Διάλεξη 23ης Αυγούστου 2003 στο Θεατράκι του Γιώργου Ζέριγγα και έκδοση βιβλίου την ίδια χρονιά από τις εκδόσεις ΗΛΙΑΝΘΟΣ. (Αφιλοκερδώς προσφερθέν). (Αποσπάσματα)
Πάντοτε ο πρόλογος σε μία
έρευνα παρουσιάζει πρόβλημα για τον ερευνητή, γιατί ο ερευνητής είναι για να
ψάχνει, όχι για να προβάλλει το έργο του. Παρ’ όλα αυτά θα προσπαθήσω να σας
βοηθήσω να κατανοήσετε την οδό που
ακολούθησα στην έρευνα που ακολουθεί.
'Ηθελα να διευρύνω την
επιστήμη της Αστρολογίας σε τομείς διαφορετικούς από ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι
τώρα, ώστε να βρω τεκμηριωμένες έννοιες για τα άτομα που αμφιβάλλουν για την
χρησιμότητα και το κύρος της. Έτσι, άρχισα
να ψάχνω για κάτι πιο «εύπεπτο», το οποίο όμως θα διέθετε κύρος, γιατί μόνον με θέματα που έχουν κύρος
μπορείς, όταν γνωρίζεις αστρολογία, να την συγκρίνεις.
Ξεκίνησα, λοιπόν, να ψάχνω
κάποιο ανάλογο θέμα και ως εκ θαύματος ο σεβαστός φίλος Γιώργος Ζέριγγας, μου
ζήτησε να παρουσιάσω κάποιο θέμα σχετικό με Αστρολογία και τέχνη στο υπαίθριο
θεατράκι, στην «μικρή Επίδαυρο», όπως την αποκαλώ, στην Κερατέα Δασκαλειού.
Άρχισα να συγκεντρώνω
λογοτέχνες των οποίων γνώριζα τις ακριβείς ημερομηνίες γεννήσεών τους και να
συγκρίνω το έργο τους. Και τότε εντυπωσιάστηκα, για κάτι που πίστευα, ότι
έπρεπε να είναι έτσι, και έτσι ήταν,
και μου επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά, την αλήθεια που κρύβει μέσα της «η ανθρώπινη επιστήμη των επιστημών», «ο λογικός και ανθρώπινος τρόπος γνώσεως των
συμπαντικών νόμων», «η μόνη βατή,
ορατή, καθαρή οδός προσέγγισης του «γνώθι σαυτόν»», «η μόνη αλάνθαστη μέθοδος
γνώσης των ιδιαιτεροτήτων μας και
του ασφαλούς τρόπου βελτιώσεως της αγάπης μας προς τον συνάνθρωπό μας», η
Αστρολογία, αν βέβαια, την σεβαστούμε και την αντιμετωπίσουμε με την αξιοπρέπεια
που της πρέπει, και στο μέλλον, πιστεύω ότι θα της
πρέπει.
Αυτούς τους λογοτέχνες θα σας
παρουσιάσω, όχι επιλεκτικά, για να σας αποδείξω «του λόγου το αληθές», αλλά
γιατί μόνον αυτών βρήκα την ακριβή, όπως ανέφερα πριν, ημερομηνία γεννήσεώς
τους.
Δεν θα λάβω, υπ’ όψιν μου όλο
το γενέθλιο ωροσκόπιο τους, αλλά θα αρκεστώ μόνον στο ζώδιο, στο οποίο
βρίσκεται ο Ήλιος τους, γιατί εκτός από το ζώδιο, που το αντιπροσωπεύει ο
Ήλιος, σε έναν γενέθλιο χάρτη υπάρχει ο ωροσκόπος και η δυναμικότητα του ατόμου,
τα οποία δημιουργούν την πλήρη εικόνα του. Ο Ήλιος, όμως, είναι πολύ βασικός,
γιατί δείχνει τον τρόπο που το άτομο προβάλλει τον εαυτό του, τα θέλω του και την
εκφρασμένη προσωπικότητά του στο κοινωνικό περιβάλλον.
Θα ήθελα να ξεκινήσω με τον
Ορφικό ύμνο των Μουσών, τιμώντας Τες, για την βοήθεια που μου προσέφεραν στην μικρή αυτή παρουσίαση και για τον σεβασμό μου προς τις έννοιες - ουσίες, που
μας γαλούχησαν, μας γαλουχούν και θα γαλουχούν κάθε έναν που σέβεται «τις ρίζες του δένδρου του», γιατί, χωρίς
ρίζες, το δένδρο πεθαίνει.
Ορφικός ύμνος των Μουσών
Μνημοσύνης και Ζηνός
εριγδούποιο θύγατρες,
Μούσαι, Πιερίδες,
μεγαλώνυμοι, αγλαόφημοι,
θνητοίς οις κε παρήτε,
ποθεινόταται, πολύμορφοι
πάσης παιδείης αρετήν
γεννώσαι άμεμπτον
θρέπτειραι ψυχής,
διανοίας ορθοδότειραι
και νόου ευδυνάτοιο
καθηγήτειραι άνασσαι,
αι τελετάς θνητοίς
ανεδείξατε μυστιπολεύτους,
Κλειώ, Ευτέρπη,
Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη,
Ερατώ, Πολύμνια,
Ουρανίη τε, Καλλιόπη συν μητρί,
μαλ’ ευδύνατοι θεαί αγναί.
Αλλά μόλοιτε, θεαί,
μύσται πολυποίκιλοι, αγναί,
Εύκλειαν ζήλον
τ’ερατόν πολύυμνον άγουσαι.
Γένοιτο
Σεις, οι θυγατέρες της Μνημοσύνης και του
βροντερού Δία
ω ένδοξες
Πιερίδες Μούσες, με την λαμπρή φήμη
Σεις σε όσους ανθρώπους
βρεθείτε κοντά είστε ποθητές,
πολύμορφες, επειδή γεννάτε
την άμεμπτη αρετή κάθε παιδείας
εσείς τρέφετε
την ψυχή και δίνετε την ορθή κατεύθυνση
στην διανόηση και
είστε οι οδηγοί βασίλισσες του δυνατού
Νου, Σεις που
δείξατε στους ανθρώπους τις τελετές,
οι οποίες
εορτάζονται με μυστήρια
Σεις η Κλειώ, η
Ευτέρπη, η Θάλεια, η Μελπομένη,
η Τερψιχόρη, η
Ερατώ, η Πολύμνια, η Ουρανία και η
μητέρα μου
Καλλιόπη, που είστε αγνές θεές πολύ ισχυρές.
Αλλά, είθε, ω
θεές, να πλησιάσετε τους μύστες, Σεις,
που είστε
πολυποίκιλες και αγνές και να φέρετε σε αυτούς
δόξα και ζήλο
αξιέραστο και πολυύμνητο.
Γένοιτο
Η Κλειώ,(που δοξάζει)
είναι η Μούσα η προστάτιδα της επικής
ποιήσεως και της ιστορίας,
η Ευτέρπη (η χαρούμενη) είναι η
προστάτιδα της αυλικής τέχνης και της ερωτικής ποιήσεως,
η Θάλεια
(ανθηρή, θαλερή) είναι η προστάτιδα της
κωμωδίας,
η Μελπομένη (η
άδουσα) είναι η προστάτιδα της μουσικής και της τραγωδίας,
η Τερψιχόρη (η γοητευτική
χορεύτρια) είναι η προστάτιδα του χορού
και της χορικής ποιήσεως,
η Ερατώ (η αξιαγάπητη) είναι η
προστάτιδα της λυρικής ποιήσεως και της χορωδίας,
η Πολύμνια (η άδουσα πολλούς
ύμνους) είναι η προστάτιδα των ασμάτων του υμεναίου, των νεκρικών ασμάτων και
της παντομίμας, Μιμικής,
η Ουρανία (ουράνια) είναι η
προστάτιδα της Αστρονομίας και
η Καλλιόπη (που έχει ωραία φωνή)
είναι η πρώτη των Μουσών και έχει πολλαπλό ρόλο: θεωρείται η Μούσα της
ευγλωττίας και προστάτιδα της Επικής Ποιήσεως.
Στον «Κρατύλλο» του Πλάτωνος
λέει ο Σωκράτης για τις Μούσες:
«Τας δε «Μούσας» τε και όλως
την μουσικήν από του μ ώ σ θ α ι, ως έοικεν, και της ζητήσεως τε και φιλοσοφίας
το όνομα τούτο επωνόμασεν». Δηλαδή:
«Οι Μούσες τώρα και γενικά η μουσική φαίνεται ότι ονομάστηκαν έτσι από
το «μώσθαι» (έρευνα) και από την αναζήτηση και την αγάπη για την γνώση.».
Θέλοντας να βαθμολογήσω τα ονόματα των Μουσών και του Μουσηγέτη Απόλλωνος εξεπλάγην γιατί εκτός από την Ουρανία, οι υπόλοιπες
Μούσες αντιπροσώπευαν μαζί με τον Απόλλωνα και τον χορό τους, τους αριθμούς από το 1
έως το 9.
Κλειώ
20+30+5+10+800 = 865 = 8+6+5 = 19 =1+9 =10 =1+0 = 1
Θάλεια
9+1+30+5+10+1 = 56 =5+6 =11 =1+1 =2
Μελπομένη
40+5+30+80+70+40+5+50+8 = 328 =3+2+8 = 13 = 1+3 = 4
Στην μέση ακριβώς η λέξη ΧΟΡΟΣ
μας δίνει τον αριθμό 5.
Χορός
600+70+100+70+200 = 1040 = 1+4 = 5
80+70+30+400+40+50+10+1 = 681 = 6+8+1 =15 = 1+5 = 6
5+400+300+5+100+80+8 = 898 = 8+9+8 = 25 = 2+5 = 7
Απόλλων
1+80+70+30+30+800+50 = 161 = 1+6+1 = 8
Ερατώ
5+100+1+300+800 = 1206 = 9
Μόνον η Ουρανία έχει άθροισμα
2 όπως και η Θάλεια:
Ουρανία
70+400+100+1+50+10+1 = 632 = 6+3+2 = 11 = 1+1 =2
Ο Παυσανίας στις «Περιηγήσεις» του (9,29) αναφέρει αρχικά τρεις Μούσες:
"Οι δε του Αλωέως παίδες αριθμόν τε Μούσας ενόμισαν είναι τρεις και
ονόματα αυτοίς έθεντο Μελέτην και Μνήμην και Αοιδήν. Χρόνω δε ύστερον φασί
Πίερον Μακεδόνα, αφ’ου και Μακεδόσιν ωνόμασται το όρος, τούτον ελθόντα ες
Θεσπιάς εννέα τε Μούσας καταστήσασθαι και τα ονόματα τα νυν μεταθέσθαι σφίσι".
Βαθμολογώντας και πάλι τα ονόματα των τριών Μουσών προέκυψε αριθμητική σειρά :
ΜΕΛΕΤΗ = 40+5+30+5+300+8 =
388 = 1+9 = 10 = 1
ΜΝΗΜΗ = 40+50+8+40+8 =
146 = 1+4+6 = 11 = 1+1 = 2 και
ΑΟΙΔΗ = 1+70+10+4+8 = 93=
9+3 = 12 = 1+2 = 3
Α) Οι Μούσες της Θράκης, οι οποίες συνεδέοντο
με τον Διόνυσο και τον μύθο του Ορφέως και έφεραν το όνομα «Πιερίδες» και
Β) οι
Μούσες του βουνού Ελικώνα στην Βοιωτία που συνεδέοντο με την λατρεία του
Απόλλωνος.
Χαίρετε, ω Μούσες, μειλίχιες σ’όλους.
Σε σας απευθύνω ευχές, όπως
απαιτεί η τάξη.
Τραγούδι εμπνεύστε με να πω τ’ άστρα να περιγράψω.
Και ξεκινώ από το πρώτο
ζώδιο του ζωδιακού κύκλου, τον Κριό.
Κριός
Είναι το πρώτο ζώδιο του
ζωδιακού κύκλου, γιατί στο σημείο των 0 μοιρών του αρχίζει η εαρινή ισημερία. Είναι η στιγμή που ο
Ήλιος εγκαταλείπει το νότιο ημισφαίριο και ανεβαίνει στο βόρειο, γι’ αυτό ο
Κριός εκφράζει την πρώτη αιτία, το πρώτο ξύπνημα, την επιθυμία για πορεία προς
τα εμπρός.
Τα άτομα που ανήκουν σε αυτό
το ζώδιο θέλουν να προβάλουν έντονα τον εαυτό τους, να φέρουν στην επιφάνεια
όλες τις ιδέες που υπάρχουν μέσα τους, χωρίς περιορισμούς, με μια έντονη ανάγκη
προβολής.
Τα ρήματα που μπορούμε
να αποδώσουμε στα άτομα αυτά είναι: «προβάλλομαι»,
«διαχωρίζομαι».
Το άτομο Κριός είναι μαχητής
για τις ιδέες που στροβιλίζονται μέσα του, δεν δέχεται τους περιορισμούς που του
προβάλλονται από το περιβάλλον του και με την δύναμη που διαθέτει, μπορεί και
βάζει σε εφαρμογή πολλές από τις ιδέες του, τις οποίες όμως συχνά δεν
ολοκληρώνει.
Κριός είναι ο Διονύσιος Σολωμός, πολεμικότατος πάντα. Ακούστε μερικά αποσπάσματα.
Οι στίχοι αυτοί είναι μια
απάντηση στο τραγούδι του ποιητή Μπάιρον «Τα νησιά της Ελλάδος».
Πρέπει τάχα να κλαίμε
μεγαλεία χαμένα
και ντροπή να μας βάφει
αντίς αίμα σαν πρώτα,
βγάλε, ω γης δοξασμένη
απ’ τα σπλάχνα σου ένα
Ιερό απομεινάρι των παιδιών
του Ευρώτα.
Απ’ εκειούς τους τρακόσιους
τρεις αν έρθουνε φτάνουν άλλη μια Θερμοπύλα στα
βουνά σου να κάνουν.
Ν' αρματωθείς
με το σπαθί με τ’ αργυρό κοντάρι,
να καλλικέψεις τ’ άλοο, που
πορπατεί και δρέμει
με τα σελλοχαλίναρα τα
χρυσοκεντημένα
με τ’ ασημένια πέταλα και με
τα φταρμιστήρια
που στέκει και χιλιμιντρά’ ς
το πέργερο γεμένο.
Να πάεις εις τον πόλεμο να
λιοντοπολεμήσεις
Μ' όλους σου τοις ακράντες,
μ’ ούλους τοις
στρατολάτες.
Και μερικοί στίχοι που
στέκουν από μόνοι τους:
"Όλοι σαν ένας, ναι, χτυπούν,
όμως εσύ σαν όλους".
"Φως το χέρι, φως το πόδι, κι
όλα γύρω σου είναι φως".
Ο επόμενος Κριός μας είναι ο Άγγελος Σικελιανός.
Σας δίνω αποσπάσματα από το έργο του:
Ηχήστε
οι Σάλπιγγες…Καμπάνες βροντερές δονήστε
σύγκορμη τη χώρα πέρα ως
πέρα…
Και όταν μιλάει για τον
ντέλφινά του λέει:
Σκίσε
μαζί με τον αφρό τα κρουσταλλένια ρήχη,
έβγα απ’το πέλαγο αλαφρός και πλάγιασε σιμά μου
κολυμπιστή μου αστραφτερέ,
καλέ μου, ντέλφινά μου.
Στους «Επίνικους» χτυπά με τις καμπάνες ο πατριωτικός παλμός του:
Άκου πως βόγκουν γιορτερά οι
καμπάνες,
άκου πως χύνονται βαθιοί οι
παιάνες
Άκου πως κλαιν και
σ’ ευλογάνε οι μάνες,
άκου απ’ τα ύψη,ακου απ’ τον
Άθω,
άκου απ’ τον Όλυμπο, άκου
απ’ τα κορφοβούνια
κι απ’ του λάκκου τα βύθη,
από το σκούσμα του κοράκου
που τρώει ψοφίμι….
Άκου
κι ευλόγα!
Ως στάχυα γύραμε όλοι
στο μεγάλο άξαφνό σου
δροσοβόλι.
Κατέβα Δίκαιε! Σάλεψε την
Πόλη!
Κάμε ν’ ακούσουμε, ν’ ακούσουμε όλοι
και της Αγια- Σοφιάς σου την
καμπάνα.
Στο «Πνευματικό εμβατήριο», δείχνει καθαρά την ανησυχία του και την πίστη
του στην Ελλάδα.
Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα
Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω
απ’ τον κόσμο!
Τι, ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη
λάσπη.
Κι α ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά
στο αίμα!
Ομπρός παιδιά, και δε βολέι μονάχος του
ν’ ανέβει ο ήλιος,
Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον
βγάλουμε απ’ τη λάσπη.
Δέστε, ακουμπάτε απάνω του ομοαίματοι
αδελφοί του!
Ομπρός, αδέλφια, και μας έζωσε με τη φωτιά
του,
Ομπρός, ομπρός, κ’ η φλόγα του μας τύλιξε,
αδελφοί μου!
Σας αφήνω να κάνετε τους συσχετισμούς μόνοι σας.
Ταύρος
Ο Ταύρος είναι το δεύτερο
ζώδιο του Ζωδιακού κύκλου.
Μετά την δημιουργία της Ιδέας
στον Κριό, έρχεται η στιγμή στον Ταύρο, αυτή η Ιδέα να υλοποιηθεί και στην
συνέχεια να διατηρηθεί πάση θυσία.
Ο Ταύρος είναι από στοιχείο
Γη, αρνητικό και σταθερό ζώδιο. Συμβολίζει το σύνολο των γενεσιουργών δυνάμεων της φύσεως. Το μητρικό
στοιχείο είναι εκείνο που δέχεται το σπέρμα για γονιμοποίηση. Είναι η δύναμη του απόκρυφου ήχου που κάνει
να βγει από το χάος το μορφικό σύμπαν. Αντιστοιχεί στην μουσική των σφαιρών του
Πυθαγόρα.
Το άτομο Ταύρος προσπαθεί να
διατηρήσει σταθερό ό,τι κατέχει και κυρίως τα υλικά και συναισθηματικά του
αποκτήματα, δημιουργώντας μαζί τους μια σχέση υπομονής, επιμονής, κτητικότητας
και συμβατικότητας.
Γι’ αυτό του λείπει η αλλαγή,
η εναλλαγή και η προοδευτικότητα, διακρίνεται όμως για την εξασφάλιση της
ηρεμίας, της ζεστασιάς και της ασφάλειας που δημιουργεί στα δικά του άτομα.
Επιδιώκει δηλαδή την
αυτοσυνείδησή του μέσα από την κατανόηση της υλικής μορφής. Γι’ αυτό αγαπάει τα
λουλούδια, τα τραγούδια, το καλό φαγητό και γενικά την ευχαρίστηση των
αισθήσεών του.
Ο πρώτος Ταύρος ποιητής που θα
σας παρουσιάσω είναι ο Γιάννης Ρίτσος.
Στο ποίημά του «Τραγούδι της αδελφής μου»
προβάλλει όλον τον Ταυρίσιο λυρισμό του.
Θυμάσαι? Σου’χε χαρίσει κάποτε η
μητέρα
ένα ρόδινο φόρεμα και μια μικρή
ρόδινη ομπρέλα.
Ανέβαινες την ανθισμένη πλαγιά το εαρινό
πρωινό
ανάλαφρη και διάφανη- ένα ρόδινο
νέφος φωτός.
Κυττούσες τον ουρανό σαν κάτι από
ψηλά να σε καλούσε.
Μόνο οι θλιμένες πλεξίδες των
μαύρων μαλλιών σου
βάραιναν τη λεπτή σου ράχη.
Φοβόμουνα μήπως μια ώρα χαθείς
όμοια με ρόδινο φως μέσα στη δύση. Μάζευα τότε όστρακα στιλπνά και
πολύχρωμα βότσαλα
από τ’ακρογιάλι του νησιού μας,
για να δω τα μάτια σου να
χαμογελούν
και να μαζέψω την καρδιά σου
που διαλυόταν αθόρυβα στη θλίψη
του κόσμου.
Στο ποίημα “ Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα” λέει:
Κι εγώ κι η Ρηνούλα είμαστε φρόνιμα
παιδιά.
Δε λερώνουμε τα χέρια μας με χώματα.
Δε βάφουμε τα μούτρα μας με μούρα.
Διαβάζουμε το αλφαβητάρι.
Ταϊζουμε τα πουλιά τ’ ουρανού.
Και μαθαίνουμε να τρώμε τα χόρτα με
το πηρούνι.
Γι’αυτό ο Χριστός μας χάιδευε τα
βράδυα στα μαλλιά
κι αποκοιμιόμαστε ήσυχα
κάτω απ’ τη θαλασσιά κληματαριά
που βάραινε απ’τα ολόχρυσα τσαμπιά
των άστρων.
Στην “Αγρύπνια” παρομοιάζει τους ανθρώπους με απεικονίσεις της φύσεως:
Αυτά
τα δένδρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
Αυτές οι πέτρες δε βολεύονται
κάτου απ’ τα ξένα βήματα
Αυτά τα
πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο
Αυτές οι καρδιές δε βολεύονται
παρά μόνο στο δίκιο.
Σαν λυρική δαντέλα ξετυλίγονται λόγια αγάπης στην μικρή του κόρη:
Κοριτσάκι μου θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.
Θέλω να σου φέρω
ένα περιβολάκι ζωγραφισμένο με
λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό
σου.
Θέλω να σου φέρω ένα σταυρουλάκι
αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές απ’ τους
στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό,
να σου φωτάνε
μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,
έτσι γυμνόποδο και τρυφερό
στ’ αγκάθι ενός ίσκιου.
Ο Χριστόπουλος Αθανάσιος είναι ένας ακόμη Ταύρος ποιητής.
Αν διαβάσατε οποιοδήποτε
ποίημά του θα δείτε ότι μιλάει για τον έρωτα, την καλοπέραση και την φύση.
Τι με
μέλει! Τι φροντίζω?
Κι αν φροντίζω, τι
ελπίζω και τι τάχα καρτερώ?
Να πηδήξω, να πετάξω,
το μελλούμενο ναλλάξω παντελώς δεν ημπορώ.
Δεν είν’ τρόπος να
γυρίσει ό,τ’ η μοίρα διορίσει
θα γενεί και θα γενεί.
Τ’ άλλα όμως είν’ χαμένα,
ούτε γίνεται κανένα αν
αυτής δεν της φανεί.
Νέος
είμαι; Θα γεράσω. Ζω και τρέχω;
Θα περάσω και σαν
ίσκιος θα σβηστώ.
Όσα κάμω και πασχίσω εις τον κόσμο θα τ' αφήσω και γυμνός θ’αφανισθώ.
Το λοιπόν, γιατί φροντίδες; Γιατί φόβοι και ελπίδες;
Γιατί τόση ταραχή;
Φάε, πιε στην γη
τανύσου,
με τον Έρωτα κοιμήσου,
να, φροντίδα μοναχή.
Θα ήθελα να σας τα
παρουσιάσω όλα, για να σας κάνω να καταλάβετε πώς αισθάνεται ένας Ταύρος, αλλά
θα σας διαβάσω μόνον μικρά αποσπάσματα, γιατί ολόκληρα τα ποιήματα έχουν
ακριβώς το ίδιο ύφος.
Οι Χάρες με τον Έρωτα
Οι Χάρες με τον Έρωτα
επήγαν να διαλέξουν
στους κήπους
τριαντάφυλλα, κορώνες να τα πλέξουν.
Κι ο Έρωτας χαρούμενος εδώ κι εκεί πετούσε
και μόνος του τα κλάδευε
και τες υπηρετούσε.
Στο «Η
Άνοιξ’ είδες πέρασε», στην τελευταία στροφή λέει:
Ταλαίπωρη
νεότητα! Ιδέ τι ματαιότητα,
το κάλλος απερνάει και τ’άνθος της
καλής μας
και τρυφερής ζωής μας
μονόφορα γυρνάει.
Λοιπόν μη συναρπάζεσαι,
στο μέλλον μη ξιπάζεσαι,
μόν’στέργε το παρόν.
Και όσο σε άνθος είσαι,
ευφραίνου,
χαίρε, ζήσε, μη χάνεις
τον καιρό.
Γι’αυτό οι Αστρολόγοι λέμε
χαϊδευτικά τους Ταύρους
«καλοπερασάκηδες». Πιστεύω να συμφωνήσετε και εσείς!
Δίδυμοι
Στους Διδύμους δεν υπάρχει δέσμευση σε
υλικές καταστάσεις, υπάρχει όμως η επιτακτική ανάγκη της συνδέσεως αντικειμένων
μεταξύ τους ή του σχηματισμού συνδετικών κρίκων ανάμεσα σε εξωτερικά
αντικείμενα ή σε πράγματα, γεγονότα και ιδέες.
Σε αυτή την φάση ο άνθρωπος
βηματίζει για πρώτη φορά στον κόσμο έξω από το άτομό του, γι’ αυτό φαίνεται
ακατάστατος και ανοργάνωτος.
Μέσα από την ακούραστη και
κινητική συνδετική σκέψη είναι σε θέση να παρατηρεί όλες τις πλευρές και
γίνεται εφευρέτης συστημάτων και τεχνικών χωρίς όμως να φτάνει μέχρι την βάση
των όσων συναντάει κατά την διάρκεια της ζωής του.
Ζητάει επαφές για την
μορφοποίηση και την ανάπτυξη του χαρακτήρα του.
Ο έξω κόσμος διεγείρει την
περιέργειά του και τραβάει την προσοχή του, αλλά η πολλαπλότητα των φαινομένων
τον οδηγεί να μεταπηδάει από το ένα αντικείμενο στο άλλο. Η εστίασή του
διασπάται εύκολα.
Ο Δίδυμος πρέπει να καταλάβει
πως χρειάζεται να γίνει ο εαυτός του και να έχει γνώμη χωρίς να κρύβεται πίσω
από απρόσωπες νοητικές συνταγές.
Το κλειδί στην φάση των Διδύμων είναι η νοητική
αντίληψη του σύμπαντος.Γι’ αυτό το ζώδιο των Διδύμων είναι το ζώδιο που αντιπροσωπεύει την επικοινωνία του ατόμου με το περιβάλλον του, δηλαδή τον γραπτό και τον προφορικό λόγο σε γήινο και νοητικό επίπεδο.
“Όποιος με διαβάσει”
έγραφε ο Ψυχάρης στον πρόλογο της πρώτης του εκδόσεως “θα καταλάβει με τι σκοπό έγραψα
“Το ταξίδι μου”. Γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο. Να πολεμά κανείς για την
Πατρίδα του ή για την Εθνική του τη γλώσσα, ένας είναι ο αγώνας. Πάντα αμύνεται
περί πάτρης”.
Τι άλλο θα μπορούσε να πει
ένας Δίδυμος;
Και συνεχίζει: “Η ζωή μου είναι της Γαλλίας. Ό,τι είμαι στη
Γαλλία το χρωστώ. Την αγαπώ σα μητέρα και σαν πατρίδα. Έγινα παιδί της την ώρα
της δυστυχίας και της θλίψης. Πώς να μην την λατρεύω; Γεννήθηκα όμως Ρωμιός και
δεν μπορώ να το ξεχάσω, έχω χρέη και στην Ελλάδα. Θέλησα να της το δείξω. Αφού
δεν μπορεί να είμαι χρήσιμος στον πόλεμο, τουλάχιστον πολεμώ για την εθνική μας
γλώσσα. Ένα έθνος για να γίνει έθνος θέλει δυο πράγματα: να μεγαλώσουνε τα
σύνορα και να κάμει φιλολογία δική του”.
Αλλά ας δούμε και ένα
απόσπασμα από το “Ταξίδι” για να
εκτιμήσουμε την έξοχη παραστατικότητα και την απλότητα με την οποία δίνει τις
απόψεις του ένας Δίδυμος, χωρίς στόμφο και μεγαλοπρέπεια, αλλά με χιουμοριστική
διάθεση.
“Την Ακρόπολη την είδα, όπως βέβαια δεν είδε ποτέ κανένας ξένος, για
τούτο σας μιλώ με τόση ζωηράδα. Να μάθετε τι τρέχει, ίσως δεν τ’ αποδείχνω, μα
πολύ μου αρέσουνε οι Αρχαίοι. Οι Αρχαίοι περήφανοι δεν είναι. Όταν ήμουνα παιδί
στο σχολείο, δεν μου ερχότανε τα λόγια τους, μου φαινότανε πως οι Αρχαίοι, άλλο
τίποτα δεν είτανε παρά ένα σωρό δάσκαλοι, έτσι το θαρρούσα, ίσως γιατί δάσκαλοι
τους παραδίνανε. Τους είχα για κατσούφηδες, μαχμουρήδες, σκολαστικούς ανθρώπους
και να το πω κι αυτό, βαρετοί με το παραπάνω. Λαχταρούσα στο σκολειό πότε να
φέξουνε οι διακοπές. Όταν έπιασα μοναχός μου να τους σπουδάσω, άλλαξα γνώμη με
μιας. Κατάλαβα πως πιο γελαστοί, πιο καλής ψυχής άνθρωποι δεν γίνονται. Τους
έβαλα μέσα στην καρδιά μου - κι από τότες τα πάμε λαμπρά! Άμα αδειάσω λίγη ώρα
το χειμώνα - όταν πεφτουνε όξω τα χιόνια πηχτά και κάθουμαι ήσυχα κοντά στη
φωτιά μου - πολύ μου αρέσει να κουβεντιάζω με τους Αρχαίους. Πιάνω ένα βιβλίο
και τα λέμε. Πόση χαρά με περιχύνουν τα λόγια τους! Πόσο θυμώνω, άμα θυμώσουνε!
Πόσο κλαίω, άμα δακρύζουν! Πόσο με διασκεδάζουν τα παραμύθια τους και πόσο μου
γλυκαίνει την ψυχή, η καλή τους, η αψηλή τους φιλοσοφία και ποίηση. Τα’ χουμε
πολύ καλά μαζί. Πολύ μ’ αρέσουν οι Αρχαίοι! Πάντα το πεθυμούσα ν’ ανταμώσουμε
καμμιά μέρα”.
Δίδυμος είναι και ο Τέλλος Άγρας. Και όπως ο Ψυχάρης μιλάει
για την γλώσσα έτσι και εκείνος μιλάει για τις φωνές, που βγαίνουν από το στόμα
και τις διαμορφώνει η γλώσσα:
Άκου, τις φωνές
Άκου τις φωνές! Άκου
τα παιδιά!
΄Ακου τραγουδούν στου
Μάρτη τη βραδιά!
Ξέρω πού οι φωνές και
πού το πανηγύρι:
κάθονται αγκαλιά στο
ξύλινο γεφύρι.
Αδοκίμαστες, ψιλές κι
αλαργινές,
άκου, οι κοριτσίστικες
φωνές!
Αψηλά-αψηλά τώρα το
παίρνουν κι ίσια.
Τραγουδείστε στόματα
χελιδονίσια!
Στόματα πουλιά, στόματα
χελιδόνια,
ρώγες άγουρες στης
λεμονιάς τα κλώνια,
Στόματα πουλιά και μάτια
μενεξέδες
και τα γόνατα για τις
χρυσές μονέδες.
Καλοσύναχτα,
καλά παιδιά του δρόμου,
λέτε εσείς- εγώ τι να σας δώσω πίσω;
Με το στόμα σας να’ σμιγα το
δικό μου
και τριαντάφυλλα μια φούχτα
να γεννήσω.
Και με τη Διδυμίσια ξενοιασιά
λέει στο FRAGMENTUM:
Ήθελες κάτι να μου πεις και δε
σου το ρωτούσα.
(Το καλοκαίρι είχε σωθεί και τ’άνθη που
αγαπούσα).
Εδώ πηγαίνει σε άλλο θέμα και
συνεχίζει:
Ήθελες κάτι να μου πεις και τόχα
λησμονήσει.
(Τη ρίζα που καθόμαστε- θυμάσαι;-
έχουν γκρεμίσει).
(Είχε από τότε εντός μου σε φθινόπωρο
γυρίσει). Μου είπες, α, ναι!-πως μ’αγαπάς- μα
τόχω λησμονήσει.
Δεν χρειάζεται να πω τίποτα.
Καρκίνος
Είναι το 4ο ζώδιο
του ζωδιακού κύκλου.
Συμβολίζει το ιερό τετράγραμμο,
την σύνθεση της γεννήσεως.
Ο ήλιος βρίσκεται στο ανώτερο
σημείο του ζωδιακού, στο θερινό ηλιοστάσιο.
Ο συναισθηματικός πλούτος και
η τάση να αφομοιώνει εντυπώσεις του εξωτερικού κόσμου μέσω των αισθήσεων
σημαίνει ότι έχει μεγάλη ανάγκη από συναισθήματα, βαθιές εμπειρίες και χάδια.
Ο Καρκίνος είναι παρορμητικό
ζώδιο πράγμα που δηλώνει εξωστρεφή ροή ενέργειας. Παράλληλα όμως ανήκει στα
παθητικά ενδοσκοπικά ζώδια. Έτσι υπάρχει δυαδισμός
στην συναισθηματική ζωή με αποτέλεσμα να έχει αρκετά προβλήματα με τον ίδιο τον
εαυτό του και με τον έξω κόσμο.
Η συναισθηματική του πλευρά
είναι δύσκολο να αποδοθεί με λέξεις, αποκαλύπτεται σαν μεγάλη φαντασία, αγάπη,
τέχνη και δεκτικότητα. Η υπερευαισθησία του ερμηνεύει συχνά εσφαλμένα ότι
γίνεται και λέγεται από το περιβάλλον του.
Η κτητικότητα που παρουσιάζει
σε σχέση με τους γονείς, συγγενείς και παιδιά είναι αποτέλεσμα της ανασφάλειας
που τον διακρίνει. Σε αυτήν την ανασφάλεια ανάγεται η κυκλοθυμική του διάθεση.
Κυρίως οι άντρες του ζωδίου
μπορεί να παρουσιάσουν Οιδιπόδειο σύμπλεγμα.
Ο Κάφκα,
σαν Καρκίνος, έζησε μια ανάλογη ζωή και εκφράστηκε μέσα από το έργο του με τον
ίδιο τρόπο.
Τα αποσπάσματα που σας παρουσιάζω στηρίζονται στην αλληλογραφία του Κάφκα με διάφορους φίλους του και ερωμένες
του.
«Σε αντίθεση με το ρητό το χαραγμένο στo μπαστούνι του Μπαλζάκ, ‘συντρίβω κάθε
εμπόδιο’ για μένα ισχύει το αντίστροφο: όλα τα εμπόδια με συντρίβουν».
Σε ένα γράμμα του στην Μιλένα,
μια εκκεντρική γυναίκα που αγάπησε πολύ, λέει:
« ο
άνθρωπος που νιώθει απελπισία αγκυροβολεί σε οποιαδήποτε μητρική γη».
Και πάρα κάτω:
«Φοβάσαι το θάνατο; Εγώ δεν νιώθω παρά έναν φρικτό τρόμο για τον πόνο. Αυτό
είναι κακό σημάδι. Να θέλεις το θάνατο χωρίς τον πόνο είναι κακό σημάδι. Διαφορετικά
μπορώ να τολμήσω το θάνατο. Στάλθηκα σαν το περιστέρι της Βίβλου, δεν βρήκα
τίποτα πράσινο, ξαναμπαίνω στην σκοτεινή Κιβωτό.»
Στα ημερολόγιά του
αναρωτιέται, ειρωνικά:
«θες να πολεμήσεις τον κόσμο με όπλα
πιο πραγματικά από την ελπίδα και την πίστη;»
Σκεφτείτε πως θέλουν να
πολεμήσουν ο Σολωμός και ο Σικελιανός που είναι Κριοί και πως ο Κάφκα, που
είναι Καρκίνος.
Στην Φελίσε γράφει:
«..όχι
μια κλήση προς τη λογοτεχνία, όχι μια κλήση Φελίσε, αλλά απόλυτα εγώ ο
ίδιος…είναι αυτό που καθορίζει και απαιτεί ως την ελάχιστη λεπτομέρεια την ύπαρξή μου».
Και σε μια άλλη επιστολή :
«Αυτός ο εαυτός μου βρίσκει τώρα
στη φυματιώση μια καλοσσιαία βοήθεια, τόσο κολοσσιαία, ας πούμε, όσο βρίσκει
ένα παιδί στις φούστες της μητέρας του…».
Εδώ προβάλλει σαφέστατα το
Οιδιπόδειο σύμπλεγμά του.
Και σε άλλο σημείο:
«Κανείς δεν προστατεύει το άγνωστο κι αφού δεν ξέρω από πού έρχομαι και γιατί,
και πού πάω, πώς θα υπερασπισθώ την παρουσία μου στη γη;»
«Μπορείς να κρατηθείς μακριά από τους καημούς των ανθρώπων, είσαι
ελεύθερος να διαλέξεις αν αυτό σου ταιριάζει. Αλλά αυτή η απομάκρυνση είναι
ίσως η μόνη λύπη που θα’ πρεπε ν’ αποφύγεις».
Ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες…..
Kαι πάμε στον Έρνεστ Χεμινγουέι. Θα σας διαβάσω ένα απόσπασμα
από το «Ο γέρος και η θάλασσα».
Όλο το διήγημα είναι
περιγραφικό, αλλά αυτό το απόσπασμα φανερώνει την Καρκινίσια ιδιοσυγκρασία του.
«Το αγεράκι ήταν δροσερό και το
πανί φούσκωνε όμορφα. Κοίταζε μόνον το εσωτερικό μέρος του ψαριού και λίγη από
εκείνη την ελπίδα του ξαναγύρισε.
Είναι ανόητο να μην ελπίζεις, σκέφτηκε.
Άλλωστε πιστεύω πως είναι ακόμη και αμαρτία. Μη σκέφτεσαι την αμαρτία, είπε
στον εαυτό του. Έχεις αρκετά προβλήματα
τώρα, έτσι που σου περισσεύει η αμαρτία. Κι ακόμη ποτέ δεν κατάλαβα τι θα πει
κάτι τέτοιο.
Ποτέ μου δεν την κατάλαβα την αμαρτία και
δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει. Ίσως να’ ταν αμαρτία που σκότωσα το ψάρι.
Υποθέτω όμως ότι το’ κανα για να κρατηθώ ζωντανός και να θρέψω ένα σωρό
ανθρώπους. Μα τότε το κάθε τι είναι αμαρτία. Μη σκέφτεσαι λοιπόν την αμαρτία
καθόλου. Είναι πολύ αργά για να συλλογίζεσαι κάτι τέτοιο κι υπάρχουν άνθρωποι
που πληρώνουν για να το κάνουν αυτό. ΄Αστους εκείνους να το συλλογίζουνται. Εσύ
γεννήθηκες για να’ σαι ψαράς όπως και το ψάρι γεννήθηκε για να’ ναι ψάρι.
Μα του γέρου τ’ άρεσε να σκέφτεται
πάνω σ’ όλα τα πράγματα που ανακατευόταν κι όταν δεν είχε τίποτα να διαβάσει ή
να κάνει κι ούτε ραδιόφωνο για ν’ ακούσει, τότε σκεφτόταν πολύ και γι’ αυτό
συνέχισε να σκέφτεται πάνω στην αμαρτία.
Δεν
σκότωσες το ψάρι μόνο για να κρατηθείς ζωντανός και να θρέψεις άλλους,
πουλώντας το για τροφή, σκέφτηκε. Το σκότωσες για περηφάνεια κι επειδή είσαι
ψαράς. Τ’ αγαπούσες όταν ήταν ζωντανό και τ’ αγαπούσες και μετά. Αν τ’ αγαπούσες
δεν ήταν αμαρτία που το σκότωσες; Ή μήπως ήταν μεγαλύτερη;
Τι έχετε να σκεφτείτε εσείς
για την ομοιότητα του Κάφκα και του Χεμινγουέι;
Λέων
Ο Λέων είναι ζώδιο της
φωτιάς, σταθερό και αρσενικό.
Τα άτομα-Λέοντες έχουν
κυβερνήτη τους τον Ήλιο. Αυτό τα βοηθάει πολύ ν’ αποκτήσουν αυτοσυνείδηση, να
θέλουν να παρουσιάσουν την προσωπικότητά τους στο περιβάλλον τους και να ζητούν
αναγνώριση των ικανοτήτων τους.
Αυτή η τάση της αυτοπροβολής
τούς δημιουργεί ανασφάλειες, αλλά και ενισχύει την προσπάθειά τους να πετύχουν.
Λόγω της αρχηγικής αισθήσεώς τους κάνουν μεγαλόπρεπες χειρονομίες, φορούν ακριβά
ρούχα και φέρονται ιπποτικά και μεγαλόψυχα. Σε δύσκολα ωροσκόπια μπορεί να
γίνεται ή κακή αυτοπροβολή ή τ’ άτομα να περνούν στιγμές φοβερής απελπισίας,
όταν αισθανθούν ότι δεν υπάρχει η αποδοχή που θα ήθελαν.
Δυστυχώς δεν βρήκα ποιητές
Λέοντες, όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί δεν βρήκα ημερομηνίες γεννήσεών
τους. Μυθιστοριογράφοι όμως Λέοντες είναι ο Αντώνης Σαμαράκης και ο Όσκαρντ
Ουάιλντ.
Βρήκα φοβερές ομοιότητες στο
«Αρνούμαι» του Σαμαράκη και στο «Πορτραίτο
του Ντόριαν Γκραίη» του Ουάιλντ.
Σας δίνω μερικές:
Και ο Ντόριαν Γκραίη
σκέφτεται:
«Ήξερε ότι είχε μολυνθεί και
γεμίσει το πνεύμα του με διαφθορά κι είχε εμπνεύσει τρόμο στη φαντασία του. Ότι
είχε επιδράσει αισχρά στους άλλους ανθρώπους και είχε δοκιμάσει σ’ αυτό μια
τρομερή χαρά. Κι ότι απ’ τις ζωές που είχαν διασταυρώσει τη δική του είχε
ντροπιάσει την ανώτερη, εκείνη που υποσχόταν τα περισσότερα. Ήταν
καταδικασμένος. Δεν υπήρχε πια ελπίδα γι’ αυτόν.».
Και οι δύο ήρωες αυτοκτονούν.
-Εγώ το μόνο που καταλαβαίνω είπε ένας ψηλός με πράσινη γραβάτα είναι
πως αυτός ο θάνατος είναι ένας παράλογος θάνατος.
«Του
κυρίου Ντόριαν Γκραίη, Κύριε», απάντησε εκείνος .
Κυττάχτηκαν
ενώ έφευγαν χαχανίζοντας.
Οι δύο συγγραφείς, όντας
Λέοντες, δεν μπορούν να τον αντέξουν και βάζουν τους ήρωές τους ν’ αυτοκτονούν.
Παρθένος
Η Παρθένος συμβολίζει τη
γενεσιουργό και δημιουργική δύναμη. Συμβολίζει την ευχαριστία με τον άρτο και
τον οίνο.
Η Δήμητρα είναι η
προσωποποίηση της Παρθένου.
Ο κόκκος του σίτου, σύμβολο
της διαδοχής των γεννήσεων και αποσαρκώσεων σπέρνεται στην γη και χάνεται εντός
της, συγκεντρώνει στην συνέχεια τα θρεπτικά συστατικά ενός νέου σώματος και
επαναρχίζει μια νέα ζωή.
Ο Ήλιος στην Παρθένο βοηθάει
τα άτομα να εκφράσουν την δύναμη και την ζωτικότητά τους λεπτομερειακά και
κριτικά. Η σταθερή προσοχή στις λεπτομέρειες τούς κάνει πολύ προσεκτικούς και
έχουν αυξημένη παρατηρητικότητα και ακρίβεια. Γι’ αυτό προτιμούν σε ο,τιδήποτε
κάνουν στην ζωή τους να μην είναι πάνω στο θρόνο, αλλά να είναι η δύναμη πίσω
από τον θρόνο, η οποία όμως λειτουργεί με συστηματικότητα, προσωπική
επιτηδειότητα και τελειότητα.
Ακολουθώντας τον μύθο της Περσεφόνης ο Λορέντζος Μαβίλης, όντας
Παρθένος, μας περνάει μυστηριακά την έννοια του θανάτου στο ποίημά του «Λήθη».
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρα της ζωής…Όντας
βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός
σου όσος και να’ναι.
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν
και πάνε
στης λησμονιάς την
κρουσταλλένια βρύση,
μα βούρκος το νεράκι θα
μαυρίσει
αν στάξει γι’ αυτές δάκρυ, όθε
αγαπάνε.
Κι αν πιουν θολό νερό ξαναθυμούνται
διαβαίνοντας λιβάδια από
ασφοδείλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους
κοιμούνται…
Α, δε μπορείς παρά να κλαις το
δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας
θρηνήσουν:
Θέλουν μα δε βολεί να
λησμονήσουν.
Και ο Ρώμος Φιλύρας είναι Παρθένος. Και αυτός φιλοσοφεί με Παρθενίσιο αγνό
τρόπο στο «Υπεράνω»
Κι αν δοθήκαμε ολάκεροι στη Νιότη
κι αν άφραστα
αγαπήσαμε ό,τι ζει
κι αν οι στερνοί δεν
είμαστε, ούτ’οι πρώτοι,
ένθεη ορμή μας
ξεπετάει εκεί
επάνω απ’ της Αβύσσου
τ’ άγρια σκότη
και πέρα απ’ του
πλήθους τη βοή:
Δρόμο να μη χαράξουμε
προδότη,
στο χώμα αχνάρι μας να
μη σταθεί.
Κι αν η πίστη στη
χίμαιρα άλλης πλάσης
δεν γλυκάνει την πίκρα
στην ψυχή,
ανυπαρξία, κι αν δε μας
ξεγελάσεις,
οι κοσμικοί κι οι
απόκοσμοι μαζί
να πούμε πως εζήσαμε σε
αμάχη,
μέσα μα και σαν έξω
απ’ τη Ζωή.
Ζυγός
Στο ζώδιο του Ζυγού ο ήλιος
κατέρχεται στο ημισφαίριο του σκότους, το νότιο. Η μηδενική του Ζυγού είναι το
σημείο της Φθινοπωρινής Ισημερίας.
Σημειώνει την έναρξη του Φθινοπώρου και εγκαινιάζει την ισορροπία στην φύση.
Ο άνθρωπος εδώ προετοιμάζει
το έδαφος για την ανάπτυξη του εαυτού του μέσω των σχέσεών του με τους άλλους
και κυρίως με τον σύντροφό του ('Ανιμους
ή άνιμα).
Έτσι μπορεί να
συνειδητοποιήσει την ιδιαίτερη κρυφή του, σκιώδη πλευρά, την οποία φέρει μέσα
του, αλλά δεν την γνωρίζει αν δεν την βιώσει σε όλο της το μεγαλείο.
Για τον Ζυγό είναι απαραίτητη
μια κοινωνική συνειδητή σχέση με τους άλλους και ψάχνει πάντα για σχέσεις όσο
το δυνατόν πιο τέλειες, ώστε οι άνθρωποι και οι σχέσεις κρίνονται και
συγκρίνονται με το δεδομένο της τελειότητας.
Επειδή σκέφτεται
αντικειμενικά είναι εύκολο να βάλει τον εαυτό του στην θέση των άλλων. Αυτό τον
κάνει ικανό διπλωμάτη.
Επειδή, όμως, βλέπει και κατανοεί όλες τις απόψεις δυσκολεύεται να
πάρει αποφάσεις ή είναι έτοιμος να συμβιβαστεί. Η αναζήτηση της αρμονίας εδώ
είναι έντονη.
Ο 'Αρθρουρ Ριμπώ είναι ένας διαμαρτυρόμενος Ζυγός. Θα σας παρουσιάσω
αυτή του την διαμαρτυρία η οποία είναι ενάντια σε ό,τι πρεσβεύει ένας άνθρωπος
που ο ήλιος του βρίσκεται στο ζώδιο του Ζυγού, από το βιβλίο του «Μια εποχή στην κόλαση».
«Η σειρά μου τώρα. Θα διηγηθώ μια τρέλα μου.
Για
καιρό καυχιόμουν πως κάθε τοπίο μού ανήκε και χλεύαζα τις διασημότητες της
σύγχρονης ποίησης και ζωγραφικής.
