3 = 6) τον έχουν άθροισμα και τον διαιρούν ακριβώς (6:1 = 6 / 6:2 = 3 / 6:3 = 2), δίνοντας πάλι τους ίδιους αριθμούς σαν πηλίκο.
[2] Θέτω τον όρο «διάσταση» γιατί θ’αναφερθώ στις διαστάσεις του μήκους, του πλάτους και του ύψους αδυνατώντας να βρω κάποιον άλλο όρο καλλίτερο. Με τον όρο «διάσταση» θα εκφράσω τη μετάβαση από το ένα στάδιο ή επίπεδο στο άλλο, εξελικτικά.
[3] Βικιπαίδεια
[4] Βικιπαίδεια
[5] Μυστική Δοξασία Ε.Π.Μπλαβάτσκυ Ι – 9 Εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος
[6] ΣΗ-ΜΑΝΤΙΚΗ «Α» ΕΝΩΔΩΝ Εκδόσεις «ΤΡΙΣΗΛΙΟΝ»
[7] Οι θεοί των Κβάντα Jeff Love Εκδόσεις Ιάμβλιχος 1994 σελ. 70
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου