Πώς δημιουργήθηκε ο Ζωδιακός κύκλος
Οίδ’ ότι θνατός εγώ και εφάμερος, αλλ’ όταν άστρων
μαστεύω πυκινάς αμφιδρόμους έλικας
ουκέτι επιψαύω γαιής ποσίν, αλλά παρ’ αυτώ
Ζανί, θεοτροφίης πίμπλαμαι αμβροσίης….
«Πτολεμαίος-Ανθολ.ΙΧ-577»
Ξέρω θνητός και εφήμερος πως είμαι, μα των άστρων
το αέναο ανακύκλισμα ψηλά σαν ατενίζω,
τα πόδια μου δεν ακουμπούν στο χώμα και χορταίνω
με αμβροσία θεϊκή κοντά στον Δία τον ίδιο.
Σε
οποιαδήποτε αναφορά, στο κείμενο, θα αναφέρεται το όνομα της ερευνήτριας γιατί το άρθρο αποτελεί την εισαγωγή του βιβλίου της: Οι συμβολισμοί των 360 μοιρών του Ζωδιακού, Εκδόσεις Διανόηση.
Η πιο παλιά αναφορά που προσεγγίζει γεγονότα αστρολογικά είναι οι Ορφικές Δωδεκαετηρίδες οι οποίες έχουν αναλυτική αναφορά του πλανήτη Δία στις διελεύσεις του, στον Ζωδιακό κύκλο, οι οποίες βέβαια δεν συγκεντρώθηκαν αυτόματα την εποχή που έζησε ο Ορφέας αλλά σίγουρα, προϋπήρχαν πολλούς αιώνες πριν.
Το όνομα Ορφεύς δεν συναντάται ούτε στον Όμηρο ούτε στον Ησίοδο, αλλά ήταν γνωστό την εποχή του Ιβύκου περίπου το 530 π.Χ. και στον Πρισκιανό τον Λυδό (Ορφικά Λιθικά. Αθήνα: Κάκτος. 2003. σελ. 147) στο έργο του De nominatiuo at genetiuo casus (Η ονομαστική υπόθεση στην Γενετική) όπου αναφέρεται χαρακτηριστικά : Ορφεύς, Όρφης και Όρφην. Επίσης, στην μετώπη του θησαυρού των Σικυωνίων, υπήρχε επιγραφή με το όνομα : Όρφας (όπως πριν). Ο Πίνδαρος (522 - 442 π.Χ) αναφέρεται σε αυτόν ως "τον πατέρας των τραγουδιών". Μία αναπαράσταση από τον Πολύγνωτο (5ος αιώνας π.Χ.) (Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri) του είχε δώσει εμφάνιση Έλληνα χωρίς Θρακικά ρούχα ή τον φρυγικό σκούφο όπως ήταν οι ακροατές του, Κίκονες, γύρω του.
Ο Ευστάθιος στο βιβλίο του Εις Ιλιάδαν Β 848 (359 15) αναφέρει:
«Εὐάνθης δ’ ᾤκησεν ἐν Κικονίᾳ, ἵνα Μαρώνεια καλέεται. Βαρύνεται δὲ τὸ Κίκων κατὰ δύο κανόνας, οὓς ἐκτίθενται οἱ παλαιοί, οἳ καὶ δύο φασὶ γενέσθαι Ὀρφέας Κίκονας, ὧν ὁ εἷς τοῦ Οἰάγρου παλαιὸς καὶ πολλῷ προγενέστερος τοῦ ὑστέρου καί, ὡς αὐτοί φασιν, ἕνδεκα γενεαῖς».
Δηλαδή:
«Οι παλαιοί λένε πως υπήρξαν δύο Κίκονες Ορφείς, εκ των οποίων ο ένας ήταν γυιος του Οιάγρου και πολύ προγενέστερος του επόμενου κατά έντεκα όπως λένε αυτοί γενεές».
Φανταστείτε λοιπόν πόσο παλιές είναι οι Ορφικές Δωδεκαετηρίδες οι οποίες αναφέρονται στον κώδικα του Βατικανού[1] και φέρουν ως τίτλο:
Περί της φύσεως των ιβ΄ ζωδίων και προς τα ενιαύσια καταστήματα των φυσικών ιδιωμάτων.[2]
Δηλαδή:
Για την φύση των 12 ζωδίων και για τις φυσικές ιδιότητές τους σε σχέση με τις ετήσιες μετεωρολογικές συνθήκες
και σχολιάζονται από τους: Τζέτζη[3] και Πάλχο[4]:
Στην συνέχεια συνεχίζουν, οι Δωδεκαετηρίδες, με τις ημέρες του μήνα τις
οποίες κατατάσσουν σε θετικές και αρνητικές σύμφωνα με αποσπάσματα που έχουν
σωθεί από τον Πρόκλο[5], τον Ιωάννη τον Λυδό[6] τον Αμμιανό Μαρκελλίνο[7] και τους δύο προηγούμενους μελετητές[8].
Αξίζει όσοι και όσες ασχολείσθε με την Αστρολογία να
διαβάσετε τα συγκεκριμένα, εναπομείναντα αποσπάσματα.
Την αρχή όμως μάς την κάνει στους πιο σύγχρονους αιώνες ο Πλάτων ο οποίος
αναφέρει:
Διὰ ταῦτα οὔτε δύο οὔτ’ ἀπείρους ἐποίησεν ὁ ποιῶν κόσμους, ἀλλ’ εἷς ὅδε μονογενὴς οὐρανὸς γεγονὼς ἔστιν καὶ ἔτ’ ἔσται. Σωματοειδὲς δὲ δὴ καὶ ὁρατὸν ἁπτόν τε δεῖ τὸ γενόμενον εἶναι.[9]
Δηλαδή:
Ο δημιουργός δεν έφτιαξε ούτε δύο ούτε άπειρους κόσμους, αλλά αυτός ο ουρανός είναι ένας και μοναδικός και τώρα και πάντα. Ο,τιδήποτε δημιουργείται πρέπει να έχει σώμα ορατό και απτό».[10]
Έτσι η εικόνα, η οποία απεικονίζει τον ουρανό, είναι μία και μοναδική και πρέπει να είναι ορατή και απτή.