Με
συγκινούσαν ανούσιοι πίνακες, εξωραϊσμένα ανώφλια, σκηνικά, ο μπερντές του
σαλτιμπάγκου, λεζάντες, εκλαϊκευμένες εκδόσεις, ξεπερασμένη λογοτεχνία, τα
λατινικά της εκκλησίας, ερωτικά βιβλία μ’ ανορθογραφίες, τα μυθιστορήματα των
προκατόχων μας, νεραϊδοδράματα, παιδιάστικες φυλλάδες, απαρχαιωμένα
μελοδράματα, σαχλές ομοιοκαταληξίες, άχαροι ρυθμοί.
Ονειρεύτηκα
σταυροφορίες, άγραφες εξερευνήσεις, δημοκρατίες χωρίς ιστορία, θρησκευτικούς
πολέμους αποσοβημένους, επαναστάσεις ηθών, αποκοπές φυλών και ηπείρων.
Πίστεψα
σε κάθε δυνατή μαγεία.
Ανακάλυψα
το χρώμα φωνηέντων Α μαύρο, Ε άσπρο, Ι κόκκινο, Ο γαλάζιο, Υ πράσινο.
Προσδιόρισα
το χώρο και την κίνηση κάθε συμφώνου και με ρυθμούς του ενστίκτου είχα την τιμή
ν’ ανακαλύψω μια νέα ποιητική γλώσσα, προσιτή, μια μέρα, σ’ όλες τις αισθήσεις.
Στην
αρχή ήταν ένα πείραμα.
Έγραψα
σιωπές, νύχτες, σημείωσα καταλεπτώς τ’ ανέκφραστο. Μέτρησα φρενίτιδες.
Πέρα από πετούμενα, κοπάδια, χωριανές
Γονατιστός τι έπινα, μέσα σ’ αυτά
τα ρείκια.
Τριγύρω μου μια τρυφερή συστάδα
φουντουκιές.
Σε μεσημεριού συντάραχο χλωρού και
χλιαρού;
Τι
μπορούσα να πιω, ρώτα σ’ αυτό το νέο σύννεφο πουλιών.
-Άφωνα
δέντρα, άνανθη χλόη, ουρανός μολύβι-
Να πιω
σε κολοκύθες κίτρινες, καλύβι αγαπημένο μου;
Ένα
κάποιο χρυσό ποτό και κατεβάζει ιδρώτα.
Έμοιαζα
πανδοχείου αξιοθρήνητη πινακίδα.
Κατατρόπωσε
τον ουρανό μια καταιγίδα.
Άμμο
παρθένα ρουφούσε το γλυκόφωτο.
Στου
δάσου το νερό
Σταλαχτίτες
σε λίμνες φυσούσε τ’ ανέμου.
Ο
Θεός.
Κλαίγοντας,
κυττούσα χρυσάφι – και δεν κοτούσα να πιω.
Μέσα από την ζυγίσια αρμονικότητα προσπαθεί να
προβάλλει την ιδιαιτερότητά του με την αντίδραση σε όλα τα αρμονικά πράγματα,
που δεν τα θεωρεί πια αρμονικά. Η επανάσταση, με δυσαρμονία, από ένα αρμονικό
ζώδιο.
Σκορπιός
Ο Σκορπιός είναι ένα τμήμα
της Παρθένου και το βλέπουμε στον συμβολισμό αυτών των ζωδίων. Είναι δύσκολο να
διαχωρίσουμε την Παρθένο, τον Ζυγό και τον Σκορπιό.
Στην Παρθένο έχουμε την ένωση
Αφροδίτης –Ερμή.
Στον Ζυγό τον γάμο της
Αφροδίτης με τον Ήφαιστο και στον Σκορπιό την ένωση της Αφροδίτης με τον Άρη.
Στο σύμβολο της Παρθένου και
του Σκορπιού παριστάνεται το φίδι, σύμβολο της ζωής.
Στην Παρθένο το φίδι είναι
διπλωμένο στον εαυτό του ενώ στον Σκορπιό η ζωτική ενέργεια εξωτερικεύεται. Ο
θάνατος της φύσεως τον Νοέμβριο μοιάζει με την κρίση που περνάει ο άνθρωπος στον
Σκορπιό.
Ο Σκορπιός προσπαθεί να διεισδύσει βαθύτερα στην ιδέα της ζωής πάνω στην
γη.
Διείσδυση στο κέντρο του
εαυτού του είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Αντιπροσωπεύει το σεξ. Η συναισθηματική του ανάγκη και η σεξουαλικότητα
συχνά κάνουν τον Σκορπιό κτητικό, ζηλιάρη και βίαιο.
Το άτομο όμως που υφίσταται την μεταλλακτική διαδικασία αυτής της φάσεως,
μπορεί να γίνει ένας αετός να εισχωρήσει με ανιδιότελεια στα μυστικά της φύσεως,
να ανασκάψει τα κρυμμένα μυστήρια τής ζωής και της δύναμης των συναισθημάτων.
Και όλο το βιβλίο να διάβαζα δεν θα’ φευγα από την ιδιοσυγκρασία του
Σκορπιού.
Κρασί του Νότου
Απόψε νυχτωθήκαμε σ’ έναν
συλλογισμένο μώλο,
κάτω κει στην κάτασπρη Όστια.
΄Οπου όλα ήταν βυθισμένα στη
μουσκεμένη θλίψη.
Πνιγμένα σε μιαν άχαρη σιωπή.
Μόνο το κρασί ήταν ζωντανό, κρασί
του Νότου.
Γεμάτο σπίθες κι αφρούς κι
ερωτικά βέλη.
Κρασί, στραγγισμένο από γλυκό
κατάξανθο σταφύλι
«Ανκόρα ούνα σινιόρε» «Ανκόρα ούνα ι
μπάστα!»
Πικρόγευστο κρασί του Νότου,
εσύ, που σκότωσες ό,τι δεν ήταν να
σκοτωθεί.
Κρασί – ξυπνητήρι - που ανάστησες
ό,τι έπρεπε να πεθάνει.
Βαρύ απελπισμένο κρασί….
Σκληρό ήταν το μεθύσι σου απόψε,
μνημόσυνο θλιβερό για ό,τι
αντιστεκόταν-
στη μέθη, στο χαμό και στο θάνατο.
Ερινύες ήταν όλες οι αγάπες μου,
οπτασίες του παλιού συρμού.
Που δεν ήξεραν να βγάλουν ούτε ένα ψεύτικο
στεναγμό.
Να κεράσουν ένα ψεύτικο γέλιο.
Να φυτέψουν στην καρδιά ένα άληθινό
μαχαίρι.
Κι έτσι απόμεινα να ζω,
να πίνω σε δόσεις τη ζωή,
σε μουντά εύθραυστα ποτήρια.
Και να περιμένω…Να περιμένω
το τίποτα.
Να νοσταλγώ το τίποτα.
Να ζω για το τίποτα.
Μα τότε …Γιατί σ’ ήπια;
Γιατί σε ρούφηξα με τόσο
πάθος;
Αχάριστο κρασί του Νότου;
Σεξουαλικότητα και θάνατος
αναμεμιγμένα σε ίσες δόσεις!.
Μην αργείς
Μην αργείς. Τούτο μόνο σου
λέω. Μην αργείς.
Γιατί σε λίγο, σαν θα χτυπάς
την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είναι τα
γηρατειά,
πως είν’ ο χειμώνας, πως είν’ο
θάνατος. Μην αργείς.
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ’
τα σπίτια,
κι απ’ τους δρόμους που περνάς.
Απ’ τα παράθυρα κρέμουνται τα
χέρια μου και σε καλούν.
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ’
τα σπίτια.
Σ’όλα κυλάει ο αέρας σου. Όλα
ξέρουν τ’όνομά σου.
Μην αργείς.
Να σε
περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ’ το να’ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της
μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο
λιμάνι.
Σαν κελάιδισμα, σαν γέλιο
πρωινό.
Να σε περιμένω είναι σα να
ξανάρχομαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς.
Είναι γιομάτοι Φαίακες, είναι
γιομάτοι πλάνεμα οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν, χυμούν
αρπαχτικοί και κλέβουν.
Μην αργείς.
Μην αργείς. Γιατί ώσπου να’ρθεις
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο
του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ’αγκάθια, κι
όλους τους γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω, είναι σαν να
πεθαίνω.
Γι' αυτό: Μην αργείς.
Σκορπιός ήταν και ο Καρυωτάκης. Όλοι μας γνωρίζουμε πόσο
πικρή ήταν η ποίησή του, πάθος του η ανία, κόλασή του η άβυσσος της απελπισίας.
Καθαρά Σκορπίσια χαρακτηριστικά.
Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί…
Φύγε
κι άσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνει απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται
τα χάη.
Ούτε
του πόνου η θύμηση σε λίγο πια δε μένει, κι είμαι άνθος που φυλλορροεί στο χέρι
σου και πάει.
Φύγε,
καθώς τα χρόνια κείνα εφύγανε, που μόνον μια λέξη σου ήταν, στη ζωή, για μένα
σαν παιάνας.
Τώρα
τα χείλη μου διψούν το φίλημα της μάνας, της μάνας γης, και ανοίγονται στο
γέλιο των αιώνων.
Φύγε,
η καρδιά μου νοσταλγεί την άπειρη γαλήνη! Ταράζει κι η ανάσα μου τα μαύρα της Στυγός
νερά
που με
πηγαίνουν, όπως είμαι ναυαγός, εκεί, στο Απόλυτο Μηδέν, στην Απεραντοσύνη.
Όταν άνθη εδένατε….
Όταν άνθη εδένατε στα
τεφρά μαλλιά σας
και μες στην καρδιά σας
αντηχούσαν σάλπιγγες
κι ήρθατε σε χώρα πιο
μεγάλη τώρα,
-οι
άνθρωποι με τα έξαλλα πρόσωπα-,
τα ρίγη, είχαν όλοι
φύγει.
