Πανσέληνος Διδύμων

«Αυτοί λέγεται ότι είναι οι Διόσκουροι. Αφού ανατράφηκαν στην Λακωνική, απέκτησαν φήμη. Ως προς την φιλαδέλφια υπερείχαν από όλους γιατί ούτε για την εξουσία, ούτε για κάτι άλλο μάλωσαν. Επειδή ο Ζευς ήθελε να θυμούνται την ομόνοιά τους, τους ονόμασε Διδύμους και τους τοποθέτησε στα άστρα. Έχουν δε αστέρες, αυτός μεν που είναι ανεβασμένος στον Καρκίνο έναν λαμπρό αστέρα στην κεφαλή, σε κάθε ώμο από έναν λαμπρό, στο δεξί χέρι έναν, σε κάθε γόνατο έναν.


                                                       
 Ο επόμενος έχει  στην κεφαλή έναν λαμπρό. Στον αριστερό ώμο έναν λαμπρό σε κάθε μαστό από έναν. Στον αριστερό αγκώνα από έναν, στο άκρο του χεριού έναν. Στο αριστερό γόνατο έναν. Σε κάθε πόδι έναν κάτω από το αριστερό πόδι έναν, ο οποίος ονομάζεται Πρόπους. Σύνολο δεκαεφτά».

---

Το όνομα του Αστερισμού των Διδύμων δεν μπορεί να αποδοθεί σε κάποιον συγκεκριμένο αστρονόμο ή συγγραφέα, καθώς η έννοιά τους αναφέρεται στα δύο κυρίαρχα άστρα τους, στον Κάστορα (α Διδύμων) και στον Πολυδεύκη (β Διδύμων).






 

Για τους Αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους ήταν οι Διόσκουροι, οι δίδυμοι γυιοι της Λήδας και του Διός, ο οποίος συνευρέθη με την Λήδα μεταμορφωμένος σε κύκνο.
Ο Πλούταρχος τους αποκαλούσε Σιώ από τους δύο θεούς των Σπαρτιατών και Άνακες (βασιλιάδες), ο δε Θεοδώρητος Εφεστίους, δηλαδή Θεούς της οικογένειας. 

Σχετικά λατινικά ονόματα είναι τα Dii Samothraces, από τον τόπο λατρείας των Καβείρων στην Σαμοθράκη, μία εκδοχή κατά την οποία ο αστερισμός παριστάνει δύο Καβείρους, γυιους του Ηφαίστου και της Καβείρας των οποίων η λατρεία ξεκίνησε στην Σαμοθράκη από τους Πελασγούς ή στην Ιταλία από τον Αινεία και Dii Germany (οι Αδελφοί Θεοί ή Πανόμοιοι Θεοί).(2)

Αντιθέτως ο Μανίλιος αποκαλούσε τους Διδύμους Phoebi Sidus (άστρο του Φοίβου), ως υποκείμενους στην προστασία του Απόλλωνος. 

Σπανιότερα, δυάδες μη διδύμων μυθολογικών προσώπων έπαιρναν την θέση των Διοσκούρων, όπως οι:

Απόλλων και Ηρακλής,
Τριπτόλεμος και Ιασίων,
Θησεύς και Πειρίθοος. 

Ως ζωδιακός αστερισμός οι Διόσκουροι συνδέθηκαν με την Αστρονομία για την αποτελεσματική τους βοήθεια στους συντρόφους τους, Αργοναύτες, κατά την καταιγίδα που έθεσε σε κίνδυνο την «Αργώ». Για τον λόγο αυτό ο αστερισμός συμβολιζόταν αρκετές φορές με δύο αστέρες επάνω από ένα πλοίο.

Ποιοί, όμως, ήταν οι Διόσκουροι και ποιό είναι το νόημά τους μεταφυσικά; 

Αρχικά, αν θέλουμε να χωρίσουμε την λέξη στα συνθετικά της μας φανερώνει ότι είναι οι: 

Διός - Κούροι = νέοι του Διός. 

Έχω αναφέρει ότι ο Δίας σε ένα επίπεδο, όχι μεταφυσικό, αλλά γήινο, αντιπροσωπεύει το φυσικό και αστρικό σώμα. Όταν, λοιπόν, το αστρικό σώμα καλύπτεται με στερεά σάρκα, ο άνθρωπος αναπτύσσει ένα φυσικό σώμα. Επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να αναφερθώ σε αυτό το μυστήριο, εδώ, είναι σκόπιμο να τονίσω την σημασία της αλληγορίας των Διοσκούρων, όπως πολύ ωραία μάς την αναπτύσσει η ΄Ελενα Μπλαβάτσκυ: 

«Στο βιβλίο ΧΙ, 298 – 304 της Οδύσσειας, η Λήδα αναφέρεται σαν σύζυγος του Τυνδάρεω, η οποία γέννησε από τον σύζυγό της «δύο γυιους με γενναία καρδιά», τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Ο Δίας, αμέσως, μετά την γέννησή τους τους προικίζει με το δώρο τού να παραμείνουν ημι–αθάνατοι δηλαδή, να ζουν και να πεθαίνουν, καθένας με την σειρά, μέρα παρά μέρα (ετερήμεροι). Οι Τυνδαρίδες, οι δίδυμοι αδελφοί είναι ένα αστρονομικό σύμβολο και συμβολίζουν την ημέρα και την νύχτα, έτσι και οι γυναίκες τους, η Φοίβη και η Ιλάειρα, θυγατέρες του Απόλλωνος ή του Ηλίου, ήταν η προσωποποίησις της Αυγής και του Λυκόφωτος. Ο Πίνδαρος εμφανίζει την Λήδα να ενώνεται το ίδιο βράδυ με τον σύζυγό της καθώς και με τον πατέρα των Θεών, τον Δία. Έτσι ο Κάστωρ είναι γυιος θνητού, ενώ ο Πολυδεύκης γυιος αθανάτου. Στην αλληγορία αναφέρεται ότι σε ένα ξέσπασμα εκδικήσεως εναντίον των Αφαριδών, ο Πολυδεύκης σκοτώνει τον Λυγκέα «Λυγκέως οξυωπέστερον βλέπεις», «εκείνος που το βλέμμα του από όλους τους θνητούς ήταν το πιο διαπεραστικό» αλλά και ο Κάστωρ πληγώνεται από τον Ίδα «εκείνον που βλέπει και γνωρίζει». Ο Δίας τελειώνει αυτό το δυσάρεστο γεγονός ρίχνοντας τον κεραυνό του και σκοτώνοντας τον Ίδα και τον Λυγκέα. Ο Πολυδεύκης απελπισμένος που χάνει τον αδελφό του παρακαλεί τον πατέρα του τον Δία να σκοτώσει και αυτόν. Όμως αυτό δεν μπορούσε να γίνει γιατί ο Πολυδεύκης ήταν αθάνατος. Δέχθηκε, όμως, ο Δίας να περνά ο Πολυδεύκης την μισή του ζωή στον Ουράνιο Όλυμπο και την άλλη μισή στον τάφο με τον αδελφό του. 

Πρόκειται για μυθολογική φαντασία; 

Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό. Δεν είναι η εξήγηση που δίνει ο Πλούταρχος για την πραγματική φιλία, αλλά είναι ο Πολυδεύκης η «Ψυχή» που θέλει να μείνει πάντοτε ενωμένη με τον φορέα της, Κάστορα, «σώμα». «Με αυτόν τον τρόπο προσφέρει στον λιγότερο ευνοημένο, θνητό αδελφό του ένα μέρος της δικής του Θείας φύσεως, συνδέοντάς τον έτσι με την δική του αθανασία». (3)

Είναι ένας σαφής μύθος της ενώσεως της δυναμοενέργειας – Ψυχής με το φθαρτό, γήινο σώμα μας. 

ΑΝ ΥΠΟΤΑΧΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΘΕΛΗΣΗ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ 

Δεν είναι και τόσο δύσκολο αυτό, αν βέβαια, η ελευθερία της βουλήσεώς μας είναι θετική, χωρίς να δεσμεύεται από καταναγκασμούς ή ματαιόδοξες σκέψεις, λειτουργικές, μόνον, για εμάς. Άλλωστε, αυτό είναι και το νόημα των Πανσελήνων:

«να εξισορροπήσουμε την αρνητικότητα που δέχεται το Σύμπαν μας, εκπέμποντας ό,τι καλλίτερο έχουμε μέσα μας, σε ψυχικό επίπεδο, γιατί μόνον η Ψυχή είναι Ενέργεια, όχι το Σώμα μας, η οποία μάς ενώνει με την Πνευματική Ενέργεια της Θεότητος». 

 Άθλος του Ηρακλέους

Ο άθλος του Ηρακλέους που αντιπροσωπεύεται σε αυτή την Πανσέληνο είναι, πάντα κατά την άποψή μου, όχι «Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων», τα οποία τίθενται κατά την σεβαστή άποψη της Αλίκης Μπέιλυ, στην Πανσέληνο των Διδύμων, αλλά «Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες».

«Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων» θα τα τοποθετήσω στην Πανσέληνο του Ζυγού και στην Πανσέληνο του Τοξότη θα τοποθετήσω τον «Ερυμάνθιο Κάπρο». 

Ας αποκρυπτογραφήσουμε μαζί αυτόν τον άθλο, μελετώντας την σημασία των λέξεων: Στυμφαλίδες Ορνιθες. 

Το στύμα, - ατος είναι η Αιολική λέξις στόμα 

Φαλής –ήτος = φαλλός σαν έμβλημα της παραγωγικής δυνάμεως της φύσεως. 

Η λέξις όρνις μεταφορικά σημαίνει τον οιωνό, το προμήνυμα (Όμηρ. Ιλ). 

Αν θελήσουμε να ενώσουμε αυτές τις αναφορές στα μέρη των λέξεων του μύθου νοηματικά από μόνος του ο μύθος αποκρυπτογραφούμενος μας εφιστά την προσοχή μας στα προμηνύματα που μπορούμε να εκφέρουμε από το στόμα μας τα σχετικά με τις έννοιες της γονιμοποιού Δημιουργίας, ώστε αυτά να είναι σύμφωνα με το Θεϊκό σχέδιο. 

Αλλά ας διαβάσουμε τον μύθο: 

Ο Ευρυσθεύς, αυτήν την φορά, διέταξε τον Ηρακλή να καθαρίσει τον βάλτο της Στυμφαλίας από τις τρομακτικές όρνιθες, που κατοικούσαν εκεί. 

Πλησιάζοντας ο Ηρακλής τον βάλτο είδε τα αποκρουστικά όρνεα. Ήταν πελώρια και είχαν σιδερένια ράμφη και νύχια, σαν σπαθιά. Τα φτερά τους είχαν ατσάλινες λεπίδες και τα κραξίματά τους ήταν ανυπόφορα. 

Έτσι μοιάζουν οι σκέψεις μας όταν πνίγονται από το θυμικό μας: έντονες, σκληρές, άκαμπτες, έτοιμες να ξεσκίσουν τις σάρκες μας και να μας νεκρώσουν νοητικά. 

Είναι τα γνωστά συναισθήματα που μας κατακλύζουν όταν τίποτα γύρω μας δεν μας βοηθάει να συνεχίσουμε! 

Τρία όρνεα, (τρίτο ζώδιο, του Ζωδιακού Κύκλου είναι οι Δίδυμοι), βλέποντας τον Ηρακλή τού επιτέθηκαν.
Με το ρόπαλό του, όμως, ο Ηρακλής ήταν δύσκολο να τα αντιμετωπίσει γι’ αυτό κατόρθωσε και σκότωσε, μόνον, το ένα.
Τα άλλα δύο, φοβούμενα, αποσύρθηκαν.  

Η δυαδικότητα του Σύμπαντος, γιατί αυτό φανερώνουν τα δύο όρνεα που γλύτωσαν, παρέμεινε σταθερή. 

Βέβαια, αυτή η δυαδικότητα στο ζώδιο των Διδύμων, έχει να κάνει με τον διπλό τρόπο σκέψεώς μας για την επίλυση των προβλημάτων μας και με την πληθώρα των απόψεων και γνώσεων που συσσωρεύουμε για το κάθε θέμα που μας απασχολεί. Όταν ξαναεμφανίστηκαν, πάλι, εμπρός του, δοκίμασε να τις σκοτώσει με τα βέλη του. Άδικος κόπος, όμως. Ήταν τόσο πολλές και η σκληρότης του δέρματός τους τόσο μεγάλη που τα βέλη του, αν και σκότωσαν αρκετές, δεν ήταν ικανά να τις εξοντώσουν όλες.

Πέρασε το βράδυ του ψάχνοντας να βρει τρόπους για να τις εξολοθρεύσει, αντιμετωπίζοντάς τες. Κάποια στιγμή, όμως, αυτό του φάνηκε αδύνατο. Προσπαθώντας να βρει εναλλακτικές λύσεις θυμήθηκε ότι είχε φέρει μαζί του δύο κύμβαλα.
Αποφάσισε, λοιπόν να τα χρησιμοποιήσει και να προσπαθήσει να τις διώξει, φοβίζοντάς τες, με θόρυβο. Έβγαλε τα δύο κύμβαλα (Δίδυμοι, δυάδα), και αφού κάλυψε τα αυτιά του για να μην ακούει τον θόρυβό τους, άρχισε να τα χτυπά. Έκαναν τέτοιο διαπεραστικό θόρυβο, τα κύμβαλα, ώστε οι όρνιθες βγήκαν από την λίμνη και σε πλήρη σύγχυση πέταξαν μακριά και εξαφανίστηκαν. 

Σιωπή απλώθηκε σε όλον τον βάλτο. Ο άθλος είχε επιτευχθεί. 

Τί μας διδάσκει, όμως; 

Το ζώδιο των Διδύμων κυβερνά την πολλαπλή πληροφόρηση. Την πληροφόρηση, που εξετάζει ο,τιδήποτε από οποιονδήποτε, που γεμίζει τον νου μας με ανούσιες πολλές φορές γνώσεις, οι οποίες το μόνο που μας προσφέρουν είναι σύγχυση. Αυτήν την σύγχυση πρέπει να  απομακρύνουμε και να σιωπήσουμε, επικεντρωμένοι σε ένα θέμα κάθε φορά, ώστε να μπορεί να μας δοθεί η απάντηση. Πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας στην ατελείωτη πληροφόρηση ή στην παραπληροφόρηση και να προσπαθήσουμε μέσω της σιγής να προσεγγίσουμε
 

«το πρώτο νοούν και το πρώτο νοητόν»,
 

όπως αναφέρει ο Ιάμβλιχος στο βιβλίο του «ΠΕΡΙ ΘΕΟΥΡΓΙΑΣ» (στ. 268 – 3):

«καὶ τάσσει πρὶν ἀπὸ αὐτὸν τὸ ἕνα ἀμερές, τὸ ὁποῖον ὀνομάζει πρῶτον Μαίευμα καὶ Εὶκτών. Ἐντὸς αὐτοῦ ὑπάρχει τὸ πρῶτο νοοῦν καὶ τὸ πρῶτο νοητόν, τὸ ὁποῖον λατρεύεται μόνον διὰ σιγῆς». 

Και στον Ομηρικό Ύμνο προς την Δήμητρα, επίσης, το απόσπασμα, που αναφέρεται στους τρεις βασιλείς, τον Τριπτόλεμο, τον Διοκλή και τον Εύμολπο, στους οποίους η Θεά δίδαξε τις ιερουργίες, τελειώνει: … 

«Ο σεβασμός στους θεούς είναι τόσο ισχυρός, ώστε να σταματά την φωνή…». 

Μόνον έτσι, μέσα από την Πανσέληνο των Διδύμων θα προσεγγίσουμε το νόημά της: 

«ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΣΙΩΠΗ» 

Η Πανσέληνος του ζωδίου των Διδύμων είναι η 3η στην αρχική σειρά, μέσω της οποίας ακτινοβολούμε τις ενέργειες που πήραμε στις Πανσελήνους των ζωδίων του Κριού και του Ταύρου – Βεσάκ. 