Σε αυτήν την εικόνα την ορατή και απτή επελέγη να την απεικονίσει το κυκλικό σχήμα γιατί:
Διὰ δὴ τὴν αἰτίαν καὶ τὸν λογισμὸν τόνδε ἕνα ὅλον ὅλων ἐξ ἁπάντων τέλεον καὶ ἀγήρων καὶ ἄνοσον αὐτὸν ἐτεκτήνατο. Σχῆμα δὲ ἔδωκεν αὐτῷ τὸ πρέπον καὶ τὸ συγγενές. Τῷ δὲ τὰ πάντα ἐν αὑτῷ ζῷα περιέχειν μέλλοντι ζῴῳ πρέπον ἂν εἴη σχῆμα τὸ περιειληφὸς ἐν αὑτῷ πάντα ὁπόσα σχήματα: διὸ καὶ σφαιροειδές, ἐκ μέσου πάντῃ πρὸς τὰς τελευτὰς ἴσον ἀπέχον, κυκλοτερὲς αὐτὸ ἐτορνεύσατο, πάντων τελεώτατον ὁμοιότατόν τε αὐτὸ ἑαυτῷ σχημάτων, νομίσας μυρίῳ κάλλιον ὅμοιον ἀνομοίου, λεῖον δὲ δὴ κύκλῳ πᾶν ἔξωθεν αὐτὸ ἀπηκριβοῦτο πολλῶν χάριν.[11]
Δηλαδή:
Γι’ αυτόν λοιπόν τον λόγο και με αυτήν την σκέψη οικοδόμησε τον κόσμο με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποτελεί ενιαίο σύνολο με όλα τα στοιχεία που υπάρχουν και να είναι τέλειος και αγέραστος και άτρωτος από ασθένειες. Του έδωσε επίσης το σχήμα που του ταίριαζε περισσότερο και ήταν πιο συγγενικό προς αυτόν. Στον ζωντανό όμως κόσμο που είχε σχεδιαστεί για να κλείσει μέσα του κάθε πλάσμα, καταλληλότερο ήταν το σχήμα που μπορούσε να περιλάβει όλα τα σχήματα που υπάρχουν. Γι’ αυτόν τον λόγο τον έκανε κυκλικό και σφαιρικό, με το κέντρο σε ίση απόσταση από όλα τα σημεία της περιφέρειας, ένα σχήμα δηλαδή που είναι τελειότερο από όλα τα άλλα και περισσότερο όμοιο με τον εαυτό του, πιστεύοντας ότι το όμοιο είναι απείρως ωραιότερο από το ανόμοιο».[12]
Αφού λοιπόν σχεδίασαν το εξωτερικό του, ουράνιο, κυκλικό περίβλημα έπρεπε στην συνέχεια να τον διαιρέσουν σε ισομεγέθεις σχηματισμούς οι οποίοι πάλι έπρεπε να είναι αρμονικοί. Γι’ αυτόν τον λόγο επέλεξαν να τον χωρίσουν σε δώδεκα, ίσα μέρη τα οποία θα έφεραν την τελειότητα του αριθμού 6 (οι υπόλοιποι τέλειοι αριθμοί είναι οι: 28, 496 και 8128 κατά την αρχαιότητα), ο οποίος εθεωρείτο ο πρώτος τέλειος αριθμός, για να μπορεί, με αυτόν τον τρόπο, αυτή η ενέργεια να είναι χωρισμένη σε ενεργειακή αφ’ ενός 6 χωρισμών η οποία θα αντιπροσώπευε την άρρενα ενέργεια και σε δεκτική αφ’ ετέρου μορφή πάλι 6 χωρισμών εξισορροπώντας την με την θήλεια ενέργεια ώστε όλη η ενέργεια συν (+) να ενώνεται με την δεκτική ενέργεια πλην (-) δημιουργώντας συμπαντική αρμονία.
Άλλωστε για τον αριθμό 6 ο κ. Μαργιωρής αναφέρει:
Τα δύο μόνον τρίγωνα του σταυρού αποτελούν και σχηματίζουν τον αριθμό 6, τρία συν τρία. Ο άρτιος αυτός αριθμός, ο έξι δηλαδή είναι από την ίδια φύση του οκνηρός και γαλήνιος, ατάραχος και συγκρατεί σε μόνιμο και σταθερό σημείο τις αντιθέσεις των δυναμοενεργειών…
Ο κοσμοκράτορας αυτός μονάρχης, ο ατάραχος και ανεπηρέαστος, κάνει τα δυναμικά ζεύγη και ισοφαρίζει μεταγγίζοντας τις δυνάμεις τους έτσι ώστε η ισορροπία και η ισοζυγία να σβήσει την άμιλλα των αντιθέσεων και το πετυχαίνει…
Επίσης στον Ποσειδώνιο (Εκδόσεις Ζήτρος, σελ. 269) αναφέρεται:
Κατ’ αυτούς (δηλ. τους Στωικούς) οι αρχές των όντων
είναι δύο μία ενεργητική και μία παθητική. Και η μεν παθητική αρχή είναι η
αδιαμόρφωτη ουσία, η ύλη, η δε ενεργητική αρχή ο υπάρχων εντός αυτής Λόγος, ο
θεός. Γιατί αυτός, όντας αθάνατος, δημιουργεί μέσω αυτής όλα τα επί μέρους
όντα. Διατυπώνει αυτό το δόγμα ο Ζήνων ο Κιτιεύς στο Περί ουσίας (SVF, I. 85) και ο Κλεάνθης στο Περί
ατόμων (SVF,
I.
85),, ο Χρύσιππος στο πρώτο βιβλίο του των Φυσικών προς το τέλος (SVF, II.
300), ο Αρχίδημος στο Περί στοιχείων (SVF, III. Arch.1.2.) και ο Ποσειδώνιος στο δεύτερο
του Φυσικού λόγου. Επίσης λέγουν ότι οι αρχές διαφέρουν από τα στοιχεία.
Γιατί οι μεν αρχές είναι αγέννητες και άφθαρτες, τα δε στοιχεία κατά την
διαδικασία της εκπύρωσης καταστρέφονται. Αλλά επίσης οι αρχές είναι ασώματες
και άμορφες ενώ τα στοιχεία μορφοποιούνται.
Έτσι, με αυτόν τον τρόπο απέδωσαν στους 12 χωρισμούς θετική και αρνητική ενέργεια ώστε μέσα του ο κύκλος να είναι ενεργειακά ουδέτερος και τοποθέτησαν την μία κατάσταση να ακολουθεί την άλλη με τον εξής τρόπο: +, -, +, -, κ.λ.π.
Αργότερα βέβαια, τοποθετώντας ονόματα σε αυτούς τους δώδεκα χωρισμούς, όταν πλέον ο κύκλος ήταν έτοιμος, ξεχώρισαν τους ενεργειακούς του χώρους. Ονόμασαν λοιπόν τους θετικούς, ενεργειακούς χώρους, με την σειρά που τους τοποθέτησαν στον κύκλο, Κριό, Διδύμους, Λέοντα, Ζυγό, Τοξότη και Υδροχόο και τους αρνητικούς, ενεργειακούς χώρους Ταύρο, Καρκίνο, Παρθένο, Σκορπιό, Αιγόκερω και Ιχθύες γιατί την εποχή που τον δημιούργησαν οι συγκεκριμένοι αστερισμοί ανέτειλαν μαζί με τον Ήλιο στον ορίζοντα τις συγκεκριμένες περιόδους και τους είχαν ήδη δώσει ονόματα.
Η άποψή μας για την ονοματολογία αυτών των αστερισμών είναι η ακόλουθη:
Η ονομασία των αστερισμών δεν δόθηκε αυθαίρετα, αλλά πηγαίνει, με μία πρώτη προσέγγιση, πολύ πίσω στην περίοδο των 9.000 ετών, τουλάχιστον, από την γέννηση του Χριστού, άρα 11.000 χρόνια από τώρα σύμφωνα με την αναφορά, στον πλατωνικό Κριτία και στον Τίμαιο, στον Σόλωνα από τους ιερείς της Σάιδας. Η αναφορά του Πλάτωνα βρίσκεται στον Τίμαιο [τόμος VII σελίδα 6] και στον Κριτία [από σελίδα 127] [Στερεότυπη έκδοση TAUCHNITIL, Λειψία 1829], ότι δηλαδή οι Έλληνες υπήρχαν εκείνην την περίοδο και ότι οι Αθηναίοι νίκησαν τους Ατλάντιους ολοσχερώς. Μετά όμως την νίκη των Αθηναίων έγινε μεγάλος σεισμός και καταστράφηκε η Ατλαντίδα και η Ελλάδα. Αυτό συνέβη 9.000 χρόνια πριν την επίσκεψη του Σόλωνα στην Σάιδα και οι Αιγύπτιοι ιερείς αναφέρουν ότι οι Έλληνες ήταν παλαιότεροι των Αιγυπτίων κατά 1.000 έτη.
Ας δούμε το απόσπασμα:
«…τὸν οὖν ἱερέα φάναι: ‘φθόνος οὐδείς, ὦ Σόλων, ἀλλὰ σοῦ τε ἕνεκα ἐρῶ καὶ τῆς πόλεως ὑμῶν, μάλιστα δὲ τῆς θεοῦ χάριν, ἣ τήν τε ὑμετέραν καὶ τήνδε ἔλαχεν καὶ ἔθρεψεν καὶ ἐπαίδευσεν, προτέραν μὲν τὴν παρ' ὑμῖν ἔτεσιν χιλίοις, ἐκ Γῆς τε καὶ Ἡφαίστου τὸ σπέρμα παραλαβοῦσα ὑμῶν, τήνδε δὲ ὑστέραν. Τῆς δὲ ἐνθάδε διακοσμήσεως παρ' ἡμῖν ἐν τοῖς ἱεροῖς γράμμασιν ὀκτακισχιλίων ἐτῶν ἀριθμὸς γέγραπται…».[13]
Δηλαδή:
Ο ιερέας λοιπόν του είπε: Δεν θα σου αρνηθώ, Σόλωνα. Θα σου τα πω όλα τόσο για χάρη σου όσο και για χάρη της πολιτείας σου αλλά κυρίως για χάρη της θεάς (εννοεί την Αθηνά) που προστάτευσε, ανέθρεψε και εκπαίδευσε και τον δικό σας και τον δικό μας τόπο, αρχίζοντας από εσάς 1.000 χρόνια πιο πριν όταν πήρε το σπέρμα για χάρη σας από την Γη και από τον Ήφαιστο. Η διάρκεια του πολιτισμού μας, όπως λένε τα ιερά μας βιβλία είναι 8.000 χιλιάδες χρόνια.
Ας μεταφερθούμε λοιπόν, πριν το 12.000 π.Χ., στην απαρχή αυτού του κύκλου της Ρίζας Φυλής μας[14] σε εκείνες τις πρώτες πόλεις που οι άνθρωποι ήταν λιγοστοί και αποτελούσαν μία μεγάλη οικογένεια. Σε αυτές τις πόλεις – κράτη οι άνθρωποι ξεκίνησαν να παρακολουθούν τον ουρανό, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί, ανάλογα με τις θέσεις των αστερισμών, άρχισαν να ρυθμίζουν τις αγροτικές τους καλλιέργειες. Δεν είχαν τίποτα άλλο να παρακολουθήσουν πιο θαυμαστό παρά μόνον τον ουρανό που βρισκόταν από επάνω τους και τους κάλυπτε σαν κάτι υπερφυσικό και απόκοσμο. Τα Έργα και Ημέραι μάλιστα του Ησιόδου περιλαμβάνουν όλες τις γεωργικές και καιρικές συμβουλές οι οποίες είχαν ταξινομηθεί στην εποχή του και οι οποίες πιστεύουμε ότι πρέπει να ανακατασκευασθούν γιατί οι συμβουλές του οφείλονταν, καθαρά, στους αστερισμούς η χρονική θέση των οποίων, σήμερα, έχει τροποποιηθεί λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών για την οποία θα μιλήσουμε σε επόμενο άρθρο μας.
Σιγά-σιγά, με την πάροδο του χρόνου κατάλαβαν το Ερμητικό αξίωμα “ό,τι επάνω και κάτω”, γιατί οι αστερισμοί στον ουρανό τούς έδιναν απαντήσεις για το πότε έπρεπε να οργώσουν, πότε να σπείρουν, ποιούς θαλάσσιους δρόμους να ακολουθήσουν, πότε θα φουσκώσει η θάλασσα κ.ά.
Ας διαβάσουμε μερικά αποσπάσματα, για του λόγου το αληθές, από το Ησιόδειο βιβλίο των Έργων και Ημερών:
«…ἀλλ᾽ ὁπότ᾽ ἂν φερέοικος ἀπὸ χθονὸς ἂμ φυτὰ βαίνῃ
Πλῃάδας φεύγων, τότε δὴ σκάφος οὐκέτι οἰνέων,
ἀλλ᾽ ἅρπας τε χαρασσέμεναι καὶ δμῶας ἐγείρειν·
φεύγειν δὲ σκιεροὺς θώκους καὶ ἐπ᾽ ἠόα κοῖτον
ὥρῃ ἐν ἀμήτου, ὅτε τ᾽ ἠέλιος χρόα κάρφει·…»(571-575)
«Αλλά όταν το σαλιγκάρι από την γη αναρριχάται στα φυτά για να αποφύγει τις Πλειάδες, τότε πια δεν γίνεται άλλο σκάψιμο των αμπελιών αλλά δρεπάνια να ακονίζεις και να ξυπνάς τους δούλους. Από τους ίσκιους μακριά να μένεις και να μην κοιμάσαι την αυγή κατά την εποχή του θερισμού που ξηραίνει ο ήλιος το κορμί».[15]
«…εὖτ᾽ ἂν δ᾽ Ὠρίων καὶ Σείριος ἐς μέσον ἔλθῃ
οὐρανόν, Ἀρκτοῦρον δ᾽ ἐσίδῃ ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,
ὦ Πέρση, τότε πάντας ἀποδρέπεν οἴκαδε βότρυς·» (609 – 611)
«Και όταν ο Ωρίων και ο Σείριος μεσουρανήσουν και τον Αρκτούρο δει η ροδοδάκτυλη Ηώς, τότε Πέρση, τρύγα και φέρε όλα τα σταφύλια σου στο σπίτι…»[16].
«Εἰ δέ σε ναυτιλίης δυσπεμφέλου ἵμερος αἱρεῖ·
εὖτ᾽ ἂν Πλῃάδες σθένος ὄβριμον Ὠαρίωνος
φεύγουσαι πίπτωσιν ἐς ἠεροειδέα πόντον,
δὴ τότε παντοίων ἀνέμων θυίουσιν ἀῆται·
καὶ τότε μηκέτι νῆας ἔχειν ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ,…» (618 – 622)
«Και αν ποθείς τα επικίνδυνα, θαλασσινά ταξίδια, πρέπει στον νου σου να έχεις, όταν οι Πλειάδες, φεύγοντας τον δυνατό Ωρίωνα, πέφτουν στην αγριεμένη θάλασσα, τότε φουρτούνες σηκώνουν άνεμοι κάθε λογής και τότε πια να μην κρατάς πλοία μέσα στην μαύρη θάλασσα…»[17].
Σε αυτές, λοιπόν, τις κλειστές κοινωνίες των μερικών χιλιάδων ατόμων, ήταν πολύ πιο εύκολο να παρακολουθήσουν, μαζί με τον καιρό, τον χαρακτήρα των προσφιλών τους ατόμων και έτσι είδαν ότι, την περίοδο που στην Ανατολή εμφανιζόταν η ίδια συστάδα αστεριών, τα άτομα που ερχόντουσαν στην ζωή, παρουσίαζαν κάποιες, χαρακτηριστικές ιδιότητες, περίπου ίδιες στο σύνολό τους τις οποίες παρομοίασαν με τα ζώα που ήταν κοντά τους και επίσης την ίδια περίοδο αυτά τα ζώα τεκνοποιούσαν.
Αυτές οι ιδιότητες ήταν πολύ πιο έντονες, τότε, από ότι είναι στην σημερινή εποχή που όλοι μας συνήθως, δεν είμαστε ο πραγματικός εαυτός μας, αλλά ο εαυτός – προστατευτική περσόνα, που διαμορφώνει το κοινωνικό σύνολο και τα συνυφασμένα με αυτό πρέπει.
Έτσι τα χαρακτηριστικά τους τότε, πρόβαλλαν πιο καθάρια και λειτουργικά, εναρμονιζόμενα με τους απλούς κραδασμούς των πλανητών.
Προσέχοντας, λοιπόν, αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ατόμων και των αστερισμών ονόμασαν τους αστερισμούς με ονόματα ζώων και αντικειμένων που έπαιρναν μέρος στην καθημερινή τους ζωή, δηλαδή:
τα άτομα που γεννιόντουσαν Μάρτη με Απρίλη παρουσίαζαν κάποια χαρακτηριστικά, που έβλεπαν και στα κριάρια που είχαν στην αυλή τους, ήταν δηλαδή, ορμητικά, μπροστάρηδες, ήθελαν να ξεχωρίζουν και έτσι έδωσαν την ονομασία στον συγκεκριμένο αστερισμό που έβγαινε εκείνη την περίοδο, μαζί με τον Ήλιο στον ανατολικό ορίζοντα, για να τον ξεχωρίσουν από τον επόμενο – Κριός.
Έτσι, πιστεύουμε, ότι συνέχισαν και με τα υπόλοιπα ζώδια.
Σε κάποιες, βέβαια, κατηγορίες ατόμων που δυσκολεύτηκαν γιατί δεν υπήρχαν αντιπροσωπευτικά ζώα στον περιβάλλοντα χώρο, τούς έδωσαν κάποιες άλλες ονομασίες που, κατά την γνώμη τους, εξέφραζαν τις ιδιότητές τους και αναφερόμαστε στα ζώδια:
α) των Διδύμων, που ονόμασαν έτσι τον αστερισμό, γιατί τα άτομα που έβλεπαν το φως της ζωής την συγκεκριμένη, χρονική περίοδο (21 – 5/21 - 6) αμφιταλαντεύονταν και λειτουργούσαν πότε με τον ένα και πότε με τον άλλο τρόπο σαν να ήταν δηλαδή, δύο διαφορετικοί άνθρωποι,
β) της Παρθένου, γιατί τα άτομα, με γέννηση την συγκεκριμένη περίοδο (23 – 8 / 22 – 9), παρουσίαζαν τάσεις καθαριότητας και ενασχόλησης με τις λεπτομέρειες, όπως οι ιέρειες των ναών τους,
γ) του Ζυγού, (23 – 9 / 23 – 10), γιατί τα άτομα είχαν έντονο το αίσθημα της δικαιοσύνης και η ζυγαριά ήταν το πιο αντιπροσωπευτικό μέτρο εξισορρόπησης των προϊόντων με τις τιμές τους,
δ) του Τοξότη, (23 – 11 / 21 – 12), λόγω της φιλοσοφικής διάθεσης που παρουσίαζαν τα άτομα και της ενασχόλησής τους με ερευνητικά θέματα, όπως ακριβώς, μυθολογικά, έκανε ο Κένταυρος Χείρων και
ε) του Υδροχόου, (20 – 1 / 18 – 2), γιατί τα άτομα παρουσίαζαν την τάση να ασχολούνται με καινούργιες ιδέες, παράδοξες ή άγνωστες για την εποχή τους και τα παρομοίασαν με τον Γανυμήδη που, μυθολογικά, άδειαζε στα ποτήρια των Ολύμπιων Θεών το νέκταρ δηλαδή καινούργιο ποτό, νέκταρ γνώσεων, εδώ.
Εκεί επάνω μάλιστα, σε αυτούς τους ουράνιους αστερισμούς, δημιούργησαν την υπέροχη Ελληνική Μυθολογία που αν ασχοληθούμε, αστρονομικά μαζί της, θα μάθουμε, σαν παραμύθι, όλην την Αστρονομία, τους Απλανείς και τους Πλανήτες, όπως πολύ ωραία μάς την έφτιαξε ποίημα, στα Φαινόμενα και Διοσημεία , ο Άρατος ο Σολεύς.
Να πώς αρχίζει:
«Χαίροιτε δὲ, Μοῦσαι,
μειλίχιαι μάλα πᾶσαι. Ἐμοί γε μὲν ἀστέρας εἰπεῖν
ἧι θέμις εὐχομένωι τεκμήρατε πᾶσαν ἀοίδην».(16 – 18)
«Χαίρετε ω Μούσες,
μειλίχιες σε όλους. Σε εσάς απευθύνω ευχές, όπως απαιτεί η τάξη. Τραγούδι εμπνεύστε με να πω, τα άστρα να περιγράψω…».
Με αυτόν τον τρόπο χώρισαν τον ζωδιακό κύκλο σε 12 χωρισμούς, τους οποίους ονόμασαν ΖΩ – ΔΙ - ΟΝ δηλαδή αν αναλύσουμε την λέξη στις συλλάβες της μας αναφέρει: Ζω μέσω του Διός ως ον.
Εξαντλώντας, λοιπόν, τις φιλοσοφικές απόψεις του αδιαίρετου ουρανού, του κυκλικού σχήματος και του ισομερούς χωρισμού βάσει του αριθμού 6, οι 12 χωρισμοί που παρουσιάστηκαν τους κατεύθυναν, φιλοσοφικά, στην Πυθαγόρεια Τετρακτύ και στον χωρισμό της σε Τριάδα και Τετράδα, οι οποίες πολλαπλασιαζόμενες μας δίνουν πάλι τον αριθμό 12 (3 Χ 4 = 12)
Και αυτό έγινε γιατί:
Η μεν μονάς 1 περιέχει εντός εαυτής την αναλογίαν κάθε αριθμού ακόμη αδιαμόρφωτον και άνευ διακρίσεως, ως εν σπέρματι.
Άρα η μονάδα 1 είναι ο Ζωδιακός κύκλος περιλαμβάνοντας όλες τις αναλογίες των αριθμών αδιαμόρφωτες μέσα του ενώ
...η δυάς είναι κάποια μικρά προχώρησις προς τον αριθμόν.
Η αρσενική και θηλυκή ενέργεια η οποία περιλαμβάνει από 6 τους αστερισμούς του ζωδιακού ενεργοποιώντας τους, με μικρή προχώρηση, δηλαδή συνέχιση θετικά και αρνητικά ενσωματώνοντας στον Ζωδιακό κύκλο τα 6 θετικά, αρσενικά και τα 6 αρνητικά, θηλυκά ζώδια.
Γνωρίζοντας επίσης ότι η Πυθαγόρεια Τριάδα φανερώνει:
...η τριάς δε προξενεί την προχώρησιν των δυνάμεων της μονάδος εις ενεργητικήν εκδήλωσιν και επέκτασιν...[18]
Η Τριάδα δηλαδή έχει μέσα της την ενεργητική εκδήλωση της μονάδας
η δε Τετράς γιατί περιέχει τα τέσσερα στοιχεία της Δημιουργίας το πυρ, την γη, τον αέρα και το ύδωρ όπως και πάλι μας αναφέρει ο Πλάτων στον Τίμαιο:
Σωματοειδὲς δὲ δὴ καὶ ὁρατὸν ἁπτόν τε δεῖ τὸ γενόμενον εἶναι, χωρισθὲν δὲ πυρὸς οὐδὲν ἄν ποτε ὁρατὸν γένοιτο, οὐδὲ ἁπτὸν ἄνευ τινὸς στερεοῦ, στερεὸν δὲ οὐκ ἄνευ γῆς…τῶν δὲ δὴ τεττάρων ἓν ὅλον ἕκαστον εἴληφεν ἡ τοῦ κόσμου σύστασις, ἐκ γὰρ πυρὸς παντὸς ὕδατός τε καὶ ἀέρος καὶ γῆς συνέστησεν αὐτὸν ὁ συνιστάς, μέρος οὐδὲν οὐδενὸς οὐδὲ δύναμιν ἔξωθεν ὑπολιπών, τάδε διανοηθείς, πρῶτον μὲν ἵνα ὅλον ὅτι μάλιστα ζῷον τέλεον ἐκ τελέων τῶν μερῶν εἴη - πρὸς δὲ τούτοις ἕν, ἅτε οὐχ ὑπολελειμμένων ἐξ ὧν ἄλλο τοιοῦτον γένοιτ' ἄν.[19]
Δηλαδή:
Ο,τιδήποτε δημιουργείται πρέπει να έχει σώμα ορατό και απτό.Τίποτα όμως δεν μπορεί να είναι ορατό μακριά από την φωτιά και τίποτα απτό χωρίς να έχει στερεότητα, στερεότητα όμως δεν υπάρχει χωρίς γη… Έτσι, στην δημιουργία του κόσμου έχουν περιληφθεί ολόκληρα αυτά τα τέσσερα στοιχεία, αφού ο δημιουργός του χρησιμοποίησε ολόκληρη την φωτιά, το νερό, τον αέρα και το χώμα που υπήρχε, χωρίς να αφήσει έξω τίποτα με το οποίο θα μπορούσε να φτιαχτεί ο,τιδήποτε άλλο. Και τούτο γιατί σκέφτηκε αυτά: πρώτον να φτιάξει ένα σύνολο κατά το δυνατόν τέλειο και ολοκληρωμένο, αποτελούμενο από τέλεια μέρη και δεύτερον, να είναι μοναδικό, αφού δεν θα έχει μείνει κανένα στοιχείο έξω από αυτό ώστε να δημιουργηθεί άλλο τέτοιο». [20]
Ο Ερμείας[21] μάλιστα κάνοντας αναφορά στην εξέλιξη, μας λέει πως με την εμφάνιση του Ζηνός (ο Ζευς, του Ζηνός, τον Ζήνα, Ζευ) όλες οι διεργασίες αναφέρονται σε θεϊκά επίπεδα. Λέγει λοιπόν, στο: Των εις τον Πλάτωνος Φαίδρον Σχολίων,[22]
Επειδή ο αριθμός 12 είναι εκ του τελείου τρία και του γενεσιουργού τέσσερα που εγεννήθη από την συγκράτησιν (το ένα μέσα στο άλλο, με πολλαπλασιασμό), περιέχει όλον τον Θείον διάκοσμον των θεών…
Στην συνέχεια, χρησιμοποιώντας τις Πυθαγόρειες, Τριάδα και Τετράδα, χώρισαν αυτά τα Ζώδια, κατά πρώτον, σε τρεις κατηγορίες, οι οποίες σχημάτιζαν μεταξύ τους γωνία 90° μοιρών τις οποίες ονόμασαν Τετραπλότητες και σε τέσσερις κατηγορίες, οι οποίες σχημάτιζαν μεταξύ τους γωνία 120° μοιρών τις οποίες ονόμασαν Τριπλότητες.
Οι τρεις Τετραπλότητες, όπως αναφέρει η Πυθαγόρεια Τριάδα, προξενούν την προχώρησιν των δυνάμεων της μονάδος εις ενεργητικήν εκδήλωσιν και επέκτασιν και τις ονόμασαν:
Κύρια, Παρορμητική ή Θεμελιώδη Τετραπλότητα η οποία αποδόθηκε στα ζώδια του Κριού, του Καρκίνου, του Ζυγού και του Αιγόκερω, στα οποία τοποθέτησαν τον χωρισμό των εποχών, ως βασικό σταυρό στον Ζωδιακό κύκλο και με αυτόν τον τρόπο όρισαν την αριστερόστροφη πορεία του.
Σε αυτό το τετράγωνο το οποίο αστρολογικά το ονομάζουμε Μεγάλο Σταυρό τοποθέτησαν στα δύο κάθετα, αντιδιαμετρικά του σημεία την Εαρινή Ισημερία στην 0° μοίρα του ζωδίου του Κριού και την Φθινοπωρινή Ισημερία στην 0° μοίρα του ζωδίου του Ζυγού. Αυτές τις συγκεκριμένες ημέρες του έτους ο Ήλιος βρίσκεται στην γραμμή του Ισημερινού κάνοντας όψη Συνόδου με αυτές τις ζωδιακές μοίρες και στην Γη έχουμε ίσο διάστημα ημέρας και νύχτας. Επίσης τοποθέτησαν, στην οριζόντια γραμμή του, αντιδιαμετρικά, το Θερινό Ηλιοστάσιο στην 0° μοίρα του ζωδίου του Καρκίνου, στο Περιήλιο, κατά το οποίο έχουμε την μεγαλύτερη ημέρα με την προσέγγιση του Ήλιου στο βορειότερο σημείο της φανταστικής, εκλειπτικής τροχιάς του και το Χειμερινό Ηλιοστάσιο στην 0° μοίρα του ζωδίου του Αιγόκερω, στο Αφήλιο, στο πιο απομακρυσμένο σημείο της εκλειπτικής του, στο νότιο ημισφαίριο, κατά το οποίο έχουμε την μεγαλύτερη νύχτα, μιλώντας για το Βόρειο Ημισφαίριο της Γης, στα Ηλιοστάσια. Με αυτόν τον τρόπο, πάντα σταθερά, ακολουθούν τα συγκεκριμένα σημεία των ζωδιακών, θεμελιωδών Τετραπλοτήτων του κοσμογράμματος την ετήσια, ηλιακή πορεία, αμετάκλητα.
Ο επόμενος χωρισμός ονομάζεται Σταθερή Τετραπλότητα και, σχηματίζοντας πάλι Μεγάλο Σταυρό στον κύκλο, αποτελείται από τα ζώδια του Ταύρου, του Λέοντα, του Σκορπιού και του Υδροχόου.
Την ονόμασαν Σταθερή Τετραπλότητα γιατί στην περίοδο των μηνών που αυτά τα ζώδια ανέτειλαν με τον Ήλιο, δηλαδή τον Απρίλιο, τον Ιούλιο, τον Οκτώβριο και τον Ιανουάριο ο καιρός είχε σταθερότητα και οι τέσσερις εποχές ανταποκρίνονταν περίπου με τον ίδιο τρόπο.
Και τέλος τον τελευταίο Μεγάλο Σταυρό
μέσα στον κύκλο τον ονόμασαν Μεταβλητή Τετραπλότητα την οποία αποτελούν τα
ζώδια των Διδύμων, της Παρθένου, του Τοξότη και των Ιχθύων.
κατά την οποία ο καιρός παρουσίαζε μεταβλητότητα τους μήνες της σύγχρονης ανατολής τους με τον Ήλιο, δηλαδή τους μήνες Μάιο, Αύγουστο, Νοέμβριο και Φεβρουάριο γιατί ήσαν οι ενδιάμεσοι μήνες των εποχών και τα καιρικά τους φαινόμενα ακολουθούσαν και τις δύο εποχές που τα περιστοίχιζαν.
Με αυτόν τον χωρισμό, κατά συνέπεια, τοποθέτησαν μέσα στον κύκλο όλη την ενεργοποίηση των τεσσάρων εποχών και των καιρικών σταδίων τους.
Εάν λοιπόν πολλαπλασιάσουμε τις τρεις Τετραπλότητες με τα ζώδια από τα οποία αποτελούνται έχουμε 3 Τετραπλότητες Χ 4 ζώδια = 12 ζώδια τα οποία περιέχουν μέσα τους, όπως θα δούμε στην συνέχεια, τα τέσσερα στοιχεία της δημιουργίας και τα οποία εκφράζουν αστρολογικά τις τρεις συνειδησιακές μας καταστάσεις. Η Κύρια ή Θεμελιώδης ή Παρορμητική Τετραπλότητα εκφράζει την τάση μας να ενεργοποιούμεθα στα γεγονότα της ζωής μας με την αντίστοιχη συμπεριφορά των ζωδίων που την αποτελούν: του ζωδίου του Κριού, του Καρκίνου, του Ζυγού και του Αιγόκερω. Η Σταθερή Τετραπλότητα που την αποτελούν τα ζώδια. Ταύρος, Λέων, Σκορπιός και Υδροχόος η οποία μας δημιουργεί την εσωτερική τάση της παρακολούθησης αυτών των γεγονότων και η Μεταβλητή Τετραπλότητα στην οποία η συνειδησιακή μας κατάσταση λειτουργεί πότε ενεργητικά και πότε παρατηρητικά την οποία αποτελούν τα ζώδια των Διδύμων, της Παρθένου, του Τοξότη και των Ιχθύων όπως είδαμε στα σχεδιαγράμματα.
Με αυτόν τον τρόπο ολοκλήρωσαν την Πυθαγόρεια Τριάδα στον Ζωδιακό κύκλο η οποία είναι η ψυχολογική μας ενεργειακή ή παθητική προχώρηση στην ζωή.
Στην συνέχεια έπρεπε να περιλάβουν και την Πυθαγόρεια Τετράδα και σε αυτόν τον χωρισμό περιέλαβαν τα τέσσερα στοιχεία της Δημιουργίας, το πυρ, την γη, τον αέρα και το νερό και τον ονόμασαν Τριπλότητα έχοντας τώρα πλέον, μέσα του ο σχηματισμός αυτός, στον Ζωδιακό κύκλο, σχηματισμό ισόπλευρου τριγώνου με τρεις γωνίες 120° μοιρών και όχι Μεγάλων Σταυρών με τέσσερις γωνίες 90° μοιρών, οι οποίες περιελάμβαναν τα τέσσερα στοιχεία γιατί όπως μάθαμε από την αναφορά του Πλάτωνος:
…στην δημιουργία του κόσμου ο δημιουργός του χρησιμοποίησε ολόκληρη την φωτιά, το νερό, τον αέρα και το χώμα που υπήρχε, χωρίς να αφήσει έξω τίποτα με το οποίο θα μπορούσε να φτιαχτεί ο,τιδήποτε άλλο.
Είναι βέβαια σίγουρο, ότι ο χωρισμός των Τριπλοτήτων θα ξεκινούσε με το στοιχείο της φωτιάς, ως πρωταρχικό κατά τον Πλάτωνα, γιατί όπως αναφέραμε:
…Σωματοειδὲς δὲ δὴ καὶ ὁρατὸν ἁπτόν τε δεῖ τὸ γενόμενον εἶναι, χωρισθὲν δὲ πυρὸς οὐδὲν ἄν ποτε ὁρατὸν γένοιτο…
Δηλαδή:
Ο,τιδήποτε δημιουργείται πρέπει να έχει σώμα ορατό και απτό.Τίποτα όμως δεν μπορεί να είναι ορατό μακριά από την φωτιά.
και την έναρξη της Εαρινής Ισημερίας η οποία είναι το σημείο της έκρηξης της Φύσης, για δημιουργία.
Έτσι το πρώτο τρίγωνο της Τριπλότητας ξεκίνησε από το ζώδιο του Κριού και το ακολούθησαν τα ζώδια του Λέοντα και του Τοξότη, τα οποία συμμετείχαν με αυτόν τον τρόπο στον σχηματισμό του ισόπλευρου τριγώνου του, απέχοντας από αυτό 120° μοίρες ανήκοντας πλέον στα ζώδια της φωτιάς.
Όσα άτομα ανήκουν σε ζώδια της φωτιάς η λέξη που τα αντιπροσωπεύει είναι δημιουργία.
Και επειδή ο Πλάτων στον Τίμαιο μας λύνει, πάλι, την συνέχεια των στοιχείων τα οποία πρέπει να τοποθετήσουμε στον Ζωδιακό κύκλο αναφέροντάς μας:
…ὅθεν ἐκ πυρὸς καὶ γῆς τὸ τοῦ παντὸς ἀρχόμενος
συνιστάναι σῶμα ὁ θεὸς ἐποίει.[23]
Δηλαδή:
Όταν λοιπόν ο θεός άρχισε να φτιάχνει το σώμα του σύμπαντος, χρησιμοποίησε φωτιά και χώμα
.φυσιολογικά το επόμενο στοιχείο, δηλαδή το επόμενο ζώδιο στον κύκλο έπρεπε να είναι η Γη.
Γι’ αυτόν τον λόγο το επόμενο ζώδιο ο Ταύρος, το οποίο, είναι το πρώτο της Σταθερής Τετραπλότητας, λόγω των εποχών, βαφτίστηκε γήινο ζώδιο και το ακολουθούν, σε σχηματισμό τριγώνου 120° μοιρών, τα ζώδια τα οποία ονομάστηκαν και αυτά γήινα ζώδια της Παρθένου και του Αιγόκερω. Τα γήινα ζώδια χαρακτηρίζουν τα άτομα με υλιστικότητα.
Και πάλι όμως στηριζόμενοι στον πλατωνικό Τίμαιο είχαν την δυνατότητα να επιλέξουν το επόμενο ζώδιο γιατί εδώ ο φιλόσοφός μας δεν μας ξεχωρίζει την επόμενη θέση αλλά απλά μας αναφέρει:
…ὅτιπερ πῦρ πρὸς ἀέρα, τοῦτο ἀέρα πρὸς ὕδωρ,
καὶ ὅτι ἀὴρ πρὸς ὕδωρ, ὕδωρ πρὸς γῆν.[24]
Δηλαδή:
…δηλαδή ο αέρας να αναλογεί με το νερό όσο η φωτιά
με τον αέρα και το νερό με το χώμα.
Έτσι ακολούθησε το ζώδιο των Διδύμων, σαν αέρινο ζώδιο, σε συνάρτηση σειράς με την φωτιά, το οποίο είχαν τοποθετήσει, σαν πρώτο, στην Μεταβλητή Τετραπλότητα και το ακολούθησαν τριγωνικά τα ζώδια του Ζυγού και του Υδροχόου σαν αέρινα ζώδια πλέον τα οποία έχουν σαν κύρια λέξη τους την Λογική.
Τελευταία έμειναν τα ζώδια του νερού, σε συνάρτηση σειράς με την γη, αναφέροντάς μας ο Πλάτων: ὕδωρ πρὸς γῆν.[25]
τα οποία αρχίζουν με το ζώδιο του Καρκίνου το οποίο συμπίπτει με το Θερινό Ηλιοστάσιο και το ακολουθούν τα ζώδια του Σκορπιού και των Ιχθύων, ζώδια πλέον ύδατος. Η κύρια λέξη που τα αντιπροσωπεύει είναι συναίσθημα.
Ο χωρισμός του κυκλικού περιβλήματος, με αυτόν τον τρόπο χωρίστηκε πάλι σε δώδεκα μέρη γιατί 4 Τριπλότητες Χ 3 ζώδια = 12 ζώδια όπως μας αναφέρει ο Ερμείας.
Επειδή ο αριθμός 12 είναι εκ του τελείου τρία και του γενεσιουργού τέσσερα που εγεννήθη από την συγκράτησιν (το ένα μέσα στο άλλο, με πολλαπλασιασμό), περιέχει όλον τον Θείον διάκοσμον των θεών…
Τελειώνοντας ο Πλάτων την αναφορά του συμπεραίνει:
Καὶ διὰ ταῦτα ἔκ τε δὴ τούτων τοιούτων καὶ τὸν ἀριθμὸν τεττάρων τὸ τοῦ κόσμου σῶμα ἐγεννήθη δι' ἀναλογίας ὁμολογῆσαν, φιλίαν τε ἔσχεν ἐκ τούτων, ὥστε εἰς ταὐτὸν αὑτῷ συνελθὸν ἄλυτον ὑπό του ἄλλου πλὴν ὑπὸ τοῦ συνδήσαντος γενέσθαι.[26]
Δηλαδή:
Με αρμονική αναλογία αυτών των τεσσάρων στοιχείων, που είναι τέτοιου είδους, δημιουργήθηκε το σώμα του κόσμου. Ώστε, αφού φτιάχτηκε ενιαίο και ίδιο με τον εαυτό του, έγινε αδιάσπαστο από τον οποιονδήποτε εκτός από τον δημιουργό του.[27]
Έπρεπε όμως να δώσουν κάποιο όνομα σε αυτόν τον κύκλο και τον ονόμασαν Ζωδιακό γιατί αν αναλύσουμε την λέξη ΖΩ – ΔΙ - ΑΚΟΣ σχηματίζεται από την συλλαβή Ζω την οποία καταλαβαίνουμε και η οποία γειώνεται με το ιδεόγραμμα Δ, κατά τον Πλάτωνα στον Κρατύλο του, στην λέξη ΔΙΑΣ. Η επόμενη συλλαβή - ακός δημιουργείται από το ρήμα ακέομαι-ακούμαι = γιατρεύω, καταπραΰνω, επιδιορθώνω γιατί ετυμολογικά μας δίνει την λέξη –άκος του οποίου η ριζική σημασία σημαίνει το γιατρικό.[28]
Δηλαδή η ονομασία Ζωδιακός του δόθηκε γιατί ο Ζωδιακός είναι το γιατρικό της ζωής μέσω του θεού Διός.
Έπρεπε όμως αυτούς τους δώδεκα χωρισμούς να τους οριοθετήσουν ακόμη καλλίτερα ώστε τοποθετώντας στο εσωτερικό του Ζωδιακού κύκλου, πλέον, τους πλανήτες να γνωρίζουν ακριβώς την θέση στην οποία βρίσκονταν. Η πιθανότερη σκέψη που έκαναν ίσως ήταν τί λεξαριθμικούς χωρισμούς αποδίδει η λέξη Κύκλος για να τοποθετήσουν τόσους χωρισμούς στο εσωτερικό του.
Βαθμολόγησαν λοιπόν την λέξη ΚΥΚΛΟΣ :
ΚΥΚΛΟΣ = 20 + 400 + 20 + 30 + 70 + 200 = 740.
Διαπίστωσαν όμως ότι το 740 δεν διαιρείται ακριβώς ούτε με τον πυθαγόρειο αριθμό 3 (Τριάδα) ούτε με τον 4 (Τετράδα) άρα διαταρασσόταν η αρμονία του Ζωδιακού κύκλου και τον απέρριψαν.
Στην συνέχεια επέλεξαν, μάλλον το: ΖΩΔΙΑΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ αλλά και αυτόν όταν τον βαθμολόγησαν λεξαριθμικά τους έδωσε τον αριθμό 1852 ο οποίος διαιρείτο ακριβώς μόνον με το 4 (Τετράδα) και όχι με το 3 (Τριάδα).
ΖΩΔΙΑΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ = 7 + 800 + 4 +10 + 1 + 20 + 70 + + 200 +20 + 400 + 20 + 30 + 70 + 200 = 1852
Η λέξη η οποία λεξαριθμικά τελικά, διαιρείτο ακριβώς με το 3 (Τριάδα) και με το 4 (Τετράδα) ήταν η απεικόνιση του γράμματος Ο (όμικρον), η οποία τους παρουσίαζε σχηματικά, τον Κύκλο. Έτσι βαθμολόγησαν την λέξη όμικρον αντικαθιστώντας τα γράμματά της με τους γνωστούς αριθμούς του Ελληνικού αλφαβήτου[29] όπως κάναμε και προηγουμένως:
ΟΜΙΚΡΟΝ = 70 + 40 + 10 + 20 + 100 + 70 + 50 = 360
Επιτέλους βρήκαν έναν αριθμό ο οποίος διαιρείτο ακριβώς με το 3 (Τριάδα) και με το 4 (Τετράδα).
Κατέληξαν λοιπόν ότι οι ζωδιακοί, δευτερεύοντες χωρισμοί πρέπει να είναι 360, για να βρίσκονται σε πυθαγόρεια αρμονία και τους ονόμασαν μοίρες γιατί η λέξη μοίρα παράγεται από το ρήμα μείρομαι που σημαίνει μέρος, μερίδιο.[30] Δηλαδή οι ζωδιακές μοίρες είναι το μερίδιο που μας αναλογεί, για να το εκφράσουμε, με την γέννησή μας.
Εδώ ο χωρισμός των 360° μοιρών με την Πυθαγόρεια αρμονία έρχεται σε αντίφαση του ισχυρισμού των φίλων αστρονόμων ότι δηλαδή οι αστερισμοί δεν έχουν όλοι την ίδια ανάπτυξη σε ζωδιακές μοίρες και άρα ο χωρισμός του ζωδιακού σε κάθε ζώδιο σε 30 μοίρες είναι λανθασμένος. Άλλη μία φορά όμως αναφέρουμε ότι ο αστρολογικός χωρισμός σε ζώδια και ζωδιακές μοίρες δεν έχει καμία σχέση με τους ουράνιους αστερισμούς όπως αυτοί κινούνται διανύοντας κάθε 71 έτη μία ζωδιακή μοίρα περίπου στον φανταστικό, ουράνιο θόλο.
Άρα, στηριζόμενοι σε φιλοσοφικές απόψεις και όχι τυχαία, δημιούργησαν τον Ζωδιακό κύκλο, όπως τον γνωρίζουμε, ο οποίος φέρει μέσα του όλη την αρμονία του ουρανού, οριοθετώντας τον, με την πορεία της Γης γύρω από τον Ήλιο ή της φανταστικής πορείας του Ηλίου γύρω από την Γη μας στο επίπεδο της εκλειπτικής τροχιάς του.
Αν όμως αποφασίσουμε να τοποθετήσουμε μέσα του τους πλανήτες, σύμφωνα με κάποια στιγμή τους στο ουράνιο στερέωμα, κατά την γέννηση, αυτοί είναι σίγουρο ότι θα αποκρύψουν κάποιες από τις ζωδιακές μοίρες του. Αυτές οι μοίρες θα πρέπει οπωσδήποτε να αποκαλυφθούν για να λειτουργήσουν ώστε το ωροσκόπιο να επαληθευθεί και να πετύχουμε, εμείς σαν άτομα, την πλήρη ένωση με τις έννοιες των πλανητών που τις καλύπτουν.
Έτσι φημισμένοι αστρολόγοι, πειραματιζόμενοι με τις 360° ζωδιακές μοίρες, τις χαρακτήρισαν ποικιλοτρόπως και τους προσέδωσαν λειτουργίες υλικές ή μεταφυσικές ενώνοντας τις έννοιες των ζωδιακών μοιρών με τις έννοιες των πλανητών που τις καλύπτουν.
Στην συνέχεια διαίρεσαν τις 360° μοίρες με τους 12 χωρισμούς του ζωδιακού κύκλου και απέδωσαν σε κάθε ζώδιο 30° ζωδιακές μοίρες, δηλαδή 360 : 12 = 30. Και πάλι επαναλαμβάνουμε ότι η αντίρρηση που δημιουργείται σε αυτόν τον ζωδιακό χωρισμό και είναι η άποψη των αστρονόμων ότι οι ουράνιοι αστερισμοί δεν είναι ισομεγέθεις αυτό πρέπει να πάψουν να το υποστηρίζουν και να καταλάβουν, ότι ο Ζωδιακός Κύκλος δεν απεικονίζει την διάταξη των ουράνιων αστερισμών αλλά την Πυθαγόρεια και Πλατωνική φιλοσοφία των αριθμών και των στοιχείων της δημιουργίας του κόσμου.