Όταν
άλλο επήρατε πρόσταγμα,
άλλο δρόμο σκύβοντας τον ώμο,
τη βαθιά ακούγοντας
σιωπή,
τους γρύλους, στην άκρη
του χείλους
ένα στάχυ βάζοντας με
πικρία τόση,
-είχε πια νυχτώσει.
πάνω από τ’αστέρια
κι όταν στο κρυστάλλινο
βλέμμα που ανετράφει
ο ουρανός εγράφει
κι όταν εφορέσατε το λαμπρό
στεφάνι,
- είχατε πεθάνει.
Συγκρίνετε και πιστέψτε….
Τοξότης
Βιώνει καταστάσεις μέσα από
την διαίσθηση.
Λειτουργεί μέσα σ' ένα
πλατύτερο οργανωτικό πλαίσιο, όπου ο συγκινησιακός παράγοντας είναι
ελαττωμένος.
Τοποθετεί τα γεγονότα και
πράγματα κάτω από ένα φιλοσοφικό ή θρησκευτικό πλαίσιο. Αντιπροσωπεύει την
αισιοδοξία και την επέκταση σε όποιο θέμα θέλει να ανακοινώσει. Νιώθει πως είναι
μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου γι’ αυτό ο τρόπος που εκφράζεται είναι
πληθωρικός.
Επαγγέλματα στα οποία
αισθάνεται κοντά είναι του ιερωμένου, του δασκάλου, του δικηγόρου, του γιατρού
και του αγρότη.
«Ωστόσο, είτε γιατί δεν πρόσεξε αυτό το τέχνασμα, είτε γιατί δεν τόλμησε
να προσαρμοστεί σ’ αυτό, η προσευχή τελείωσε και ο καινούργιος κρατούσε το
πηλήκιο στα γόνατά του. Ήταν ένα από κείνα τα πολυσύνθετα καπέλα, όπου έβρισκε
κανείς χαρακτηριστικά της χνουδωτής σκούφιας, του κασκέτου από λουτρ και της
βαμβακερής σκούφιας, από κείνα τα φτηνοπράγματα που η βουβή βρωμιά τους έχει
βαθιά έκφραση, όπως και το πρόσωπο ενός βλάκα. Αβγόσχημο και φουσκωμένο με
μπαλένες, άρχιζε από τρία κυκλικά χειλώματα, ύστερα εναλλάσσονταν, χωρισμένα σε
κόκκινη κορδέλα, ρόμβοι βελουδένιοι κι από τρίχα κουνελιού, έπειτα άνοιγε σαν
σακούλι και τελείωνε μ’ ένα χαρτονένιο πολύγωνο, με κεντήματα από περίπλοκο
σειρήτι, απ’ όπου κρεμόταν, στην άκρη ενός λεπτού, μακριού κορδονιού, μια
τραβέρσα από χρυσές κλωστές, όμοια με βελανιδιά. Ήταν καινούργιο, το κεραμίδι
του έλαμπε.»
Και για να μην φανταστείτε ότι
το συγκεκριμένο απόσπασμα το διάλεξα επιλεκτικά για να σας δείξω πόσο
επεκτάθηκε στην περιγραφή ενός καπέλου, θα σας αναφέρω και άλλα αποσπάσματα για
να το διαπιστώσετε και μόνοι σας.
«Το αγρόκτημα φαινόταν καλό. Έβλεπες μες στους στάβλους, από τις
ανοιχτές πόρτες, δυνατά καματερά άλογα, που έτρωγαν ήσυχα μέσα σε καινούργια
παχνιά. Κοντά στα κτίρια απλωνόταν ένας σωρός
κοπριά, αχνιστή. Κι ανάμεσα στις κότες και στα γαλόπουλα τσιμπολογούσαν
και πέντε έξι παγώνια, πολυτέλεια για τους ορνιθώνες της περιοχής του Κο. Η
στάνη ήταν ένα μακρύ, μακρύ κτίριο, η σιταποθήκη ψηλή με τοίχους λείους σαν την
παλάμη, υπήρχαν στα υπόστεγα δυο μεγάλα κάρα και τέσσερα άροτρα, με τα μαστίγιά
τους, τα σαμάρια τους, που το μάλλινο τρίχωμά τους το βρώμιζε η λεπτή σκόνη
καθώς έπεφτε από τις σιταποθήκες. Η αυλή ανηφόριζε με δέντρα φυτεμένα
συμμετρικά κι η πρόσχαρη φασαρία ενός κοπαδιού από χήνες κοντά στη λίμνη
αντιλαλούσε».
«Το πρόγραμμα των μαθημάτων, που
διάβασε στην ανακοίνωση, του έφερε πραγματικά ζαλάδα: μαθήματα ανατομίας,
μαθήματα παθολογίας, μαθήματα φυσιολογίας, μαθήματα φαρμακευτικής, χημείας και
βοτανικής και κλινικής και θεραπευτικής, άσε την υγιεινή και την ιατρική
ορολογία, όλο ονόματα που δε γνώριζε την ετυμολογία τους, πού ήταν άλλες τόσες
πόρτες αδύτων, γεμάτων σεβαστά σκοτάδια.»
Και αυτά μόνον στις πρώτες πέντε σελίδες του βιβλίου
Τοξότης είναι και ο Γεώργιος Δροσίνης και για να τον
συγκρίνουμε με τον Φλωμπέρ, διάλεξα
το ποίημά του «Καλύβι» !
λαμπαδωτά κλωνάρια ξανεμίζουν
και ροδοβάφονται οι
μηλιές
κι οι γαλανόφυλλες ελιές πολύκαρπες λυγίζουν,
που ανθούν λευκά
τριαντάφυλλα
και κλήματα
αφροστάφυλα τις κρεβατές ισκιώνουν, και κυπαρίσσια
αραδαριά παλεύοντας με το
βοριά ανίκητα ψηλώνουν
συμμαζεμένο, ντροπαλό
σαν καραβάκι στο γιαλό,
κατάλευκο καλύβι
μες σ’ ολοπράσινα
κλαριά
τη χιονισμένη του θωριά μια
δείχνει και μια κρύβει.
Μικρά τα καμαράκια του
και τα παραθυράκια του
κι όλο μικροπλασμένο.
Τόσο μικρό, όσο που
μπορεί την Ευτυχία να χωρεί…
Τι κρίμα που είναι ξένο!
Αιγόκερως
Στον Αιγόκερω σχεδιάζεται το
περίγραμμα που οριοθετεί το σύμπαν και του δίνει μια πλήρη πραγματικότητα.
Η κοσμική κύηση τελείωσε και
βρισκόμαστε στο ζώδιο της κοσμικής γέννας.
Ο ήλιος βρίσκεται στο
κατώτερο σημείο του ζωδιακού στο Χειμερινό
ηλιοστάσιο, στο σκότος.
Στον Αιγόκερω βρίσκεται και η
πύλη του ζωδιακού, «η πύλη της απελευθερώσεως των αθανάτων», όπως την
ονόμαζαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
Πέρασμα από τον υλικό κόσμο
στον πνευματικό.
Σημείο όπου θα κατανοηθούν
τα αποτελέσματα και οι αιτίες, που τα προκάλεσαν.
Εδώ πρέπει να αφομοιωθεί ό,τι
μελετήθηκε και κατανοήθηκε από τον Τοξότη. Δημιουργείται μια ξεκάθαρη άποψη τού
τί είναι και τί μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.Όπως και στα άλλα γήινα ζώδια η πλέον ενισχυμένη ψυχική λειτουργία είναι η αίσθηση, με αποτέλεσμα να λαμβάνονται υπ’ όψιν μόνον πρακτικές συγκεκριμένες και άμεσα αποδοτικές μέθοδοι. Αντιπροσωπεύει την κοινωνική άνοδο, την καριέρα, τον σεβασμό, την αξιοπρέπεια, την αξιοπιστία και τα γεράματα.
Ο θάνατος
Συκοφαντούν τον
θάνατον,
με φονικόν οδόντα
δεν πνίγει ό,τι ζωντανόν,
ουδέ ροφά τα όντα,
ουδέ την ύλην
φθείρει.
Από την φύσην
απαιτεί τον τακτικόν της φόρον,
δρέπει τους στάχεις
τους ξηρούς
και απ’ αυτών τον
σπόρον
προς νέον θέρος
σπείρει.
Με την πνοήν του της
ζωής τα ύδατα ταράττει,
την φύσιν σπρώχν’ εις τα εμπρός
και την οδόν της
φράττει εξόπισθεν με μνήματα.
Συλλέγει
μετ’ επιμονής τα ράκη των αιώνων
και ύλην δίδει
πρόχειρονεις τον τεχνίτην χρόνον προς νέα τεχνουργήματα.
Να πως σκέφτεται ένας Κρόνιος ποιητής για τον θάνατο!
Το σκάφος τούτο
που σοφό τιμόνι το
πέρασε από χίλιες καταιγίδες,
Που άστραψε στα
νερά
των ανοιγμένων
αβύσσων τ’ουρανού.
Το σκάφος τούτο που αμφέβαλαν για την καταγωγή του των θαλασσών οι ορίζοντες.Που κλάψαν μπρος στον ηρωισμό του τα στοιχεία
Και που
σ’ αιωνιότητες
καθρέφτισε τη μεθυσμένη πλώρη του ,
μουγκρίζει στο
μέσον του ωκεανού.
Παρασυρμένο, σαν
όρθιο μισοφέγγαρο,
στην άχνη της
τρικυμίας, μια χάνεται,
μια πάλι βγαίνει ψηλά στην άβυσσο
κι οι ναύτες
άγρυπνοι, θλιβεροί, καταισχυμένοι,
με ματωμένα πρόσωπα
προσεύχονται.
