Πυθαγορισμός και Τετρακτύς (Μέρος 2ο)

«Ημάς δε, ω Σώκρατες, τους περί του παντός λόγους ποιείσθαι πη μέλλοντας, ή γέγονεν ή και αγενές εστιν, ει μη παντάπασι παραλλάττομεν, ανάγκη θεούς τε και θεάς επικαλουμένους εύχεσθαι πάντα κατά νουν εκείνοις μεν μάλιστα, επομένως δε ημίν ειπείν»(1).

Δηλαδή: «Εμείς λοιπόν, Σωκράτη που σκοπεύουμε να μιλήσουμε για το σύμπαν και να πούμε πώς δημιουργήθηκε ή αν είναι ακόμα αγέννητο, θα πρέπει εκτός και αν είμαστε εντελώς τρελοί, να ζητήσουμε βοήθεια από θεούς και από θεές και να ευχηθούμε πρώτα να είναι τα λόγια μας ευχάριστα σ’ εκείνους και στη συνέχεια και σε μας τους ίδιους».

Μετά την προσευχή μας ας προχωρήσουμε σε μία δεύτερη αποσαφήνηση της Τετρακτύος, αυτή τη φορά  σε αστρολογικό επίπεδο.
Ο Ζωδιακός χάρτης είναι ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς, ο οποίος με την παρέμβαση των εννοιών του οι οποίες περιλαμβάνουν την Πυθαγόρεια Τετρακτύν μπορεί να γίνει ο Διόνυσος ο Ελευθερωτής.

Ας δούμε όμως κατ’ αρχάς το μύθο του και μετά ας προχωρήσουμε στην αποσαφήνηση
της Τετρακτύος του Ζωδιακού κύκλου.

Ο Ζευς μετά την αφομοίωση εντός του, του Φάνητος, σκέφθηκε, σύμφωνα με το Θείο Ορφέα, να δημιουργήσει μία νέα Θεότητα στην οποίαν ν’ αναθέσει την εξουσία τής φύσεως των ενεργειών όλων των όντων.

Περσεφόνη και Διόνυσος

Και όντως συνευρέθηκε με την Περσεφόνη η οποία γέννησε το Ζαγρέα Διόνυσο. Ο Διόνυσος κατ’ αρχάς, λόγω της Περσεφόνης, ήταν χθόνια θεότητα, μετέπειτα όμως έγινε Ουράνια.

                                        

Στις αλληγορικές εικόνες του Ορφέως για το Διόνυσο είναι τοποθετημένες υψίστης σημασίας έννοιες, αλλά γι’ αυτές δεν μπορούμε παρά ελάχιστα ν’ αναφέρουμε σε αυτό το άρθρο. Στο μόνο που θ’ αναφερθώ είναι ότι η μητέρα του Διονύσου, η Περσεφόνη, κι εκείνη η οποία αναφέρεται στην Ελληνική παράδοση σαν μητέρα αυτού, η Σεμέλη, εικονίζουν την ανελιχθείσα ψυχή, η οποία υπερέβη τα όρια της Τιτανικής φύσεώς μας.

Οι Τιτάνες γνωρίζοντας τη διπλή φύση του Διονύσου τη χθονία και την ουράνια σκέφτηκαν να τον κατασπαράξουν. 
Η Μυθολογία μάς αναφέρει ότι κάποια στιγμή που ο Διόνυσος ήταν προσηλωμένος σ’ ένα κάτοπτρο βλέποντας τη μορφήν του, επέπεσαν εναντίον του και τον διαμέλισαν σε επτά ίσα μέρη, δηλαδή στους τότε γνωστούς, επτά πλανήτες.
Στο διαμελισμό του Διονύσου έσπευσε η Θεά της Σοφίας, η Αθηνά και πήρε την καρδία του, την οποία μετέφερε και παρέδωσε στο Δία.

Την καρδίαν του Διονύσου χρησιμοποίησε ο Θεός Ζευς για να δημιουργήσει, έναν ουράνιο Διόνυσο και είναι πλέον αυτός, όχι ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς, η χθόνια Θεότητα, αλλά ο Διόνυσος ο Ελευθερεύς, εκείνος στον οποίο ανέθεσεν ο Θεός Ζευς την απελευθέρωση των ανθρωπίνων ψυχών από τις Τιτανικές τους φύσεις.

Αυτό μπορεί, από μία άποψη να επιτευχθεί μέσα από την Αστρολογία, γιατί η Αστρολογία είναι η γνώση που με σαφήνεια ενώνει τα δύο Δελφικά ρητά το «γνώθι σαυτόν» και το «μηδέν άγαν».
Αλλά ας απεικονίσουμε επάνω του την Τετρακτύν:
Ο Ζωδιακός συνολικά, εκφράζεται με τη Μονάδα Ένα.

                                  

 Επίσης αναφέρεται στη Μονάδα Δύο γιατί τα Ζώδια τα χωρίζει σε Αρσενικά και Θηλυκά.
α) Αρσενικά είναι τα ζώδια του Κριού, των Διδύμων, του Λέοντος, του Ζυγού, του Τοξότη και του Υδροχόου και
β) θηλυκά τα ζώδια του Ταύρου, του Καρκίνου, της Παρθένου, του Σκορπιού, του Αιγόκερω και των Ιχθύων.
Έχουμε δηλαδή 6 αρσενικά και 6 Θηλυκά ζώδια και οαριθμός 6 ήταν για τους Πυθαγορείους ο πρώτος τέλειος αριθμός γιατί δημιουργείται από το 1 + 2 + 3 = 6 με τα οποία διαιρείται ακριβώς.Περιλαμβάνει στη συνέχεια και τη Μονάδα Τρία γιατί αν ενώσουμε ανά τέσσερα τα Ζώδια που τον αποτελούν

 

δημιουργούν τρεις Τετραπλότητες οι οποίες μας φανερώνουν την συνειδησιακή κατάστασή μας, με την οποία άποψη συμφωνεί και ο Πλάτων όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ονομάζονται Παρορμητική, Σταθερή και Μεταβλητή και αντίστοιχα αποτελούνται από τα ζώδια
α) του Κριού, του Καρκίνου, του Ζυγού και του Αιγόκερω (Παρορμητική) ,
β) του Ταύρου, του Λέοντος, του Σκορπιού και του Υδροχόου (Σταθερή) και
γ) των Διδύμων, της Παρθένου, του Τοξότη και των Ιχθύων (Μεταβλητή).
Στον Τίμαιο ο Πλάτων αναφέρει για τις τρεις τετραπλότητες:(2)

«Επειδή λοιπόν, (η ψυχή) δημιουργήθηκε από το ανακάτεμα αυτών των τριών πραγμάτων, του αμετάβλητου, του μεταβλητού και της τρίτης ουσίας, που χωρίστηκαν και αναμίχθηκαν αναλογικά κι επειδή περιστρέφεται γύρω και μέσα στον εαυτό της, κάθε φορά που συναντιέται με κάτι διαιρετό ή αδιαίρετο προσδιορίζει με τί μοιάζει αυτό και από τί διαφέρει. Έτσι καθορίζει το πού, το πώς, το πότε και τη σχέση αυτών που συμβαίνουν στον κόσμο, τη θέση που έχουν μεταξύ τους και την αλληλεπίδραση που υπάρχει και ανάμεσά τους και σε σχέση με τ’ αμετάβλητα. Ο προσδιορισμός αυτός που είναι το ίδιο αληθινός είτε πρόκειται για το μεταβλητό είτε για το αμετάβλητο, κατευθύνεται χωρίς φωνή και ήχο σε αυτό που κινείται μόνο του. Κι όταν έχει σχέση με το αισθητό τότε ο κύκλος του μεταβλητού που κινείται σε ευθεία γραμμή το κάνει γνωστό σ’ ολόκληρη την ψυχή κι έτσι δημιουργούνται οι γνώμες και οι πεποιθήσεις οι απόλυτα βέβαιες και αληθινές. Όταν όμως αναφέρεται στο νοητό, που ο γρήγορος κύκλος του αμετάβλητου το μεταφέρει αμέσως στην ψυχή, τότε το αποτέλεσμα είναι η νόηση και η γνώση. Κι αν κανείς ισχυριστεί ποτέ ότι αυτό από το οποίο δημιουργήθηκαν αυτά τα δύο πράγματα είναι κάτι διαφορετικό από την ψυχή, τότε ασφαλώς ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την αλήθεια λέει».

Στο τέλος δεν απουσιάζει και η Μονάδα 4 γιατί ανά τρία τα ζώδια σχηματίζουν τέσσερις τριπλότητες, οι οποίες περιλαμβάνουν κατά πρώτο τα ζώδια του
α) Πυρός, Κριό, Λέοντα, Τοξότη,
β) τα ζώδια της Γης που περιλαμβάνουν τα ζώδια του Ταύρου, της Παρθένου και του Αιγόκερω,
γ) τα ζώδια του Αέρος τα οποία περιλαμβάνουν τα ζώδια τωνΔιδύμων, του Ζυγού και του Υδροχόου και
δ) τα ζώδια του Ύδατος τα οποία περιλαμβάνουν τα ζώδια του Καρκίνου, του Σκορπιού  και των Ιχθύων.



Ας δούμε τί μάς αναφέρει, πάλι, ο Πλάτων στον Τίμαιο για τα τέσσερα στοιχεία της Δημιουργίας. (3)


«Ο,τιδήποτε  δημιουργείται πρέπει να έχει σώμα ορατό και απτό. Τίποτα όμως δεν μπορεί να είναι ορατό μακριά από τη φωτιά και τίποτα απτό χωρίς να έχει στερεότητα. Δεν υπάρχει όμως τίποτα στερεό χωρίς να έχει χώμα. Όταν λοιπόν ο θεός άρχισε να φτιάχνει το σώμα του σύμπαντος, χρησιμοποίησε φωτιά και χώμα. Δεν είναι όμως δυνατόν να ενωθούν καλά δύο σώματα χωρίς τη μεσολάβηση και κάποιου τρίτου, γιατί ανάμεσα στα δύο πρώτα πρέπει να υπάρχει κάτι που θα τα συνδέει. Καλύτερος δεσμός είναι αυτός που ενώνει τον εαυτό του τέλεια με εκείνα τα πράγματα με τα οποία γίνεται ένα. Η εργασία αυτή γίνεται με αποτελεσματικό τρόπο από τη φυσική σχέση των αναλογιών. Όταν δηλαδή ο μεσαίος από τρεις αριθμούς, είτε κύβοι είναι αυτοί είτε δυνάμεις, έχει με τον τελευταίο την ίδια σχέση που έχει κι ο πρώτος με τον μέσο και αντίστροφα, όποια σχέση έχει ο τελευταίος προς τον μέσο έχει και ο μέσος με τον πρώτο τότε, επειδή ο μέσος γίνεται και πρώτος και τελευταίος, ενώ ο πρώτος κι ο τελευταίος γίνονται με τη σειρά τους μέσοι, αναγκαστικά θα είναι όλοι ίδιοι και κατά συνέπειαν θ’ αποτελούν ενιαίο σύνολο. Αν λοιπόν το σώμα του σύμπαντος γινόταν επίπεδο χωρίς βάθος, ένας μόνον μέσος όρος θα ήταν αρκετός για να συνδέσει τον εαυτό του με τ’ άλλα δύο στοιχεία. Τώρα, όμως το σώμα του σύμπαντος έπρεπε να είναι στερεό και τα στερεά δεν συνδέονται ποτέ με έναν μέσο αλλά πάντα με δύο. Για τον λόγο αυτό ο θεός ανάμεσα στη φωτιά και το χώμα έβαλε το νερό και τον αέρα με την ίδια αναλογία, δηλαδή ο αέρας ν’ αναλογεί με το νερό όσο η φωτιά με τον αέρα και το νερό με το χώμα όσο ο αέρας με το νερό φτιάχνοντας έναν κόσμο ορατό και απτό. Με αρμονική λοιπόν αναλογία αυτών των τεσσάρων στοιχείων που είναι τέτοιου είδους, δημιουργήθηκε το σώμα του Κόσμου».

Τετρακτύς και Νόμος των Bode και  Titius.