Ας δούμε όμως ένα κοσμόγραμμα όπως είναι αρχικά διαμορφωμένο περιέχοντας στο εσωτερικό του μέρος και τις Τετραπλότητες οι οποίες αναλογούν σε κάθε ζώδιο και οι οποίες εκτείνονται σε 10° μοίρες η κάθε μία. Αυτός είναι ο λόγος που ο χωρισμός αυτός ονομάζεται ζωδιακός Δεκανός λόγω του αριθμού των μοιρών του:
Υπάρχουν τον τελευταίο καιρό κάποιοι ισχυρισμοί, κάποιων αστρολόγων ότι πρέπει να συμπεριληφθεί και ο αστερισμός του Οφιούχου στον Ζωδιακό κύκλο σαν 13ο ζώδιο ανάμεσα στο ζώδιο του Σκορπιού και του Τοξότη. Οι συγκεκριμένοι αστρολόγοι πιθανόν δεν γνωρίζουν ότι ο αστερισμός του Οφιούχου υπήρχε ανέκαθεν στο ουράνιο στερέωμα και ότι τον αναφέρει ο Άρατος ο Σολεύς στα Φαινόμενα και Διοσημεία του τα οποία έγραψε περίπου το έτος 274 π.Χ. τουλάχιστον σε δέκα παραγράφους.
Οι αστερισμοί όμως που επιλέχθηκαν για να δώσουν την ονομασία τους στα ζώδια στην αρχαιότητα ήταν αυτοί που ευρίσκοντο στην φανταστική πορεία του Ήλιου στον ουράνιο θόλο και ο Οφιούχος από τις εικόνες που θα σας παρουσιάσουμε δεν βρίσκεται σε αυτήν την πορεία ούτε στην αρχαιότητα ούτε σήμερα. Μάλιστα ο Πυθαγορισμός και ο Πλατωνισμός δεν θα δέχονταν ποτέ στην συμπαντική αρμονία να ανατραπεί ο αριθμός 12 και να γίνει 13 όπως είδαμε από την ανάλυση που προηγήθηκε.
Ας δούμε όμως την Ουράνια απεικόνιση:
Protothema.gr
Και μία δεύτερη απεικόνιση για του λόγου το αληθές:
Astrology.gr
[1] Kώδιξ Βατικανού gr.1290 Monac.gr.287, Mutin.gr 85, εκδ. F.Boll, Catal. Cod. Astrolog. Graec. V 1. 241.
[2] Ορφικά (Δωδεκαετηρίς 251), σελ. 88, Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, Ιανουάριος 2003.
[3] Ο Ιωάννης Τζέτζης, λόγιος και γραμματικός, γεννήθηκε το 1110 περίπου, στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε μεταξύ των ετών 1180 και 1185 μ.Χ. στην πατρίδα του. Το σημαντικότερό του έργο είναι μοναδικό στο είδος του: πρόκειται για μια συλλογή επιστολών, η οποία συνοδεύεται από σχόλια σε στίχους με τον τίτλο «Ιστορίαι» (ή «Χιλιάδες»).
[4] Πάλχος: Από τις ημερομηνίες των αστρολογικών εργασιών του μπορούμε να συμπεράνουμε ότι έζησε κατά τον 5ο αιώνα. Αν και δεν γνωρίζουμε πολλά για την ζωή του, έχουμε την δυνατότητα να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα για το έργο του από τους αστρολογικούς χάρτες που συνέταξε, και βρίσκονται δημοσιευμένοι στο βιβλίο Greek Horoskopes των O. Neugebauer – H. B. van Hoesen. Οι περισσότεροι αστρολογικοί χάρτες του Πάλχου αφορούν θαλάσσια ταξίδια σε διάφορες περιοχές της Μεσογείου, όπως το Κάιρο, η Αθήνα, η Σμύρνη, κ.λπ. Είναι ένας από τους τελευταίους αστρολόγους που τήρησαν την ελληνιστική αστρολογική παράδοση, ενώ τα σωζόμενα ωροσκόπια του 5ου αιώνος είναι πιθανότατα τα τελευταία κείμενα που συνδέονται απ’ ευθείας με τις πηγές και την ανάπτυξη της αστρολογίας εκείνης της εποχής.
[5] Ο Πρόκλος ο Λύκιος,
αποκαλούμενος και Πρόκλος ο Διάδοχος
(Κωνσταντινούπολη, 8 Φεβρουαρίου 412 – Αθήνα, 17 Απριλίου 485) ήταν
νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ένας από τους τελευταίους, σημαντικότερους κλασικούς
φιλοσόφους. Από το 450 μέχρι τον θάνατό του διηύθυνε την Ακαδημία του Πλάτωνος.
[6] Ο Ιωάννης Λαυρέντιος ο Λυδός ήταν Βυζαντινός αξιωματούχος και ιστορικός αρχαίων θεμάτων του 6ου αιώνος. Γεννήθηκε το 490 μ.Χ. στην Φιλαδέλφεια της Λυδίας εξ ου και το όνομά του. Αναζήτησε μικρός την τύχη του στην Κωνσταντινούπολη και απέκτησε υψηλά πολιτικά και δικαστικά αξιώματα την εποχή των αυτοκρατόρων Αναστάσιου και Ιουστινιανού. Έχασε την εύνοια που κατείχε και καθαιρέθηκε το 552 μ.Χ. Η ημερομηνία θανάτου του είναι άγνωστη αλλά υπολογίζεται μεταξύ 565 - 578 μ.Χ., επί αυτοκράτορος Ιουστίνου.
[7] Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος [Ammianus Marcellinus, (περί το 330 μ.Χ. - μετά το 391μ.Χ. )] ήταν Ρωμαίος ιστορικός, πιθανόν ελληνικής καταγωγής. Θεωρείται ένας από τους τελευταίους μεγάλους ιστορικούς της ύστερης ρωμαϊκής (πρωτοβυζαντινής) περιόδου και το έργο του Res gestae (Πράξεις ή, συμβατικά, Ιστορία), γραμμένο στα Λατινικά, κατατάσσεται μεταξύ των μεγάλων έργων, της τάξης του Λιβίου και του Τακίτου.
[8] Ορφικά (Δωδεκαετηρίς 251), σελ. 88 – 115, Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, Ιανουάριος 2003.
[9] Τίμαιος, Πλάτων, 31 b.
[10] Τίμαιος, Πλάτων, εκδόσεις Κάκτος, σελ. 67.
[11] Τίμαιος, Πλάτων, 33 b, c.
[12] Τίμαιος, Πλάτων, Εκδόσεις Κάκτος, σελ. 71, Αθήνα 1993.
[13] Τίμαιος Πλάτωνος 23 d, e.
[14]…
[15] Ησιόδου άπαντα, εκδόσεις Γεωργιάδης, σελ. 61, Αθήνα, 1999.
[16] Όπως πριν, σελ. 65.
[17] όπως πριν σελ. 65.
[18] Τα θεολογούμενα της Αριθμητικής, Ιάμβλιχος, σελ. 31. Βιβλιοθήκη της Σφιγγός, Αθήνα, 1983.
[19] Πλατωνικός Τίμαιος, 31, 32, 33 αποσπάσματα, Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 1993.
[20] Πλατωνικός Τίμαιος, σελ. 69, 71, Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 1993.
[21] Ερμείας: Νεοπλατωνικός φιλόσοφος ο οποίος έδρασε στην Αθήνα και κυρίως στην Αλεξάνδρεια τον 5ο αιώνα μ.Χ. Το Yπόμνημά του στον Φαίδρο, στο οποίο καταγράφεται η διδασκαλία του Συριανού, αποτελεί το μοναδικό σωζόμενο αρχαίο Υπόμνημα στον συγκεκριμένο πλατωνικό διάλογο.
[22] Σελίδα 138, γραμμή 11 – σελίδα 139 γραμμή 8.
[23] Πλάτων Τίμαιος 31 b.
[24] Ό.π. 32 c.
[25] Ό.π. 32 c.
[26] Τίμαιος, Πλάτων 32 c.
[27] Εκδόσεις Κάκτος σελ. 69, 71.
[28] Λεξικό Liddel & Scott.
[29] Οι αριθμοί που δόθηκαν στα γράμματα είναι βάσει του Ελληνικού Αλφαβήτου των 27 γραμμάτων.
[30] Λεξικό Liddel & Scott.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου