Πανσέληνος Ταύρου

«Παρὰ ποσὶ δ’ Ἡνιόχου κεραὸν πεπτηότα Ταῦρον μαίεσθαι, τὰ δέ οἱ μάλ’ ἐοικότα σήματα κεῖται. Τοίη ἡ κεφαλὴ διακέκριται, οὐδέ τις ἄλλῳ σήματι τεκμήραιτο κάρη βοός, οἷά μιν αὐτοὶ ἀστέρες ἀμφοτέρωθεν ἑλισσόμενοι τυπόωσιν καὶ λίην κείνων ὄνομ’ εἴρεται, οὐδέ τοι αὕτως νήκουστοι Ὑάδες. Ταὶ μέν ῥ’ ἐπὶ παντὶ μετώπῳ Ταύρου βεβλέαται, λαιοῦ δὲ κεράατος ἄκρον καὶ πόδα δεξιτερὸν παρακειμένου  Ἡνιόχοιο εἷς ἀστήρ ἐπέχει, συνεληλάμενοι δὲ φέρονται. Ἀλλ’ αἰεὶ Ταῦρος προφερέστερος  Ἡνιόχοιο εἰς ἑτέρην καταβῆναι, ὁμηλυσίῃ περ ἀνελθών». (Άρατος 167 – 178).

«Κοντά στα πόδια του Ηνίοχου τα κέρατα του σουφρωμένου Ταύρου να αναζητήσετε. Έχει σημάδια ευκολογνώριστα. Διακρίνεται θαυμάσια η κεφαλή του, που δεν μπορούμε καλύτερα να περιγράψουμε παρά μονάχα με τα άστρα που στρεφόμενα παρουσιάζουν το σχήμα του και ονόματα έχουν γνωστά. Και δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει ακούσει για τις Υάδες που βρίσκονται στο μέτωπο του Ταύρου. Ένα μονάχα αστέρι κάνει την άκρη του αριστερού κεράτου γειτονική με το δεξί πόδι του Ταύρου. Αυτά τα δύο σημάδια προχωρούν μαζί. Αλλά ο Ταύρος όντας πιο κάτω από τον Ηνίοχο δύει πάντα πριν από αυτόν αν και σύγχρονα με εκείνον ανατέλλει».




 

 

                                                                           Σύμβολο Άλεφ


Ο Ταύρος είναι ένας πολύ μυστηριώδης αστερισμός του Ζωδιακού που συνδέεται με όλους του «Πρωτογεννημένους» ηλιακούς θεούς. Βρίσκεται κάτω από την επίδραση του γράμματος Α. Το σύμβολο Άλεφ υπήρχε και στο φοινικικό αλφάβητο. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο αστερισμός αυτός, ονομάζεται ο «Ένας», ο «Πρώτος», εξ αιτίας αυτού του γράμματος.

---

O Nόννος ο Πανοπολίτης, εποποιός του Ε΄ αίώνα μ.Χ. από την Πανόπολη της Αιγύπτου, στο τρίτο κεφάλαιο των Διονυσιακών του, μετά την νίκη του Διός επί του Τυφωέως και τις ουράνιες αλλαγές, ξεκινά και αυτός από τον αστερισμό του Ταύρου και του Ωρίωνος λέγοντας τα εξής:

"Με το που τελείωσε η μάχη έφυγε και ο χειμώνας. Ο Ωρίων ανέτελλε αποκαλύπτοντας μέσα από το ανέφελο θηκάρι του την αστραφτερή επιφάνεια του σπαθιού του. Τα παγωμένα ίχνη του Ταύρου που έδυε δεν λούζονταν πια στην στρογγυλή λίμνη. Στα μέρη της διψασμένης Άρκτου, της γεννήτριας των βροχών, το πετρωμένο νερό δεν προχωρούσε πλέον με ίχνη στεγνά."

Ο Ταύρος είναι το σύμβολο της δυνάμεως και της αναπαραγωγικής ικανότητος – ο Λόγος – έτσι εξηγούνται και τα κέρατα στο κεφάλι της Ίσιδος της θηλυκής όψεως του Όσιρη και του Ώρου, γιατί οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ότι ο αστερισμός του Ταύρου απεικόνιζε τον θεό Άπι ή τον Όσιρη.

                          Όσιρις και Άπις                                                         Όσιρις – Ώρος - Ίσις

Η λατρεία του Ταύρου και μετά του Κριού απευθύνονταν σε μία και την αυτή δύναμη της γενετικής δημιουργίας από δύο όψεις: την ουράνια ή κοσμική και την γήινη ή ανθρώπινη.
Όλοι οι Κριοκέφαλοι θεοί ανήκουν στην τελευταία όψη, την γήινη ή ανθρώπινη, ενώ ο Ταύρος στην πρώτη, την ουράνια, την κοσμική.

Ίσως ανήκει στην ουράνια όψη, γιατί υπήρξε ένας από τους αρχαιότερους και σημαντικότατους αστερισμούς, πιθανόν μάλιστα, να είναι ο πρώτος ο οποίος σχηματίστηκε στον ουρανό, γιατί εντός του βρισκόταν το εαρινό, ισημερινό σημείο μεταξύ των ετών 4000 και 1700 π.Χ. ενώ σήμερα, το αντίστοιχο σημείο βρίσκεται μέσα στον αστερισμό των Ιχθύων.
Αυτό, όπως αναφέρεται στα αρχαία μας κείμενα μπορεί να συνέβη όταν εκπυρώθηκε ο Φαέθων και γι' αυτό θεωρείται ο αστερισμός του Ταύρου ο «πρώτος» επειδή μετά την καταστροφή του Φαέθοντος η ισημερία μετατοπίστηκε στον Ταύρο. Αλλά ας δούμε του λόγου το αληθές:

Ο Πλάτων λέγει ότι η πτώσις των μετεωριτών (τού Φαέθοντος) επέφερε και μία απότομη μετατόπιση του μαγνητικού άξονα της Γης, αφού αναφέρεται:

“Περί της μεταβολής δύσεως και ανατολής ηλίου και των άλλων άστρων, ως άρα όθεν μεν ανατέλλει νυν, εις τούτον τότε τον τόπον εδύετο, ανέτελλε δ’εκ του εναντίου” (Πολιτικός, 269 ,α),

δηλαδή:

“Περί της μεταβολής της δύσεως και της ανατολής του ηλίου και των άλλων άστρων, ώστε από όπου ανατέλλει τώρα, εκεί τότε έδυε και ανέτελλε αντιστρόφως”.

Ο Νόννος ο Πανοπολίτης, πάλι , στα “Διονυσιακά” του, περιγράφει το συμβάν, ως εξής:

“Ο Φαέθων έτρεχε πολύ, οδηγώντας το άρμα στον νότο, στον βορρά, προς το μέρος της δύσεως και πλησίον της ανατολής. Και κλονίστηκε ο ουρανός και διατάραξε την αρμονία του ακινήτου κόσμου. Και αυτός ο διαπεραστικός άξων στο μέσον του ουρανού έγειρε στα πλάγια….Και η ισημερία της Γης, από τον αστερισμό του Δράκοντος, όρμησε προς τον Ταύρο…και με θράσος σταμάτησε στον οκτάποδα Καρκίνο διασκορπισμένος σε δασύτριχους παλμούς…Και στο πίσω μέρος, κοντά στο πέλμα του Λέοντος, στην γειτονική Παρθένο, κτυπούσε η διψασμένη ουρά. Και προς τα δυτικά ο αστερισμός των Ιχθύων, οι γείτονες του Υδροχόου, στα δύο μέρη απομακρύνθηκαν, ο μεν προς νότον και ο άλλος προς Βορρά”….

    Σύμφωνα με τον γνωστό μύθο…η διείσδυση του Σκορπιού στα όρια του Ωρίωνος…

“κατατρόμαξε τα άλογα του Φαέθοντος, που άρχισαν να τρέχουν και να κατακαίνε τη Γη”.

Αναγνωρίζεται εύκολα από έναν λαμπρό αστέρα πρώτου μεγέθους τον Λαμπαδία ή Αλντεμπαράν. Η ποιότητα τού εν λόγω αστέρα έχει σχέση με το τρίτο μάτι, δηλαδή, την ενόραση.

 
Οι πλανήτες που κυβερνούν το ζώδιο του Ταύρου είναι:

Α) Κυβερνήτης Εξωτερικός η Αφροδίτη.

Β) Κυβερνήτης Εσωτερικός ο Ήφαιστος  και Ιεραρχικός, πάλι, ο Ήφαιστος.

Ας δούμε τί μας παρουσιάζουν αυτοί οι δύο Θεοί - Πλανήτες μέσα από τον «Κρατύλο» του Πλάτωνος.

Ερμογένης: Για τον Ήφαιστο, τι νομίζεις;

Σωκράτης: Στ’ αλήθεια, για τον ευγενή «γνώστη του φωτός» (φάεος ίστορα) με ρωτάς;
Ερμ:Ναι.

Σωκ:Αυτός δεν είναι πασίγνωστος ως «Φαίστος», με την προσθήκη του ήτα;
Ερμ:Πιθανότατα, αν, κατά πώς φαίνεται, δεν έχεις άλλη γνώμη.

Ερμ: Και σχετικά με τα ονόματα Διόνυσος και Αφροδίτη;

Σωκ: Σπουδαίες ερωτήσεις γιε του Ιππόνικου, γιατί η απόδοση των ονομάτων τούτων στους Θεούς οφείλεται και σε σπουδαίους, αλλά και σε παιδιάστικους λόγους….Για το όνομα της Αφροδίτης δεν είναι σωστό να διαφωνήσουμε με τον Ησίοδο, αλλά θα συμφωνήσουμε ότι επειδή γεννήθηκε από τον «αφρό» ονομάστηκε Αφροδίτη.

Βαθμολογώντας τους δύο Κυβερνήτες του Ταύρου, την Αφροδίτη, Εξωτερικό Κυβερνήτη και τον Ήφαιστο (Φαίστο) Εσωτερικό και Ιεραρχικό λεξαριθμικά, έχουμε:

Φαίστος   =  500+1+10+200+300+70+200 =  1281 = 12 = 3

Αφροδίτη = 1+500+100+70+4+10+300+8 = 993 = 21 = 3

Ακριβώς για τον αριθμό 3, με την έννοια της Αφροδίτης, μας μιλάει και ο Ορφικός Ύμνος

«Ω, μητέρα της Ανάγκης, γιατί τα πάντα προέρχονται από σένα, που μπλέχτηκες με τον κόσμο και κυριαρχείς σε τρία μερίδια».

Δηλαδή, ο Ήφαιστος και η Αφροδίτη, αποδίδοντας την Πυθαγόρεια Τριάδα, εμπεριέχονται στην τριαδικότητα του Σύμπαντος, σαν Μορφικοί Δημιουργοί, ενώνοντας την Δυαδικότητα - το Αρσενικό και το Θηλυκό -  και παράγοντας  απόγονο, σε οποιαδήποτε μορφή, είτε αυτή ανήκει στο Πνευματικό Βασίλειο, με την έννοια του Χριστιανικού Αγίου Πνεύματος, είτε στο Γήινο Βασίλειο, δημιουργώντας όλων των ειδών τις μορφές, σε Συμπαντικό Επίπεδο. 

Είναι δηλαδή μετά τον Δημιουργό, ο συνθετικός Λόγος - Κρίκος, που εκφέρεται για την Δημιουργία των Μορφών είναι ακριβώς οι λέξεις: «Γεννηθήτω…και εγένετο».

Επειδή αντιπροσωπεύουν, όχι μόνον Μεταφυσικά, αλλά και Ζωδιακά τον Λόγο, είναι Κυβερνήτες του Ταύρου γιατί ο Ταύρος, σαν Ζώδιο, εξουσιάζει το λαιμό το συγκεκριμένο σημείο του σώματός μας που εκφέρει Λόγο.

Ο Συμπαντικός λοιπόν και Πλανητικός Λόγος σχετίζονται με τον Ταύρο.

Επίσης, η Αφροδίτη κατά τον Άλαν Λήο είναι η ανθρώπινη ψυχή, μα και ο Ήφαιστος του Ελληνικού Πανθέου λαμβάνει υπόσταση ως θείος σπινθήρ στην αγκαλιά της Ψυχής. Ενώθηκαν, η ανθρώπινη  Ψυχή με τον Θείο Σπινθήρα και ήρθαν στα κατώτερα επίπεδα της ύλης επάνω στην ατραπό της εξελίξεως για να κυριαρχήσουν στην προσωπικότητα και να την οδηγήσουν ξανά στην Πηγή της.

Μέσω του διαλογισμού αυτής της Πανσελήνου, λοιπόν, η επιθυμία για την ύλη και την ιδιοτέλεια μετατρέπεται σε έφεση και αναζήτηση του Θείου Σπινθήρα. Με αυτόν τον τρόπο το σκοτάδι φωτίζεται από το Φως.

Η Πανσέληνος του Ταύρου είναι η ενέργεια της 4^ης ακτίνας, που φέρνει την φώτιση.

Η 4^η ακτίνα εκφράζει την αρμονία μέσω διαμάχης, την φαντασία και την ισορροπία και μέσω αυτών των ιδιοτήτων εκδηλώνεται.   
Στην πανσέληνο του Ταύρου η Ηλιακή ενέργεια της Φωτίσεως φθάνει στην Γη και ενεργοποιεί τον Σταθερό, Ζωδιακό Σταυρό. Οι ενέργειες του Κριού και του Ταύρου είναι συγκεντρωμένες στο δισκοπότηρο της Ιεραρχίας μέχρι την επόμενη πανσέληνο των Διδύμων όπου παραλαμβάνεται η ενέργεια της Αγάπης για να διοχετευθεί στην ανθρωπότητα.

Στην πανσέληνο του Ταύρου,  αστερισμοί και πλανήτες, ανάμεσα στην Γη, το Ηλιακό μας σύστημα και τον μεγαλύτερο Πλανητικό Ζωδιακό, λαμβάνουν εξέχουσα θέση.

Ένα μεγάλο ενεργειακό τρίγωνο αναπτύσσεται μεταξύ της Μεγάλης Άρκτου,(Ursa Major) του Σείριου (Canis Major) και των Πλειάδων (Taurus).

Αυτό το μεγάλο τρίγωνο διοχετεύει ενέργειες από τον Ταύρο στους Θεϊκούς Δημιουργούς των Θρησκειών στον Ήλιο, στον Ήφαιστο, στην Αφροδίτη, στον Πλανητικό Λόγο, στην ανθρωπότητα και στα κατώτερα βασίλεια.

Η Πανσέληνος του Ταύρου ονομάζεται και Πανσέληνος του Βεσάκ.
Λόγω δικών μου προσωπικών βιωμάτων τα οποία ήταν το έναυσμα για να ασχοληθώ με τις Πανσελήνους, θα ακουμπήσω την συγκεκριμένη περιγραφή με την ευλάβεια που της αντιστοιχεί, αναφέροντας ένα από τα γεγονότα τα οποία μου συνέβησαν και για εμένα, πλέον, την τεκμηριώνουν.

Κοιλάδα Βεσάκ

Στη «Συμφωνία του Ζωδιακού» του Τορκόμ Σαραϊνταριάν στη σελίδα 115 διάβασα για πρώτη φορά για τον Θρύλο του Βεσάκ.Ο συγγραφέας αρχίζει το συγκεκριμένο κεφάλαιο με την εξής περιγραφή:

«Υπάρχει μια ψηλή κοιλάδα στις οροσειρές των Ιμαλαΐων, εξακόσια χιλιόμετρα δυτικά της Λάσα και όχι μακριά από το Νεπάλ. Περιβάλλεται από ψηλά βουνά που είναι σκεπασμένα με δέντρα και θάμνους. Η κοιλάδα είναι στενόμακρη στο σχήμα και προς το βορρά έχει ένα στενό πέρασμα, μπροστά στο οποία ορθώνεται ένας τεράστιος βράχος γκριζωπός που διαπερνιέται από μια αστραφτερή ουσία. Είναι περίπου τριάμισι μέτρα μάκρος, ένα μέτρο και ογδόντα εκατοστά πλάτος και ένα μέτρο ύψος. Η κοιλάδα είναι στην πραγματικότητα ένα ψηλό οροπέδιο σκεπασμένο με σκούρο πράσινο χόρτο, σαν ένα τεράστιο χαλί. Στην βορεινή πλευρά του οροπεδίου υπάρχει ένα μικρό ποταμάκι που περνάει μέσα από ένα φαράγγι γεμάτο με πεύκα και κυλάει μερικά χιλιόμετρα μέχρι που χάνεται μέσα σε μια γαλάζια λίμνη.

Δεν υπάρχουν σπίτια στην κοιλάδα. Το μόνο που μπορείτε να δείτε είναι ένας βουδιστικός ναός και τρεις καλύβες εκεί κοντά σε ερειπωμένη κατάσταση».

 Όταν αποφάσισα να γράψω για την Πανσέληνο του Ταύρου του Βεσάκ, μία εμπειρία μου ήταν συγκλονιστική!
Γράφοντας την λέξη Βεσάκ, όπως ακριβώς την έγραψα και τώρα, ξαφνικά η λέξις έγινε Bold (μαύρισε δηλαδή) και έφυγε το Β από την αρχή της λέξης. Πίστεψα ότι πάτησα το Ctrl και το Β.

Συνέχισα, όμως, το γράψιμο, αλλά στην επόμενη αναφορά μου στην ίδια λέξη ήμουν πολύ προσεκτική για να μην μου ξανασυμβεί! Και μου ξανασυνέβη!
Είμαι λίγο «άπιστος Θωμάς» και συνέχισα το γράψιμο. Αλλά και την επόμενη φορά που επανέλαβα την λέξη, με πολύ μεγάλη προσοχή, συνέβη πάλι το ίδιο. Σταμάτησα το γράψιμο και έψαξα στα διάφορα λεξικά που έχω, για να βρω κάτι αντίστοιχο που να συμφωνεί με την συγκεκριμένη λέξη, η οποία  παρουσιαζόταν συνέχεια μαυρισμένη αλλά γραμμένη εσάκ!

Τελικά στην Βίβλο του Αποκρυφισμού της Έλενας Μπλαβάτσκυ βρήκα την σανσκριτική λέξη Σάκα που στην κυριολεξία σημαίνει:

ο Ένας ή Εκα – χρησιμοποιείται για το «Δράκοντα της Σοφίας» ή τις εκδηλωμένες θεότητες, θεωρούμενες συλλογικά.

Ακριβώς αυτό συμβαίνει στην κοιλάδα του Βεσάκ, στην Πανσέληνο του Ταύρου.
Θα συνεχίσω από το ίδιο βιβλίο γιατί θέλω να παρουσιάσω όλη την αναφορά του την σχετική με το θέμα, γιατί είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί περιληπτικά:

«Όταν έρχεται η μεγάλη στιγμή, της Πανσελήνου τα Μεγάλα Όντα αρχίζουν να καταφθάνουν με τους λευκούς μανδύες τους για να συναντήσουν τους μαθητές και φίλους τους και να ανταλλάξουν ευλογίες και λίγες λέξεις χαιρετισμού.

Λίγο αργότερα έρχονται οι τρεις μεγάλοι Κύριοι, με τα αιθερικά τους σώματα και στέκουν μπροστά στον μεγάλο βράχο κυττάζοντας βόρεια. Αυτοί είναι ο Μανού, o Μαϊτρέγια Βούδας -  Χριστός και ο Διδάσκαλος Ρ…Τα Μεγάλα Όντα συναθροίζονται πίσω από τους τρεις Κυρίους, σύμφωνα με τον βαθμό και την τάξη τους…Σχηματίζουν τρεις ομόκεντρους κύκλους και αρχίζουν να ψάλλουν…μια υπέρλαμπρη μορφή γίνεται ορατή στο κέντρο των κύκλων. Τον αποκαλούν με διάφορα ονόματα: Μαϊτρέγια Βούδα, Μποντισάτβα ή Χριστό, Κύριο της Ειρήνης και της Αγάπης….Κρατάει στο χέρι του μία ράβδο Δυνάμεως που Του έχει δοθεί από τον Αρχαίο των Ημερών ακριβώς γι’ αυτήν την περίπτωση. Κανένας Δάσκαλος δεν μπορεί να την αγγίξει εκτός από τον Χριστό, τον Διδάσκαλο όλων των Διδασκάλων. Σε κάθε άκρο τής ράβδου υπάρχει μία μεγάλη διαμαντένια σφαίρα που ακτινοβολεί μία γαλάζια και πορτοκαλιά αύρα μεγάλης ομορφιάς. Οι Μύστες …υποκλίνονται σε Αυτόν …και οι κύκλοι μετατρέπονται σε έναν και σχηματίζουν έναν σταυρό που στο κέντρο του στέκεται ο Χριστός… η επόμενη κίνησις είναι ένα τρίγωνο μέσα στον κύκλο που στην κορυφή του στέκει ο Χριστός…μετά το τρίγωνο επικαλύπτεται με τρία ωοειδή σχήματα που συνδέονται στο κέντρο του τριγώνου στο οποίο στέκει ο Χριστός…Η επόμενη κίνησις είναι ένα εξάκτινο αστέρι και μετά ένα πεντάκτινο…έπειτα αγγίζει πάλι τον Βράχο με την Ράβδο του λίγα λεπτά πριν από την Πανσέληνο … εμφανίζεται στο γαλάζιο ουρανό ένα σημείο φωτός που πλησιάζει αργά, γίνεται όλο και διαυγέστερο και μετατρέπεται στην ακτινοβόλα μορφή του Κύριου Γκαουτάμα Βούδα, σε στάση λωτού με ένα λαμπρό κίτρινο ένδυμα ….που υψώνει το δεξί Του χέρι για ευλογία.

Όταν φτάνει σε ένα σημείο επάνω από τον Βράχο, επισκιάζοντας τους τρεις Κυρίους που τώρα στέκουν κοντά στον Βράχο, εκφωνείται από τον Χριστό η Μεγάλη Επίκλισις και όλοι οι παριστάμενοι πέφτουν γονατιστοί, αγγίζοντας το μέτωπό τους στην Γη.

Από την Εστία του Φωτός μέσα από την Διάνοια του Θεού,

ας διαχυθεί Φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων.
Το Φως ας κατέλθει στην Γη.

Από την Εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού,

ας διαχυθεί Αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Είθε ο Χριστός να γυρίσει στην Γη.

Από το Κέντρο όπου η Θέλησις του Θεού είναι γνωστή,

ο Σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων.

Ο Σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν.

Αυτή η Μεγάλη Επίκλησις δημιουργεί ένα τεράστιο ρεύμα ενέργειας που περνάει μέσα από τις καρδιές των ζηλωτών, των μαθητών, των Μυστών και φτάνει ως τον Θεό. Αυτή είναι η πιο ιερή στιγμή του έτους, η στιγμή που η ανθρωπότης έρχεται σε επαφή με το Θείο. Την ακριβή στιγμή της Πανσελήνου ο Φωτισμένος διαβιβάζει στον Χριστό την ενέργεια της πρώτης ακτίνας που γίνεται δεκτή από τον Χριστό και μετατρέπεται σε θέληση για το καλό.

Ο Χριστός που είναι ο μεγάλος Ιερουργός, απλώνει τα χέρια Του και παίρνει το κύπελλο, το υψώνει πάνω από το κεφάλι Του και το τοποθετεί ξανά στον Βράχο….οι Διδάσκαλοι ψάλλουν ύμνους και ο Μεγάλος Φωτισμένος, αφού ευλογήσει το πλήθος, εξαφανίζεται αργά στο διάστημα. Ο Χριστός διανέμει το ευλογημένο νερό στους Μύστες και σε όλους εκείνους που είναι παρόντες στην κοιλάδα…

Έτσι μία φορά τον χρόνο, στην Πανσέληνο του Ταύρου, η ανθρωπότης φορτίζεται με τις ενέργειες μιας Μεγάλης Χαραυγής και παρουσιάζεται μια σπάνια ευκαιρία για όλους τους ειλικρινείς μαθητές να διευρύνουν την συνείδησή τους και, στην συνέχεια να υπηρετήσουν τους συνανθρώπους τους».*

Ας δούμε μαζί τις γεωμετρικές απεικονίσεις:

Α)   σχηματίζουν τρεις ομόκεντρους κύκλους

Β)   εξάκτινο

Γ)   οι κύκλοι μετατρέπονται σε έναν και σχηματίζουν έναν σταυρό

Δ)   ένα τρίγωνο μέσα στον κύκλο

Ε)   τρία ωοειδή σχήματα που συνδέονται στο κέντρο του τριγώνου

ΣΤ) πεντάκτινο

   
Προβληματίστηκα για άλλη μία φορά, γιατί στην Πανσέληνο του Βεσάκ παρουσιάζονται οι συγκεκριμένοι σχηματισμοί. Οι γνώσεις μου με οδήγησαν στο Υπόμνημα της Πολιτείας του Πλάτωνος από τον Πρόκλο (Β΄ [συν.])

«Η δε τριάς τρεις μεν μόνους αλλήλους [τέμνον]τας κύκλους προς ορθάς ώρισεν. Των δε σχημάτων έλαχεν το εξάγωνον. Διείλεν δε τον ζωδιακόν τριχή, τοις τροπικοίς, τοις δισώμοις, τοις στερεοίς. Τας δε θέσεις των κ[ινο]υμένων απετέλεσεν τριττάς, κέντρων επαναφορών αποκλιμάτων. Τους δε της Σελήνης αναβατικούς και καταβατικούς τρεις εκατέρους εποίησεν. Τα δε κινήματα της ανωμαλίας έστησεν (έστι γαρ απόγεια περίγεια μέσα, και πάλιν αφαιρέσεις στηριγμοί προσθέσεις) και της Σελήνης τας φάσεις ιδίως τας μεταξύ Συνόδων και Πανσελήνων τρεις εκατέρας ούσας διεστήσατο, μηνοειδείς διχοτόμους αμφικύρτους, ιδίοις εκάστην σχήμασιν, εξαγώνω τας μηνοειδείς, τετραγώνω τας διχοτόμους, τριγώνω τας αμφικύρτους. Η δε εξάς τον μεν των ζωδίων κύκλον διείλεν άρσεσιν και θήλεσιν, ως και αν αυτή φύσιν αρρενοθήλυν έχουσα. Των δε τριών κύκλων των προς ορθάς τεμνόντων αλλήλους τας κοινάς τομάς έπηξεν αεί τας αυτάς».

«Το τρία όρισε τρεις ξεχωριστούς κύκλους που τέμνονται μεταξύ τους στην ορθή γωνία. Από τα σχήματα προέκυψε το εξάγωνο. Διαίρεσε το Ζωδιακό σε τρεις ομάδες σημείων, σε τροπικά (Παρορμητικά ζώδια), δίσωμα (Μεταβλητά ζώδια) και στερεά (Σταθερά ζώδια) σημεία. Στην κίνηση των άστρων καθόρισε τις τρεις θέσεις των κέντρων, των εμφανίσεων και των αποκλίσεων. Έκανε τον καθένα από τους τόπους των αναβάσεων και των καταβάσεων της Σελήνης στον αριθμό τρία. Καθόρισε τις κινήσεις της ανωμαλίας (διακρίνουμε πράγματι το απόγειο, το περίγειο, τη θέση στο κέντρο από τη μία και τις προόδους από την άλλη, τις στάσεις και τις παλινδρομήσεις). Ανάμεσα στις φάσεις της Σελήνης που τοποθετούνται μεταξύ των συνόδων (με τον Ήλιο) και τις Πανσελήνους διέκρινε τρεις ξεχωριστές ομάδες, τις φάσεις σε μηνοειδείς, διχοτόμους και αμφικύρτους, αποδίδοντας στην καθεμιά ένα σχήμα, το εξάγωνο στις μηνοειδείς, το τετράγωνο στις διχοτόμους και το τρίγωνο στις αμφίκυρτες. Το έξι διαίρεσε τον κύκλο του Ζωδιακού σε αρσενικά και θηλυκά σημεία, σύμφωνα με τη φύση του, καθώς το έξι έχει φύση αρσενικού και θηλυκού μαζί. Για τους τρεις κύκλους που τέμνονται μεταξύ τους στην ορθή γωνία τους όρισε τις (εξι) κοινές τομές τους έτσι που να μείνουν για πάντα ίδιες».

Και συμπεραίνει:

    «Ο μεν κύκλος εικών έστι νου…

       Η μεν τριάς (εικών) του όντος…

       Νους δε η πεμπτάς ούσα…»

    Όλες αυτές οι ενέργειες των Μεγάλων Δασκάλων και οι ερμηνείες των σχηματισμών που συνέβαιναν μας αποκαλύπτουν την σημαντικότητα της Πανσελήνου του Ταύρου ή του Βεσάκ.

Ο Άθλος του Ηρακλή, που αναφέρεται σε αυτήν την Πανσέληνο είναι «Η σύλληψις του Ταύρου της Κρήτης».

Ο μύθος αναφέρει ότι ο Ταύρος αναδύθηκε από τα κύματα, στην Κρήτη και ο Μίνωας είχε υποσχεθεί να τον θυσιάσει στον Ποσειδώνα. Ο Ταύρος όμως ήταν τόσο όμορφος που ο Μίνωας τον κράτησε για τα κοπάδια του και θυσίασε άλλον ταύρο στην θέση του. Για να τον τιμωρήσει ο Ποσειδών έκανε την Πασιφάη (το Φάος όλων =  Το Φως όλων) να τον ερωτευτεί και τον έκανε τόσο άγριο ώστε ο Ευρυσθέας ζήτησε από τον Ηρακλή να τον πιάσει και να τον πάει στις Μυκήνες. Ο Ηρακλής τον έριξε αναίσθητο με το ρόπαλό του και τον έφερε στις Μυκήνες. Για πολύ καιρό ο Ταύρος περιφερόταν στην Πελοπόννησο και περνώντας τον Ισθμό έφτασε στον Μαραθώνα. Εκεί τον έπιασε ο άλλος ήρωας, ο Θησέας και τον θυσίασε στον Απόλλωνα.

Στον μύθο αυτό, ο Ηρακλής είναι ο Λόγος, που διέσχισε την θάλασσα της Ύλης και έφτασε στην Κρήτη, ελευθέρωσε τον Ταύρο, την ανθρώπινη Ψυχή και την έφερε πίσω, στον προορισμό της, στο Απολλώνιο Φως.                             

Στα Αρχαία Μυστήρια οι τελετουργίες, της Πανσελήνου του Ταύρου, λάμβαναν χώρα στα Αιγυπτιακά Μυστήρια του Σέραπι, στο Λούξορ της Αιγύπτου, στον τάφο του Ουράνιου Ταύρου.

Ο Σέραπις ήταν ένας μεγάλος ηλιακός θεός που αντικατέστησε τον Όσιρη στη λαϊκή λατρεία και προς τιμήν του εκφωνούσαν τα επτά φωνήεντα. Συχνά παρουσιαζόταν στις αναπαραστάσεις του σαν όφις «Δράκοντας Σοφίας».

Κατά την περίοδο του Χριστιανισμού ήταν ο μεγαλύτερος θεός της Αιγύπτου.

Ίσως, μετά από τόση επικοινωνία μαζί σας με τις Πανσελήνους, σας έχει δημιουργηθεί το ερώτημα:

-  Τί καταφέρνουμε με την συμμετοχή μας στα Μυστήρια της Πανσελήνου;

Τίποτα περισσότερο από το να προχωρήσουμε με μεγάλα βήματα μέσα στην συμπαντική συνειδητοποίηση της εξελίξεως της Ψυχής μας πλησιάζοντας το Θείο Φως. Αυτή η συνειδητοποίησις μάς οδηγεί σε μεγαλύτερη γνώση και ψυχική ελευθερία παίρνοντας απαντήσεις με σαφήνεια στα ερωτήματά μας όποια και αν είναι αυτά αρκεί να μην εμπεριέχουν προσωπικό όφελος ή να λειτουργούν εις βάρος των άλλων. Αυτές τις απαντήσεις δεν μπορούμε να τις προσεγγίσουμε με κανέναν άλλο τρόπο παρά μόνον μέσα από την προσευχή μας την ημέρα της, γιατί όπως έχω αναφέρει την ημέρα της Πανσελήνου προσλαμβάνουμε

το μέγιστο υλικό και νοητικό φως του Ήλιου και της Σελήνης, επάνω στην Γη.

 Έτσι, κάθε Πανσέληνος, μας προσφέρει το δικό της επίπεδο Μυήσεως και εμείς μέσω αυτού εξελισσόμαστε.                                  

Η Πανσέληνος του Ταύρου θα γίνει στις 7 Μαΐου, στις 17 μοίρες και 20΄ πρώτα λεπτά του ζωδίου του Σκορπιού, στις 13:46 μ.μ. ώρα Ελλάδος και δεν θα είναι ορατή στον ελληνικό ουρανό μας. Άρα η προσευχή μας μπορεί να γίνει το βράδυ της 6ης Μαΐου.

Το μήνυμα της Πανσελήνου του Ταύρου είναι:

«Όποιον σπόρο έσπειρες, αυτόν θα θερίσεις»

γιατί στο ζώδιο του Κριού, ο σπόρος, στην προηγούμενη Πανσέληνο, έχει σπαρεί.

Ας προσευχηθούμε όλοι μαζί, αφού έχουμε κατανοήσει το νόημα της Πανσελήνου του Ταύρου, για να είναι το αποτέλεσμα της Προσευχής μας δυνατό:

«Ας δω το Φως που επαναφέρει στην Καρδιά του Θεού. Ας ανοίξουν οι Δώδεκα πύλες και η εγωιστική τάσις της ανθρώπινης προσδοκίας, ας γίνει αργά μάθησις για να κατανοηθεί σιγά – σιγά η Ουράνια Αλήθεια.

Η Γνώσις μού την διδάσκει, με εξαγνίζει και βοηθά τους σπόρους που έσπειρα να φυτρώσουν και να δώσουν υγιείς καρπούς. Ενώ η Γνώσις με βοηθά να πλησιάσω την Ουράνια Αλήθεια, η ψυχή μου, βρίσκεται στον δρόμο της Ζωής, που είναι σκοτεινός και προσκολλημένος στην Ύλη. Θέλω η Ύλη αυτή να γίνει Πνευματικότης. Γι’ αυτό αναζητώ, συνεχώς, το Καθαρό Φως, τον Θείο Σπινθήρα, που λάμπει ψηλά και μέσα μου.  Η ψυχή μου ζητά αυτό το Φως, το Φως της Κατανοήσεως για να μάθει να αγωνίζεται γι’ αυτήν.
Ζητώ την βοήθειά Σας για να καταφέρω να βρω την πραγματική Αλήθεια που δεν θα μπορεί να μου κρύψει κανείς, όσο και αν προσπαθήσει. Γιατί κανείς δεν μπορεί να σβήσει το Ουράνιο Φως, όταν αυτό λάμψει μέσα μας». 

Γένοιτο

Τελειώνοντας θα αναφέρω δύο αποσπάσματα:

α) το γνωστό απόσπασμα, το οποίο μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, αρχίζοντας το Ευαγγέλιό του:

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν και Θεός ἦν ο Λόγος»

και β) το απόσπασμα από την σωζόμενη διδασκαλία του Ηρακλείτου:

  «Ἡράκλειτος μὲν οὖν φησιν εἶναι τὸ πᾶν διαιρετὸν ἀδιαίρετον, γενητὸν ἀγένητον, θνητὸν ἀθάνατον, λόγον αἰῶνα, πατέρα υἱόν, θεὸν δίκαιον· οὐκ ἐμοῦ ἀλλὰ τοῦ Λόγου ἀκούσαντας ὁμολογεῖν σοφὸν ἔστιν ἕν πάντα εἶναι ὁ Ἡράκλειτός φησι.»

«Το παν είναι διαιρετό και αδιαίρετο, γενητό και αγένητο, θνητό και αθάνατο, λόγος και χρόνος, πατέρας και υιός, θεός και δίκαιο. Αν ακούσετε όχι εμένα αλλά τον Λόγο, είναι σοφό να ομολογείτε ότι τα πάντα είναι Έν».

Ηράκλειτος απ. 50, αναφ. Ιππόλυτος Τί το ορθότερο θα μπορούσαν να είχαν πει;

                                 Σας ευχαριστώ

Ευγενία

Βιβλιογραφία

«Οι Άθλοι του Ηρακλή» της Αλίκης Α. Μπέιλυ – LUCIS PRESS LIMITED

«Βίβλος Αποκρυφισμού» της Έλενας Μπλαβάτσκυ – Εκδόσεις «Κέδρος»

ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ των LIDDEL & SCOTT  Εκδόσεις ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ

ΛΕΞΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΤΖ. ΚΟΥΠΕΡ Εκδόσεις ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Τα «Φαινόμενα και Διοσημεία» του Αράτου του Σολέως

Ευαγγέλου Σπανδάγου – Εκδόσεις «Αίθρα»

Οι «Καταστερισμοί» του Ερατοσθένους του Κυρηναίου – Ευαγγέλου Σπανδάγου –Εκδόσεις Αίθρα

«Η Συμφωνία του Ζωδιακού»  - Τορκόμ Σαραϊνταριάν – Εκδόσεις «Πνευματικός Ήλιος»
  
 ¨Διονυσιακά" Νόννου Πανοπολίτη- Εκδόσεις Κάκτος                                       

                    «Κρατύλος του Πλάτωνος» - Εκδότης Χατζόπουλος

*Σε υποσημείωση στο βιβλίο αναφέρεται ότι στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, αυτή η τελετή δεν θα τελείται, παρ’ όλο που η επαφή της Πανσελήνου του Ταύρου θα συνεχίσει να είναι η ύψιστη ευκαιρία για να ερχόμαστε σε επαφή με την ενέργεια του Προπυργίου.