Ας προχωρήσουμε όμως και στη δημιουργία των τροχιών των πλανητών για να κατανοήσουμε την Πυθαγόρεια έννοια «Κόσμος» μέσα από τους 4 βασικούς αριθμούς της Τετρακτύος, σύμφωνα με το Νόμο των Bode και Titius.
Ο νόμος των Titius – Bode εθεωρείτο «αυθαίρετος» (πειραματικός), μέχρι το 1781, που ανακαλύφθηκε ο πλανήτης Ουρανός, οπότε όλα τα τηλεσκόπια στράφηκαν στην απόσταση του Νόμου μεταξύ του Άρεως και του Διός, για να βρουν τον πιθανό πλανήτη, οπότε ανακάλυψαν τη ζώνη των Αστεροειδών, η οποία, όπως, έμμεσα αποδεικνύω, στο βιβλίο μου «Φαέθων και Προζερπίνη» ήταν η θέση, στο Ηλιακό μας σύστημα, του Φαέθοντος.
Τί αναφέρει όμως, ο Νόμος τους;
Προτάθηκε, σαν Νόμος, για πρώτη φορά το 1766 από τον J.D. Titius και αργότερα αναπτύχθηκε από τον J.E. Bode. Γιατί, όμως, εθεωρείτο «αυθαίρετος»;
Ο λόγος ήταν, ότι οι δύο Αστρονόμοι δεν μπορούσαν να τον στηρίξουν σε πειραματικά δεδομένα, παρ’όλο ότι είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν. Υπήρχε, βλέπετε, η Ιερά Εξέταση, την εποχή εκείνη.
Η άποψή μου για το συγκεκριμένο νόμο παίρνει τις Μονάδες, ως ουσίες και όχι ως αριθμούς. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, το πλανητικό μας ταξίδι:

Στην αρχή πήραν τη Μονάδα – Ουσία, επιτρέψτε μου να την αποκαλέσω έτσι, 3.
Γιατί, όμως ξεκίνησαν από τη μονάδα 3 και όχι από τη Μονάδα 1;
Γιατί μεταχειρίστηκαν τις Πυθαγόρειες Μονάδες με τον πλέον καλλίτερο τρόπο!
Στο βιβλίο “Τα θεολογούμενα της Αριθμητικής” του Ιαμβλίχου αναφέρεται για τον αριθμό 1, δηλαδή για την Πυθαγόρεια Μονάδα 1, αφού μεταχειριζόμαστε τον αριθμό πλέον, όχι σαν αριθμό αλλά σαν «ουσία»

“ ότι είναι η πρώτη αιτία των αριθμών, μη έχουσα ουδεμίαν τοποθέτησιν  (θέσιν),... διότι όλα έχουν διαταχθή και τακτοποιηθή υπό της μονάδος, η οποία περιέχει όλα τα πράγματα δυνάμει …εφ’ όσον είναι και αρτία και περιττή και αρτιοπέριττος”.

Και  ο Νικόμαχος (ο Γερασηνός) διαβεβαιοί ότι:

“ο Θεός προσαρμόζεται προς την μονάδα, διότι υπάρχουν εν σπέρματι όλα τα όντα εις την Φύσιν όπως αυτή εις τον αριθμόν, και εμπεριέχονται δυνάμει”.

Άρα η Μονάδα 1 μόνη της, ενώ τα περιέχει όλα, δεν μπορεί να τα ενεργοποιήσει.
Για να μπορέσει, κατά συνέπειαν, να ενεργοποιήσει το Σύμπαν έπρεπε το Σύμπαν να βρεθεί κάπου, αρχικά.
Να υπάρχει δηλαδή, χώρος για να βρίσκεται μέσα του, γιατί κάθε επέκταση της δυναμικότητος τού Σύμπαντος  θα ήταν ακατανόητη, εάν δεν υπήρχε χώρος.
Ο χώρος αυτός, μέσα στον οποίο έπρεπε να τοποθετηθεί το Σύμπαν είναι αυτό που ονομάζουμε “αΐδιο” ουσία, η πάντοτε συνεχής “προς τον εαυτό της”.
Και γιατί ακριβώς, είναι συνεχής “προς εαυτήν (προς τον εαυτό της)” μας δίνει την έννοια του χώρου, το απέραντό του. Δεν είναι δυνατόν να νοηθεί χώρος εάν δεν είναι συνεχής, γιατί χώρος είναι εκείνο το οποίο περιέχει κάτι τι μετρητό το οποίο δίνει την έννοια της διαστάσεως και όχι το περιεχόμενό του.

Ο χώρος, η αϊδιος συνεχής ουσία, είναι η Πυθαγόρεια Μονάδα 3 (τρία). Από εδώ, λοιπόν έπρεπε να ξεκινήσουν! Από τη χωρική διευθέτηση!
Εάν θέλουμε να οριοθετήσουμε το χώρο, θα πρέπει να δημιουργηθεί το κενό στην Μονάδα 3, να σχηματιστεί γύρω της ένας ουροβόρος όφις και ενούμενα το αρσενικό με το θηλυκό να δημιουργήσουν «Κόσμο»! 

                                        
Ο ουροβόρος όφις ή απλά ουροβόρος (οὐροβόρος < οὐρά + βόρος) λέγεται ο όφις (το φίδι) τη στιγμή που ελίσσεται γύρω από τον εαυτό του και δαγκώνει την ουρά του αφαιρώντας το υπόλοιπο παλαιού δέρματός του, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι τρώει την ουρά του. Η περίκλειστη αναπαράστασή του αποτελεί ένα αρχαίο σύμβολο της αιωνιότητος και της συνέχειας του κυκλικού χρόνου. Αργότερα για τους Αλχημιστές ο ουροβόρος όφις όπως και το "φιλοσοφικό ωόν" υποδήλωνε το ενιαίο της ύλης, την απόλυτη ενότητα, την έννοια της ψυχής του κόσμου, δηλαδή το "πάν που περιβάλλει παν ότι παρέχει γένεση". Εξ αυτού παρέχεται και η μυστικιστική ρήση:

         "ἕν τὸ πᾶν καὶ δι΄ αὺτοῦ τὸ πᾶν καὶ εἰς αὐτὸ τὸ πᾶν"

Στη συνέχεια διπλασίασαν το 3 για να υπάρχει το (+) και (-) της επίτευξης της αρμονίας, οι δύο τελείες γύρω από το μεσαίο της Μονάδας Τρία.

Γι’ αυτό πολλαπλασίαζαν κάθε αριθμό που προέκυπτε με  τον αριθμό 2, αρχίζοντας πάντοτε από το 0 το οποίο σε όρους δημιουργίας είναι το Χάος, σε όρους ήχων η σιωπή και σε όρους φωτός το σκοτάδι.

0, 3, 6, 12, 24, 48, 96, 192, 384, 768

Γιατί τους διπλασίασαν;

Η μονάδα 1 όπως ανέφερα, δεν μπορεί να υπάρξει από μόνη της  παρά μόνον μέσα από τη μονάδα 2 η οποία περιλαμβάνει τα άτομα της αϊδίου ατομικής ουσίας, σε χώρο (μονάδα 3) με τους δύο ενεργητικούς της παράγοντες, τους νόμους της κινήσεως και της ζωής..”  δηλαδή τους διπλασίασαν για ν’ αρχίσει η κίνηση και η ζωή.

Με αυτόν τον τρόπο πήραν ην σειρά των αριθμών, όπως βλέπουμε:
 

0, 3, 6, 12, 24, 48, 96, 192, 384, 768.

Στη συνέχεια, πρόσθεσαν σε κάθε έναν αριθμό τη Μονάδα 4.

Αυτό έγινε για τον εξής λόγο:

Η αμοιβαία συλλειτουργία  των δύο ουσιών δεν ήταν επαρκής για την εκδήλωση των δυνάμεών τους και η εκπόρευσή τους θα ήταν χωρίς προορισμό στην όλη λειτουργία του Σύμπαντος, δηλαδή η κίνηση και η ζωή δεν θα είχαν υλιστικότητα για να γίνουν ορατές. Ο προορισμός τους, της δημιουργίας, επιτεύχθηκε με την συγκρότηση των μορφικών συγκροτημάτων τα οποία είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αυτών ουσιών και τα οποία λαμβάνουν την έννοια της Μονάδος 4 (πυρ, γη, αήρ, ύδωρ).

Η μορφή αυτή από τον Πυθαγόρα χαρακτηρίζεται με τη Μονάδα 4.

Γι’ αυτό ο αριθμός 4, ως ύλη και ο αριθμός 3, ως ενέργεια αποτελούν τις δύο φυσικές μονάδες της φύσεως, από τις οποίες συντίθενται οι πάσης φύσεως μορφές. 

Η Μονάδα 4 ή Νόμος της Μορφής, παρέχει στις δύο αϊδιες ουσίες, της κίνησης και της ζωής τη δυνατότητα στενότερης συνεργασίας με αποτέλεσμα την εντονότερη εκδήλωση των δυνάμεών τους.

Έτσι δημιούργησαν μία νέα σειρά, η οποία αποτελείτο από τους αριθμούς:

                                        0 + 4    = 4

                                        3 + 4    = 7

                                        6 + 4    = 10

                                       12 + 4   = 16 

                                       24 + 4   = 28 

                                       48 + 4   = 52 

                                       96 + 4   = 100

                                      192 + 4  = 196 

                                      384 + 4  = 388 

                                      768 + 4  = 772 

και στη συνέχεια τους διαίρεσαν με το 10.

Τί πιο φυσικό, αφού ο αριθμός 10 κατά τον Πυθαγόρα είναι:

“Ἡ δεκὰς πλήρης ἀριθμός ἐστιν, ὅθεν καὶ παντέλεια καλεῖται, πάσας τὰς ἰδέας τῶν ἄλλων ἀριθμῶν καὶ λόγων καὶ ἀναλογιῶν καὶ συμφωνιῶν περιέχουσα».

Κατά το θείο Πυθαγόρα, η δεκάδα  είναι ιερή, γιατί σ’αυτήν συγκεντρώνονται τα δημιουργικά αίτια και οι θεμελιωτικοί νόμοι τους.

Το σύνολο των συνεργαζομένων μονάδων δημιουργεί ένα σταθμό εξελίξεως.

Αυτός είναι η ΔΕΚΑΣ ή ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ (1 + 2 + 3 + 4 = 10), γιατί περιλαμβάνει όλους τους Ιερούς Αριθμούς της Δημιουργίας.

Έτσι πήραν την τελική σειρά των αριθμών:

           0,4,   0,7,   1,   1,6,   2,8,   5,2,  10,  19,6,  38,8   και  77,2.

Θεώρησαν, μάλιστα, ότι αυτές ήταν οι αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο. Και όντως, έτσι αποδείχθηκε ότι  ήταν,  με τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ            ΝΟΜΟΣ               ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

……………………………………………………………………………

Ερμής                              0,4                                       0,39

Αφροδίτη                        0,7                                        0,72

Γη                                    1,0                                        1,00

Άρης                                1,6                                        1,52

Αστεροειδείς                   2,8                                    2,8 μέση                                                                                  απόσταση

                                                                                     

Δίας                                 5,2                                         5,2

Κρόνος                            10                                          9,55

Ουρανός                         19,6                                       19,22

Ποσειδών                       38,8                                       30,11

Πλούτων                        77,2                                       39,46

…………………………………………………………………………...............

Οι τρεις εξωκρόνιοι πλανήτες ανακαλύφθηκαν μετά την παρουσίαση του νόμου τους, αλλά ο Ποσειδών με τον Πλούτωνα εναλλάσσουν τις τροχιές τους και πότε είναι ο Ποσειδών εσωτερικός και πότε ο Πλούτων με μία απόκλιση της εναλλαγής του επιπέδου τους 17 μοίρες. Ίσως εδώ να βρίσκεται το λάθος του Νόμου.

           

Θα μπορούσε το σύμπαν να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο, παρά με την αριθμητική Πυθαγόρειο αρμονία?

Και ο Ορφέας είχε την ίδια άποψη με τον Πυθαγόρα για τις μονάδες, γιατί στο σωζώμενο απόσπασμα  315 (ΣΥΡΙΑΝΟΣ. Εις Αριστοτ. Μετά τα Φυσικά  Μ 4, 1078b 12  (σελ.106 14 Kroll) αναφέρονται τα εξής:

«Πῶς οὖν κατ’αὐτοὺς ὑφέστηκε τὰ εἴδη τους (τῆς) ἀληθείας

φιλοθεάμονας; Νοητῶς μὲν καὶ τετραδικῶς ἐν τῷ αὐτοζώῳ, νοερῶς δὲ καὶ δεκαδικῶς ἐν (τῷ) δημιουργικῷ νῷ, “πρόεισι” γὰρ ὁ θεῖος ἀριθμὸς μουνάδος ἐκ κευθμῶνος ἀκηράτου, ἔστ’ ἂν ἵκηται

τετράδ’ ἐπί ζαθέην, ἥ δη τέκε μητέρα πάντων

πανδεχέα, πρέσβειραν, ὅρον περὶ πᾶσι τιθεῖσαν,

ἄτροπον ἀκαμάτην, δεκάδα κλείουσι μιν ἁγνὴν

ἀθάνατοί τε θεοὶ καὶ γηγενέες ἄνθρωποι

λέλεκται μὲν οὖν πᾶν τὸ ἀληθὲς Πυθαγορείως τε καὶ Ὀρφικῶς,  εἴ δε

χρῆ συνηθέστερον εἰπεῖν, νοῦς αὐτάρκης καὶ παντελῆς αἴτιος τῶν ὅλων προτετάχθω».

Δηλαδή:   

“Πώς λοιπόν έδωσε υπόσταση στα  είδη κατά τους μελετητές της αλήθεια?

 Νοητά και τετραδικά στο καθαυτό ζωντανό ον, νοητικά και δεκαδικά στο δημιουργικό νου, γιατί ο θεϊκός αριθμός προέρχεται από τους άχραντους κόλπους της μονάδας, ωσότου φτάσει στη θεϊκή τετράδα, που γέννησε τη μητέρα των πάντων, την πανδέκτρια, την πρεσβύτερη, που θέτει όρια στα πάντα,αμετάτρεπτη και ακούραστη, δεκάδα την αποκαλούν αγνή οι αθάνατοι θεοί κι οι γεννημένοι από τη γη άνθρωποι.
Όλη η αλήθεια λοιπόν έχει ειπωθεί με τον τρόπο του Πυθαγόρα και του Ορφέα, αν όμως πρέπει να μιλήσουμε με πιο συνηθισμένο τρόπο, ο αυτάρκης και τέλειος νους ας τοποθετηθεί ως αίτιος υπεράνω των πάντων”.

Υπάρχουν και άλλοι ζωτικής σημασίας συγκερασμοί της Πυθαγορείου Τετρακτύος αλλά αυτό θ’ απαιτούσε άλλο τόσο χρόνο και στο τέλος θα σκεφτόσαστε: «ας τελειώνει επιτέλους» και δεν θέλω να φτάσω σε αυτό το σημείο. Ίσως αν μας δοθεί κάποια άλλη ευκαιρία να ολοκληρώσουμε τις επιπλέον εφαρμογές της.

Βιβλιογραφία

Πυθαγόρου Βίος, Πορφύριος - εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, 1978

Περί του Πυθαγορείου βίου, Ιάμβλιχος, εκδόσεις Νέα Θέσις, 1997

Αριθμητική Εισαγωγή, Νικόμαχος ο Γερασηνός, εκδόσεις Αίθρα

Θεολογούμενα της Αριθμητικής – Ιάμβλιχος - εκδ. Βιβλιoθήκη "Σφιγγός" του Πέτρου Γράβιγγερ - Αθήνα 1979

Σχόλια εις τα Χρυσά Έπη των Πυθαγορείων Φιλοσόφων - Ιεροκλής - (εκδ. Ιδεοθέατρον-Διμελή - Αθήνα 1999 - Ανατύπωσις εκ της Βιβλιοθήκης της Σφιγγός του Πέτρου Γράβιγγερ)

Περί του Πυθαγορικού Βίου - Ιάμβλιχος - εκδ.: Ζήτρος - Αθήνα 2001 (σελ.204)

Ο Πυθαγόρας και η Μυστική Διδασκαλία του Πυθαγορισμού - Πέτρου Γράβιγγερ - εκδ.: Βιβλιοθήκη «Σφιγγός» - Αθήναι 1982

Τίμαιος Πλάτων Εκδόσεις Κάκτος - Αθήναι 1993

---

Παραπομπές

(1) Τίμαιος - Πλάτων - 27c

(2) Τίμαιος – Πλάτων - 37

(3) Πλάτων – Τίμαιος – 31 b / 32 b