Από το ζώδιο του Κριού, ο σπόρος (+), θετικό ζώδιο, παρορμητικό, ενσαρκώνεται στην ύλη, στο ζώδιο του Ταύρου  (-), αρνητικό ζώδιο, σταθερό και διασκορπίζεται στο ζώδιο των Διδύμων στις πολλαπλές τους πραγματικότητες, θετικές και αρνητικές, ( + / - ), στο δικό τους μεταβλητό ζώδιο, το οποίο λειτουργεί με δύο τρόπους, παρορμητικά και σταθερά, όντας βέβαια, θετικό. Κατά την Πανσέληνο του ζωδίου των Διδύμων συμβαίνει το εξής: Παίρνουμε την 1η ακτίνα του ζωδίου του Κριού, της Θελήσεως ή της Δυνάμεως και την μεταβιβάζουμε στην 4η και 5η ακτίνα του ζωδίου του Ταύρου, τις ακτίνες της Αγνότητος και του Εστιασμού στην Ύλη και στο Πνεύμα και τις εναρμονίζουμε με την 2η και 3η ακτίνα του ζωδίου των Διδύμων που δημιουργούν, μετά τον Εστιασμό, σταθερότητα Φωτίσεως και επικοινωνία με το Άγιο Πνεύμα, με την Θεϊκή Αγάπη, συνδεόμενες με τα αγνά κίνητρα. 

Γι’ αυτό η συγκεκριμένη ημέρα, όπως ανέφερα, που ενεργοποιείται η Πανσέληνος του ζωδίου των Διδύμων, θεωρείται 

«Παγκόσμια ημέρα της Μεγάλης Επικλήσεως». 

Από την Εστία του Φωτός μέσα από την Διάνοια του Θεού, ας διαχυθεί Φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων. Το Φως ας κατέλθει στην Γη. 

Από την Εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού, ας διαχυθεί Αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Είθε ο Χριστός να γυρίσει στην Γη. 

Από το Κέντρο όπου η Θέλησις του Θεού είναι γνωστή, ο Σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων. Ο Σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν. 

Οι Λακεδαιμόνιοι εόρταζαν στην Πανσέληνο των Διδύμων τα Διοσκούρεια. 

Τα Διοσκούρεια εγίνοντο στις αχαϊκές και δωρικές πόλεις της Ελλάδος οι οποίες τιμούσαν περισσότερο τους Διόσκουρους. 

Γιορτάζονταν στους Δελφούς από τους Λαβυάδες, στην Κυρήνη της Λιβύης (αποικία των Σπαρτιατών) και στον Ακράγαντα της Σικελίας, όπου πίστευαν ότι στην εορτή παρευρίσκοντο και οι Διόσκουροι «ως ξενιζόμενοι». 

Κατά τον Σχολιαστή του Πινδάρου (Ολυμπ. Γ΄. 72) η θυσία που προσφερόταν στους Διόσκουρους λεγόταν «ξενισμός»(4). 

''Ὅτι ἡ γενομένη θυσία τοῖς Διοσκούροις ξενισμὸς λέγεται".

Οι Αθηναίοι την αντίστοιχη εορτή την ονόμαζαν Ανάκεια, όπως και τα ιερά των Διοσκούρων και έκαναν θυσία τριών ζώων (κάπρου, τράγου και κριού), την τριττυίαν (5), προς τιμήν των Τυνδαριδών Διοσκούρων, οι οποίοι, όταν εισέβαλαν στην Αθήνα για να πάρουν την αδελφή τους Ελένη, που είχε κλέψει ο Θησεύς, δεν πείραξαν κανέναν. Άνακες ονομάστηκαν γιατί τους θεώρησαν σωτήρες.(6)

«…τριττυίαν δέ φησι τὴν θυσίαν ταύτην εἶναι συμβαίνει, διοσκούροις καὶ Ἑλένῃ δι’ ἣν εἰς τὴν Ἀττικὴν ἐμβαλόντες ἐκεῖνοι οὺκ ἠδίκησαν οὐδένα τῶν ἐγχωρίων» (Ευστάθιος, Οδ. Α΄. 1425, 61 – 62). 

Αλλά, ας προβάλλουμε σε επίπεδο προσευχής το μήνυμά της στις 14 Ιουνίου, στις 14:53 μ.μ. ώρα Ελλάδος. Η ζωδιακή της μοίρα θα βρίσκεται στις 23 μοίρες και 25΄ πρώτα λεπτά του Τοξότη. Ας της αφιερώσουμε την  προσευχή μας:

 

"Ας μας δοθεί η Φώτιση για να μπορέσουμε να μετατρέψουμε τα πρότυπα των τριγωνικών σχηματισμών μας, του πυρός, του αέρος, της γαίας και του ύδατος που ενυπάρχουν μέσα μας και μας κρατούν δέσμιους/ες σε γήινο επίπεδο σε αιθερικούς σχηματισμούς συνειδησιακών καταστάσεων, ώστε να εισέλθουμε στην συμπαντική δυαδικότητα της γνώσεως - Σοφίας, της δυάδος, που εναρμονίζεται με το κατ' εικόναν και ομοίωσιν για να προσεγγίσουμε την Μονάδα, την μετάλλαξή μας δηλαδή σε άλλο αιθερικό επίπεδο".


Γένοιτο

Οι ακτίνες, που συμμετέχουν σε αυτήν την Πανσέληνο, είναι:

η 4η ακτίνα – Ερμής - Εξωτερικός κυβερνήτης του ζωδίου των Διδύμων 

η 5η ακτίνα – Αφροδίτη – Εσωτερικός τους Κυβερνήτης και

η 3η ακτίνα – Γη – Ιεραρχικός τους πλανήτης. 

Στην Εσωτέρα Αστρολογία αναφέρεται σαν Ιεραρχικός Κυβερνήτης των Διδύμων η Γη, ενώ στον Τοξότη είναι, πάλι η Γη, ο εσωτερικός του Κυβερνήτης … και αυτό το γεγονός είναι πολύ μεγάλης σημασίας …  

γιατί η κοσμική γραμμή δυνάμεως, από τους Διδύμους στον Τοξότη, σχετίζεται υποκειμενικά και εσωτερικά με την Γη μας, δίνοντάς μας εγγύηση για την εξέλιξη της ψυχής της, την εμφάνιση τής μορφής σαν μια έκφραση αυτής της ψυχής και οδηγώντας την ανθρωπότητα προς την μεγάλη πύλη της μυήσεως στον Αιγόκερω,

στην πύλη, που, κατά τον Όμηρο, στην Οδύσσεια, βρίσκεται στο νοτιά, 

για τους θεούς, κι ούτ’ άλλος περνά θνητός, μόν’ των θεών ο δρόμος είναι εκείθε” .
 

Ευγενία

1.-  Οι «Καταστερισμοί» του Ερατοσθένους του Κυρηναίου, Εκδόσεις Αίθρα

2.- Η Μυθολογία, η ονοματολογία και τα αξιοπαρατήρητα των Αστερισμών - Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων ΑΘΗΝΑΙ 1992

3.-  Μυστική Δοξασία ΙΙ 123 – Εκδόσεις Πνευματικός ήλιος

4.-  Λεξικό Τελετών, εορτών και αγώνων των Αρχαίων Ελλήνων – Λάμπρου Βρεττού – εκδόσεις Κονιδάρη - Σελ. 245

5.- Τριττύς (η) και τρίττυα (τα) : τελετή με θυσία τριών αρσενικών ζώων ηλικίας τριών ετών (κάπρου, τράγου και κριού). Τέτοια θυσία γινόταν, επίσης, κατά την ημέρα των Απαρχών προς τιμήν της Δήμητρος σε όλη την Ελλάδα. Θυσία τριττύων γινόταν και κατά την πρώτη ημέρα των Πυθίων (έκτη του μήνα Βουκατίου – Ιανουαρίου βοιωτικά ή Σεπτεμβρίου Δελφικά).

6.-  Λεξικό Τελετών, εορτών και αγώνων των Αρχαίων Ελλήνων – Λάμπρου Βρεττού – εκδόσεις Κονιδάρη - Σελ. 245