Αιγόκερως είναι και ο Κωστής Παλαμάς. Σαν Κρόνιος έβαλε στο
ποίημά του «Ιερός ο άνθρωπος» την Ερινύα, γιατί οι Αστρολόγοι θεωρούμε
τον Κρόνο, που είναι κυβερνήτης του Αιγόκερω «δίκης οφθαλμόν, ος τα
πανθ’ορά».
Ιερός ο άνθρωπος
Στον άνθρωπο ιερός ας
είναι ο άνθρωπος,
η ζωή και τραγική και αγία
και μία.
Μήτε το ανακρεόντιο
ροδομέθυσμα,
μήτε κ’ οι ολοφυρμοί σου,
Ιερεμία.
Ούτε τα καταφρόνια σας,
οι Τίμωνες,
ούτε κ’ η Ολυμπία,
Επίκουρε, ησυχία.
Μελαγχολία,
δακρυστάλαχτ’ η άνοιξη
και τα τρικυμισμένα τα
στοιχεία
Μαύρη
ομορφιά.
Στον άνθρωπο ο άνθρωπος
ιερός.
Ας μην ξεχνά πως κι η
Ερινύα
Κι αυτή δουλεύει αθέλητα,
σα θεόσταλτη,
για την αγάπη, για την
αρμονία.
Υδροχόος
Το ζώδιο του Υδροχόου
υποδηλώνει την απελευθέρωση από τις κοσμικές και καρμικές αλυσίδες.
Χρησιμοποιώντας την σκέψη το
άτομο εξαναγκάζεται να ερευνήσει και να αυτοαναλυθεί για να εξοντώσει
ο,τιδήποτε άχρηστο μέσα από ένα ευρύτερο σύνολο συνθηκών της ίδιας της
ανθρωπότητας.
Αντιπροσωπεύει τις αλλαγές,
τις κοινωνικές ομάδες, την πολιτική, την έρευνα, την επιστήμη, την φιλία, την
ελευθερία, τα διαζύγια, τα ταξίδια, το εξωτερικό, την ευφυΐα και την τρέλλα.
Πραγματικός Υδροχόος ο Καζαντζάκης μας στέλνει τα μηνύματά
του.
Στο έργο του «Ξημερώνει», που θεωρήθηκε επαναστατικό,
ο κεντρικός ήρωας γύρω από τον οποίο στρέφονται όλοι οι άλλοι, ο Γιατρός, είναι
εναντίον κάθε συμβατικότητας. Ζητάει να γκρεμιστούν τα είδωλα και να πάρει την
θέση τους μια αναμόρφωση που θα είναι το αληθινό ξημέρωμα. Ακούστε πως το
αποδίδει:
«Αφήσετε τον ουρανό, μην υμνείτε
πλεια την μελαγχολία, που χύνουν οι δύσεις των ήλιων και τα παράπονα που
αναστενάζει η θάλασσα, μην υμνείτε πλεια την αγάπη, την υστερική, την ψεύτρα,
τη διεφθαρμένη από θρησκευτικές εκστάσεις κι επιπόλαιες ρομαντικότητες και
ψάλετέ μας την αγάπη την αληθινή, και τη χαρά της ζωής, και τις ανατολές, και
την ευτυχία του μέλλοντος, όταν ξετιναχτούν από πάνω μας και γκρεμιστούνε χαμαί
οι προλήψεις και οι ψεύτικες συνθήκες της κοινωνίας τώρα, όταν οι φυσικοί και κοινωνικοί
νόμοι σμίξουν και γίνουν ένα.
Μάθετε πως η χαρά είναι καθήκον και η
ευτυχία δικαίωμα δικό μας.
Χαιρετίζετε
πρώτα το ξημέρωμα κάθε καινούργιας ιδέας και σκορπάτε την σε ήχους και σε φως.
Οι καρδιές σας θα πηγαίνουν μπρος και θα καίγονται αλλά θα φωτίζουν και θα
δείχνουν τον ανήφορο, που φέρνει στην αλήθεια.
Θα’ ναι το μεγάλο ξημέρωμα! Και τότε θα
χτίσουμε έναν ναό –Γίγαντα, να μπορεί να χωρέσει όλη την ανθρωπότητα και θα τον
αφιερώσουμε στην Αλήθεια και στην Ευτυχία και θ’ αναγγείλουμε στ’ άστρα τη νίκη
του Ανθρώπου».
Τί προοδευτικότερο και
επαναστατικό;
Και στην ποιητική δημιουργία
του «Οδύσσεια» λέει:
Χύθη
το σπλάχνο, ανοίξαν οι ματιές, το χτυποκάρδι εστάθη
κι ο
μέγας τους τινάχτη στην κορφή της άγιας λύτρωσής του
τρεμόπαιζε
τις άδειες φτερούγες κι ορθή μες στον αγέρα
πηδάει
λευτερώθη απ’το στερνό κλουβί, η λευτεριά του.
Σαρκαστικός Υδροχόος ο Σουρής κριτικάρει τα πάντα, ειρωνικά
διαμαρτυρόμενος:
Φόροι
Βάλετε φόρους εις την
πτωχή μας ράχη,
ποτίστε με το αίμα μας την
άρρωστη πατρίδα,
Σεις το κρασί και τον
καπνό να πίνετε μονάχοι
κι εμείς να σας κυττάζουμε
με μάτι σαν γαρίδα.
Βαριά φορολογήσετε και το
νερό που τρέχει,
βάλετε φόρους, βάλετε, κι
η ράχη μας αντέχει.
Ό,τι καλό κι αν έχουμε
απάνω σας ας μείνει,
στα πρόσωπά μας ας χυθεί του
μαρασμού το χρώμα,
Μ’εμάς το ισοζύγιο του
έθνους μας ας γίνει,
φορολογήσετε και αυτή τη
σάρκα μας ακόμα.
Του κρέατός μας κόβετε καμιά
παχιά λωρίδα
και τρώγετέ την λαίμαργα
μαζί με την πατρίδα.
Ό,τι κι αν τρώνε οι φτωχοί,
το έθνος ας τα τρώγει,
ό,τι κι αν πίνουν οι φτωχοί,
το έθνος ας το πίνει,
Χορταίνετε σαν Λούκουλοι
μ’εμάς το σκυλολόγι
κι εμείς θα σας γνωρίζουμε
γι’ αυτό ευγνωμοσύνη.
Τέτοιοι χωριάτες που’ μαστε
αντέχουμε εις όλα,
και ούτε τόσο εύκολα τινάζουμε
τα πόδια.
Μ’ αυτόν το νόμο έζησε ο κόσμος
και θα ζήσει,
τη δύναμή του προσκυνά η κάθε
κοινωνία,
δεν ημπορεί καθένας μας βεβαίως
να πλουτίσει
γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η
αρμονία.
Φτώχεια και πλούτος!…ζήτημα του
καθενός αιώνος.
Ιδού το τέλος κι η αρχή του φοβερού αγώνος.
Ιχθύες
Το ζώδιο των Ιχθύων αποτελεί
την αγνή ουσία ολόκληρου του κόσμου.
Οι παγκόσμιες ανθρώπινες
συνθήκες βιώνονται μέσω της ατομικής προσωπικότητας.
Η μεταφορά του εξωτερικού στο
εσωτερικό είναι δυνατόν να οδηγήσει την προσωπικότητα σε αρχέγονη κατάσταση.
Εδώ έχουμε τέλεια καταστροφή των μορφών με αποτέλεσμα την υπερίσχυση του ατόμου
απέναντι σε ό,τι είναι αμορφοποίητο.
Αντιπροσωπεύει την αγάπη, τη φαντασία, το
Θείο, την τέχνη, την διαίσθηση και τις ιδέες.
Ο πρώτος Ιχθύς που θα σας
παρουσιάσω είναι ο Ανδρέας Κάλβος:
Μιλώντας για την Ελλάδα, λέει με ονειρικό λυρισμό:
Αλλά
ευτυχής ή δύστηνος, όταν το φως επλούτει
τα βουνά και τα
κύματα,
Σε, εμπρός των
οφθαλμών μου, πάντοτες είχον.
Συ, όταν τα
ουράνια ρόδα
με το αμαυρότατον πέπλον σκεπάζει η νύχτα
Συ, είσαι των
ονείρων μου η χαρά μόνη.
Τι
είσαι, ειπέ μου, πλάσμα
φάντασμα του
νοός μου τεταραγμένον.
Ή ζωντανός
είσ’ άνθρωπος
και κατοικείς
στους τάφους.
Χαμογελάεις;
Αν άφηκας τον Άδην
ή ο Παράδεισος
ειπέ μου αν σ’ έχει.
Εδώ θα δώσω αποσπάσματα από
ποιήματα του Βίκτωρος Ουγκώ για να
συγκρίνετε:
Ο
προφήτης και ο ποιητής επιλέγουν να είναι επάνω από την ανυπαρξία.
Η
γη ακούει ανήσυχη αυτόν τον Αρχάγγελο
και αυτόν τον γίγαντα.
Το
αθυρόστομο πλήθος,
ένα
σύνολο λύκων και σκύλων που περιφέρονται κάτω από τον ουρανό.
Αυτό
το μαύρο αρνητικό συνοθύλευμα, γαβγίζει
πίσω από την ευφυϊα,
Την
ευφυϊα που εξετάζει το Θεό.
Μια
αίσθηση τρόμου
κάνει το φτερό του πουλιού
να τρέμει.
Όλα αισθάνονται τον πόνο.
Το λουλούδι υποφέρει κάτω από το κλαδευτήρι
και κλείνεται όπως
κλείνονται τα βλέφαρα.
Το χρώμα στο μάγουλο μιας
γυναίκας
είναι το αίμα των ρόδων…
Πιστεύω, να σας βοήθησα να
σκεφτείτε πώς οι ποιητές, -διαφορετικοί ποιητές- εκφράστηκαν με τον ίδιο τρόπο,
μόνο με τον Ήλιο τους στο ζώδιό τους.
Ευγενία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου